Η πρόσφατη υπογραφή του 3ου κατά σειρά και από πολλές απόψεις χειρότερου Μνημονίου και η υπερψήφισή του στη Βουλή από κοινού με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ήρθε να επισφραγίσει και τυπικά μία μακρά πορεία μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία αυτή, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, χαράχτηκε από την ηγετική προεδρική ομάδα από το φθινόπωρο κιόλας του 2012, λίγες βδομάδες μετά της εκλογές του Ιουνίου, εγκαινιάστηκε με κάθε επισημότητα από τον ίδιο τον Πρόεδρο του κόμματος κατά το πρώτο ταξίδι του στις ΗΠΑ, όταν, κόντρα σε όλες τις συλλογικές αποφάσεις, μετέτρεψε το ευρώ από πρώτη επιλογή σε «εθνικό νόμισμα», στηρίχτηκε, διακριτικά ή μη, από πολλούς, και έγινε ανεκτή από περισσότερους, για λόγους διαστρεβλωμένης αντίληψης ως προς την έννοια «κομματικότητα». Δυστυχώς, ούτε η αριστερή πτέρυγα, εν μέρει, ίσως, για λόγους στρεβλής αντίληψης κομματικότητας και αυτή, κατάφερε να την αντιμετωπίσει έγκαιρα και με το σωστό τρόπο, έτσι ώστε να την ανακόψει. Οι «διακριτικές» δημόσιες φωνές από πολλά στελέχη της που επεσήμαιναν τη λανθασμένη πορεία αποδείχτηκε πως ήταν υπερβολικά διακριτικές, την ίδια στιγμή που η όλο και μεγαλύτερη απόκλιση από την κοινά αποφασισμένη σε συνδιασκέψεις και στο ιδρυτικό συνέδριο στρατηγική απαιτούσε δυνάμωμα της έντασης της κριτικής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι μέχρι χθες και, ελπίζουμε, της επόμενης μέρας,
Η πρόσφατη υπογραφή του 3ου κατά σειρά και από πολλές απόψεις χειρότερου Μνημονίου και η υπερψήφισή του στη Βουλή από κοινού με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ήρθε να επισφραγίσει και τυπικά μία μακρά πορεία μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία αυτή, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, χαράχτηκε από την ηγετική προεδρική ομάδα από το φθινόπωρο κιόλας του 2012, λίγες βδομάδες μετά της εκλογές του Ιουνίου, εγκαινιάστηκε με κάθε επισημότητα από τον ίδιο τον Πρόεδρο του κόμματος κατά το πρώτο ταξίδι του στις ΗΠΑ, όταν, κόντρα σε όλες τις συλλογικές αποφάσεις, μετέτρεψε το ευρώ από πρώτη επιλογή σε «εθνικό νόμισμα», στηρίχτηκε, διακριτικά ή μη, από πολλούς, και έγινε ανεκτή από περισσότερους, για λόγους διαστρεβλωμένης αντίληψης ως προς την έννοια «κομματικότητα». Δυστυχώς, ούτε η αριστερή πτέρυγα, εν μέρει, ίσως, για λόγους στρεβλής αντίληψης κομματικότητας και αυτή, κατάφερε να την αντιμετωπίσει έγκαιρα και με το σωστό τρόπο, έτσι ώστε να την ανακόψει. Οι «διακριτικές» δημόσιες φωνές από πολλά στελέχη της που επεσήμαιναν τη λανθασμένη πορεία αποδείχτηκε πως ήταν υπερβολικά διακριτικές, την ίδια στιγμή που η όλο και μεγαλύτερη απόκλιση από την κοινά αποφασισμένη σε συνδιασκέψεις και στο ιδρυτικό συνέδριο στρατηγική απαιτούσε δυνάμωμα της έντασης της κριτικής.
Είναι φανερό ότι αυτή η τερατώδης στην τελική της μορφή μετάλλαξη -χρεοκοπία τη χαρακτήρισε η πλειοψηφία της ηγεσίας της νεολαίας του κόμματος, διόλου αδίκως- όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή σχέση με το πολιτικό/ιδεολογικό πλαίσιο και τους στόχους για την επίτευξη των οποίων συγκροτήθηκε και έδρασε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα 11 χρόνια, αλλά έρχεται και σε ευθεία αντίθεση με αυτά καθώς και με τις συνεδριακές μας θέσεις, τις προεκλογικές δεσμεύσεις άμεσης προτεραιότητας (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) και βέβαια τις προγραμματικές μεσο-μακροπρόθεσμες θέσεις της κυβέρνησης της αριστεράς. Τέλος, και πλέον τραγικό, έρχεται να ισοπεδώσει, ή μάλλον να μετατρέψει στο ακριβώς αντίθετό της, την εντολή του υπερπλειοψηφικού, λαϊκού και έντονα ταξικού «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και την ελπίδα του λαού για ένα καλύτερο αύριο.
Όπως θα περίμενε κανείς, η πορεία προς το ναυάγιο συνοδεύτηκε από την «έντεχνη» και βαθμιαία εντεινόμενη υποβάθμιση της λειτουργίας του κόμματος σε όλα τα επίπεδα, υποβάθμιση που στους 7 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πήρε το χαρακτήρα της ολοκληρωτικής ακύρωσης. Όλα τα ζωτικά όργανα του κόμματος, από τις συνελεύσεις των Οργανώσεων Μελών και τις επιτροπές τομέων και νομαρχιακών επιτροπών μέχρι την Κεντρική Επιτροπή και την Πολιτική Γραμματεία της, νεκρώθηκαν επί της ουσίας και υποκαταστάθηκαν αντιδημοκρατικά, σχεδόν πραξικοπηματικά, από το «Μαξίμου»! Με την πιο ωμή και χωρίς κανένα πρόσχημα τελευταία παραβίαση του καταστατικού να συντελείται με την ακύρωση της απόφασης του τελευταίου συλλογικού οργάνου που συγκλήθηκε, της Κεντρικής Επιτροπής της 30ής Ιουλίου, σύμφωνα με την οποία, κατόπιν εισήγησης τους ίδιου του Προέδρου(!), ουδεμία μείζων απόφαση θα λαμβανόταν πριν από τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου! Όλοι ξέρουμε πόσο τηρήθηκε αυτή η απόφαση από το «Μαξίμου».
Οι ενέργειες των τελευταίων ημερών του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και μιας στενής και κλειστής ομάδας στελεχών πέριξ του πρωθυπουργικού μεγάρου, η παραίτηση δηλαδή της κυβέρνησης και η επιλογή των πρόωρων εκλογών, ενάντια στις πρόσφατες αποφάσεις κόμματος -αλλά και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα!- και ερήμην των στελεχών και μελών του, προστιθέμενες στις ενέργειες ακύρωσης του ιστορικού «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού της 5ης Ιουλίου και στην ψήφιση του 3 ου, πλέον επαχθούς και, δυστυχώς, «αριστερού» έστω και κατά τους τύπους μνημονίου, δεν μας επιτρέπουν πλέον να συνεχίσουμε μέσα από τις γραμμές του ακυρωμένου έτσι κι αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια της λιτότητας και της υποτέλειας μέχρι τη δικαίωση του σύγχρονου μεγάλου «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού ούτε, πολύ περισσότερο, τον αγώνα για μία άλλη κοινωνία, σύμφωνα με το κοινωνικό σχέδιο, τα οράματα και τις αξίες της Αριστεράς.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε το νεοφιλελεύθερο, θατσερικό δόγμα του «There Is No Alternative» (εξάλλου δεν είμαστε οι μόνοι: πολλά στελέχη και μέλη που μέχρι χθες αποτελούσαν τμήμα της πλειοψηφίας που στήριζε τις επιλογές του περιβάλλοντος Μαξίμου διαχωρίζουν και αυτοί τη θέση τους κατηγορηματικά) που η ηγετική κομματική και κυβερνητική ομάδα, αφού έκανε μέσω πράξεων και παραλείψεων ό,τι περνούσε από το χέρι της για να φαντάζει ακόμα πιο αυταπόδεικτη αλήθεια και αδήριτη ανάγκη, τελικά το αποδέχτηκε και το υιοθέτησε.
Αρνούμενοι να κρατήσουμε τη «λευκή σημαία» της ταπεινωτικής άνευ όρων και μάχης παράδοσης, που ορισμένα κεντρικά στελέχη, μάλλον ανιστόρητα, προσπαθούν να την εντάξουν στη λενινιστική(!) παράδοση ή να την παρομοιάσουν με τους ελιγμούς μεγάλων αγωνιστών όπως ο Μάικλ Κόλινς(!)- σας δηλώνουμε πως επιλέξαμε να συνεχίσουμε να σηκώνουμε τη σημαία της Αριστεράς όσο πιο ψηλά επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, μέσα από τις τάξεις του μετωπικού πολιτικού σχήματος της Λαϊκής Ενότητας.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους συντρόφους και στις συντρόφισσες που αγωνιστήκαμε μαζί και που μέχρι στιγμής δεν έχουν αποφασίσει να φύγουν από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, σε όσους και όσες εξακολουθούν να διατηρούν μέσα τους τη φλόγα της αντίστασης ενάντια στη μνημονιακή και άδικη λιτότητα -λιτότητα για τους πολλούς προς όφελος των πολύ λίγων.Καλούμε όλους και όλες, λοιπόν, τους συνεπείς αγωνιστές και αγωνίστριες, να υπερνικήσουν τους όποιους δισταγμούς, πολιτικούς ή συναισθηματικούς .
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυστυχώς αυτό που ήταν. Ξαναγεννήθηκε, μετά από μακρά επώαση, τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου ως ένα πολιτικό τερατόμορφο «πράγμα». Έτσι κι αλλιώς δεν έχει ζωή μέσα του.
Ελάτε να συναντηθούμε πάλι! Είτε πλάθοντας μαζί το ευρύ μετωπικό σχήμα της Λαϊκής Ενότητας, είτε δίνοντας ραντεβού από τώρα για τη στιγμή που θα έχετε αποφασίσει μέσα από ποιο σχήμα, κίνηση ή οργάνωση θα συνεχίσετε τον αγώνα.
Εις το επανιδείν, λοιπόν!
Για την απαλλαγή του ελληνικού λαού από την οικονομική εξαθλίωση των μνημονίων!
Για την ανάκτηση της κυριαρχίας του που θα οδηγήσει και στην κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας!
Για την ολική επαναφορά της δημοκρατίας σε ανώτερο επίπεδο!
Και ναι: Για την κοινωνική απελευθέρωση από κάθε είδους δεσμά!
-
Ηλίας Γκουράρος
-
Βαρβάρα Γουσακώφ
-
Μαρία Δημοπούλου
-
Γιώργος Καλατζόπουλος
-
Βούλα Καραντώνη
-
Χρήστος Κασίμης
-
Θανάσης Κιούσης
-
Πένυ Κορασίδου
-
Γεράσιμος Λυμπεράτος
-
Κωνσταντίνα Μπούμπα
-
Δημήτρης Παπαμητρόπουλος
-
Μιχάλης Πρωτολάτης
-
Σταμάτης Πρωτολάτης
-
Θανάσης Σέρμπος
-
Λυκούργος Τσεκούρας
-
Νίκος Χαραλαμπόπουλος
