Εντάσεις και στρατηγικό αδιέξοδο προκάλεσε στη ΔΗΜΑΡ η απόφαση για την αποχώρηση από την τρικομματική κυβέρνηση, που μόνο «ομόφωνη» δεν ήταν.
Αρκετά στελέχη της «υπεύθυνης αριστεράς» φαίνεται να είχαν άλλη άποψη και έπειτα από την οριστικοποίηση του διαζυγίου με την ακροδεξιά παρέα του Σαμαρά βγήκαν στα κεραμίδια κατά του Φ. Κουβέλη. Μέσα σε αυτή την αναταραχή δεν λείπουν και οι φωνές που κάνουν λόγο για πιθανή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Διαφωνίες
Στην Κεντρική Επιτροπή, το Σάββατο 29 Ιουνίου, 77 μέλη ψήφισαν υπέρ, 22 δήλωσαν αποχή και 8 παρών. Τα 22 στελέχη που απείχαν είχαν εκφράσει με κείμενό τους την αντίθεσή τους για την απόφαση αποχώρησης από την κυβέρνηση, αλλά δεν το έθεσαν σε ψηφοφορία. Στην ίδια συνεδρίαση 174 μέλη του κόμματος κατέθεσαν κείμενο διαφωνίας, δηλώνοντας ότι «η συμμετοχή στην κυβέρνηση συνιστά σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο, το οποίο οφείλεται να διαφυλαχθεί» και σημειώνουν ότι η απόφασή της ηγεσίας να «εγκαταλείψει το καράβι» είναι «ένα άλμα στο κενό». Ασκούν επίσης κριτική για αδικαιολόγητη μεγέθυνση(!) της διαφωνίας ως προς το εργασιακό καθεστώς στη δημόσια Ραδιοτηλεόραση.
Ο γραμματέας του κόμματος, Σπύρος Λυκούδης, τόνισε πως «η αποχώρηση από την κυβέρνηση ήταν λάθος επιλογή, σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο». Ο ίδιος, χαιρετίζοντας το συνέδριο της Ν.Δ. (που επιβεβαίωσε τον επαναπατρισμό στη σκληρή Δεξιά), υποστήριξε ότι «η συνοδοιπορία μας δοκιμάστηκε πολλές φορές από λάθη και παραλείψεις -δε λέω μόνο δικά σας, όλων μας- και οδήγησε προ ημερών στην αποχώρησή μας από την κυβέρνηση». Ο γυρολόγος της κεντροαριστεράς Νίκος Μπίστης, που αποκάλεσε τον Κουβέλη «Καρατζαφέρη της αριστεράς», βρέθηκε εκτός κόμματος. Ο Βασίλης Οικονόμου, ο οποίος επίσης είχε διαφωνήσει, υπέβαλε την παραίτησή του από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, απόφαση που όμως δεν έγινε δεκτή. Με άρθρο του, ο εκπρόσωπος Τύπου Ανδρέας Παπαδόπουλος κάλεσε τη ΔΗΜΑΡ «να συνεχίσει στον δρόμο που εγκαινίασε με την ιστορική απόφαση να στηρίξει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης το περασμένο καλοκαίρι».
Παρά τα καθυστερημένα δάκρυα του κυρ-Φώτη και την υποκριτική παραδοχή -κατόπιν εορτής- ότι «με αυταρχισμό, όμως, δεν προωθείς μεταρρύθμιση, προκαλείς απορρύθμιση», οι ισχυρές αντιδράσεις των στελεχών του αποδεικνύουν ότι μοναδική ιδεολογία που διέπει το κόμμα του ήταν και είναι ο «υπεύθυνος κυβερνητισμός». Άλλωστε, με πρόσχημα τη «διάσωση της χώρας» και την παραμονή στο ευρώ, η ΔΗΜΑΡ ανέχτηκε ή στήριξε ανοιχτά όλες τις αντεργατικές προκλήσεις Σαμαρά: επιστρατεύσεις απεργών, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, φόρους και χαράτσια, κάλυψη των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου της Χ.Α. Συγχρόνως, η διακριτική στήριξη που υποσχέθηκε ο Φ. Κουβέλης σε ορισμένους από τους νόμους που θα έρχονται στη Βουλή και η «ψήφος κατά περίπτωση», δεν μαρτυρούν καμία πραγματική αλλαγή πολιτικής.
Πόλωση
Σε συνθήκες έντονης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης (με την κοινωνία διχασμένη και με κυρίαρχο το δίπολο Αριστερά-Δεξιά στο πολιτικό πεδίο), η επιμονή της ΔΗΜΑΡ σε απανωτούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, στο όνομα κάθε είδους «ανεδαφικών ρεαλισμών», εδώ και ένα χρόνο, κατέληγε πάντα σε στήριξη του αστικού μπλοκ και στην επιβεβαίωση των εκτιμήσεων για την ανυπαρξία κοινωνικού και πολιτικού χώρου για τις παλιές, καλές, «ενδιάμεσες», σοσιαλδημοκρατικές λύσεις. Αναγκαστική η «απαγκίστρωση» από το άρμα του Σαμαρά, λοιπόν, μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού. Ήδη στις τελευταίες δημοσκοπήσεις η «κυβερνώσα αριστερά» κινείται στο όριο της εκλογικής επιβίωσης.
Μυαλό βέβαια δε βάζουν στην Αγ. Κωνσταντίνου και δείχνουν να έχουν διαλέξει οριστικά το στρατόπεδο της εξαθλιωμένης «κοινωνικής ειρήνης», των δανειστών και των εγχώριων στηριγμάτων τους. Εκεί λογοδοτούν και οι καινούργιες στρατηγικές αναζητήσεις του κόμματος που κάνουν λόγο για τη λύση(;) του «τρίτου πόλου», μέσα στο πλαίσιο της Κεντροαριστεράς. Από -δήθεν- άλλο δρόμο, δηλαδή, ετοιμάζονται να ξαναγίνουν το «αριστερό άλλοθι» της «Νέας Ελλάδας» του Σαμαρά και του Βενιζέλου ή κάποιας κυβέρνησης τεχνοκρατών. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν θα είχαν πρόβλημα να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο λαλίστατος στα τηλεοπτικά παράθυρα Μαργαρίτης.
Υπενθυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει στις συλλογικές του αποφάσεις και επεξεργασίες την κατάργηση των μνημονίων και την μέχρι τέλους σύγκρουση με την τρόικα, ως εναρκτήρια πράξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και ως πρώτη προϋπόθεση για την ανατροπή της λιτότητας. Επίσης, την επαναφορά των μισθών στα προ μνημονίων επίπεδα, το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων και των απολύσεων στο Δημόσιο, τoν δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο στις τράπεζες κτλ. Δηλαδή, πολιτικές προτεραιότητες και άμεσα μέτρα «υπευθυνότητας» απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι άλλες είναι οι προτεραιότητες του «συντρόφου» Κουβέλη. Συνεπώς, «καληνύχτα και καλή τύχη».
