Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια σημαντική νίκη.
Ενας εφεδρικός στρατός από τραμπούκους, που συγκροτήθηκε ως συμπλήρωμα των κρατικών δυνάμεων καταστολής, σε βαθιά σχέση και με διαρκή επικοινωνία μαζί τους, έχει πλέον μισοδιαλυθεί.
Ενα σύνολο ιδεών που συνένωνε τον πιο απάνθρωπο ρατσισμό, τον πιο έξαλλο εθνικισμό και τον πιο άγριο σεξισμό, με τις πολιτικές παραδόσεις του φασισμού/ναζισμού, έχει υποστεί σημαντικό πλήγμα.
Μια προσπάθεια του κράτους και μεγάλου τμήματος των θεσμών του, που υπέθαλψαν τη ΧΑ, στήριξαν και όχι μόνο ανέχτηκαν την άνοδό της, έχει πλέον ξεσκεπαστεί.
Η νίκη αυτή είναι πολύτιμη, ιδιαίτερα αν εξεταστεί μέσα στο γενικότερο πλέγμα των σημερινών κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.
Ομως, όπως σε κάθε σημαντική πολιτική νίκη, γίνεται κρίσιμος ο παράγοντας της διαχείρισής της, ο παράγοντας της συνέχειας που θα της δοθεί.
Οι συστημικές δυνάμεις δείχνουν ήδη τα βήματά τους στην κατεύθυνση αυτή. Ο Μητσοτάκης και οι καθεστωτικές δυνάμεις που τον στηρίζουν, υπερπροβάλλουν τη θεωρία των «δύο άκρων», προσπαθώντας να μετασχηματίσουν την αντιφασιστική χαρά για τη διάλυση της ΧΑ, σε υποστήριξη, ή έστω σε ανοχή, απέναντι στις διαδικασίες και στις νόρμες της αστικής/κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Το πρώτο βήμα που χρειάζεται να γίνει είναι το να συνδεθεί η ήττα του νεοναζιστικού ρατσισμού με την απαίτηση για ήττα του θεσμικού, του κρατικού ρατσισμού. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωποι ως «εχθροί», με τις δυνάμεις καταστολής, με την κυβερνητική πολιτική, με την αντιδραστική συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας που κάνει τα σύνορα στο Αιγαίο και στον Έβρο τόπους μαρτυρίου για χιλιάδες και χιλιάδες ανυπεράσπιστους ανθρώπους.
Οι μέρες της ήττας της ΧΑ συνέπεσαν με τις μέρες των μαθητικών καταλήψεων. Δεν είναι τυχαίο ότι στα κατειλημμένα σχολεία κυριαρχούσαν τα συνθήματα για την καταδίκη της ΧΑ. Ο αντιφασισμός/αντιρατσισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για κοινωνικές κατακτήσεις στο εσωτερικό κάθε χώρας υποδοχής προσφύγων και μεταναστών. Αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να την αναδείξουμε και να την ενισχύσουμε.
Να κάνουμε τη χαρά και την αισιοδοξία μετά τη νίκη σε βάρος των νεοναζί, πολιτική βάση της ενίσχυσης των αγώνων στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στους εργατικούς χώρους, στις γειτονιές, παντού. Μόνο έτσι θα παγώσει το αυτάρεσκο χαμόγελο του Μητσοτάκη και όλων των φιλελέ οπαδών της θεωρίας των δύο άκρων.
Η νίκη σε βάρος της ΧΑ δεν ήρθε επειδή σηκώθηκε «τείχος Δημοκρατίας». Ήρθε επειδή το κινηματικό, το αντιφασιστικό «άκρο» κατόρθωσε να διαπεράσει το «τείχος της Δημοκρατίας» και να επιβάλει στις πολιτικές ηγεσίες και στους θεσμούς να αλλάξουν στάση απέναντι στους νεοναζί.
Δεν ξεχνάμε ότι η ΧΑ συγκροτήθηκε και σαν μπράβος των εφοπλιστών και άλλων μεγαλοεργοδοτών, με στόχο να χτυπηθούν με τον πιο άγριο τρόπο οι πρωτοπορίες της αντίστασης μέσα στους εργατικούς χώρους. Η συστηματική υποστήριξη του εργατικού κινήματος είναι το πιο φυσιολογικό, αλλά και το πιο επείγον επόμενο βήμα του αντιφασισμού. Εκεί χτίζεται η δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει οριστικά προκλήσεις όπως οι φασίστες, αλλά και το πιο πολύπλοκο δίκτυο των συστημικών δυνάμεων που στηρίζουν το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η κατεύθυνση αυτή έχει προγραμματικές προϋποθέσεις. Σε όλη της την πορεία η ΧΑ συνένωνε το ρατσισμό με τον εθνικισμό και τη φιλοπόλεμη πολιτική. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη διεκδικώντας για λογαριασμό των Ελλήνων καπιταλιστών το μέγιστο εφικτό μερίδιο των υδρογονανθράκων και των ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο, ξεδιπλώνει μια πολιτική που συνδυάζει την ταύτιση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και το κράτος του Ισραήλ στη γεωστρατηγική στην περιοχή, με ένα πρόγραμμα εξοπλισμών και μιλιταριστικής στροφής του ελληνικού κράτους (θητεία στα 18, επαγγελματίες οπλίτες κ.λπ.). Η σύγκρουση με αυτό το πρόγραμμα, η απόρριψη των εξοπλισμών, η απαίτηση να διατεθούν όλοι οι πόροι για τις κοινωνικές ανάγκες, η απόρριψη της εξορυκτικής στρατηγικής, η υπεράσπιση της ειρήνης ως αποφασιστικού αγαθού για την εργαζόμενη πλειοψηφία κ.ο.κ. είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουμε μετά την αντιφασιστική νίκη που επισημοποιήθηκε στις 7 Οκτώβρη.
