Δημιουργία Κέντρου Αγώνα για μαζική και ριζοσπαστική αντεπίθεση

Η επι­τυ­χία των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ, 17 & 18 Μάη, με τη Γε­νι­κή Απερ­γία και το απο­γευ­μα­τι­νό συλ­λα­λη­τή­ριο, συ­νί­στα­ται στο ότι ένα διευ­ρυ­μέ­νο δυ­να­μι­κό επα­νεμ­φα­νί­στη­κε στο δρόμο. Πα­ρου­σιά­στη­καν άν­θρω­ποι που είχαν να απερ­γή­σουν και να δια­δη­λώ­σουν από πριν το 2015, είτε γιατί πε­ρί­με­ναν μέχρι τώρα κάτι δια­φο­ρε­τι­κό, δί­νο­ντας  πε­ρι­θώ­ρια στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, είτε γιατί πα­ρέ­με­ναν αδρα­νο­ποι­η­μέ­νοι από το σοκ της προ­δο­σί­ας.

Μετά από πολύ καιρό, σε απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση βρέ­θη­καν με πανό και ορ­γα­νω­μέ­νη πα­ρου­σία πε­ρισ­σό­τε­ρα σω­μα­τεία, από αρ­κε­τούς ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους.

Τα μέτρα, η ρη­το­ρι­κή και η στάση των κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών είναι τέ­τοια, που επι­σπεύ­δουν τη λήξη της ανα­μο­νής και του «πέν­θους» από έναν κρί­σι­μο αριθ­μό αν­θρώ­πων που επα­να­κάμ­πτουν κι εμ­φα­νί­ζο­νται σε διά­φο­ρα μέ­τω­πα αντί­στα­σης, από τη Νέα Φι­λα­δέλ­φεια και του Γουδή, μέχρι τη Γε­νι­κή Απερ­γία και το απο­γευ­μα­τι­νό συλ­λα­λη­τή­ριο.

  Η ποιο­τι­κή δια­φο­ρά των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων 17 & 18 Μάη είχε δια­φα­νεί νω­ρί­τε­ρα, όταν πε­ριο­δεί­ες και συ­νε­λεύ­σεις ορ­γα­νώ­θη­καν σε πάρα πολ­λούς ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους ακόμα και από τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, αλλά και με πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις από όλη την αρι­στε­ρά (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κλπ).

Κρα­τού­με­νο είναι ότι, προς το παρόν, η αγα­νά­κτη­ση του κό­σμου εκ­φρά­ζε­ται όταν κα­λούν σε  κι­νη­το­ποι­ή­σεις οι ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ, παρά την αντί­φα­ση ότι αντι­με­τω­πί­ζο­νται απα­ξιω­τι­κά από τα ίδια τα μέλη τους, τους ‘κα­νο­νι­κού­ς’ ερ­γα­ζό­με­νους.

Συ­νέ­χεια των αγώ­νων

Η επα­νεμ­φά­νι­ση κό­σμου σε κε­ντρι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, αλλά και οι πολ­λοί, διά­σπαρ­τοι, αμυ­ντι­κοί αγώ­νες, του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος, θέ­τουν το ερώ­τη­μα «πώς θα συ­νε­χί­σου­με;»

Η αστά­θεια του κα­πι­τα­λι­σμού σε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρίση, τα εξω­πραγ­μα­τι­κά, αντι­λαϊ­κά μέτρα, η απο­ξε­νω­μέ­νη, πλέον, κυ­βέρ­νη­ση από τα ακρο­α­τή­ριά της και η εξα­σθέ­νη­ση των σχέ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τον ίδιο του τον κόσμο, συν­θέ­τουν ένα πε­ρι­βάλ­λον δύ­σκο­λο μεν, με ευ­και­ρί­ες δε, για την ανα­σύ­ντα­ξη του κι­νή­μα­τος.

Υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση νέας, μα­ζι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών των κυ­βερ­νή­σε­ων-ΕΕ-ΔΝΤ και επα­νεμ­φά­νι­σης λαϊ­κών αγώ­νων που θα τα­ρα­κου­νή­σουν το σύ­στη­μα.

Οι δυ­να­τό­τη­τες για ρι­ζο­σπα­στι­κή και μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή ταυ­τό­χρο­να υπάρ­χουν και δεν εί­μα­στε ‘κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι’ να δια­λέ­ξου­με ή το ένα ή το άλλο, δη­λα­δή ή να κά­νου­με εκ­πτώ­σεις στη δια­τύ­πω­ση αι­τη­μά­των και να συμ­βι­βα­στού­με, ή να ακο­λου­θή­σου­με το μο­να­χι­κό δρόμο της υπερ-επα­να­στα­τι­κής ρη­το­ρι­κής χωρίς πε­ρί­πτω­ση εφαρ­μο­γής, όμως.

Για να συμ­βεί αυτό, όμως, απαι­τεί­ται συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων από οποιο­δή­πο­τε μέ­τω­πο αντί­στα­σης πα­ρου­σιά­ζε­ται, από τη μια και συγ­χρό­νως, συ­νει­δη­τή πο­λι­τι­κή από τις δυ­νά­μεις τις αρι­στε­ράς για κε­ντρι­κές πρω­το­βου­λί­ες που θα δί­νουν διέ­ξο­δο και προ­ο­πτι­κή σε όποιον και όποια δεν το βάζει κάτω και εξα­κο­λου­θεί να πα­λεύ­ει συλ­λο­γι­κά.

Έχου­με ανά­γκη από ένα ‘κέ­ντρο υπο­δο­χή­ς’ των αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών που επι­μέ­νουν μα­χη­τι­κά, συλ­λο­γι­κά και αρι­στε­ρά, για να ανα­διορ­γα­νω­θού­με και να αντε­πι­τε­θού­με.

Η πρό­σφα­τη εμπει­ρία μας δεί­χνει ότι η συ­νερ­γα­σία των συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς (ΠΑΜΕ, ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ, ΜΕΤΑ) στο τε­λευ­ταίο συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ, στο θέμα της έντα­ξης των συμ­βα­σιού­χων κάθε μορ­φής στα συν­δι­κά­τα, απέ­δω­σε, φτά­νο­ντας το 70% των συ­νέ­δρων να το υπερ­ψη­φί­ζει.

Εξί­σου καλή έκ­βα­ση έχει η αντί­στοι­χη συ­νερ­γα­σία των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων στο δη­μό­σιο, στην «αξιο­λό­γη­ση» των υπαλ­λή­λων, που, για δεύ­τε­ρη φορά σε 3 χρό­νια, απορ­ρί­πτε­ται με μα­ζι­κό και συλ­λο­γι­κό τρόπο από τους ερ­γα­ζό­με­νους, την ώρα που απο­τε­λεί προ­α­παι­τού­με­νο από τους ‘θε­σμού­ς’.

Ευ­θύ­νες και υπο­χρε­ώ­σεις

Οι ευ­και­ρί­ες υπάρ­χουν πα­ράλ­λη­λα με τις δυ­σκο­λί­ες κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων.

Αν η αρι­στε­ρά ήθελε, στην ΑΔΕΔΥ θα υπήρ­χε πολύ δια­φο­ρε­τι­κό τοπίο, αφού μόνο η συ­νερ­γα­σία ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕ­ΩΝ-ΜΕ­ΤΑ θα τις έφερ­νε στην πρώτη θέση κι αν προ­στί­θε­το και το ΠΑΜΕ, το κλίμα για κι­νη­το­ποι­ή­σεις θα ήταν πολύ πιο ευ­νοϊ­κό. Με ευ­θύ­νη του κυ­ριό­τε­ρου πόλου των ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕ­ΩΝ δεν επε­τεύ­χθη η συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­νερ­γα­σία, αφή­νο­ντας την πρώτη θέση στη ΔΑΚΕ και αρ­κε­τές έδρες στον κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ίδιο συμ­βαί­νει αυτό το διά­στη­μα και στα συ­νέ­δρια που επί­κει­νται σε ΟΛΜΕ & ΔΟΕ, αφή­νο­ντας τις ευ­και­ρί­ες να χά­νο­νται κι επι­λέ­γο­ντας την απλή κα­τα­γρα­φή δήθεν πιο επα­να­στα­τι­κών και ‘κα­θα­ρώ­ν’ δυ­νά­με­ων, χωρίς καμιά πε­ρί­πτω­ση νίκης του τα­ξι­κού αντί­πα­λου στην αλη­θι­νή ζωή.

Το ίδιο συ­νέ­βη και στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις της Πρω­το­μα­γιάς και της Γε­νι­κής Απερ­γί­ας στις 17/5, που και πάλι η επι­λο­γή του με­γα­λύ­τε­ρου σχη­μα­τι­σμού των ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕ­ΩΝ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ήταν για ξε­χω­ρι­στή συ­γκέ­ντρω­ση και πο­ρεία, θυ­μί­ζο­ντας τις πρα­κτι­κές του ΠΑΜΕ, σε πολύ μι­κρό­τε­ρο επί­πε­δο, βέ­βαια.

Όσο για το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, έχο­ντας πα­ραι­τη­θεί από τη διεκ­δί­κη­ση ανα­τρο­πής των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών και απο­δε­χό­με­να την ‘υπε­ρί­σχυ­ση’ του αστι­κού στρα­τό­πε­δου, επι­χει­ρούν να ‘σώ­σου­ν’ το Κόμμα και να το συ­ντη­ρή­σουν στην ‘κα­τά­ψυ­ξη’, μα­κριά από τους σύγ­χρο­νους αγώ­νες που θα μπο­ρού­σαν να ξε­κι­νή­σουν από τώρα και με με­τα­βα­τι­κούς στό­χους, να προ­σπα­θή­σουν να αντι­στρέ­ψουν την κα­τά­στα­ση υπέρ του κό­σμου της δου­λειάς.

Η υπερ-λι­τό­τη­τα, τα μέτρα, τα μνη­μό­νια, η ξε­τσί­πω­τη με­ρο­λη­ψία υπέρ των με­γά­λων κα­πι­τα­λι­στών, αλλά και η επι­μο­νή ενός σο­βα­ρού μα­χη­τι­κού δυ­να­μι­κού ερ­γα­τι­κών και πο­λι­τι­κών αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών που έχει δη­μιουρ­γη­θεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια στη χώρα μας, εξα­κο­λου­θεί να πιέ­ζει, ωστό­σο και κα­νείς δεν μπο­ρεί να απο­φύ­γει το ερώ­τη­μα τι θα κάνει γι’ αυτό.

Η χρη­σι­μό­τη­τα του Κέ­ντρου Αγώνα είναι σχε­δόν αυ­τα­πό­δει­κτη, αφού όλες οι δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς (πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές) πα­ρα­δέ­χο­νται πα­ντοιο­τρό­πως και με έμ­φα­ση ότι από τις υπαρ­κτές ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των δεν πε­ρι­μέ­νου­με κάτι ελ­πι­δο­φό­ρο.

Ανά­γκη συ­ντο­νι­σμού

Επι­πλέ­ον, στην πε­ρί­ο­δο σοκ που δια­νύ­ει το κί­νη­μα, οι απο­σπα­σμα­τι­κοί αγώ­νες άμυ­νας που ανα­πτύσ­σο­νται κι επι­μέ­νουν εντυ­πω­σια­κά, τόσο σε ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους (ΠΟΕ-ΟΤΑ, ει­δι­κή αγωγή στα σχο­λεία, ερ­γο­λα­βι­κοί στα νο­σο­κο­μεία, ΕΘΝΙ­ΚΗ ΑΣΦΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΗ, «αξιο­λό­γη­ση» στο δη­μό­σιο), όσο και σε κοι­νω­νι­κά πεδία (Ν. Φι­λα­δέλ­φεια κό­ντρα σε κυ­βέρ­νη­ση-ΜΕ­λισ­σα­νί­δη, Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Πάρκο στου Γουδή, πλει­στη­ρια­σμοί λαϊ­κής πε­ριου­σί­ας) δεν μπο­ρούν να δια­τη­ρη­θούν και να με­γα­λώ­σουν, ούτε να συ­νε­νω­θούν αυ­θόρ­μη­τα και αυ­τό­μα­τα.

Ακόμα και οι πρό­σφυ­γες στα λε­γό­με­να ‘κέ­ντρα φι­λο­ξε­νί­α­ς’ δεί­χνουν ση­μά­δια διά­θε­σης να κι­νη­το­ποι­η­θούν και να διεκ­δι­κή­σουν στοι­χειώ­δη αι­τή­μα­τα, αλλά δεν έχουν τη δύ­να­μη να το κά­νουν αυτό μόνοι τους.

Η αρι­στε­ρά βρί­σκε­ται μπρο­στά στο κα­θή­κον να συ­γκε­ντρώ­σει τις κι­νη­μα­τι­κές δυ­νά­μεις και να δη­μιουρ­γή­σει συν­θή­κες αντε­πί­θε­σης, με  προ­ο­πτι­κή νίκης.

Η δη­μιουρ­γία ενω­τι­κού Κέ­ντρου Αγώνα όλων όσων δρουν σε συν­δι­κα­λι­στι­κό, αντι­ρα­τσι­στι­κό, κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο, θα δώσει τη μα­ζι­κή δυ­να­τό­τη­τα αμ­φι­σβή­τη­σης της ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής από την πλευ­ρά της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, στε­ρώ­ντας ταυ­τό­χρο­να και την όποια δυ­να­τό­τη­τα επι­χει­ρή­σει να εκ­με­ταλ­λευ­τεί η ακρο­δε­ξιά και οι φα­σί­στες, που συ­νε­χί­ζουν να κα­ρα­δο­κούν.

Η πρω­το­βου­λία για ένα μα­ζι­κό Κέ­ντρο Αγώνα επεί­γει και οφεί­λει να είναι συ­νει­δη­τή πο­λι­τι­κή από­φα­ση όλων όσων ισχυ­ρί­ζο­νται ότι λο­γο­δο­τούν στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντά του.

Η επί­τευ­ξη αυτού του στό­χου-ερ­γα­λεί­ου για τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες μπο­ρεί να γίνει μόνο με ει­λι­κρι­νείς προ­σπά­θειες από όλους, με ισό­τι­μη συμ­με­το­χή όλων των δυ­νά­με­ων.

Οι διά­φο­ρες από­πει­ρες συ­ντο­νι­σμών, πρω­το­βου­λιών και όποιων συλ­λο­γι­κο­τή­των υπάρ­χουν ήταν χρή­σι­μες, απο­τέ­λε­σαν διέ­ξο­δο για αρ­κε­τό κόσμο, ήδη στρα­τευ­μέ­νο κι ενταγ­μέ­νο, ωστό­σο. Έχουν πιά­σει τα όριά τους, δεν μπο­ρούν να με­τε­ξε­λι­χθούν πε­ραι­τέ­ρω και δεν απο­τε­λούν πόλο συ­σπεί­ρω­σης ενός ευ­ρύ­τε­ρου και δια­θέ­σι­μου δυ­να­μι­κού που συ­νε­χί­ζει να πα­ρά­γε­ται.

Ένα Κέ­ντρο Αγώνα, που θα προ­σφέ­ρει σο­βα­ρό εναλ­λα­κτι­κό πόλο διορ­γά­νω­σης συλ­λο­γι­κών αγώ­νων, θα χτι­στεί με υλικά την εμπι­στο­σύ­νη του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους της βάσης και μπο­ρεί να ξε­κι­νή­σει από τώρα, με πρω­το­βου­λία σω­μα­τεί­ων, κι­νή­σε­ων και υπο­γρα­φές συν­δι­κα­λι­στών που θα κα­λούν σε μια πρώτη συ­νέ­λευ­ση.   

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά" (φ.384-24/5/17)