Έχουμε την οργή 100.000 ελλήνων φοιτητών*

Έχουμε την οργή 100.000 ελλήνων φοιτητών[1]

Η νύχτα της 6ης του Δεκέμβρη 2008, έμελε να σημαδέψει την νεολαία των 00s -10s  . Η δολοφονία του νεαρού 15χρονου  μαθητή, Αλέξη Γρηγορόπουλου που με την παρέα του έπινε μια «περιπτερόμπυρα» στα Εξάρχεια από τον αστυνομικό Ε. Κορκονέα αποτέλεσε την  θρυαλλίδα για μια ολόκληρη γενιά νεολαίας όπου οργισμένη,  τις επόμενες μέρες  βγήκε στον δρόμο, έκλεισε σχολεία και σχολές, έβγαλε τις συλλογικές αγωνίες του μέλλοντος, στοχοποίησε τις δυνάμεις καταστολής, αναζήτησε την δικαίωση.

Ποιοι γέννησαν τον Δεκέμβρη; Τον Δεκέμβρη τον έκανε η νεολαία που γεννήθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 80 έως τα μέσα της δεκαετίας του 90. Κοινωνικά,   με όρους γενιάς ήταν νέοι και νέες οι οποίοι γεννήθηκαν και έζησαν μέσα στην Ελλάδα καταρχήν του εκσυγχρονισμού κι αργότερα της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού.  Επομένως ήταν παιδιά μιας εποχής που από τότε φαινόταν ότι η κυρίαρχη αφήγηση απειλούσε η  προοπτική της να είναι χειρότερη απ ’αυτή την γονιών της. Το ‘δεν θα γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ’ προφανώς ερχόταν σε ένα βαθμό και από την κίνηση της νεολαίας διεθνώς πχ, κινητοποιήσεις στην Γαλλία ενάντια στο ν.σχέδιο για το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης είχε όμως και την οσμή αυτής της «αλλαγής καθεστώτος »   που ερχόταν σαν διαχείριση στην  χώρα μας με τα μνημόνια.

Η νεοαλαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 βρίσκεται στην καρδιά μιας κατά βάση κινηματικής εξαετίας για την χώρα μας. Αποτελεί συνέχεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 2006 – 2007 απέναντι στον νόμο - πλαίσιο και την αναθεώρηση του Συντάγματος παρόλο που ο Δεκέμβρης του 2008 άγγιξε το σύνολο της νεολαίας. Ο δρόμος εκείνες τις μέρες κατακλύζονταν όχι μόνο από φοιτητές αλλά από χιλιάδες μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων ακόμα και νέους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα τα κοινωνικά υλικά του Δεκέμβρη τα βρίσκουμε και στις πορείες,  στις απεργίες, στις πλατείες, των πρώτων μνημονιακών χρόνων. Πολιτικά, τα παιδιά που ήταν στην ευθύνη των πραγμάτων τότε, αφενός έρχονται «ψημένα» από τις πολιτικές διαδικασίες του 06-07 από την άλλη δεν είχαν το φορτίο της ήττας που καταγράφηκε διεθνώς για την Αριστερά και τις κοινωνίες στα τέλη της δεκαετίας του ’80.Η νεολαιίστικη έκρηξη του 08 εκ των πραγμάτων έθεσε αναβαθμισμένα πολιτικά ερωτήματα τα οποία αφενός συγκρότησαν καλύτερα την ριζοσπαστική / αντικαπιταλιστική Αριστερά στην χώρα μας και όπου η αναζήτηση των απαντήσεων σε αυτά ακόμα και σήμερα αποτελεί ζητούμενο.

Έμελε να είναι η γενιά που βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα» λίγα χρόνια μετά, όπου η ανεργία και οι ελαστικές μορφές εργασίας   ανατινάχθηκαν , το δημοσιονομικό κελί και το καθεστώς κηδεμονίας της αποφάσεων της ΕΕ απλώθηκε στην χώρα. Ένα κομμάτι της έγινε οικονομικός μετανάστης ένα άλλο έμεινε για να παλέψει.

Η γενιά αυτή έδωσε λοιπόν την μάχη της και ηττήθηκε σαν κομμάτι της ευρύτερης ήττας στην ελληνική κοινωνία του 2015.  Παρόλα όσα, το σύνθημα του Δεκεμβρη του08  « στις τράπεζες λεφτά στην νεολαία σφαίρες » όσο κι αν έρχεται πλέον από 12 χρόνια πριν,  τόσο φαντάζει επίκαιρο σήμερα. Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει την κρίση που γέννησε η διαχείριση της πανδημίας  του covid με το δόγμα «κόβουμε χρήμα για τις τράπεζες και την ελίτ στοχοποιώντας την νεολαία ως υπερμεταδότη του ιού βρίσκοντας αφορμή για να κάνουμε πογκρόμ στα θεμελιωμένα στο Σύνταγμα δημοκρατικά δικαιώματα» σίγουρα η ουσία του συνθήματος που γράφτηκε μερικές σειρές παραπάνω παραμένει επίκαιρη περιμένοντας τους επόμενους νεολαίους/ες που με όρους γενιάς σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, με τον δικό τους τρόπο όμως, τα συνθήματα και  τις πρακτικές θα σηκώσουν το γάντι της κοινωνικής διεκδίκησης για να οικοδομήσουν το μέλλον που τους αξίζει.

*Τότε μεταπτυχιακός φοιτητής, νέος εργαζόμενος, μέλος της ΑΡΑΝ

*Στίχος από ισπανικό τραγούδι που γράφτηκε το 2010