*«Killer Kamala, sending bombs, killing children and their moms»
Η ανάδειξη της Καμάλα Χάρις ως νέα υποψήφια του Δημοκρατικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές έχει επηρεάσει όλες τις πτυχές της πολιτικής κατάστασης στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Πρέπει να συνεχίσει το κίνημα την μαχητική του αντιπολίτευση στο Δημοκρατικό Κόμμα τώρα που είναι υποψήφια η Χάρις; Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να επιχειρηματολογήσει ότι, παρά κάποιες δευτερεύουσες διαφορές στο ύφος, η στάση της Χάρις απέναντι στον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα είναι ουσιαστικά η ίδια με εκείνη του Τζο Μπάιντεν και ότι το κίνημα πρέπει να παραμείνει στους δρόμους, διαδηλώνοντας ενάντια και στα δύο κόμματα του αμερικανικού καπιταλισμού.
Διαφέρει η Χάρις;
Μια πτέρυγα του κινήματος έχει αρχίσει να ισχυρίζεται ότι η Χάρις διαφέρει από τον Μπάιντεν και ότι οφείλουμε μια πιο ανοιχτή στάση απέναντί της. Όπως ανέφερε πρόσφατα το Politico για τον Τζέιμς Ζόγκμπι, μια εξέχουσα προσωπικότητα και του Δημοκρατικού Κόμματος και της Αμερικανοπαλαιστινιακής πολιτικής σκηνής:
«…ισχυρίστηκε ότι η υποψηφιότητα της Χάρις τους έδωσε την μεγαλύτερη ευκαιρία να μεταστρέψουν την αμερικανική πολιτική, κατακεραυνώνοντας όσους επιμένουν να οργανώσουν μεγάλες διαδηλώσεις στο συνέδριο των Δημοκρατικών ως “ανώριμους” και κοντόφθαλμους. “Υπάρχουν κάποιοι που θα θέλουν να εκδηλώσουν τον θυμό τους απλά επειδή νιώθουν όμορφα όταν το κάνουν, αλλά αυτό θα αποσπάσει την προσοχή από τα πραγματικά προβλήματα” δήλωσε. “Βασικά, μην τα σκατώσουμε”».
Δύο ηγετικά στελέχη του κινήματος των Αδέσμευτων (ΣτΜ: το κίνημα που συμμετείχε στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών για να ψηφίσει ότι «δεν δεσμεύεται» να στηρίξει τον Τζο Μπάιντεν) εμφανίστηκαν στην εκπομπή Democracy Now της Έιμι Γκούντμαν. Προφανώς στηρίζουν σθεναρά τον Παλαιστινιακό αγώνα. Στις 7 Αυγούστου, η Άσμα Μοχάμεντ, ηγετικό στέλεχος των Αδέσμευτων στη Μινεζότα, δήλωσε: «θέλουμε όντως να συναντηθούμε με την αντιπρόεδρο, γιατί έχει δείξει μια προθυμία να μαθαίνει και να μετατοπίζεται. Συνέχισε λέγοντας, «…η Καμάλα Χάρις είναι διαφορετική».
Στις 9 Αυγούστου, η Λέιλα Ελαμπέντ, Συμπρόεδρος του Πανεθνικού Κινήματος των Αδεσμεύτων, εμφανίστηκε στην εκπομπή. Εκεί περιέγραψε μια συνάντηση που είχε με την Χάρις:
«Σε αυτή την σύντομη, πολύ σύντομη κουβέντα -εννοώ κράτησε μόλις λίγα λεπτά-, όπως έλεγα, ήμουν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Και κοίταγα στο πρόσωπο την Αντιπρόεδρο Χάρις. Και, ξέρεις, ήταν πολύ παρηγορητική. Έδειχνε πολύ συμπάθεια και ενσυναίσθηση. Και έγνεφε σε ό,τι -σε όλα όσα- έλεγα. Ξέρεις, όταν ανέφερα ότι τα μέλη της κοινότητάς μας χάνουν χιλιάδες συγγενείς τους, είπε “Αυτό είναι φρικτό”. Κι όταν της είπα “Θα συναντηθείτε μαζί μας να συζητήσουμε για την επιβολή ενός εμπάργκο όπλων;”, απάντησε “Ναι θα σας συναντήσουμε” και με κατεύθυνε σε κάποιον από το επιτελείο της. Στη συνέχεια συζητήσαμε λίγο μαζί του για να έχουμε ανοιχτό παράθυρο ή πόρτα να βρούμε, ξέρεις, ποια είναι τα επόμενα βήματα ώστε να οργανωθεί πραγματικά μια επίσημη συνάντηση που θα κάτσουμε και θα μιλήσουμε».
Καμία από αυτές τις δύο ακτιβίστριες δεν στηρίζει την υποψηφιότητα της Χάρις, αλλά την βλέπουν όντως ως άνθρωπο με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και πιο ανοιχτή προς την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Τι λέει πραγματικά η Χάρις για την Παλαιστίνη;
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν υπάρχουν ουσιαστικά στοιχεία που να στηρίζουν τις ελπίδες αυτών των ακτιβιστριών. Όταν έγινε δημόσια γνωστή αυτή η συζήτηση της Ελαμπέντ με την Χάρις, ο Φιλ Γκόρντον, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της Χάαρις, δεν ήθελε να υπάρξει καμιά αμφισημία. Έσπευσε να γράψει άμεσα στο τουίτερ: «Η Αντιπρόεδρος έχει υπάρξει ξεκάθαρη: Θα διασφαλίζει πάντοτε ότι το Ισραήλ είναι σε θέση να αμυνθεί ενάντια στο Ιράν και στις υποστηριζόμενες από το Ιράν τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν υποστηρίζει ένα εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ. Θα συνεχίσει να εργάζεται για την προστασία των αμάχων στη Γάζα και για την τήρηση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου». Δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφιβολίας.
Στην πραγματικότητα, η Χάρις είναι ισχυρή υποστηρίκτρια του Ισραηλινού κράτους εδώ και πολύ καιρό. Μια ομιλία της στην AIPAC το 2017 μας προσφέρει ένα παράθυρο για να δούμε τις απόψεις της. Αξίζει να παραθέσουμε εκτεταμένα:
«Πρώτον, η άμυνα. Εν μέσω αβεβαιότητας κι αναταραχής, η υποστήριξη της Αμερικής στην ασφάλεια του Ισραήλ πρέπει να είναι ακλόνητη.
Καθώς το Ιράν συνεχίζει να εξαπολύει βαλλιστικούς πυραύλους ενώ εξοπλίζει και χρηματοδοτεί την τρομοκρατική Χεζμπολά ως πληρεξούσιά του, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του Ισραήλ.
Καθώς η Χαμάς διατηρεί τον έλεγχο της Γάζας και εξαπολύει ρουκέτες στα νότια σύνορα του Ισραήλ, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του Ισραήλ.
Καθώς το ISIS και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία αποσταθεροποιούν την περιοχή, εκτοπίζοντας εκατομμύρια ανθρώπους και απειλώντας τα κοινά μας συμφέροντα ασφαλείας, πρέπει να υποστηρίξουμε όσους πλήττονται από την βία και την τρομοκρατία, και πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του Ισραήλ.
Η αμυντική μας σχέση είναι κρίσιμη και για τις δύο χώρες, και για αυτό υποστηρίζω τη δέσμευση των ΗΠΑ να παρέχουν στο Ισραήλ στρατιωτική βοήθεια αξίας 38 δισ. δολαρίων την επόμενη δεκαετία.
Γι’ αυτό υποστηρίζω την πλήρη χρηματοδότηση του Ισραήλ, που περιλαμβάνει τα αντιπυραυλικά συστήματα Arrow, David’s Sling και Iron Dome, τα οποία σώζουν ζωές. Και γι’ αυτό δεσμεύομαι πλήρως για τη διατήρηση του ποιοτικού στρατιωτικού πλεονεκτήματος του Ισραήλ».
Επικριτικά σχόλια και ύφος
Ναι αλλά δεν έχει κάνει η Χάρις επικριτικά σχόλια για τον Νετανιάχου; Δεν έχει μιλήσει για τα βάσανα των Παλαιστινίων; Δεν έχει μιλήσει για την ανάγκη κατάπαυσης του πυρός; Ασφαλώς και το έχει κάνει. Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι.
Καταρχήν οφείλουμε να θυμόμαστε ότι και ο Τζο Μπάιντεν έχει πει τα ίδια ακριβώς πράγματα σε πολλές περιστάσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν ταυτίζονται απόλυτα με αυτά της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Αν και είναι θεμελιωδώς προσηλωμένος στη συμμαχία με το Ισραηλινό κράτος, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει και άλλες προτεραιότητες. Επιθυμεί να έχει καλές σχέσεις με τους Σαούντ και τα κράτη του Κόλπου. Θέλει γενικότερη σταθερότητα στην κρίσιμη πετρελαιοπαραγωγό περιοχή. Θέλει να συντηρεί ένα συγκεκριμένο προφίλ στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Το κτηνώδες αμόκ του Νετανιάχου στη Γάζα απειλεί όλες αυτές τις προτεραιότητες. Οπότε, μερικές φορές ο στενός σύμμαχος της Αμερικής χρειάζεται χαλινάρι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η υποστήριξη στο Ισραήλ δεν είναι θεμελιώδης πυλώνας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σημαίνει ότι, κατά καιρούς, οι πράξεις του Ισραήλ κάνουν πιο δύσκολη την υλοποίηση αυτής της πολιτικής υποστήριξης. Αυτός είναι ο λόγος που μερικές φορές η ηγεσία των ΗΠΑ θα σχολιάσει επικριτικά τις πράξεις του Ισραήλ. Αυτές οι δηλώσεις δεν έχουν καμιά σχέση με βασικές αλλαγές πολιτικής ή με υποστήριξη στους Παλαιστίνιους.
Δεύτερον, η Χάρις είναι προφανώς πολύ πιο δυναμική και αποτελεσματική στον προεκλογικό αγώνα από τον Τζο Μπάιντεν (που δεν είχε βάλει τον πήχη και πολύ ψηλά!). Φυσικά και θα δείξει φιλικότητα και προσοχή σε ένα αναστατωμένο άτομο του οποίου η υποστήριξη θα ήταν πολιτικά επωφελής για την ίδια. Η παραπομπή στον γραμματέα για να κανονίσει μια συνάντηση είναι η αρχαιότερη πολιτική υπεκφυγή που υπάρχει στα εγχειρίδια. Οπότε, δεν μπορούμε πραγματικά να σκεφτούμε ότι η σύντομη συζήτηση της Χάρις με την Λέιλα Ελαμπέντ εκπροσωπεί κάποια μεγάλη κίνηση εκ μέρους της.
Από την ίδια ακριβώς προεκλογική συγκέντρωση στις 7 Αυγούστου όπου μίλησε με την Λέιλα Ελαμπέντ, είναι ενδεικτική η αλληλεπίδραση της Χάρις με Παλαιστίνιους διαδηλωτές. Η καμπάνια της Χάρις και τα ΜΜΕ έκαναν μεγάλο θέμα το πώς αντιμετώπισε κάποιους διαδηλωτές υπέρ της Παλαιστίνης που παρενοχλούσαν την ομιλία της, δηλώνοντας «Αν θέλετε να κερδίσει ο Ντόναλντ Τραμπ, πείτε το». Αυτή η σκληρή απάντηση και το θυμωμένο ύφος της θεωρήθηκαν απόδειξη δύναμης και ικανότητας να αντέξει την πίεση. Το υπονοούμενο είναι ότι έτσι θα χειριζόταν και τον Τραμπ σε ένα ντιμπέιτ. Πραγματικά η Χάρις προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της την εχθρότητα που έδειξε απέναντι στην ακτιβιστική νεολαία που παρενέβη στη συγκέντρωση. (Το γιατί η αγένεια απέναντι σε μια μικρή ομάδα διαδηλωτών, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ένα τεράστιο, πολύ υποστηρικτικό κοινό και είσαι περικυκλωμένη από ορδές ένοπλων φρουρών είναι δείγμα σπουδαίας γενναιότητας, είναι ένα ερώτημα που με ξεπερνά!)
Ο δρόμος προς τα μπρος
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη και κανένας σοβαρός λόγος να πιστέψουμε ότι η Καμάλα Χάρις θα έχει καλύτερη ή διαφορετική προσέγγιση από τον Τζο Μπάιντεν απέναντι στην Παλαιστίνη. Ευτυχώς, μεγάλα τμήματα του κινήματος το καταλαβαίνουν αυτό πολύ καθαρά. Ο Συνασπισμός για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη του Σικάγο (Chicago Coalition for Justice in Palestine -CJP), του οποίου σύνθημα αποτελεί και τον τίτλο αυτού του άρθρου, δείχνει το δρόμο όπως πάντα. Η τελευταία του δήλωση δείχνει πώς μπορεί να προχωρήσει όλο το κίνημα και αποτελεί μια καλή κατακλείδα για αυτό το άρθρο.
«Ο Συνασπισμός για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη του Σικάγο (CJP) υπενθυμίζει στην κοινότητά μας και στους ανθρώπους που μας υποστηρίζουν ότι θα διαδηλώνουμε στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών από την Δευτέρα 19 Αυγούστου μέχρι την Πέμπτη 22 Αυγούστου -με το CJP να ηγείται της συγκέντρωσης και της πορείας στο Union Park την Τετάρτη 21 Αυγούστου. Θα το κάνουμε ανεξάρτητα από την υποψηφιότητα που θα ορίσει το Δημοκρατικό Κόμμα και ακόμα και αν επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.
Η Καμάλα Χάρις, ως Αντιπρόεδρος, ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γενοκτόνο Τζο Μπάιντεν για όλους τους 10 μήνες της γενοκτονίας ενάντια στους ανθρώπους μας στην Παλαιστίνη. Η κυβέρνηση την οποία υπηρετεί ως Αντιπρόεδρος είναι αυτή που στέλνει άνευ προηγούμενου στρατιωτική βοήθεια και όπλα στο Ισραήλ για να διεξάγει αυτό τις σφαγές Παλαιστινίων στη Γάζα, που έχουν οδηγήσει σε πάνω από 40.000 νεκρούς, πάνω από 100.000 τραυματίες, και 2 εκατομμύρια εκτοπισμένους.
Είναι η κυβέρνηση που η Χάρις υπηρετεί ως Αντιπρόεδρος αυτή που άσκησε βέτο σε πολυάριθμες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καλούσαν σε κατάπαυση του πυρός και καταδίκαζαν τις σφαγές του Ισραήλ και τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.
Οι πληροφορίες ότι ίσως γίνονται προεργασίες για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός δεν αλλάζουν τους 10 μήνες γενοκτονίας που το Δημοκρατικό Κόμμα βοήθησε και συνέδραμε άνευ όρων, αγνοώντας τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» του κι επιτρέποντας στο Ισραήλ να σκοτώνει κατά βούληση. Δεν αλλάζουν τα βασικά μας αιτήματα ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υποχρεώσουν το Ισραήλ να σταματήσει τη γενοκτονία στη Γάζα ΤΩΡΑ, να σταματήσουν να χρηματοδοτεί και να παρέχουν βοήθεια στο γενοκτονικό Ισραηλινό κράτος.
Στις 21 Αυγούστου και όλη την εβδομάδα, θα φωνάξουμε αυτά τα αιτήματα στις πύλες του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών και σας χρειαζόμαστε όλους/ες μαζί μας».
*Γράφτηκε τις μέρες πριν το Συνέδριο των Δημοκρατικών, από τις διαδηλώσεις απέξω είναι η φωτογραφία
