Η ομιλία και η συνέντευξη τύπου που έγιναν στην φετινή ΔΕΘ από τον γραμματέα της Λαϊκής Ενότητας, δίνουν με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα, ένα στίγμα αυτού του πολιτικού σχηματισμού, που εκφράζει αποκλειστικά τις παραδοσιακές θέσεις του Αριστερού Ρεύματος, και βρίσκεται σε απόσταση ακόμη και με τις αποφάσεις της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης του τελευταίου καλοκαιριού.
Αυτές οι απόψεις έχουν αποτελέσει τον τελευταίο χρόνο αντικείμενο μιας εκτενούς κριτικής αρθρογραφίας που έχουμε αναπτύξει σε ιστοσελίδες της Λαϊκής Ενότητας, τόσο δικές μας, όσο και άλλων συντρόφων. Γι’ αυτό και σήμερα, επειδή δεν είναι αναγκαίο να αναπαραχθούν στην ολότητά τους, διατυπώνονται κωδικοποιημένα ως κριτική στο κύριο σώμα της ομιλίας του επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας στη ΔΕΘ.
Α) Η Λαϊκή Ενότητα αποτυπώθηκε πανηγυρικά και ολοκληρωτικά ως το «κόμμα της δραχμής», αντί ενός λαϊκού εργατικού κόμματος της αντιμνημονιακής πάλης με άμεση εναλλακτική λύση την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας, των οποίων συνέπεια θα είναι η σύγκρουση με τα ευρωπαϊκά όργανα και θεσμούς και όχι το αντίστροφο. Το άλογο μπροστά από το κάρο, κι’ όχι πίσω από αυτό. Το κυρίαρχο είναι η ανατροπή των μνημονίων, ως εργαλείων ανάταξης της κερδοφορίας του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, και η απαρχή του κοινωνικού μετασχηματισμού, και όχι η επικέντρωση στο νομισματικό φετίχ.
Β) Η πολιτική στάση της Λαϊκής Ενότητας καταγράφηκε ως ένας «διαρκής προεκλογικός λόγος», και όχι ως συμβολή από ριζοσπαστικές θέσεις για την ανάκαμψη και δραστική παρέμβαση του κινήματος. Εκλογές δεν έχουν προκηρυχθεί και ούτε φαίνονται στον άμεσο ορίζοντα, και ο «νταλγκάς» της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και σώνει και καλά η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, που αν υπήρχε υποτίθεται θα είχε σαρώσει το 30% και το 40% του εκλογικού σώματος (όνειρα θερινής νυκτός). Ο εκλογικισμός ανακηρύσσεται σε κύρια έγνοια έναντι της ζωτικής αναγκαιότητας υπηρέτησης του ταξικού εργατικού κινήματος.
Γ) Το ευρώ θεωρήθηκε ως η αποκλειστική αιτία των σημερινών δεινών, ενώ η αφετηρία της σημερινής παραγωγικής καταστροφής και κοινωνικής εξαθλίωσης είναι η βαθύτατη και παρατεταμένη κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε συνδυασμό με τον δημόσιο υπερδανεισμό της αστικής τάξης. Αυτή έχει γεννήσει τα τρία μνημόνια, και η αστική τάξη συνεπικουρείται παράλληλα από τα όργανα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Είναι άλλο να διεκδικείς την μονοδιάστατη αποχώρηση από την ευρωζώνη, στην προοπτική μιας εθνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, και εντελώς διαφορετικό πράγμα να επιδιώκεις την αντιμνημονιακή ανατροπή, τους αντικαπιταλιστικούς μετασχηματισμούς, την σοσιαλιστική επικαιρότητα, και ως επιστέγασμα όλων αυτών την αντιπαράθεση με τις ρυθμίσεις και πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Δ) Η Λαϊκή Ενότητα προσδιορίζεται εξίσου ως το κόμμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων, και ουδόλως ως το κόμμα της εργατικής λαϊκής χειραφέτησης των «από κάτω». Η συμμαχία που επιδιώκεται με το μικρό και μεσαίο κεφάλαιο δεν είναι παρά μια γονυκλισία προς την μαζική βάση της ελληνικής αστικής τάξης. Έχει ήδη ειπωθεί εύστοχα : «Ο Μαρξ έγραψε το Κεφάλαιο, για τις συνολικές σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, και όχι μόνον για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, διαχωρίζοντάς το από το μικρό και μεσαίο κεφάλαιο».
Ε) Η συμμαχία που προκύπτει άρα δεν μπορεί να έχει παρά εργατικά, λαϊκά, ταξικά χαρακτηριστικά και όχι της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ωφελημένες των ρυθμίσεων των αλλεπάλληλων μνημονίων, με όρους μάλιστα διαταξικούς και ψευδεπίγραφα πατριωτικούς, όπως με το ρατσιστικό, εθνικιστικό και ξενοφοβικό ΕΠΑΜ, προσκεκλημένο στην Συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας, και εν δυνάμει σύμμαχός της, που επιδιώκει την αποτροπή της εγκατάστασης προσφύγων στην Κρήτη, όπως και άλλες αντίστοιχες δυνάμεις (π.χ. Πυρίκαυστος Ελλάδα κλπ.).
ΣΤ) Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία για ομιλία γραμματέα αριστερού κόμματος, να αποφεύγει ως ταμπού την αναφορά στον ελληνικό καπιταλισμό καθώς και στην εργατική τάξη. Αυτά εξαφανίζονται κάτω από τον οίστρο μιας γενικής «αναπτυξιολογίας», μια και ο ελληνικός καπιταλισμός θεωρείται ούτως ή άλλως ότι έχει «πήλινα πόδια», ότι είναι «στρεβλός», ότι δεν είναι «πραγματικός» καπιταλισμός, και την θέση της εργατικής τάξης παίρνουν τα μικροαστικά και μικρομεσαία επιχειρηματικά στρώματα. Οι ομιλίες εξεχόντων αριστερών ηγετών του 20ου αιώνα όπως ο Λένιν και ο Αλλιέντε, έβριθαν από αναφορές στον καπιταλισμό και στην εργατική τάξη. Και τι να τις κάνεις τις ταξικές αναφορές και τους αντικαπιταλιστικούς προσδιορισμούς όταν το μοναδικό σου φετίχ είναι το νόμισμα; Ο ελληνικός καπιταλισμός στο απυρόβλητο, και η εργατική τάξη στη λήθη: Όλα λύνονται με την μετάβαση στο εθνικό νόμισμα.
Ζ) Είναι εξίσου εξαιρετικά αξιοσημείωτο ότι σ’ αυτή την κεντρική παρουσίαση της πολιτικής της Λαϊκής Ενότητας, εγκαταλείπεται ο ζωτικός στόχος της ριζικής αναδιανομής εισοδήματος σε βάρος του κερδοφόρου επιχειρηματικού κεφαλαίου και προς όφελος της εργατικής τάξης. Έτσι η αντιμετώπιση των πληγών που έχουν επιφέρει τα μνημόνια στο κοινωνικό σώμα, θα επουλωθούν με την «ανάπτυξη», όπως αντίστοιχα και η υπερμεγέθης ανεργία. Λέει τίποτα διαφορετικό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή η αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ : «Αναπτυξιολογία» ως φάρμακο δια πάσαν κοινωνική νόσο.
Η) Επανέρχεται η λογική της προώθησης της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», παρόλο που η Συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας του Ιουνίου 2016 επιχείρησε να την ορίσει με έναν τουλάχιστον πιο αριστερόστροφο τρόπο (ριζοσπαστικός παραγωγικός μετασχηματισμός). Ουσιαστικά δεν πρόκειται παρά για την προαγωγή μορφών αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού, μια και αυτός κρίνεται «στρεβλός» και έχει ανάγκη «παραγωγικού εξορθολογισμού». Από πότε η Αριστερά έχει ως στόχο της την «ανασυγκρότηση» της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι τον σοσιαλιστικό της μετασχηματισμό;
Θ) Αντί η Λαϊκή Ενότητα να θέτει τον εαυτό της στην υπηρεσία ανάκαμψης του ηττημένου και αποδιαρθρωμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ασχολείται με την προβολή του πολιτικού της υποκειμενισμού ( εξ αυτού και η υπονόμευση της εκδήλωσης του ΜΕΤΑ στο ΕΚΘ, καθώς και του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων στην ΕΔΟΘ, με αφορμή την φετινή ΔΕΘ). Η χρησιμότητα των αριστερών κομμάτων είναι πρωτίστως η υπηρέτηση του κινήματος, και όχι η αυτοπροβολή τους.
Ι) Σκοπός της ανατροπής των μνημονίων δεν είναι η δρομολόγηση μιας εθνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης με δραχμή, δεν είναι ο οικονομισμός και η προτεραιότητα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αντίθετα είναι η επιβολή μνημονίου για την αστική τάξη (ριζική αναδιανομή εισοδήματος, γενικευμένος εργατικός έλεγχος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, κοινωνικοποιήσεις επιχειρήσεων του καπιταλιστικού εταιρικού τομέα της οικονομίας, κι’ όχι περιορισμός μόνον στο μικρό παραγωγικό χώρο των πρώην ΔΕΚΟ κλπ). Δηλαδή η άμεση προώθηση της πρωταρχικής διαδικασίας αλλαγής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, και εγκαθίδρυσης της εργατικής-λαϊκής δημοκρατίας.
