«Εαυτούς και Αλλήλους»

Όπως αναφέρεται στο ενημερωτικό σημείωμα, παρουσιάζονται περίπου 400 έργα (λάδια, σχέδια, γλυπτά, χειρόγραφα και φωτογραφίες), κατά κύριο λόγο προσωπογραφίες, από τη συλλογή του Διονύση Φωτόπουλου. Μεταξύ άλλων, εκτίθενται έργα των Θ. Απάρτη, Δ. Διαμαντόπουλου, Φ. Κόντογλου, Γ. Μπουζιάνη, Γ. Παππά, Γ. Μόραλη, Γ. Τσαρούχη, L. de Nobili, Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Γ. Λάππα, Τ. Μαντζαβίνου, Γ. Μαυροείδη, Μ. Μπιτσάκη, Χ. Μπότσογλου, Δ. Μυταρά, Θ. Παπαγιάννη, Ε. Σακαγιάν, Ν. Στεφάνου, Β. Φωτόπουλου, Γ. Ψυχοπαίδη.

Στα έργα των προαναφερθέντων ζωγράφων υπάρχουν τόσο αυτοπροσωπογραφίες όσο και αναπαραστάσεις προσωπογραφιών των Σολωμού, Κάλβου, Τέλλου Άγρα, Ουράνη, Καρκαβίτσα, Μυριβήλη, Βάρναλη, Καββαδία, Σεφέρη, Παπαδιαμάντη, Καρυωτάκη, Μάνου Χατζηδάκη, Γκάτσου, Ελύτη κ.ά. Επίσης, υπάρχουν χειρόγραφες επιστολές διάσημων, καθώς επίσης σκίτσα, εκμαγεία, σχέδια για βιβλία των Ν. Γαβριήλ Πετζίκη, Μαρίας Κάλλας, Ντίνου Χριστιανόπουλου, Κικής Δημουλά, Καρόλου Κουν κ.ά.

Τα συλλεκτικά κομμάτια από την έκθεση είναι, ουσιαστικά, μια μορφή αυτοβιογραφίας, του Διονύση Φωτόπουλου, αφού «αυτοβιογραφείται μέσα από τους άλλους», εξ ου και ο τίτλος, «Ο Εαυτός και οι Άλλοι». Όπως, μεταξύ άλλων, λέει ο Διονύσης Καψάλης, σε ομότιτλο Λεύκωμα, που περιλαμβάνει έργα από τη συλλογή του Διονύση Φωτόπουλου, oι μορφές που έχει συγκεντρώσει γύρω του είναι, «…όσες συνάντησε τυχαία, όσες θήρευσε και όσες αγάπησε μέσα από την τέχνη του. Υπήρξαν όλοι αρχάγγελοι του δικού μας κόσμου, καθένας με τα πάθη του και τους καημούς, τις χαρές και τις λύπες του, τις εφήμερες και τις ανυποχώρητες· όλοι όμως αφοσιωμένοι με πάθος στην υπόθεση της ομορφιάς και της ζωής, όπως και ο ίδιος ο Διονύσης Φωτόπουλος. Η δική του δόξα, που είχε τέτοιους φίλους, είναι τώρα πια και δική μας: “μια απέραντη αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών”, όπως έλεγε ο Σεφέρης».

Ωστόσο, τον πυρήνα της έκθεσης τον προσδιορίζει, με εξαιρετικό τρόπο, ο ίδιος ο Διονύσης Φωτόπουλος στο εισαγωγικό σημείωμα, το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί και μια προτροπή προς όλους μας: «Είναι οι φίλοι, είναι εκείνες οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων που συνάντησες ή ονειρευό­σουν να συναντήσεις, τα βλέμματά τους που έλεγαν πολλά, είναι οι ιδέες που αναστατώνουν το μυαλό και που σπρώχνουν στην αναζήτηση καινούριας οπτικής στη ζωή και στην τέχνη, είναι η διαφώτιση, οι αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη πατρίδα, για ελευθερία, για πιο τρελά όνειρα. Είναι οι δάσκαλοι μέσα κι έξω απ’ τη Σχολή, οι τυχαίες συναντήσεις με ελεύθερα μυαλά, είναι οι διαφωνίες με τους συμμαθητές, είναι η χαρά του ανοίγματος της σκέψης, το όνειρο του έρωτα, η συμπόρευση της φιλίας, η ποίηση και η μουσική. Ήμουνα τυχερός γιατί τα είχα όλα αυτά, έκανα ό,τι μπορούσα, ο καθένας άξιος της μοίρας του».

Το προαναφερθέν απόσπασμα είναι ουσιαστικά ο απολογισμός μιας ζωής, αυτόν που κάποια στιγμή πιθανόν να κάνουμε όλοι/-ες (ή που κάνουμε ανά διαστήματα). Τότε, αναγκαζόμαστε να δούμε πως πήραμε τη ζωή μας. Και θα μακαρίζουμε τον εαυτό μας, όπως ο Διονύσης Φωτόπουλος, εάν μπορούμε να πούμε ότι πράγματι, κάτι καταφέραμε…