Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 461)

Η στιγ­μή είναι κρί­σι­μη: το δεύ­τε­ρο κύμα του Covid είναι εδώ και απει­λεί, με τρα­γι­κές πλέον δια­στά­σεις, τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές μάζες. 

Είναι απο­λύ­τως ψευ­δές ότι η απει­λή είναι ατα­ξι­κή. Είναι από­λυ­τη υπο­κρι­σία ο ισχυ­ρι­σμός ότι δεν υπάρ­χουν μέσα και επι­λο­γές για την αντι­με­τώ­πι­σή της. 

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη κι­νεί­ται με από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα τη δια­σφά­λι­ση της «οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας», δη­λα­δή τη συ­νέ­χεια της κερ­δο­φο­ρί­ας των κα­πι­τα­λι­στών, ακόμα και όταν αυτό συ­γκρού­ε­ται άμεσα με τις προ­φα­νείς ανά­γκες της δη­μό­σιας υγεί­ας. Ακόμα και όταν δια­μορ­φώ­νει συν­θή­κες όπου τα μέτρα «ατο­μι­κής ευ­θύ­νης» (μά­σκες, απο­στά­σεις, ατο­μι­κή υγιει­νή) γί­νο­νται ανέ­φι­κτα ή εμ­φα­νώς ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κά. 

Τα σχο­λεία άνοι­ξαν χωρίς την πα­ρα­μι­κρή αύ­ξη­ση πόρων για την Εκ­παί­δευ­ση: τα παι­διά στοι­βά­ζο­νται σε τμή­μα­τα των 27 μα­θη­τών, σε τά­ξεις χωρίς χώρο και εξα­ε­ρι­σμό, με τε­ρά­στιες ελ­λεί­ψεις εκ­παι­δευ­τι­κών που ο ηρω­ι­σμός τους δεν αρκεί πλέον για να κα­λύ­ψει τις αυ­ξη­μέ­νες ανά­γκες. Στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας οι ερ­γο­δό­τες δεν πεί­στη­καν να πά­ρουν κα­νέ­να μέτρο αυ­ξη­μέ­νης προ­στα­σί­ας της υγεί­ας και της ασφά­λειας των ερ­γα­τών. Στα μέσα με­τα­φο­ράς δεν επεν­δύ­θη­κε ούτε ένα ευρώ, με απο­τέ­λε­σμα τα λε­ω­φο­ρεία και το μετρό να συ­νε­χί­ζουν να κι­νού­νται ως σαρ­δε­λο­κού­τια. 

Πάνω απ’ όλα, στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία δεν έγι­ναν έγκαι­ρα οι ανα­γκαί­ες επεν­δύ­σεις και προ­σλή­ψεις, με απο­τέ­λε­σμα να έχουν υπερ­φορ­τω­θεί πριν καν δεί­ξει τα δό­ντια του το δεύ­τε­ρο κύμα. Η «δέ­σμευ­ση» του Μη­τσο­τά­κη στη Θεσ­σα­λο­νί­κη ότι στα τέλη του ’20 θα υπάρ­χουν στην Ελ­λά­δα πε­ρί­που 1.200 κλί­νες ΜΕΘ (για όλες τις ανά­γκες…) και ότι, ως το τέλος του ’21, θα προ­σλη­φθούν πε­ρί­που 1.500 για­τροί, νο­ση­λευ­τές-τριες και προ­σω­πι­κό στα νο­σο­κο­μεία, είναι τρα­γι­κά κάτω από τις ανά­γκες, συ­νι­στούν μια κοι­νω­νι­κή πρό­κλη­ση. 

Δεν υπάρ­χει τί­πο­τα «αντι­κει­με­νι­κό» σε αυτές τις σκλη­ρά τα­ξι­κές και ανάλ­γη­τες επι­λο­γές και προ­τε­ραιό­τη­τες. 

Την ίδια στιγ­μή ο Μη­τσο­τά­κης δε­σμεύ­τη­κε για την άμεση πρό­σλη­ψη 15.000 επαγ­γελ­μα­τιών οπλι­τών (το δε­κα­πλά­σιο όλων των προ­σλή­ψε­ων για τα νο­σο­κο­μεία!). Με το κό­στος μιας μόνο από τις 4 φρε­γά­τες που δή­λω­σε ότι θα αγο­ρα­στούν, θα μπο­ρού­σε να «απο­γειω­θεί» το ΕΣΥ και να λει­τουρ­γεί ως ασπί­δα προ­στα­σί­ας των λαϊ­κών αν­θρώ­πων σε κο­ρυ­φαίο επί­πε­δο. Με το κό­στος ενός μόνο από τα 18 Raffale που δή­λω­σε ότι θα αγο­ρα­στούν, θα μπο­ρού­σαν να χρη­μα­το­δο­τη­θούν όλες οι ανα­γκαί­ες προ­σλή­ψεις στην εκ­παί­δευ­ση και να γίνει το δη­μό­σιο σχο­λείο ασφα­λές, ελ­κυ­στι­κό και απο­δο­τι­κό. 

Η άμυνα του κό­σμου απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο της παν­δη­μί­ας είναι ένα ζή­τη­μα βαθιά πο­λι­τι­κό. Μόνο μια τέ­τοια αντι­με­τώ­πι­ση μπο­ρεί να κλεί­σει το δρόμο και σε ορι­σμέ­νες εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νες «πα­ρε­νέρ­γειες». Είναι φα­νε­ρό, αυτή τη στιγ­μή, ότι τα αφε­ντι­κά αξιο­ποιούν τη συ­γκυ­ρία για να αυ­ξή­σουν το βαθμό εκ­με­τάλ­λευ­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Η ενί­σχυ­ση της ελα­στι­κό­τη­τας, το ρο­κά­νι­σμα του μι­σθού, η υπο­νό­μευ­ση του ωρα­ρί­ου και των υπε­ρω­ριών, είναι μέτρα που έρ­χο­νται για να μεί­νουν. 

Εξί­σου επι­κίν­δυ­νη είναι μια πιο «ει­δι­κή» πτυχή: Η κυ­βερ­νη­τι­κή έμ­φα­ση στην «ατο­μι­κή ευ­θύ­νη», εκτός από ακραία υπο­κρι­τι­κή, προ­ε­τοι­μά­ζει επι­λε­κτι­κά και κα­τα­σταλ­τι­κά μέτρα, αρ­χί­ζο­ντας από τους πιο αδύ­να­μους (πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες), περ­νώ­ντας στη νε­ο­λαία (αστυ­νο­μι­κές επι­δρο­μές στα πάρκα και στις πλα­τεί­ες) και προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας μέτρα σε βάρος φτω­χών-λαϊ­κών συ­νοι­κιών. 

Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή κλι­μά­κω­σης του αστυ­νο­μι­κού/κρα­τι­κού ελέγ­χου, είναι επί­σης ένα σύ­νο­λο από μέτρα που έρ­χο­νται για να μεί­νουν. 

Απέ­να­ντι σε αυτήν την αντι­δρα­στι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, ξε­δι­πλώ­νε­ται μια αξιο­ση­μεί­ω­τη –συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας τις δυ­σκο­λί­ες των συν­θη­κών– αντί­στα­ση από τα κάτω.

Οι απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις των νο­ση­λευ­τι­κών και των εκ­παι­δευ­τι­κών είναι σε αυτή τη πρω­το­φα­νή συ­γκυ­ρία η «αιχμή του δό­ρα­τος» όλης της ερ­γα­τι­κής τάξης. Οι κα­τα­λή­ψεις στα σχο­λεία που απαι­τούν πό­ρους, προ­σλή­ψεις και άμεσα μέτρα για την ασφά­λεια της υγεί­ας μα­θη­τών και εκ­παι­δευ­τι­κών, είναι μια ηχηρή διά­ψευ­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής προ­σπά­θειας να συ­κο­φα­ντή­σει τη νε­ο­λαία ως «αρ­νη­τές μά­σκας». Οι κι­νη­το­ποι­η­μέ­νοι μα­θη­τές-τριες δί­νουν μα­θή­μα­τα κοι­νω­νι­κής ευ­θύ­νης στην ανεκ­δι­ή­γη­τη Κε­ρα­μέ­ως, στο «σκλη­ρό» Μη­τσο­τάη και στους «αν­θρώ­πους της αγο­ράς» που κι­νούν τα νή­μα­τα πίσω από την κυ­βέρ­νη­ση. 

Η υπο­στή­ρι­ξη, η κλι­μά­κω­ση και ο συ­ντο­νι­σμός αυτών των αγώ­νων, είναι το πρώτο κα­θή­κον. Όμως είναι απα­ραί­τη­τη και η πο­λι­τι­κή. Η αυ­θε­ντι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να διεκ­δι­κή­σει μια άμεση ανα­τρο­πή στις επι­λο­γές και στις προ­τε­ραιό­τη­τες των δη­μό­σιων πόρων: από τους εξο­πλι­σμούς και την κα­τα­στο­λή, προς την επεί­γου­σα κά­λυ­ψη των πραγ­μα­τι­κών ανα­γκών της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. 

Αυτά δεν γί­νο­νται στο κενό. Όπως έδει­ξαν οι δη­λώ­σεις του Μη­τσο­τά­κη (αλλά δυ­στυ­χώς και του Τσί­πρα…) στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, αυτή τη στιγ­μή προ­γραμ­μα­τί­ζε­ται μια κο­λοσ­σιαία με­τα­φο­ρά πόρων προς ενί­σχυ­ση των κα­πι­τα­λι­στών. Τα λε­γό­με­να μέτρα «ενί­σχυ­σης της ερ­γα­σί­ας» είναι όλα μέτρα ενί­σχυ­σης των επι­χει­ρή­σε­ων. Επι­τέ­λους, είναι στιγ­μή να θυ­μί­σου­με ότι είναι άλλο τα μέτρα ενί­σχυ­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και άλλο τα μέτρα ενί­σχυ­σης των «θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας». Είναι απα­ραί­τη­το να διεκ­δι­κή­σου­με μέτρα σε βάρος του κε­φα­λαί­ου για να δια­τη­ρή­σου­με και να ενι­σχύ­σου­με τη θέση των ερ­γα­τών. Κάθε άλλη πο­λι­τι­κή είναι απάτη. Τα μέτρα μεί­ω­σης της φο­ρο­λο­γί­ας επί των κερ­δών και μεί­ω­σης των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών, στο τέλος της ημέ­ρας θα απαι­τη­θεί να πλη­ρω­θούν με νέες αι­μα­τη­ρές θυ­σί­ες από την ερ­γα­τι­κή τάξη και τις λαϊ­κές μάζες. 

Μέσα σε αυτές τις δύ­σκο­λες συν­θή­κες τα αδέλ­φια μας στην Ισπα­νία, στη Γαλ­λία και στην Ιτα­λία ανοί­γουν το δρόμο της αντί­στα­σης. Με αυτό το αγω­νι­στι­κό «κύμα» θα πρέ­πει να συ­ντο­νι­στού­με, σε σύ­γκρου­ση με τους Μη­τσο­τά­κη, Μέρ­κελ και Μα­κρόν. 

ea461.​jpg