Σήμερα Πέμπτη 29/10 έγινε η Γενική Συνέλευση των τριών Ενώσεων (ΕΣΗΕΜ-Θ, ΕΠΗΕΘ, ΕΤΗΠΤΘ) στις οποίες ανήκουν οι υπό απόλυση εργαζόμενοι στον “Αγγελιοφόρο” της Θεσσαλονίκης, με συμμετοχή και αλληλέγγυων, όπως αγωνιστές της ΕΡΤ3 ή της ΒΙΟΜΕ. Ήταν η πρώτη από μια σειρά διαδικασιών που εκφράστηκε η βούληση να διενεργούνται το επόμενο διάστημα.
Οι 110 εργαζόμενοι βρίσκονται επί ποδός πολέμου μετά την προχτεσινή ανακοίνωση της εργοδοσίας (οικογένειες Μπακατσέλου, Μπόμπολα, Ψυχάρη) ότι η εφημερίδα πρόκειται να κηρύξει πτώχευση. Η πτώχευση έρχεται ως επιστέγασμα της αντεργατικής στρατηγικής της εργοδοσίας, που τα τελευταία χρόνια έχει απολύσει το περισσότερο προσωπικό (270 απολύσεις και “εθελούσιες”), έχει αφήσει απλήρωτους τους εναπομείναντες από το Γενάρη, ενώ τρομοκρατεί με μηνύσεις κι όσους αντέδρασαν (βλέπε και σχετική ανακοίνωση ΠΟΕΣΥ, 29/10). Στη ΓΣ εκτιμήθηκε ότι η πτώχευση είναι μάλλον άλλο ένα εργοδοτικό κόλπο. Αφενός επειδή η επιχείρηση έχει αποψιλωθεί από κεφάλαια και χρήματα το προηγούμενο διάστημα, ώστε το “κουφάρι” που απομένει να πλειστηριαστεί πιθανότατα να μην μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές απαιτήσεις ούτε καν για τα δεδουλευμένα, πόσο μάλλον για τις αποζημιώσεις. Αφετέρου, επειδή αν η δικαστική απόφαση αποδοχής της πτώχευσης εκδοθεί μετά τις 31/12/2015 θα ισχύσει η προτεραιότητα των τραπεζών επί των περιουσιακών στοιχείων της πτωχευμένης επιχείρησης και οι εργαζόμενοι δεν θα πάρουν... δεκάρα τσακιστή! Αυτό σύμφωνα με τον νέο κώδικα πολιτικής δικονομίας που ψήφισε η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου τον Ιούλιο! Σημειωτέον, ότι, όπως παρατήρησαν πολλοί συνάδελφοι, η διοίκηση του “Αγγελιοφόρου” έχει συμμετοχή στις εν λόγω τράπεζες! Άρα με αυτόν τον τρόπο τα ανωτέρω “τζάκια” βρήκαν τρόπο να έχουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν τζάμπα για μήνες και μετά να βάζουν λουκέτο μεταφέροντας τα κεφάλαιά τους απ'τη μία τσέπη στην άλλη, χωρίς να δίνουν λογαριασμό και χρήματα στους “δουλοπάροικους” που βγάζουν όλη τη δουλειά. Ο νομικός σύμβουλος των σωματείων πρόσθεσε ότι ένα ακόμη πιθανό όφελος των εργοδοτών από την πτώχευση, αν αυτή δεν θιγεί από τους απολυόμενους, είναι να χρησιμοποιηθεί σαν ελαφρυντικό για να μην καταδικαστεί ο Μπακατσέλος κατά την προσφυγή που έχουν ήδη καταθέσει εργαζόμενοι για τις οφειλές δεδουλευμένων (εκδίκαση στις 11/11). Αυτά με την άμεση συνενοχή των κυβερνήσεων, αφού όλα πάνω σε νόμους βασίζονται.
Πέρα από τις δικαστικές προσφυγές των εργαζομένων, την τακτική που θα ακολουθήσουν σε αυτές και το αν θα βγουν ή όχι σε επίσχεση, πρέπει να είναι σαφές, όπως τονίστηκε σε τοποθετήσεις συνδικαλιστών και μη, ότι τα θύματα του Μπακατσέλου και του Μπόμπολα πρέπει να βγούνε και στο δρόμο. Γι'αυτό ακούστηκαν ιδέες που περιλάμβαναν από περιφρούρηση των υποδομών του “Αγγελιοφόρου”, παραστάσεις διαμαρτυρίας, μέχρι συμπόρευση με άλλους αγωνιζόμενους χώρους. Εξάλλου, υπάρχει και το κάλεσμα σε πρωτοβάθμια σωματεία εκ μέρους των σωματείων του ΟΛΘ (που είναι υπό ιδιωτικοποίηση) “να αποδείξουμε ότι τα πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα... μπορούμε ως πρωταρχικά κύτταρα συλλογικής δράσης να αντιμετωπίσουμε κυβέρνηση, ΤΑΙΠΕΔ και μνημόνια”. Στο κάλεσμα έχουν ήδη ανταποκριθεί τα σωματεία των νοσοκομείων ΑΧΕΠΑ και Παπαγεωργίου, όπως και κάποιες ΕΛΜΕ της πόλης. Η κινητοποίηση του “Αγγελιοφόρου” μπορεί να αποτελέσει άλλο ένα ρυάκι που θα ενωθεί σε ένα μεγαλύτερο αντιμνημονιακό εργατικό ρεύμα. Πολύ περισσότερο που η διεκδίκηση κατάσχεσης και αυτοδιεύθυνσης της εφημερίδας από τους ίδιους τους εργαζόμενους (ιδέα που κυκλοφορεί) δεν είναι απλή υπόθεση, παρεμποδίζεται από το υπάρχον νομικό πλαίσιο (έγκριση δικαστηρίου για αναγκαστική λειτουργία) και προϋποθέτει συγκρούσεις και συμπαράσταση όπως έχει αποδείξει η ιστορία και της ΒΙΟΜΕ και της ΕΡΤ3.
Άλλωστε, είναι τα Μνημόνια που έχουν οδηγήσει τον Τύπο στην κατάσταση που βρίσκεται. Όχι, μόνο έμμεσα, με την πτώση της κυκλοφορίας λόγω γενικής φτώχειας των αναγνωστών. Αλλά κυρίως άμεσα, με την μεταστροφή όλης της νομοθεσίας σε ριζικά φιλοεργοδοτική κατεύθυνση, από το πτωχευτικό δίκαιο, τις συλλογικές συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό, μέχρι το πετσόκομμα των αποζημιώσεων, τη μείωση των επιδομάτων ανεργίας και την απελευθέρωση των απολύσεων. Επομένως, ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός και να μην περιορίζεται μόνο στα στενά κλαδικά αιτήματα. Όσο κι αν επείγουν οι άμεσες λύσεις για να πάρουν κάποια χρήματα στο χέρι οι απλήρωτοι επί μήνες συνάδελφοι -και οικογενειάρχες- ακόμη κι αυτές οι άμεσες λύσεις έρχονται κοντύτερα με συνολικό πλαίσιο και αντίστοιχα μέτωπα, που θα επιδιώκουν να χτυπήσουν τη ρίζα των προβλημάτων. Που θα ζητούν συνολικά αντίθετη κρατική πολιτική και αντιστροφή των Μνημονίων.
Οι εργαζόμενοι στον “Αγγελιοφόρο” φαίνονται να ξεκινούν ένα αγώνα μακρύ, δύσκολο αλλά και μονόδρομο. Δεν χρειάζονται μόνο συμπαράσταση, αλλά κυρίως συμμάχους. Όπως όλοι μας.
