Ανακοίνωση των συντρόφων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ιταλία, μετά την νίκη του Όχι στο δημοψήφισμα του Ρέντσι
Το ιταλικό εκλογικό σώμα τιμώρησε με ένα καθαρό «όχι» τις δημοψηφισματικές ελπίδες του Ματέο Ρέντσι, παρά το ομόφωνο υποστηρικτικό σφυροκόπημα της τηλεόρασης, του Τύπου, σύσσωμων των εργοδοτικών οργανώσεων, του κόσμου των τραπεζών, σχεδόν όλων των «opinion makers» (διαμορφωτών της κοινής γνώμης). Οι πολίτες και οι πολίτισες της Ιταλίας, σε ευρεία πλειοψηφία, απέρριψαν τον εκβιασμό και την πολιτική του φόβου, το φάντασμα «του άλματος στο σκοτάδι».
Ο συνταγματικός νόμος με τον οποίο η κυβέρνηση Ρέντσι απαιτούσε να μεταρρυθμίσει 47 άρθρα του ιταλικού συντάγματος βυθίστηκε ολοκληρωτικά. Ήταν μια αλλαγή του συντάγματος σε αυταρχική κατεύθυνση, την οποία οδήγησε να εγκριθεί από ένα παράνομο κοινοβούλιο, μια κυβέρνηση που είχε επιβληθεί από τον πρόεδρο Ναπολιτάνο, για να κάνει τους κρατικούς θεσμούς πιο υπάκουους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Και πράγματι, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι πάνω απ’ όλα η πιο καθαρή απόδειξη της κρίσης συναίνεσης, όσον αφορά την αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης.
Η μεγάλη συμμετοχή στην ψηφοφορία (λίγο κάτω από 70%, το οποίο φτάνει στο 65,5% αν συνυπολογίσουμε τις ψήφους του εξωτερικού) είναι η πιο υψηλή από όλα τα δημοψηφίσματα τα τελευταία 20 χρόνια.
Το αποτέλεσμα του Όχι (σχεδόν το 60%, δηλαδή σχεδόν 20 εκατομμύρια ανδρών και γυναικών) είναι αξιοσημείωτα παρόμοιο με εκείνο του δημοψηφίσματος για το διαζύγιο το 1974, και ήταν ομογενώς κυρίαρχο σε όλες τις περιοχές (εκτός από το Νότιο Τιρόλο, και την Εμίλια Ρομάνα και την Τοσκάνη –αν και στις δύο τελευταίες ήταν ελάχιστη η διαφορά), αναδεικνύοντας την καταδίκη και του συνολικού έργου της κυβέρνησης και του ηγέτη της. Από την άλλη το ΝΑΙ συγκεντρώνει ένα ποσοστό ουσιαστικά ίσο με τα ποσοστά του Δημοκρατικού Κόμματος και των συμμάχων του στην κυβέρνηση.
Ο χαλαρός συνασπισμός που κέρδισε τη μάχη του ΟΧΙ, δεν είναι προφανώς σε θέση να αξιοποιήσει την επιτυχία του. Η Δεξιά παραμένει διαιρεμένη και -ευτυχώς- δεν έχει ακόμα μια ξεκάθαρη ηγεσία. Το Κίνημα 5 Αστέρων δεν διαθέτει καμία καθαρή στρατηγική και πρόγραμμα, εκτός από την εκλογική του επιβεβαίωση. Η «αριστερά» του Δημοκρατικού Κόμματος κατά πάσα πιθανότητα θα απορροφηθεί στην εσωτερική μάχη που αρχίζει στο κόμμα μετά την ήττα. Η «ριζοσπαστική» Αριστερά παραμένει σε μεγάλη πολιτική ασάφεια, την οποία θα οξύνει η συζήτηση που ανοίγει μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Η CGIL, που παρά την ατολμία του ΟΧΙ της, επιβραβεύεται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αλλά αποφάσισε να παραδοθεί στις απαιτήσεις των αφεντικών υπογράφοντας μια απαράδεκτη σύμβαση για τους μεταλλουργούς. Αυτό θα έχει καταστροφικό αντίκτυπο στις διαπραγματεύσεις τις συμβάσεις στο δημόσιο τομέα.
Η κυβέρνηση πληρώνει το βαρύ τίμημα της «πληθωρικότητας» του πρωθυπουργού της και ο κεντρικός προσωπικός ρόλος που έπαιξε αυτός στην εκστρατεία για το ΝΑΙ κάνει αναπόφευκτη την παραίτησή του.
Αλλά την παραίτηση της κυβέρνησης Ρέντσι πρέπει να διαδεχτεί η διάλυση του κοινοβουλίου και η κήρυξη νέων εκλογών. Το κοινοβούλιο που είναι ήδη παράνομο -όπως και ο νόμος στη βάση του οποίου εκλέχθηκε- μετά από αυτό το δημοψήφισμα είναι ολοκληρωτικά μη αντιπροσωπευτικό και μακριά από τη λαϊκή θέληση. Οι νέες εκλογές πρέπει να προκηρυχθούν άμεσα και στη βάση της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου το 2014.
Μα πάνω απ’ όλα, δημοκρατική νίκη στο δημοψήφισμα και η παραίτηση της κυβέρνησης πρέπει να γίνουν αφορμή για μια επανεκκίνηση της κοινωνικής κινητοποίησης και των αγώνων στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, του περιβάλλοντος, για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς.
