Αυτονόητο καθήκον όλων η στήριξη στον αγώνα των εργολαβικών ΑΠΘ

Προη­γου­μέ­νως, η Πρυ­τα­νεία του Α.Π.Θ. είχε κα­τα­θέ­σει δήθεν “συμ­βι­βα­στι­κή” πρό­τα­ση με την οποία ζη­τού­σε από τους ερ­γα­ζό­με­νους να πά­ψουν την απερ­γία και να επι­στρέ­ψουν στη δου­λειά με σκυμ­μέ­νο το κε­φά­λι και πε­τσο­κομ­μέ­νους τους μι­σθούς στα 586 ευρώ μικτά!

Χωρίς καμία εγ­γύ­η­ση των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας από το 2013! Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό για τη στάση της Πρυ­τα­νεί­ας είναι ότι επι­κα­λεί­ται ίδια με την κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρή­μα­τα, όπως η “δύ­σκο­λη θέση της χώρας”, ότι κα­τη­γο­ρεί για την κα­τά­στα­ση του Αρι­στο­τε­λεί­ου τους απερ­γούς, ενώ τυ­χαία δεν είναι και η ει­σαγ­γε­λι­κή πα­ρέμ­βα­ση κατά της απερ­γί­ας μετά από δια­δι­κα­σί­ες που η Πρυ­τα­νεία κί­νη­σε.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι πολύ σωστά αντι­πα­ρήλ­θαν με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία την ψευ­δο­πρό­τα­ση και τα κυ­βερ­νη­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα της Πρυ­τα­νεί­ας.

· Γιατί δεν βρί­σκε­ται σε “δύ­σκο­λη θέση” η χώρα, αλλά μόνο τα κα­τώ­τε­ρα ως και με­σαία κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, ακρι­βώς για να πλου­τί­ζουν τα ανώ­τε­ρα -με­τα­ξύ των οποί­ων και οι αε­ρι­τζή­δες ερ­γο­λά­βοι του Α.Π.Θ.

· Γιατί για αυτή τη “δύ­σκο­λη θέση” των ερ­γα­ζό­με­νων φυ­σι­κά δεν φταί­νε οι ίδιοι -ερ­γο­λα­βι­κοί ή μη- οι οποί­οι συ­νε­χί­ζουν τρία χρό­νια τώρα να αντι­στέ­κο­νται και δεν κα­τα­δέ­χο­νται να με­τα­τρα­πούν αμα­χη­τί σε εί­λω­τες των ερ­γο­δο­τών.

· Γιατί όταν ένας ερ­γα­τι­κός αγώ­νας έχει δί­καια αι­τή­μα­τα -όπως μέχρι και η Σύ­γκλη­τος του Α.Π.Θ. ανα­γνώ­ρι­σε για τον προ­κεί­με­νο- δεν μπο­ρεί να βα­ρύ­νο­νται με τις συ­νέ­πειες του αγώνα οι απερ­γοί, αλλά το αδιάλ­λα­κτο κρά­τος των τρα­πε­ζι­τών και των ερ­γο­λά­βων.

Γιατί, επι­πρό­σθε­τα, ένας τόσο απο­φα­σι­σμέ­νος αγώ­νας απο­τε­λεί ζω­ντα­νό πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση για κάθε ερ­γα­ζό­με­νο που ασφυ­κτιά απ'τις ασκού­με­νες πο­λι­τι­κές πεί­νας. Τις ίδιες πο­λι­τι­κές που στε­γνώ­νουν τα πα­νε­πι­στή­μια από κον­δύ­λια και ρί­χνουν στην ανερ­γία και την φτώ­χεια όλους, από ανει­δί­κευ­τους ως μέλη ΔΕΠ.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, δεν είναι μόνο για τους απερ­γούς του Αρι­στο­τε­λεί­ου απα­ραί­τη­τη η υπο­στή­ρι­ξη στον αγώνα τους. Αφορά τα πε­ρισ­σό­τε­ρα μέλη της πα­νε­πι­στη­μια­κής κοι­νό­τη­τας -με εξαί­ρε­ση όσους ελ­πί­ζουν σε προ­σω­πι­κά οφέλη υπη­ρε­τώ­ντας τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Αλλά αφορά και όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους και νε­ο­λαί­ους εκτός πα­νε­πι­στη­μί­ων.

Προς συ­ντο­νι­σμό όλων των ερ­γο­λα­βι­κών ερ­γα­ζο­μέ­νων;

Αλ­λη­λεγ­γύη για την ανα­τρο­πή!

Στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση των ερ­γο­λα­βι­κών του ΑΠΘ στις 1/11 έγινε ένα βήμα με με­γά­λη συμ­βο­λι­κή ση­μα­σία, ένα βήμα στην κα­τεύ­θυν­ση της ενό­τη­τας που όλοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι της χώρας επι­ζη­τούν. Η πα­ράλ­λη­λη απερ­για­κή πο­ρεία των ερ­γο­λα­βι­κών του Μετρό, κα­τέ­λη­ξε στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση των συ­να­δέλ­φων τους του ΑΠΘ! Μέσα στα κα­ται­γι­στι­κά χει­ρο­κρο­τή­μα­τα της Γε­νι­κής Συ­νέ­λευ­σης προς τους αλ­λη­λέγ­γυους, ο πρό­ε­δρος του σω­μα­τεί­ου του Μετρό απεύ­θυ­νε αγω­νι­στι­κό χαι­ρε­τι­σμό, το­νί­ζο­ντας και αυτός την ανά­γκη για ενό­τη­τα στο δρόμο. Αυτή η κί­νη­ση ενί­σχυ­σε ηθικά σε ση­μα­ντι­κό βαθμό τους ερ­γά­τες του ΑΠΘ, που απερ­γούν 43 μέρες τώρα, σε μια πε­ρί­ο­δο μά­λι­στα που ο πό­λε­μος ενα­ντί­ον τους κο­ρυ­φώ­νε­ται, π.χ. με απερ­γο­σπα­στι­κές “συλ­λο­γές υπο­γρα­φών” εκτός συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών.

Οι ερ­γά­τες του Μετρό από την άλλη, αντι­με­τω­πί­ζουν πα­ρό­μοια με εκεί­νους του ΑΠΘ προ­βλή­μα­τα (μη κα­τα­βο­λή δε­δου­λευ­μέ­νων, απει­λή απο­λύ­σε­ων), αν και σε πρω­ι­μό­τε­ρο στά­διο και μι­κρό­τε­ρη έντα­ση. Ωστό­σο, τόσο από τον παλμό της δια­δή­λω­σης και της Συ­νέ­λευ­σης, όσο και από τις συ­ζη­τή­σεις μαζί τους, φαί­νε­ται ότι όλοι κα­τα­νο­ούν το αδιέ­ξο­δο της αδρά­νειας ή των κα­θα­ρά συ­ντε­χνια­κών διεκ­δι­κή­σε­ων και την ανα­γκαιό­τη­τα του συ­ντο­νι­σμού· και πέρα από τα ψη­φί­σμα­τα, κυ­ρί­ως στο δρόμο!

Οι πα­νερ­γα­τι­κές απερ­γί­ες του επό­με­νου δια­στή­μα­τος θα εξυ­πη­ρε­τή­σουν αυτόν τον σκοπό. Αλλά είναι από τις πρω­το­βου­λί­ες των Επι­τρο­πών Αγώνα των Σω­μα­τεί­ων, των ΔΣ και της Αρι­στε­ράς που θα κρι­θεί η διάρ­κεια, η συ­νέ­χεια και το βά­θε­μα πρω­το­βου­λιών σαν τη ση­με­ρι­νή.

Συ­νέ­χεια δό­θη­κε στον συ­ντο­νι­σμό των ερ­γο­λα­βι­κών σω­μα­τεί­ων την Πα­ρα­σκευή 2/11

Το σω­μα­τείο του κα­τα­σκευα­στι­κού τομέα του Μετρό μαζί με εκεί­νο του ΑΠΘ έκα­ναν κοινή απερ­για­κή συ­γκέ­ντρω­ση και πο­ρεία προς το υπουρ­γείο Μα­κε­δο­νί­ας-Θρά­κης. Συμ­με­τεί­χε και ο Σύλ­λο­γος Ηλε­κτρο­λό­γων-Μη­χα­νο­λό­γων. Στα μισά της δια­δρο­μής ενώ­θη­κε με την πο­ρεία και το σω­μα­τείο του αρ­χαιο­λο­γι­κού τομέα του Μετρό, προ­κα­λώ­ντας χει­ρο­κρο­τή­μα­τα σε όλη τη δια­δή­λω­ση των 700 πε­ρί­που ατό­μων, κυ­ρί­ως απερ­γών αλλά και συ­μπα­ρα­στα­τών. Όλοι άλ­λω­στε δέ­χο­νται την ίδια επί­θε­ση με μειώ­σεις μι­σθών και απο­λύ­σεις.

Έν­δει­ξη της βα­ρύ­τη­τας που έχει απο­κτή­σει ο αγώ­νας, είναι πως ακόμη και η πα­νερ­γα­τι­κή απερ­για­κή συ­γκέ­ντρω­ση της Τε­τάρ­της 7/11 θα γίνει στο χώρο του ΑΠΘ, όπου και η κα­τά­λη­ψη των απερ­γών ερ­γο­λα­βι­κών!

Αυτά τα βή­μα­τα συ­ντο­νι­σμού δεν θα μπο­ρού­σαν να επι­τευ­χθούν χωρίς την πλα­τιά ρι­ζω­μέ­νη επι­δί­ω­ξη όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων για ενό­τη­τα στην πάλη, ενώ πρέ­πει να ση­μειω­θεί και ο ρόλος κα­τα­λύ­τη των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς.

Ο ερ­γα­τι­κός ξε­ση­κω­μός προ­κα­λεί με­γά­λη αστά­θεια στην εσω­τε­ρι­κή τρόι­κα και δυ­σκο­λία να πε­ρά­σουν και να εφαρ­μο­στούν τα λι­μο­κτό­να μέτρα, ει­δι­κά ενό­ψει και της 48ω­ρης πα­νερ­γα­τι­κής στις 6-7/11. Με το τέλος της δια­δή­λω­σης, αντι­προ­σω­πεία των ΔΣ των σω­μα­τεί­ων, μαζί με τις βου­λευ­τί­νες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Γαϊ­τά­νη Γιάν­να και Χα­ρα­λα­μπί­δου Δέ­σποι­να, συ­να­ντή­θη­κε με τον υπουρ­γό Μα­κε­δο­νί­ας-Θρά­κης. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή του κλί­μα­τος που επι­κρα­τεί στην κυ­βέρ­νη­ση των τρα­πε­ζι­τών είναι η δή­λω­σή του ότι δεν ξέρει εάν θα υπάρ­χει κυ­βέρ­νη­ση στο τέλος της επό­με­νης εβδο­μά­δας!

Οι αμ­φι­βο­λί­ες των υπουρ­γών μας εν­θαρ­ρύ­νουν να συ­νε­χί­σου­με στον μο­νό­δρο­μο του αγώνα και του συ­ντο­νι­σμού, με πρω­το­βου­λί­ες της βάσης, χωρίς να πε­ρι­μέ­νου­με ανα­γκα­στι­κά τις γρα­φειο­κρα­τι­κές ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των!