Από τη στιγμή που έγινε σαφής η τοποθέτηση της δικομματικής κυβέρνησης για την εκποίηση όλου του παραλιακού μετώπου με την αστραπιαίας ταχύτητας εκχώρηση του χώρου του Ελληνικού σε ιδιωτικά συμφέροντα, πρέπει και για μας τους (απλούς) πολίτες, που υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο χαρακτήρα ενός χώρου που είναι ζωτικής περιβαλλοντικής σημασίας για όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου, να είναι σαφής και απαράβατη η θέση ότι όσοι «ορέγονται» το Ελληνικό, θα μας βρουν μπροστά τους. Και πρέπει να είναι απαράβατη η θέση ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, όσο και αν προσπαθούν να χειραγωγήσουν ή και να τρομοκρατήσουν το κίνημα αντίστασης στα σχέδιά τους.

Είναι γνω­στό, άλ­λω­στε, ότι σε πε­ριό­δους κρί­σης το σύ­στη­μα επι­στρα­τεύ­ει κάθε δια­θέ­σι­μο ιδε­ο­λο­γι­κό και κα­τα­σταλ­τι­κό μη­χα­νι­σμό για να μπο­ρέ­σει να ελέγ­χει το κί­νη­μα. Η πιο πρό­σφα­τη προ­σπά­θειά του στο χώρο της εκ­παί­δευ­σης ση­μα­το­δο­τεί­ται από την εμπλο­κή των πρώ­των πρό­θυ­μων συ­νερ­γα­τών (διευ­θυ­ντές σχο­λι­κών μο­νά­δων και προϊ­στά­με­νοι διευ­θύν­σε­ων), οι οποί­οι έτρε­ξαν να προ­λά­βουν να δώ­σουν τα δια­πι­στευ­τή­ριά τους, πριν καν ξε­κι­νή­σει επί­ση­μα η «αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση» της σχο­λι­κής μο­νά­δας, με το να κά­νουν από απλές συ­στά­σεις και νου­θε­τή­σεις πα­τερ­να­λι­στι­κές, μέχρι και γρα­πτά ηλε­κτρο­νι­κά μη­νύ­μα­τα για την ακύ­ρω­ση συμ­με­το­χής μα­θη­τών και εκ­παι­δευ­τι­κών σε εκ­δη­λώ­σεις που διορ­γα­νώ­νουν οι όμο­ροι δήμοι για τη δια­τή­ρη­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα του χώρου αυτού.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, μετά από πρό­σκλη­ση των τριών Δήμων (Ελ­λη­νι­κού-Αρ­γυ­ρού­που­λης, Αλί­μου και Γλυ­φά­δας) προς τα σχο­λεία των πε­ριο­χών τους για συμ­με­το­χή σε δι­ή­με­ρες εκ­δη­λώ­σεις στο Ελ­λη­νι­κό στις 16 και 17 Μαρ­τί­ου 2014, πολ­λοί συ­νά­δελ­φοι της Πρω­το­βάθ­μιας και της Δευ­τε­ρο­βάθ­μιας Εκ­παί­δευ­σης εκ­δή­λω­σαν την επι­θυ­μία να συμ­με­τέ­χουν.

Στην Δευ­τε­ρο­βάθ­μια οι συ­νά­δελ­φοι κλή­θη­καν να μα­ζέ­ψουν τις Υπεύ­θυ­νες Δη­λώ­σεις που είχαν μοι­ρά­σει για τους γο­νείς των μα­θη­τών τους (πα­ρό­λο που είχαν ήδη απο­φα­σί­σει τα συλ­λο­γι­κά τους όρ­γα­να –Σύλ­λο­γοι Δι­δα­σκό­ντων κάθε σχο­λεί­ου), με τον ισχυ­ρι­σμό ότι το θε­σμι­κό πλαί­σιο της εκ­δρο­μής ήταν ασα­φές. Όταν συ­νά­δελ­φοι επέ­μει­ναν στην επι­θυ­μία τους για τη συμ­με­το­χή τους στις εκ­δη­λώ­σεις, ήρθε γρα­πτό ηλε­κτρο­νι­κό μή­νυ­μα από τη Διευ­θύ­ντρια Δευ­τε­ρο­βάθ­μιας Εκ­παί­δευ­σης της Δ’  Αθή­νας, που απα­γό­ρευε ου­σια­στι­κά τη συμ­με­το­χή τους.

Άραγε από πότε εν­δια­φέ­ρο­νται οι διευ­θύν­σεις για τα θε­σμι­κά πλαί­σια των σχο­λι­κών εκ­δρο­μών, όταν πε­ρί­που το 40% πραγ­μα­το­ποιεί­ται σε χώ­ρους ιδιω­τών (π.χ. Νestle, Coca Cola κτλ), με την ευ­λο­γία των Σχο­λι­κών Συμ­βού­λων με άμεσα οφέλη για τις επι­χει­ρή­σεις;

Και από πότε ενο­χλεί το θε­σμι­κό πλαί­σιο της δεν­δρο­φύ­τευ­σης ενός δη­μό­σιου χώρου;

Οι συ­νά­δελ­φοι της ΕΛΜΕ Νο­τί­ων Προ­α­στί­ων, προς τιμήν τους, εξέ­δω­σαν ανα­κοί­νω­ση με την οποία κα­ταγ­γέλ­λουν την από­φα­ση της Διευ­θύ­ντριας Δευ­τε­ρο­βάθ­μιας Εκ­παί­δευ­σης Δ΄Αθή­νας να απα­γο­ρεύ­σει ου­σια­στι­κά τη συμ­με­το­χή μα­θη­τών και εκ­παι­δευ­τι­κών στις εκ­δη­λώ­σεις αυτές και κα­λούν τη Διεύ­θυν­ση να ανα­κα­λέ­σει αμέ­σως την από­φα­ση αυτή και να επι­τρέ­ψει στα σχο­λεία να λει­τουρ­γή­σουν στο πλαί­σιο της αυ­το­νο­μί­ας και της αυ­το­τέ­λειας των σχο­λι­κών τους δρα­στη­ριο­τή­των.

Στην Πρω­το­βάθ­μια οι πιέ­σεις είναι το ίδιο έντο­νες. Στα πε­ρισ­σό­τε­ρα σχο­λεία το κά­λε­σμα των Δήμων «θά­φτη­κε» από τους διευ­θυ­ντές και δεν βγή­καν που­θε­νά ανα­κοι­νώ­σεις, ενώ συ­να­δέλ­φισ­σα, που κα­τε­βαί­νει στον Άλιμο ως υπο­ψή­φια δή­μαρ­χος δέ­χθη­κε «συμ­βου­λές» από τον διευ­θυ­ντή της να απο­σύ­ρει τη συμ­με­το­χή της τάξης της, γιατί «δεν θα της κάνει καλό στην προ­ε­κλο­γι­κή της εκ­στρα­τεία».

Η συ­να­δέλ­φισ­σα χρη­σι­μο­ποί­η­σε τη συλ­λο­γι­κή μας δύ­να­μη και έθεσε το θέμα σε ψη­φο­φο­ρία στον Σύλ­λο­γο Δι­δα­σκό­ντων, όπου και εγκρί­θη­κε η επί­σκε­ψη σχε­δόν ομό­φω­να.

Ο νόμος 1566/85 ξε­κά­θα­ρα ανα­φέ­ρει στους σκο­πούς του ότι η εκ­παί­δευ­ση υπο­βοη­θά τους μα­θη­τές να γί­νο­νται «ελεύ­θε­ροι, υπεύ­θυ­νοι, δη­μο­κρα­τι­κοί πο­λί­τες, να υπε­ρα­σπί­ζο­νται την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα της χώρας και τη δη­μο­κρα­τία, να εμπνέ­ο­νται από αγάπη προς τον άν­θρω­πο, τη ζωή και τη φύση...». Και, πιο κάτω, «…να ανα­πτύσ­σουν δη­μιουρ­γι­κή και κρι­τι­κή σκέψη και αντί­λη­ψη συλ­λο­γι­κής προ­σπά­θειας και συ­νερ­γα­σί­ας, ώστε να ανα­λαμ­βά­νουν πρω­το­βου­λί­ες και με την υπεύ­θυ­νη συμ­με­το­χή τους να συ­ντε­λούν απο­φα­σι­στι­κά στην πρό­ο­δο του κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου και στην ανά­πτυ­ξη της πα­τρί­δας μας».

Ανα­ρω­τιό­μα­στε, επί­σης, γιατί η ίδια η πο­λι­τεία μέσα από τον ίδιο νόμο έχει θε­σμο­θε­τή­σει τα όρ­γα­να λαϊ­κής συμ­με­το­χής (Σχο­λι­κά Συμ­βού­λια, Δη­μο­τι­κές Επι­τρο­πές Παι­δεί­ας), όπου συμ­με­τέ­χουν εκ­παι­δευ­τι­κοί (διοί­κη­ση και συν­δι­κα­λι­στι­κοί εκ­πρό­σω­ποι), Δήμος, μα­θη­τές και γο­νείς; Τι άλλο μπο­ρεί να ση­μαί­νει αυτό παρά την ανα­γνώ­ρι­ση ότι το σχο­λείο είναι ανοι­χτό στην κοι­νω­νία και μέσα από αυ­τούς τους θε­σμούς συ­νερ­γά­ζε­ται με αυτή;

Ή, μήπως, οι δήμοι, δη­μο­κρα­τι­κοί θε­σμοί της κοι­νω­νί­ας, που διορ­γα­νώ­νουν το συ­γκε­κρι­μέ­νο δι­ή­με­ρο, δεν ανα­γνω­ρί­ζο­νται από τη διοί­κη­ση της εκ­παί­δευ­σης ως τέ­τοιοι; Θα τρε­λα­θού­με τε­λεί­ως;

Τέλος, επει­δή ακού­στη­κε πολύ πόσο κακό είναι «να διεκ­δι­κού­με» και ότι δεν προ­βλέ­πο­νται τέ­τοιες επι­σκέ­ψεις, ας μας πουν: Ήταν άλλο το θε­σμι­κό πλαί­σιο, όταν, με διοι­κη­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση και πα­ραί­νε­ση, έκλει­ναν τα σχο­λεία και κα­τέ­βαι­ναν τα παι­διά, σε ώρα μα­θή­μα­τος, στις δια­δη­λώ­σεις για τη Μα­κε­δο­νία; Μήπως, ακόμα, δεν διεκ­δι­κού­με ως χώρα τα Μάρ­μα­ρα του Παρ­θε­νώ­να; Ή, για να ξα­να­γυ­ρί­σου­με στο Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Πάρκο, μήπως έχει ξε­χα­στεί η με­γά­λη δεν­δρο­φύ­τευ­ση που έγινε το 2000, με τη συμ­με­το­χή των σχο­λεί­ων πριν από με­ρι­κά χρό­νια; Τότε ήμα­σταν πα­ρά­νο­μοι;

Οι πα­ρα­πά­νω τα­κτι­κές πί­ε­σης και τρο­μο­κρά­τη­σης ανα­δει­κνύ­ουν το γε­γο­νός ότι στό­χος της ηγε­σί­ας είναι η κα­θιέ­ρω­ση ενός κλί­μα­τος φόβου και ελέγ­χου μέσα στα σχο­λεία και στην κοι­νω­νία, αρ­χί­ζο­ντας από τις μι­κρό­τε­ρες βαθ­μί­δες εκ­παί­δευ­σης.

Είναι προ­φα­νές ότι αυτό το γε­γο­νός εντάσ­σε­ται σε μια γε­νι­κό­τε­ρη προ­σπά­θεια να απα­ντη­θεί η κάθε εί­δους αντί­στα­ση με κα­τα­στο­λή, από το να χτυ­πούν τους κα­θη­γη­τές που κα­τε­βαί­νουν σε δια­μαρ­τυ­ρία για τις επι­κεί­με­νες απο­λύ­σεις τους, μέχρι να τρο­μο­κρα­τούν τους εκ­παι­δευ­τι­κούς, ανα­βιώ­νο­ντας άλλες επο­χές.

Είναι προ­φα­νές ότι αυτό το γε­γο­νός εντάσ­σε­ται σε ένα σχέ­διο που εκτός από τις πε­ρι­κο­πές στις δα­πά­νες για την παι­δεία, εκτός από τις μειώ­σεις μι­σθών, τις απο­λύ­σεις-δια­θε­σι­μό­τη­τες, την ελα­στι­κή ερ­γα­σία στους χώ­ρους του σχο­λεί­ου, τις συγ­χω­νεύ­σεις σχο­λι­κών μο­νά­δων, για να στη­ρι­χθεί χρειά­ζε­ται ένα κλίμα φόβου και τρο­μο­κρα­τί­ας των μα­θη­τών και των εκ­παι­δευ­τι­κών.

Απέ­να­ντι σε όλον αυτό τον αυ­ταρ­χι­σμό το μόνο μας όπλο είναι η μα­ζι­κή και δυ­να­μι­κή απά­ντη­ση. Χτί­ζο­ντας μέσα από φο­ρείς, συλ­λο­γι­κό­τη­τες, συλ­λό­γους δι­δα­σκό­ντων, συλ­λό­γους γο­νέ­ων και κη­δε­μό­νων, όρ­γα­να μα­θη­τών, το­πι­κούς συλ­λό­γους πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης ένα κοινό μέ­τω­πο ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία, το φόβο και την υπο­τα­γή. Είναι χρέος προς τους εαυ­τούς μας και τους μα­θη­τές μας, που θα πρέ­πει να το στη­ρί­ξου­με δυ­να­μι­κά, μα­ζι­κά και άμεσα.

*Η Πόλυ Σύ­ριγ­γα είναι μέλος του ΔΣ Συλ­λό­γου Πρω­το­βάθ­μιας Εκ­παί­δευ­σης Αλί­μου, Ελ­λη­νι­κού-Αρ­γυ­ρού­πο­λης