ΔΗΜΑΡ: Το στρατηγικό αδιέξοδο της «αριστεράς της ευθύνης»

Αρ­κε­τά στε­λέ­χη της «υπεύ­θυ­νης αρι­στε­ράς» φαί­νε­ται να είχαν άλλη άποψη και έπει­τα από την ορι­στι­κο­ποί­η­ση του δια­ζυ­γί­ου με την ακρο­δε­ξιά παρέα του Σα­μα­ρά βγή­καν στα κε­ρα­μί­δια κατά του Φ. Κου­βέ­λη. Μέσα σε αυτή την ανα­τα­ρα­χή δεν λεί­πουν και οι φωνές που κά­νουν λόγο για πι­θα­νή συ­νερ­γα­σία με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Δια­φω­νί­ες
Στην Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή, το Σάβ­βα­το 29 Ιου­νί­ου, 77 μέλη ψή­φι­σαν υπέρ, 22 δή­λω­σαν αποχή και 8 παρών. Τα 22 στε­λέ­χη που απεί­χαν είχαν εκ­φρά­σει με κεί­με­νό τους την αντί­θε­σή τους για την από­φα­ση απο­χώ­ρη­σης από την κυ­βέρ­νη­ση, αλλά δεν το έθε­σαν σε ψη­φο­φο­ρία. Στην ίδια συ­νε­δρί­α­ση 174 μέλη του κόμ­μα­τος κα­τέ­θε­σαν κεί­με­νο δια­φω­νί­ας, δη­λώ­νο­ντας ότι «η συμ­με­το­χή στην κυ­βέρ­νη­ση συ­νι­στά ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο, το οποίο οφεί­λε­ται να δια­φυ­λα­χθεί» και ση­μειώ­νουν ότι η από­φα­σή της ηγε­σί­ας να «εγκα­τα­λεί­ψει το κα­ρά­βι» είναι «ένα άλμα στο κενό». Ασκούν επί­σης κρι­τι­κή για αδι­καιο­λό­γη­τη με­γέ­θυν­ση(!) της δια­φω­νί­ας ως προς το ερ­γα­σια­κό κα­θε­στώς στη δη­μό­σια Ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­ση.

Ο γραμ­μα­τέ­ας του κόμ­μα­τος, Σπύ­ρος Λυ­κού­δης, τό­νι­σε πως «η απο­χώ­ρη­ση από την κυ­βέρ­νη­ση ήταν λάθος επι­λο­γή, σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο». Ο ίδιος, χαι­ρε­τί­ζο­ντας το συ­νέ­δριο της Ν.Δ. (που επι­βε­βαί­ω­σε τον επα­να­πα­τρι­σμό στη σκλη­ρή Δεξιά), υπο­στή­ρι­ξε ότι «η συ­νο­δοι­πο­ρία μας δο­κι­μά­στη­κε πολ­λές φορές από λάθη και πα­ρα­λεί­ψεις -δε λέω μόνο δικά σας, όλων μας- και οδή­γη­σε προ ημε­ρών στην απο­χώ­ρη­σή μας από την κυ­βέρ­νη­ση». Ο γυ­ρο­λό­γος της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς Νίκος Μπί­στης, που απο­κά­λε­σε τον Κου­βέ­λη «Κα­ρα­τζα­φέ­ρη της αρι­στε­ράς», βρέ­θη­κε εκτός κόμ­μα­τος. Ο Βα­σί­λης Οι­κο­νό­μου, ο οποί­ος επί­σης είχε δια­φω­νή­σει, υπέ­βα­λε την πα­ραί­τη­σή του από κοι­νο­βου­λευ­τι­κός εκ­πρό­σω­πος, από­φα­ση που όμως δεν έγινε δεκτή. Με άρθρο του, ο εκ­πρό­σω­πος Τύπου Αν­δρέ­ας Πα­πα­δό­που­λος κά­λε­σε τη ΔΗΜΑΡ «να συ­νε­χί­σει στον δρόμο που εγκαι­νί­α­σε με την ιστο­ρι­κή από­φα­ση να στη­ρί­ξει την κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ευ­θύ­νης το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι».

Παρά τα κα­θυ­στε­ρη­μέ­να δά­κρυα του κυρ-Φώ­τη και την υπο­κρι­τι­κή πα­ρα­δο­χή -κα­τό­πιν εορ­τής- ότι «με αυ­ταρ­χι­σμό, όμως, δεν προ­ω­θείς με­ταρ­ρύθ­μι­ση, προ­κα­λείς απορ­ρύθ­μι­ση», οι ισχυ­ρές αντι­δρά­σεις των στε­λε­χών του απο­δει­κνύ­ουν ότι μο­να­δι­κή ιδε­ο­λο­γία που διέ­πει το κόμμα του ήταν και είναι ο «υπεύ­θυ­νος κυ­βερ­νη­τι­σμός». Άλ­λω­στε, με πρό­σχη­μα τη «διά­σω­ση της χώρας» και την πα­ρα­μο­νή στο ευρώ, η ΔΗΜΑΡ ανέ­χτη­κε ή στή­ρι­ξε ανοι­χτά όλες τις αντερ­γα­τι­κές προ­κλή­σεις Σα­μα­ρά: επι­στρα­τεύ­σεις απερ­γών, πρά­ξεις νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, φό­ρους και χα­ρά­τσια, κά­λυ­ψη των να­ζι­στι­κών ταγ­μά­των εφό­δου της Χ.Α. Συγ­χρό­νως, η δια­κρι­τι­κή στή­ρι­ξη που υπο­σχέ­θη­κε ο Φ. Κου­βέ­λης σε ορι­σμέ­νους από τους νό­μους που θα έρ­χο­νται στη Βουλή και η «ψήφος κατά πε­ρί­πτω­ση», δεν μαρ­τυ­ρούν καμία πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής.

Πό­λω­ση
Σε συν­θή­κες έντο­νης κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής πό­λω­σης (με την κοι­νω­νία δι­χα­σμέ­νη και με κυ­ρί­αρ­χο το δί­πο­λο Αρι­στε­ρά-Δε­ξιά στο πο­λι­τι­κό πεδίο), η επι­μο­νή της ΔΗΜΑΡ σε απα­νω­τούς συμ­βι­βα­σμούς και υπο­χω­ρή­σεις, στο όνομα κάθε εί­δους «ανε­δα­φι­κών ρε­α­λι­σμών», εδώ και ένα χρόνο,  κα­τέ­λη­γε πάντα σε στή­ρι­ξη του αστι­κού μπλοκ και στην επι­βε­βαί­ω­ση των εκτι­μή­σε­ων για την ανυ­παρ­ξία κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού χώρου για τις πα­λιές, καλές, «εν­διά­με­σες», σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές λύ­σεις.  Ανα­γκα­στι­κή η «απα­γκί­στρω­ση» από το άρμα του Σα­μα­ρά, λοι­πόν, μπρο­στά στον κίν­δυ­νο του αφα­νι­σμού. Ήδη στις τε­λευ­ταί­ες δη­μο­σκο­πή­σεις η «κυ­βερ­νώ­σα αρι­στε­ρά» κι­νεί­ται στο όριο της εκλο­γι­κής επι­βί­ω­σης.

Μυαλό βέ­βαια δε βά­ζουν στην Αγ. Κων­στα­ντί­νου και δεί­χνουν να έχουν δια­λέ­ξει ορι­στι­κά το στρα­τό­πε­δο της εξα­θλιω­μέ­νης «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης», των δα­νει­στών και των εγ­χώ­ριων στη­ριγ­μά­των τους. Εκεί λο­γο­δο­τούν και οι και­νούρ­γιες στρα­τη­γι­κές ανα­ζη­τή­σεις του κόμ­μα­τος που κά­νουν λόγο για τη λύση(;) του «τρί­του πόλου», μέσα στο πλαί­σιο της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Από -δή­θεν- άλλο δρόμο, δη­λα­δή, ετοι­μά­ζο­νται να ξα­να­γί­νουν το «αρι­στε­ρό άλ­λο­θι» της «Νέας Ελ­λά­δας» του Σα­μα­ρά και του Βε­νι­ζέ­λου ή κά­ποιας κυ­βέρ­νη­σης τε­χνο­κρα­τών. Υπάρ­χουν βέ­βαια και αυτοί που δεν θα είχαν πρό­βλη­μα να συ­νερ­γα­στούν με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως ο λα­λί­στα­τος στα τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα Μαρ­γα­ρί­της.  

Υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει υιο­θε­τή­σει στις συλ­λο­γι­κές του απο­φά­σεις και επε­ξερ­γα­σί­ες  την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και την μέχρι τέ­λους σύ­γκρου­ση με την τρόι­κα, ως εναρ­κτή­ρια πράξη μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και ως πρώτη προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Επί­σης, την επα­να­φο­ρά των μι­σθών στα προ μνη­μο­νί­ων επί­πε­δα, το πά­γω­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και των απο­λύ­σε­ων στο Δη­μό­σιο, τoν δη­μό­σιο-κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο στις τρά­πε­ζες κτλ. Δη­λα­δή, πο­λι­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες και άμεσα μέτρα «υπευ­θυ­νό­τη­τας» απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαία. Εί­μα­στε απο­λύ­τως βέ­βαιοι ότι άλλες είναι οι προ­τε­ραιό­τη­τες του «συ­ντρό­φου» Κου­βέ­λη. Συ­νε­πώς, «κα­λη­νύ­χτα και καλή τύχη».