Τους τελευταίους μήνες, η αιγυπτιακή στρατιωτική ηγεσία καθοδηγεί την παλινόρθωση του μουμπαρακικού κράτους.
Αφού διέπραξε τη μεγαλύτερη ίσως σφαγή στη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου (ενάντια στους οπαδούς του Μόρσι), αφού εξαπέλυσε ένα άγριο ανθρωποκυνηγητό ενάντια σε κάθε φίλο και μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (η οποία κρίθηκε «τρομοκρατική οργάνωση»), στρέφει τώρα τα βέλη της ενάντια στους αγωνιστές που πρωτοστάτησαν στον ξεσηκωμό του 2011 ενάντια στον Μουμπάρακ, σε όλες τις μάχες που ακολούθησαν μέχρι και στο ξεσηκωμό ενάντια στον Μόρσι, αλλά οι οποίοι σήμερα δεν στηρίζουν τη συνέχεια του στρατιωτικού καθεστώτος.
Με νομικό όπλο έναν νέο νόμο περιορισμού των διαδηλώσεων, και με πολιτικό όπλο μια πραγματική ιδεολογική αντεπανάσταση που εξελίσσεται στα ΜΜΕ («οι διοργανωτές της 25ης Γενάρης 2011 ήταν ξένοι πράκτορες», «όποιος ασκεί κριτική στο στρατό είναι το πολιτικό σκέλος της ισλαμικής τρομοκρατίας» κλπ) έχουν στοχοποιηθεί οι πιο αφοσιωμένοι στην επανάσταση αγωνιστές, όπως η ηγεσία του Κινήματος 6ης Απρίλη, διακεκριμένοι ακτιβιστές του δημοκρατικού κινήματος, μέλη του «Επαναστατικού Μετώπου» (που ενώνει όσους εναντιώνονται και στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά και στο στρατό), ανάμεσά τους και μέλη της αριστερής επαναστατικής οργάνωσης «Επαναστάτες Σοσιαλιστές».
Μια βιομηχανία διώξεων ανακινεί ακόμα και παλιές υποθέσεις οι οποίες όταν έγιναν θεωρούνταν «επαναστατικά νομιμοποιημένες» (πχ η εισβολή στο κτίριο της λαομίσητης Κρατικής Ασφάλειας το Μάρτη του 2011), ασφαλίτες και αστυνομικοί εισβάλλουν σε σπίτια ακτιβιστών, προσαγάγουν νεαρούς για οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα (πχ αφισοκόλληση υπέρ του «όχι» στο νέο σύνταγμα), καταστέλλουν εργατικές απεργίες (οι οποίες βαφτίζονται αμέσως «υποκινούμενες πολιτικά από ισλαμιστές»). Στην ουσία το κράτος επιχειρεί να ξαναχτίσει το «τείχος του φόβου» το οποίο είχε γκρεμίσει η Επανάσταση της 25 Γενάρη, να «ποινικοποιήσει» την αιγυπτιακή επανάσταση, να επιστρέψει την Αίγυπτο 3 χρόνια πίσω, για να μπορέσει να ελέγξει τη μετάβαση σε μια «κουτσή» δημοκρατία.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι υπολογίζονται σε χιλιάδες. Και τα όργανα του μουμπαρακικού κράτους έχουν ανακτήσει την αυτοπεποίθησή τους να δρουν εναντίον τους «όπως πριν» (βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί, σεξουαλικές επιθέσεις, απαγωγές).
Σε όλα αυτά δίνει «δημοκρατική νομιμοποίηση» η μεταβατική κυβέρνηση της Αιγύπτου. Τον επικεφαλής αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης, τον πρόεδρο Μανσούρ, υποδέχτηκαν με δόξα και τιμή ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κάρολος Παπούλιας στην Αθήνα. Αυτό το κατασταλτικό κυνήγι ενάντια στους πρωταγωνιστές του αγώνα του αιγυπτιακού λαού για δημοκρατία στηρίζουν όταν δηλώνουν ότι «στηρίζουν την Αίγυπτο σε αυτήν τη μετάβαση». Για την ελληνική κυβέρνηση, αυτή η κατασταλτική επίθεση δεν έχει καμία αξία μπροστά στις μπίζνες: Ενημερωθήκαμε από τα ρεπορτάζ ότι η ελληνική πλευρά έθεσε το ζήτημα της ΑΟΖ και των συμφερόντων των «ελλήνων επενδυτών» στην Αίγυπτο. Τη στιγμή που η Διεθνής Αμνηστία έχει υποχρεωθεί να καταγγείλει τον εξόφθαλμα πολιτικό χαρακτήρα του κύματος διώξεων στην Αίγυπτο, η ελληνική κυβέρνηση ούτε καν μια τσάμπα, ανέξοδη «ανησυχία» δεν εξέφρασε, έτσι για τα μάτια του κόσμου.
Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τις πιο αυταρχικές στην Ευρώπη. Είναι φυσιολογικό να «ταυτίζεται» με το αιγυπτιακό καθεστώς, από το οποίο δείχνει να παίρνει ταχύρυθμα μαθήματα στα ζητήματα μαύρης «αντιτρομοκρατικής» προπαγάνδας ενάντια σε όσους αντιστέκονται. Άλλωστε, όταν ακόμα και η Ουάσινγκτον κρατούσε τα προσχήματα και εξέφραζε «ανησυχίες και επιφυλάξεις» για τις εξελίξεις στην Αίγυπτο, ο Βενιζέλος πρωτοπόρησε και έσπευσε να επισκεφτεί τη χώρα για να συναντηθεί με την διορισμένη από το στρατό κυβέρνηση. Σήμερα ο Μανσούρ ανταπέδωσε την «πρωτιά», καθώς -όπως διευκρίνησε- η Ελλάδα ήταν ο πρώτος του προορισμός στην Ευρώπη.
«Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι». Ο στενότερος σύμμαχος του ελληνικού κράτους στην περιοχή είναι το Ισραήλ, το κράτος-τρομοκράτης. Και τα πήγαινε-έλα σε Αθήνα-Κάιρο δείχνουν να είναι η αρχή μιας (νέας) υπέροχης φιλίας, με την χούντα της Αιγύπτου.
Η ελληνική αστική τάξη και η κυβέρνησή της ξέρουν καλά να διαλέγουν τους διεθνείς συμμάχους τους (για τις ΑΟΖ τα κάνεις όλα…), η Αριστερά και το κίνημα στην Ελλάδα οφείλουν να διαλέξουν με τα ίδια ταξικά κριτήρια τις συμμαχίες τους. Οφείλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στην πολιορκημένη αιγυπτιακή επανάσταση και τους διωκόμενους αγωνιστές της, να σταθούμε στο πλευρό των αραβικών λαών που -ενάντια σε καθεστώτα που επιχειρούν να επιβιώσουν με νύχια και με δόντια- συνεχίζουν να αγωνίζονται, για ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
