Σε κείμενο στις 6 του Σεπτέμβρη, σ’ αυτή τη στήλη γράφαμε ότι: «Μεγάλη λαϊκή αχαριστία θα είναι , το τρίτο και θανατερό μνημόνιο να μην το διαχειριστεί ο υπογράψας Τσίπρας και από δίπλα να του δίνει χέρι βοηθείας, ο πρόθυμος καρά δεξιός Μεϊμαράκης….» Η πρώτη ευχή μας επαληθεύτηκε και με το παραπάνω, η δεύτερη προς το παρόν μένει μετέωρη αφού οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμένου μπήκαν στη Βουλή συμπληρώνοντας 155 κυβερνητικούς βουλευτές… Βέβαια όλα αυτά είναι υπό αίρεση αφού οι εταίροι εξακολουθούν να στοχεύουν σε μια όσο το δυνατόν πιο «ισχυρή» πολυκομματική μνημονιακή κυβέρνηση! Πιστεύοντας πως όσους πιο πολλούς κομματικούς «βαστάζους» έχει η κυβέρνηση Τσίπρα τόσο πιο εύκολα θα περάσουν τα ισοπεδωτικά ανθρωποφάγα μέτρα του τρίτου «αριστερού» μνημονίου!
Χαρακτηριστικά αποκαλυπτικό είναι και το κυνικό σχόλιο της Die Welt : «Ο ελληνικός λαός θέλει ένα... μπλέντερ, η εκπληκτική ξεκάθαρη εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα αφήνει ένα μόνο συμπέρασμα: Οι Έλληνες ψηφοφόροι θέλουν να εξαπατηθούν, αλλά αντέχουν να υπομείνουν την έκταση των καταστροφών που έπονται αυτής της απόφασης τους…» Οι γερμανοί συντάκτες με αυτό το σχόλιο αποκαλύπτουν την εξαπάτηση που επεδίωξε και πέτυχε ο Τσίπρας κρύβοντας πρόσκαιρα τον Αρμαγεδώνα που περιμένει τον ελληνικό Λαό.
Παράλληλα και το έγκυρο οικονομικό περιοδικό Wirtschaftwoche, τονίζει ότι : «Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, που υπογράφει ένα πρόγραμμα διάσωσης της χώρας και παρόλα αυτά επανεκλέγεται…» Ο δημοσιογράφος εσκεμμένα αγνοεί ότι ο Τσίπρας υπέγραψε ένα δολοφονικό πρόγραμμα «διάσωσης» το οποίο όμως δεν το εφάρμοσε ακόμα και ως εκ τούτου οι ψηφοφόροι του στην πλειοψηφία τους βρέθηκαν σε πλήρη άγνοια για τα εξοντωτικά μέτρα που μετεκλογικά τους περιμένουν. Σ’ αντίθεση με τα κόμματα και τους πολιτικούς εκείνους που εφάρμοσαν τα προηγούμενα δύο μνημόνια και στους οποίους στις χθεσινές εκλογές, ο Λαός τους γύρισε και πάλι τη πλάτη. Είναι φυσικό η ελπίδα και ιδιαίτερα η αριστερή να πεθαίνει τελευταία!
Έτσι ο κάθε καλοπροαίρετος προς τον Τσίπρα, να κρατάει στη μνήμη υποσχέσεις από «προγράμματα Θεσσαλονίκης» , διακηρύξεις και γεύσεις από πύρινους ανατρεπτικούς λόγους υπέρ των…Λαϊκών συμφερόντων με γροθιές υψωμένες, εικόνες προ ολίγων μηνών! Παρ’ όλο που στα προχθεσινά μεταμεσονύκτια εκλογικά επινίκια δεν υπήρχαν πλέον τέτοιες υψωμένες γροθιές αλλά μόνο, παλάμες ανοιχτές… Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και εκείνοι που έδωσαν με σφιγμένη καρδιά μια δεύτερη ευκαιρία στον «αριστερό» Τσίπρα πιστεύοντας πως διαπραγματεύθηκε σκληρά για καλύτερη συμφωνία, αλλά έπεσε μπροστά στα «υψωμένα τείχη» του γερμανικού διευθυντηρίου… Προσπέρασαν την απρόσμενη κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος, μπροστά στο καλοστημένο σκηνικό κατάρρευσης της οικονομίας, στον «εκβιασμό» των δανειστών με κλειστές τράπεζες, δικαιολογώντας έτσι την «αναγκαστική» υπογραφή του 3ου Μνημονίου.
Ανεξαρτήτως αυτών όλων που βοήθησαν καθοριστικά στην επανεκλογή Τσίπρα, είναι απολύτως σίγουρο ότι όταν θα έλθει ο προσωπικός λογαριασμός της «συμφωνίας θανάτου» και κτυπήσει του καθενός τη πόρτα , η Λαϊκή οργή είναι φυσικό να επεκταθεί και να οξυνθεί. Όμως όλο αυτό το ογκούμενο σε κάποιο βάθος χρόνου, οργισμένο ρεύμα δεν θα βρίσκει διέξοδο σε μια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όπως είχε στην περίοδο του κάποτε αντιπολιτευόμενου Σύριζα…
Το γεγονός ότι η Λαϊκή Ενότητα δεν εξασφάλισε την είσοδό της στη βουλή δεν σημαίνει ότι η πορεία μιας μετωπικής κινηματικής αριστεράς σταμάτησε στις εκλογές του Σεπτέμβρη, το αντίθετο μάλιστα! Ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη του τη σοβαρότητα και κυρίως την έκταση του προβλήματος και το οποίο αν περιοριστεί στην αίθουσα ενός κοινοβουλίου και στα τηλεοπτικά πάνελ, όπως επεδίωξε συστηματικά και το πέτυχε, ο τότε «αντιμνημονιακός» Σύριζα, το «παιγνίδι» ασφαλώς θα έχει χαθεί πριν καν αρχίσει…
Είναι λοιπόν σίγουρο πως οι εκλογές του Σεπτέμβρη δεν λύνουν κανένα απολύτως πρόβλημα, αντιθέτως ξεγυμνώνουν εντολοδόχους πρωταγωνιστές και κομπάρσους όσο αυτή η ιστορία πόνου και αίματος θα ξεδιπλώνεται. Παράλληλα ξαναφέρνουν στο προσκήνιο για συζήτηση, «επαναστατικές» πρακτικές που ικανοποιούνται διαχρονικά με τον απολογισμό εκλογικών αποτελεσμάτων που, «κάτω από τα κτυπήματα της… αστικής τάξης» διατήρησαν τις δυνάμεις τους! Δικαιολογία αδράνειας που θα έκανε ακόμα και τον Κάρολο εν ζωή, να αναρωτιέται για το φαιδρό της επιδίωξης…
Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η μαύρη πανούκλα κτίζει στην κοινωνία την παρουσία της, με υλικά τη φτώχεια , την απόγνωση, τη κοινωνική απομόνωση, σε ουσιαστικό κενό αριστερού ενωτικού πρακτικού λόγου και άμεσης μετωπικής κινηματικής πράξης με πρώτο στόχο τα Λαϊκά προβλήματα του σήμερα και όχι για την μετά θάνατον έλευση της παγκόσμιας επανάστασης! Η συνέχεια που θα ακολουθήσει παρ’ όλο που θα είναι τρομακτικά οδυνηρή για έναν Λαό κατάστεγνο οικονομικά από τα προηγούμενα δύο μνημόνια , θα είναι όμως και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από κοινωνικοπολιτικής πλευράς…
