Το editorial της Εργατικής Αριστεράς που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 501)

Η επέ­τειος του τρα­γι­κού εγκλή­μα­τος στα Τέμπη όπου η πο­λι­τι­κή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης απο­δεί­χθη­κε κυ­ριο­λε­κτι­κά δο­λο­φο­νι­κή, συ­νέ­βα­λε στην κα­τεύ­θυν­ση να ανα­γνω­ρί­ζει όλος αυτός ο κό­σμος την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη ως έναν αντί­πα­λο που οφεί­λει να ανα­τρέ­ψει. 

Λί­γους μόνο μήνες μετά την εκλο­γι­κή νίκη του Μη­τσο­τά­κη τον Μάη-Ιού­νη του ’23, η κυ­βέρ­νη­ση βρί­σκε­ται απέ­να­ντι σε ένα μα­ζι­κό ρεύμα που επι­χει­ρεί να συ­γκρου­στεί με βα­σι­κά ση­μεία της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, δη­λα­δή βρί­σκε­ται μπρο­στά σε μια κοι­νω­νι­κή «αντι­πο­λί­τευ­ση» από τα κάτω. 

Πρό­κει­ται για μια νέα συν­θή­κη ιδιαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κή, που θα έχει ανα­πό­φευ­κτα πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Τον κίν­δυ­νο ανα­γνω­ρί­ζουν όλοι οι «σο­βα­ροί» κα­θε­στω­τι­κοί πα­ρά­γο­ντας. Ο καλός φίλος του πρω­θυ­πουρ­γού, Γ. Πρε­τε­ντέ­ρης, έγρα­ψε στο editorialτου «Βή­μα­τος» της 3ης Μάρτη: «Συ­γκρο­τούν αντι­κει­με­νι­κά ένα αντι­πο­λι­τευ­τι­κό μέ­τω­πο. Του οποί­ου μπο­ρεί η δράση να μην απο­στα­θε­ρο­ποιεί την ηγε­μο­νία της κυ­βέρ­νη­σης (προς το παρόν του­λά­χι­στον…), αλλά κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­δι­κά­σει το μέλ­λον». Οι λέ­ξεις-κλει­διά είναι προ­φα­νώς το «προς το παρόν του­λά­χι­στον». Η άμεσα με­τε­κλο­γι­κή ευ­φο­ρία όπου «προ­δι­κα­ζό­ταν το μέλ­λον», με την πρό­βλε­ψη μιας μα­κράς ανε­μπό­δι­στης πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας του Μη­τσο­τά­κη, ανή­κει ήδη στο πα­ρελ­θόν. 

Ποιες είναι οι προ­ο­πτι­κές αυτής της αντι­πα­ρά­θε­σης; Όλες οι σο­βα­ρές πα­ρά­με­τροι οδη­γούν στην εκτί­μη­ση ότι θα κλι­μα­κω­θεί. Η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή είναι ένα σύ­νο­λο από αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που αλ­λά­ζουν καί­ρια τις ισορ­ρο­πί­ες σε βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων. Η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των ΑΕΙ και τα επί πλη­ρω­μή χει­ρουρ­γεία στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία είναι εν­δει­κτι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Παρά την κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα για τις αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, τα οι­κο­νο­μι­κά στοι­χεία επι­μέ­νουν να ανα­δει­κνύ­ουν την ει­κό­να ότι πε­ρισ­σό­τε­ρο από το 50% του πλη­θυ­σμού ζει με μη­νιαίο ει­σό­δη­μα μι­κρό­τε­ρο των 1.000 ευρώ. Σε μια χώρα όπου η ακρί­βεια στα τρό­φι­μα έχει ανα­δει­χθεί σαν η κο­ρυ­φαία μέσα στις χώρες της Ευ­ρω­ζώ­νης. Είναι ένα «πο­λε­μι­κό» πρό­γραμ­μα που στο­χεύ­ει στη μα­ζι­κή με­τα­φο­ρά πόρων από την ερ­γα­ζό­με­νη πλειο­ψη­φία προς την ενί­σχυ­ση της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των ανώ­τε­ρων με­σο­στρω­μά­των. 

Αυτό το πρό­γραμ­μα εκ­πο­νή­θη­κε μέσα σε συν­θή­κες μιας οι­κο­νο­μι­κής ευ­φο­ρί­ας και (έστω τε­χνη­τής) αι­σιο­δο­ξί­ας. Όμως το σύ­στη­μα διε­θνώς και κατά συ­νέ­πεια και εδώ, βα­δί­ζει στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση προς την προ­ο­πτι­κή «ομα­λής προ­σγεί­ω­σης» σε οι­κο­νο­μι­κή επι­δεί­νω­ση, ενώ δεν λεί­πουν οι σο­βα­ρές προει­δο­ποι­ή­σεις για «από­το­μη προ­σγεί­ω­ση» σε ύφεση. Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή θα αντι­δρά­σει στις δια­δι­κα­σί­ες οι­κο­νο­μι­κής επι­δεί­νω­σης οξύ­νο­ντας τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τα­ξι­κής με­ρο­λη­ψί­ας, παίρ­νο­ντας πιο αι­μα­τη­ρά μέτρα απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους και τους φτω­χούς. Γι’ αυτό ο Μη­τσο­τά­κης απο­δεί­χθη­κε ιδιαί­τε­ρα «τσι­γκού­νης» απέ­να­ντι σε αι­τή­μα­τα των αγρο­τών, γι’ αυτό ο Χα­τζη­δά­κης επι­μέ­νει στη δή­λω­ση «δεν προ­τί­θε­μαι να βάλω σε ρίσκο τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα». 

Οι προ­κλή­σεις δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στο πεδίο της οι­κο­νο­μί­ας. Οι εξο­πλι­σμοί -με την ποιο­τι­κή κλι­μά­κω­ση της πα­ρα­γω­γής των F35- θα πλη­ρω­θούν από τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και τις πε­τσο­κομ­μέ­νες κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες. Η απο­στο­λή της φρε­γά­τας «Ύδρα» στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα είναι μια επι­κίν­δυ­να φι­λο­πό­λε­μη από­φα­ση που, όμως, υπό­σχε­ται «δώρα» στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Δώρα άμεσα, με την ένο­πλη προ­στα­σία των Ελ­λή­νων εφο­πλι­στών, όσο και έμ­με­σα, με τα τα­ξί­μα­τα γε­ω­πο­λι­τι­κής ανα­βάθ­μι­σης του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο και τους ναυ­τι­κούς δια­δρό­μους σύν­δε­σης της Ανα­το­λής με την Ευ­ρώ­πη. 

Είναι αλή­θεια ότι το βα­σι­κό ατού του Μη­τσο­τά­κη είναι η κρίση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Δεν ανα­φε­ρό­μα­στε μόνο στην ει­κό­να απο­σύν­θε­σης του πρό­σφα­του συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στις ψη­φο­φο­ρί­ες στη Βουλή για την ισό­τη­τα στο γάμο των ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών, ο Κασ­σε­λά­κης και ο Αν­δρου­λά­κης πα­ρεί­χαν κρί­σι­μη υπη­ρε­σία στον Μη­τσο­τά­κη. Δεν ήταν υπο­χρε­ω­τι­κό: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα μπο­ρού­σαν να πα­ρου­σιά­σουν δική τους πρό­τα­ση νόμου, που θα υπη­ρε­τού­σε πιο ου­σια­στι­κά τα δι­καιώ­μα­τα των ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών, και να αφή­σουν αστή­ρι­κτο το Μη­τσο­τά­κη να ξε­μπλέ­ξει τους λο­γα­ρια­σμούς του με τους Σα­μα­ρο­βο­ρί­δη­δες. Η στάση τους στην πράξη ανέ­δει­ξε αυτό που η Ντόρα Μπα­κο­γιάν­νη εύ­στο­χα χα­ρα­κτή­ρι­σε ως από­φα­ση «να δέ­νουν κα­θη­με­ρι­νά τα κορ­δό­νια στα πα­πού­τσια του Μη­τσο­τά­κη». Στην ίδια ψη­φο­φο­ρία το ΚΚΕ απο­φά­σι­σε να δώσει στην ακρο­δε­ξιά κρί­σι­μους πό­ντους στον ισχυ­ρι­σμό ότι η ομο­φο­βι­κή αντί­θε­σή τους, είναι κά­ποιας μορ­φής «λαϊκό ρεύμα». 

Την ώρα των συ­γκλο­νι­στι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων για τα Τέμπη, η στάση της αντι­πο­λί­τευ­σης συ­νέ­βα­λε καί­ρια στο να συ­σκο­τί­ζε­ται η θε­με­λιώ­δης ευ­θύ­νη -η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΣΕ- και να απο­μα­κρύ­νε­ται το ανα­γκαίο βα­σι­κό αί­τη­μα της επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­σης των σι­δη­ρο­δρό­μων. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γιατί υπε­ρα­σπί­ζε­ται -ακό­μα- τη σύμ­βα­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα με την HellenicTrain, το ΠΑΣΟΚ γιατί υπο­στη­ρί­ζει μια πε­ριο­ρι­σμέ­νη «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» της ίδιας σύμ­βα­σης και το ΚΚΕ γιατί, τάχα από τα «αρι­στε­ρά», δη­λώ­νει ότι είτε ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες, είτε υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο, οι με­γά­λες δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις θα πα­ρα­μέ­νουν… κα­πι­τα­λι­στι­κές. 

Αυτή η πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση της αντι­πο­λί­τευ­σης δίνει πο­λι­τι­κές ευ­και­ρί­ες στον Μη­τσο­τά­κη. Όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις συ­γκλί­νουν στην πρό­βλε­ψη ότι η ΝΔ θα κα­τα­γρά­ψει απώ­λειες, αλλά και θα δια­τη­ρή­σει μια ασφα­λή από­στα­ση από το δεύ­τε­ρο κόμμα. Είναι φα­νε­ρό ότι σε αυτόν το συλ­λο­γι­σμό, το μέ­γε­θος των απω­λειών θα είναι ση­μα­ντι­κή πα­ρά­με­τρος. Υπάρ­χουν απώ­λειες που είναι δια­χει­ρί­σι­μες, αλλά και απώ­λειες που κα­θι­στούν ανα­γκαί­ες ση­μα­ντι­κές «κι­νή­σεις» ανά­κτη­σης στα­θε­ρό­τη­τας. Σε αυ­τούς τους πα­ρά­γο­ντες λο­γο­δο­τούν τα σε­νά­ρια που άρ­χι­σαν να φαί­νο­νται στον συ­στη­μι­κό Τύπο, είτε ως πρό­βλε­ψη ότι ο Μη­τσο­τά­κης θα πάει σε έκτα­κτες εθνι­κές εκλο­γές μέσα στο 2025, είτε με την ακόμα πιο προ­ω­θη­μέ­νη μορφή που βλέ­πει το υπό­λοι­πο της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας ως με­τά­βα­ση στην «μετά Μη­τσο­τά­κη» εποχή της Δε­ξιάς και την με­τα­κό­μι­ση του Μη­τσο­τά­κη σε μια υψη­λό­βαθ­μη θέση στην ΕΕ. 

Ο κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας ενό­ψει των ευ­ρω­ε­κλο­γών θα είναι η απο­γο­ή­τευ­ση πλα­τιών τμη­μά­των του κό­σμου μας απέ­να­ντι στο πο­λι­τι­κό/εκλο­γι­κό παι­χνί­δι, που οδη­γεί στη διό­γκω­ση της απο­χής. Το φαι­νό­με­νο ήταν κα­θο­ρι­στι­κό στον εκλο­γι­κό κύκλο του ’23, τόσο στις εθνι­κές όσο και στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές. Αυτό ερ­μη­νεύ­ει την από­στα­ση της ΝΔ από το δεύ­τε­ρο κόμμα που, παρά την εξα­σθέ­νι­ση, δίνει ακόμα στον Μη­τσο­τά­κη όλες τις ελ­πί­δες της κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας. 

Η από­συρ­ση με­γά­λων τμη­μά­των των λαϊ­κών μαζών και της νε­ο­λαί­ας από την κάλπη έχει μια επι­κίν­δυ­νη πα­ρε­νέρ­γεια. Η ακρο­δε­ξιά και τα δί­κτυα που την στη­ρί­ζουν, κι­νη­το­ποιώ­ντας τα ακρο­α­τή­ριά της, έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να κα­τα­γρά­ψει στην κάλπη μια πο­σο­στιαία ανά­πτυ­ξη με­γα­λύ­τε­ρη της πραγ­μα­τι­κής. Δεν υπάρ­χει πε­ρι­θώ­ριο για εφη­συ­χα­σμό. Όσοι σή­με­ρα «παί­ζουν» με το ρα­τσι­σμό, με τον εθνι­κι­σμό, με το σε­ξι­σμό, παί­ζουν με τη φωτιά. 

Στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες η προ­σπά­θεια για τη δια­τή­ρη­ση των αγώ­νων από τα κάτω στο προ­σκή­νιο, παίρ­νει κα­θο­ρι­στι­κές πο­λι­τι­κές δια­στά­σεις. Οι απερ­γοί, οι αγρό­τες, οι φοι­τη­τές, είναι η πιο απει­λη­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση για τον Μη­τσο­τά­κη. Και, ταυ­τό­χρο­να, οι πρω­το­βου­λί­ες για μια σο­βα­ρή και απο­τε­λε­σμα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς γί­νο­νται επεί­γου­σες και ανα­γκαί­ες. 

ea501.​jpg