Η Confidustria υπέρ του ΝΑΙ, η Αριστερά υπέρ του ΟΧΙ.

Το άρθρο αυτό γρά­φε­ται καθώς η μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για τρο­πο­ποι­ή­σεις στο Σύ­νταγ­μα στην Ιτα­λία μπαί­νει στην τε­λι­κή ευ­θεία, με τις τε­λευ­ταί­ες δη­μο­σκο­πή­σεις πριν αρ­χί­σει η πε­ρί­ο­δος απα­γό­ρευ­σής τους να δί­νουν προ­βά­δι­σμα στο ΟΧΙ, αλλά με ση­μα­ντι­κό αριθ­μό ανα­πο­φά­σι­στων.

Πρό­κει­ται για μια πολύ κρί­σι­μη στιγ­μή στην πο­ρεία των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων στην Ιτα­λία, που έχει προ­κα­λέ­σει δι­χα­σμούς στα πο­λι­τι­κά στρα­τό­πε­δα. Το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα του Ρέν­τσι προ­φα­νώς έχει πάρει επί­ση­μη θέση υπέρ του ΝΑΙ, αλλά θε­ω­ρεί­ται διαι­ρε­μέ­νο πάνω στο ζή­τη­μα και σο­βα­ρό τμήμα του εν­δε­χο­μέ­νως θα στη­ρί­ξει το ΟΧΙ. Στο χώρο της Δε­ξιάς υπάρ­χει επί­σης δι­χα­σμός, με τη Φόρ­τσα Ιτά­λια του Μπερ­λου­σκό­νι να στη­ρί­ζει το ΟΧΙ, τη Νέα Κε­ντρο­δε­ξιά (πα­λιό­τε­ρη διά­σπα­ση του μπερ­λου­σκο­νι­κού κόμ­μα­τος που είχε προ­κύ­ψει ύστε­ρα από «πα­ρέμ­βα­ση» στε­λε­χών της Confidustria για την ανά­γκη μιας πιο «υπεύ­θυ­νης» Δε­ξιάς) να στη­ρί­ζει το ΝΑΙ, ενώ με το ΟΧΙ συ­ντάσ­σε­ται η ακρο­δε­ξιά Λίγκα του Βορρά. Το Κί­νη­μα Πέντε Αστέ­ρων του Μπέπε Γκρί­λο, που εμ­φα­νί­ζε­ται «πέραν Αρι­στε­ράς και Δε­ξιάς», στη­ρί­ζει το ΟΧΙ. Τέλος, με το ΟΧΙ συ­ντάσ­σο­νται όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς.

Τυ­πι­κά, πρό­κει­ται για μια τε­χνο­κρα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση, που θα «διευ­κο­λύ­νει τη δια­κυ­βέρ­νη­ση»: Η με­ταρ­ρύθ­μι­ση πε­ριο­ρί­ζει τις εξου­σί­ες της Γε­ρου­σί­ας, ενι­σχύ­ο­ντας την Κάτω Βουλή, απλο­ποιεί τις νο­μο­θε­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και πε­ριο­ρί­ζει τις αρ­μο­διό­τη­τες των Πε­ρι­φε­ρειών.

Αλλά πίσω από την ου­δέ­τε­ρη πε­ρι­γρα­φή «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρης δια­κυ­βέρ­νη­σης», υπάρ­χει ένα τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο. Σύμ­φω­να με τον «Economist», ο Φραν­τσέ­σκο Στα­ρά­τσε, διευ­θυ­ντής του ενερ­γεια­κού γί­γα­ντα Enel (δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στον τομέα του ηλε­κτρι­σμού και είναι από τους «εθνι­κούς πρω­τα­θλη­τές» του ιτα­λι­κού κα­πι­τα­λι­σμού), θε­ω­ρεί πως οι αλ­λα­γές θα είναι θε­τι­κές αν οι πο­λι­τι­κοί τις δουν ως σι­νιά­λο να προ­ω­θή­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που θα απο­ρυθ­μί­ζουν την οι­κο­νο­μία και θα ενι­σχύ­ουν τον αντα­γω­νι­σμό: «Πε­ρι­μέ­να­με γι’ αυτές τις με­ταρ­ρυθ­μί­σεις 25 χρό­νια και θα είναι κρίμα να υπο­χρε­ω­θού­με να πε­ρι­μέ­νου­με κι άλλο» δή­λω­σε για το εν­δε­χό­με­νο να επι­κρα­τή­σει το ΟΧΙ. Αντί­θε­τα το ΝΑΙ θα στεί­λει, λέει, θε­τι­κό μή­νυ­μα στους επεν­δυ­τές: «Μπο­ρού­με να αλ­λά­ξου­με νό­μους που κρα­τού­σαν κα­θη­λω­μέ­νη την πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα για δε­κα­ε­τί­ες». Με αντί­στοι­χες δη­λώ­σεις και προσ­δο­κί­ες είναι διαν­θι­σμέ­νο όλο το ρε­πορ­τάζ της «ναυαρ­χί­δας» του κα­πι­τα­λι­στι­κού Τύπου.

Κα­θό­λου τυ­χαία λοι­πόν η Confidustria αλλά και άλλες με­γά­λες επι­χει­ρη­μα­τι­κές ενώ­σεις έχουν ρι­χτεί στη μάχη υπέρ του ΝΑΙ. Ευ­τυ­χώς η CGIL, η με­γα­λύ­τε­ρη ερ­γα­τι­κή συ­νο­μο­σπον­δία στην Ιτα­λία, το Σε­πτέμ­βρη πήρε θέση υπέρ του ΟΧΙ και δεν υπέ­κυ­ψε στους στε­νούς δε­σμούς της με το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα. Η κα­μπά­νια της CGIL είναι αντι­φα­τι­κή ή και με «μισή καρ­διά» σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις, αλλά ήταν μια κρί­σι­μη από­φα­ση που βοηθά να απο­κτή­σει τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο η αντι­πα­ρά­θε­ση και να μη μο­νο­πω­λη­θεί το ΟΧΙ από δε­ξιές δυ­νά­μεις. Σε αυτό το κρί­σι­μο ζή­τη­μα, θε­τι­κή εξέ­λι­ξη ήταν και η στάση της Ένω­σης των Παρ­τι­ζά­νων, με το τε­ρά­στιο αντι­φα­σι­στι­κό, ηθικό και πο­λι­τι­κό τους βάρος, υπέρ του ΟΧΙ.

Αλλά η μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος έχει πολύ ευ­ρύ­τε­ρες επι­πτώ­σεις από το ίδιο το αντι­κεί­με­νο τη συ­νταγ­μα­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης. Ο Ρέν­τσι με­τέ­τρε­ψε το δη­μο­ψή­φι­σμα σε ψήφο εμπι­στο­σύ­νης στον ίδιο και τις με­ταρ­ρυθ­μί­σεις του. Αν και στην τε­λι­κή ευ­θεία ρί­χνει τους τό­νους (από το «θα πα­ραι­τη­θώ» στο «ήταν λάθος να κάνω προ­σω­πι­κή υπό­θε­ση το ερώ­τη­μα»), όλες οι πλευ­ρές αντι­λαμ­βά­νο­νται πως το ζη­τού­με­νο στις 4 Δε­κέμ­βρη είναι η επι­βί­ω­ση ή η πτώση της κυ­βέρ­νη­σης Ρέν­τσι.

Και η εν­δε­χό­με­νη πτώση του Ρέν­τσι θα ανοί­ξει μια πο­λι­τι­κή κρίση με συ­νέ­πειες που ξε­περ­νούν την Ιτα­λία: Η «Wall Street Journal» πε­ρι­γρά­φει το δη­μο­ψή­φι­σμα ως την «Επό­με­νη Με­γά­λη Πε­ρι­πέ­τεια για τις Αγο­ρές» και ισχυ­ρί­ζε­ται πως μια επι­κρά­τη­ση του ΟΧΙ «μπο­ρεί να συ­γκλο­νί­σει τα χρη­μα­τι­στή­ρια, τα ομό­λο­γα και το ευρώ –και να δη­μιουρ­γή­σει επι­κίν­δυ­νες κα­τα­στά­σεις για την Ευ­ρώ­πη».

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, το απο­τέ­λε­σμα στις 4 Δε­κέμ­βρη είναι κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας. Αλλά επί­σης για όλους αυ­τούς τους λό­γους, είναι ανά­γκη τη μάχη να ανα­λά­βουν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά, για να δώ­σουν τον τόνο στις εξε­λί­ξεις και να μην αφή­σουν τις εν­δε­χό­με­νες τε­κτο­νι­κές αλ­λα­γές να εξε­λι­χθούν ερή­μην του δικού μας στρα­το­πέ­δου ή και σε δεξιά κα­τεύ­θυν­ση. 

Ετικέτες