Το έπος του Τσίπραmess

Ζη­τή­σα­τε να σχο­λιά­σω τις επεί­γου­σες δια­τά­ξεις για την εφαρ­μο­γή της συμ­φω­νί­ας δη­μο­σιο­νο­μι­κών στό­χων και διαρ­θρω­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων και άλλες δια­τά­ξεις. Κομ­μα­τά­κι δύ­σκο­λο, τέως σύ­ντρο­φοι! Προ­τι­μό­τε­ρο να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται επί ώρες ο Τσα­κα­λώ­τος παρά να δια­βά­ζει κα­νείς για μήνες ή χρό­νια το απο­τέ­λε­σμα των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Ει­λι­κρι­νά δεν ξέρω ποιο είναι με­γα­λύ­τε­ρο και χει­ρό­τε­ρο βα­σα­νι­στή­ριο, η δια­πραγ­μά­τευ­ση ή η με­λέ­τη του απο­τε­λέ­σμα­τος της δια­πραγ­μά­τευ­σης.

Με πόνο ψυχής, όπως λέει και ο Σπίρ­τζης, δια­πι­στώ­νω ότι το σύγ­χρο­νο έπος του Γκιλ­γκα­μές δεν μπο­ρεί να με­λε­τη­θεί επι­στα­μέ­νως προ­τού το ψη­φί­σω – και το γράφω αυτό με σπα­ραγ­μό ψυχής, κατά το κοι­νώς λε­γό­με­νο, τερ­μα­τί­ζω τον Σπίρ­τζη. Βέ­βαια, όπως ίσως γνω­ρί­ζε­τε στο αγα­πη­τό Rproject, στο έπος του Γκιλ­γκα­μές, το αρ­χαιό­τε­ρο σω­ζό­με­νο δείγ­μα λο­γο­τε­χνί­ας, ο ομώ­νυ­μος ήρωας, ένας αλα­ζό­νας, δυ­να­τός και πα­νί­σχυ­ρος βα­σι­λιάς διέρ­χε­ται πολ­λές από τις δο­κι­μα­σί­ες της αν­θρώ­πι­νης μοί­ρας που εν τέλει τον κα­θι­στούν τα­πει­νό και με­τρη­μέ­νο, μπρο­στά στο φάσμα του θα­νά­του του και όλα αυτά μέσα σε μόλις 240 σε­λί­δες μιας από τις πιο προ­σεγ­μέ­νες, ελ­λη­νι­κές με­τα­φρά­σεις. Εν αντι­θέ­σει με τον μυ­θι­κό ήρωα της Ου­ρούκ και του πο­λι­τι­σμού της Με­σο­πο­τα­μί­ας, ο υπαρ­κτός πρω­θυ­πουρ­γός της Ελ­λά­δας και των ευ­ρω­παϊ­κών κε­κτη­μέ­νων της λι­τό­τη­τας και του αυ­ταρ­χι­σμού, χρειά­ζε­ται ακόμη 7.000 σε­λί­δες για να διέλ­θει τον Ρου­βί­κω­να (ή τον Ση­κουά­να, τον Ρήνο και τον Πο­τό­μακ) από την όχθη της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς στην όχθη της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δε­ξιάς, από την όχθη της μα­χη­τι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης στην όχθη της οί­η­σης, του κυ­βερ­νη­τι­σμού, της αλα­ζο­νεί­ας και της κα­τα­στρε­πτι­κής για τις πλα­τιές μάζες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, προ­σή­λω­σης στον κα­πι­τα­λι­σμό της κρί­σης, το πραγ­μα­τι­κό όνομα του μνη­μο­νί­ου.

Στη συ­νε­δρί­α­ση της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με μο­να­δι­κό θέμα τις επεί­γου­σες δια­τά­ξεις – όπως αντι­λαμ­βά­νε­στε έχου­με εμπε­δώ­σει τον τίτλο - παί­ξα­με την κο­λο­κυ­θιά για το πως θα με­λε­τού­σα­με από κοι­νού, κατά μόνας ή ανά ομά­δες το έπος του πρω­θυ­πουρ­γού και της δια­πραγ­μα­τευ­τι­κής ομά­δας. Ένας «Πα­παρ­ρη­γό­που­λος» της ΚΟ, με βαθιά γνώση της πρό­σφα­της, κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ιστο­ρί­ας, έριξε την ιδέα να απευ­θυν­θού­με στον Μι­χά­λη Χρυ­σο­χο­ΐ­δη επει­δή έχει το know how στην υπερ­ψή­φι­ση ογκω­δών νο­μο­θε­τη­μά­των χωρίς κατά δή­λω­ση του να τα έχει δια­βά­σει, αλλά η ιδέα απορ­ρί­φθη­κε επει­δή ο πρώην υπουρ­γός του ΠΑΣΟΚ θα ήταν ικα­νός να απαι­τή­σει, ως αντάλ­λαγ­μα για τη βο­ή­θειά του, τη συμ­με­το­χή του στον επό­με­νο ανα­σχη­μα­τι­σμό του υπουρ­γι­κού συμ­βου­λί­ου μας και αυτό δεν πρέ­πει να συμ­βεί με καμιά κυ­βέρ­νη­ση. Αρ­κε­τούς ΠΑ­ΣΟ­Κους έχου­με μα­ζέ­ψει και μας παίρ­νουν τις ωραί­ες, τρο­χή­λα­τες και δερ­μά­τι­νες, κα­ρέ­κλες μας, ενώ τρα­βά­με όλα τα ζόρια και του λι­να­ριού τα πάθη, προ­κει­μέ­νου να κρα­τή­σου­με την κυ­βέρ­νη­ση μας όρθια και μέσα στην Ευ­ρώ­πη που αλ­λά­ζει προς το χει­ρό­τε­ρο, το δε­ξιό­τε­ρο, το αυ­ταρ­χι­κό­τε­ρο, το αντι­λαϊ­κό­τε­ρο, το αντερ­γα­τι­κό­τε­ρο, το με­τα­δη­μο­κρα­τι­κό­τε­ρο και το ρα­τσι­στι­κό­τε­ρο.

Είναι προ­φα­νές ότι τα έχου­με κάνει θά­λασ­σα, αλλά θέ­λε­τε να έρθει ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης να τα κάνει ωκε­α­νό!; Είναι ένα χάλι το υπερ­τρο­φι­κό, γαρ­γα­ντουι­κό νο­μο­σχέ­διο (it's a mess, όπως θα έλεγε και ο Νίκος ο Παπ­πάς στους αμε­ρι­κα­νούς συ­νο­μι­λη­τές του) το οποίο θα κα­τα­βρο­χθί­σει μι­σθούς, συ­ντά­ξεις και ει­σο­δή­μα­τα από την έμ­με­ση και άμεση φο­ρο­λο­γία, καθώς και τα φι­λέ­τα του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου και των ΔΕΚΟ για 99 χρό­νια – κά­να­με σκό­ντο τον αιώνα τον άπα­ντα, μια προ­φα­νής επι­τυ­χία της σκλη­ρής και πε­ρή­φα­νης δια­πραγ­μά­τευ­σης.

Μνη­μο­νια­κή λαι­μαρ­γία για το υστέ­ρη­μα και για το σπίτι σας, αν έχετε δά­νεια που καρ­κι­νο­βα­τούν! Είναι το δεύ­τε­ρο ση­μείο το οποίο εμπε­δώ­σα­με ως ΚΟ στην ενη­με­ρω­τι­κή συ­νε­δρί­α­ση. Επί­σης εμπε­δώ­σα­με πλή­ρως ότι μάλ­λον εί­μα­στε η ΚΟ που υπερ­ψή­φι­σε το πιο σύ­ντο­μο (αντι)ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα στην ιστο­ρία του ελ­λη­νι­κού, κοι­νω­νι­κού κρά­τους – μόλις ο «κό­φτης» πάρει μπρος, το (αντι)ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα το οποίο θε­σπί­σα­με μόλις πριν από λίγες ημέ­ρες, θα γίνει χαρ­το­πό­λε­μος, καθώς οι συ­ντά­ξεις θα γί­νουν ψιχία από φι­λο­δω­ρή­μα­τα – δεν γράφω «θα γί­νουν κιμάς» γιατί τον κιμά θα τον βλέ­πουν τα νοι­κο­κυ­ριά των υπο­τε­λών τά­ξε­ων μόνο σε πα­λιές φω­το­γρα­φί­ες, θα είναι είδος πο­λυ­τε­λεί­ας, άσε που θα υπό­κει­ται και σε ΦΠΑ 24%!

Με τούτα και με εκεί­να, κα­τα­λή­ξα­με στον τρόπο που θα ει­σέλ­θου­με στην Ολο­μέ­λεια, την ώρα της ψη­φο­φο­ρί­ας. Οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κοί εκ­πρό­σω­ποι της ΚΟ μας, Μα­ντάς, Φά­με­λος, Βάκη, θα δί­νουν τον ρυθμό, με βήμα και πανό,  και η γραμ­μα­τέ­ας μας, Αφρο­δί­τη Θε­ο­πε­φτά­του θα ρί­χνει το σύν­θη­μα από έναν τη­λε­βόα: «Τέρμα πια στις αυ­τα­πά­τες, και με τα μνη­μό­νια και με τις γρα­βά­τες»!