Το εργατικό κίνημα μπροστά στα καθήκοντα της περιόδου

Πώς μπο­ρεί να απα­ντή­σει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στην πο­λι­τι­κή της έντα­σης που προ­σπα­θεί να επι­βάλ­λει η κυ­βέρ­νη­ση ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ, με προ­φα­νή στόχο να εμπο­δί­σει την αντί­στα­ση στην πο­λι­τι­κή της. Την αντί­στα­ση στην πο­λι­τι­κή του μνη­μο­νί­ου, στην πο­λι­τι­κή της ερ­γα­σια­κής ζού­γκλας που έχει επι­βά­λει.
Τον τε­λευ­ταίο μήνα η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπά­θη­σε να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τη δήθεν επι­τυ­χία εκτα­μί­ευ­σης της δα­νεια­κής δόσης και να πεί­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους ότι οι κα­λύ­τε­ρες μέρες της ευ­φο­ρί­ας και της ανά­πτυ­ξης έρ­χο­νται... Τα πράγ­μα­τα όμως δεν της πήγαν όπως ήθελε.
Τα σκλη­ρά μέτρα, που συ­νο­δεύ­ουν τα μνη­μό­νια και τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις, πρέ­πει να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν. Και στην κα­θη­με­ρι­νή ζωή ο κό­σμος και ιδιαί­τε­ρα οι ερ­γα­ζό­με­νοι κα­τα­λα­βαί­νουν πολύ εύ­κο­λα ότι πίσω από τα φού­μα­ρα περί ανά­πτυ­ξης εφαρ­μό­ζο­νται οι κα­ταρ­γή­σεις των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας, οι απο­λύ­σεις, το τσε­κού­ρι στους μι­σθούς, οι κα­θυ­στε­ρή­σεις στη μι­σθο­δο­σία, τα απα­νω­τά χα­ρά­τσια.
Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν που έβγα­λε ξανά στο δρόμο τους ερ­γα­ζό­με­νους στο μετρό και τις συ­γκοι­νω­νί­ες, τους ναυ­τερ­γά­τες, τους για­τρούς και τους ερ­γα­ζό­με­νους στα νο­σο­κο­μεία, στα ναυ­πη­γεία, στα δη­μό­σια ΜΜΕ, τους αγρό­τες. Και η κυ­βέρ­νη­ση, τρέ­μο­ντας στην ιδέα οι αγώ­νες να πά­ρουν τη μορφή πο­λι­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης σε βάρος της, όπως έγινε με τις δύο προη­γού­με­νες μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις και την πτώση τους, απο­φά­σι­σε να ακο­λου­θή­σει και απέ­να­ντι στα συν­δι­κά­τα την πο­λι­τι­κή της έντα­σης και της σι­δε­ρέ­νιας πυγ­μής.
Πο­λι­τι­κή κα­τα­στο­λής
Οι επι­στρα­τεύ­σεις των απερ­γών του Μετρό και των ναυ­τερ­γα­τών, η επί­θε­ση στους συν­δι­κα­λι­στές του ΚΚΕ στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, τα χη­μι­κά στους αγρό­τες, η ει­σβο­λή αστυ­νο­μι­κών στη συ­νέ­λευ­ση του Συ­ντο­νι­σμού Πρω­το­βάθ­μειων Σω­μα­τεί­ων, απο­δει­κνύ­ουν με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο ότι η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά έχει θέσει σε άμεση προ­τε­ραιό­τη­τα την ποι­νι­κο­ποί­η­ση και την κα­τα­στο­λή των ερ­γα­τι­κών αντι­στά­σε­ων.
Ταυ­τό­χρο­να με αυτά τα χτυ­πή­μα­τα, τα πα­πα­γα­λά­κια της κυ­βέρ­νη­σης στα με­γά­λα ΜΜΕ άρ­χι­σαν να μι­λά­νε ακόμη και για κα­τάρ­γη­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία και το ερ­γο­δο­τι­κό δι­καί­ω­μα στην αντ-απερ­γία (λοκ-άουτ) κ.ά.
Η κυ­βέρ­νη­ση, η τρόι­κα, ο ΣΕΒ και τα άλλα ερ­γο­δο­τι­κά κο­ρά­κια ξέ­ρουν ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν θα στα­μα­τή­σει τον αγώνα. Ξέ­ρουν ότι όσο επι­τί­θε­νται αυτοί, οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα αγα­να­κτούν και θα δια­μαρ­τύ­ρο­νται. Τρέ­μουν τη δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων, γιατί αυτοί είναι οι λίγοι και οι ερ­γα­ζό­με­νοι είναι οι πολ­λοί. Όλοι οι αγώ­νες και οι απερ­γί­ες που ξέ­σπα­σαν από τα τέλη Γε­νά­ρη, αλλά και νω­ρί­τε­ρα με το κύμα απερ­γιών σε υπουρ­γεία και Ορ­γα­νι­σμούς Το­πι­κής Αυ­το­διοί­κη­σης και μετά στο Τα­χυ­δρο­μι­κό Τα­μιευ­τή­ριο, δεί­χνουν ότι το κί­νη­μα πα­ρό­τι, μετά την ψή­φι­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου, δεν έχει κα­τορ­θώ­σει να πε­τύ­χει νίκες, δεν έχει όμως στα­μα­τή­σει να μά­χε­ται.
Με αυτά τα δε­δο­μέ­να έχει να πο­ρευ­τεί το κί­νη­μα και μετά την απερ­γία στις 20 Φλε­βά­ρη. Τα πε­ρι­θώ­ρια για να αντι­στρέ­ψει την κα­τά­στα­ση και να νι­κή­σει υπάρ­χουν. Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας ξέρει πρώτα από όλα ότι δεν θέλει να υπο­τα­χθεί στα μνη­μό­νια, τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση και την τρόι­κα. Ξέρει επί­σης ότι δεν πρό­κει­ται να νι­κή­σει, όσο οι γε­νι­κές απερ­γί­ες κη­ρύσ­σο­νται ανά δί­μη­νο ή τρί­μη­νο για την τιμή των όπλων.
Εμπει­ρία και δρά­σεις
Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα χρειά­ζε­ται να δι­δα­χθεί από την εμπει­ρία των αγώ­νων του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι πε­ρι­μέ­νουν λο­γι­κά να ορ­γα­νώ­σουν τις μάχες και να συ­ντο­νί­σουν τους αγώ­νες, που ξε­σπά­νε ανά κλάδο, οι δύο ερ­γα­τι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Όμως οι ηγε­σί­ες τους φρο­ντί­ζουν να επι­βε­βαιώ­νουν κα­θη­με­ρι­νά ότι έχουν επι­λέ­ξει να στη­ρί­ξουν την κυ­βέρ­νη­ση. Έτσι το μπα­λά­κι της ευ­θύ­νης πέ­φτει στην Αρι­στε­ρά και στη με­γά­λη δε­ξα­με­νή ενός κό­σμου που, ψά­χνο­ντας τον τρόπο να αντι­δρά­σει, παίρ­νει τις μάχες πάνω του.
Δεν είναι τυ­χαίο ότι παρά τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες κάθε χώρου, όπου υπήρ­ξαν προ­σπά­θειες να στη­θούν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε χώ­ρους δου­λειάς, αυτό έγινε με τη συμ­με­το­χή και αυτού του κό­σμου. Όπως δεν είναι τυ­χαίο ότι κάπως έτσι έχουν εκ­φρα­στεί σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις οι ερ­γα­ζό­με­νοι και εκλο­γι­κά στα σω­μα­τεία, στη­ρί­ζο­ντας τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Στη συ­γκρό­τη­ση του τμή­μα­τος ερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπάρ­χει άμεση ανά­γκη να απο­φα­σι­στούν πρω­το­βου­λί­ες για ένα πλατύ συ­ντο­νι­σμό ομο­σπον­διών και πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων, μαζί με αγω­νι­στές συν­δι­κα­λι­στές που φεύ­γουν από την ΠΑΣΚΕ, μαζί με πα­ρα­τά­ξεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και της υπό­λοι­πης Αρι­στε­ράς. Ένα συ­ντο­νι­σμό που θα επι­μέ­νει στην κοινή δράση με το ΠΑΜΕ, αλλά θα κο­ντρά­ρει τον απο­μω­νο­τι­σμό που η ηγε­σία του επι­βάλ­λει στους αγω­νι­στές του.
Χρεια­ζό­μα­στε ένα συ­ντο­νι­στι­κό κέ­ντρο αγώνα που θα σπά­σει τη γρα­φειο­κρα­τία του «δια­λό­γου» που εδώ και πολλά χρό­νια οι συν­δι­κα­λι­στές της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας προ­σπά­θη­σαν να επι­βάλ­λουν στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και που σαν μέ­θο­δος απο­δει­κνύ­ε­ται αδιέ­ξο­δη και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή αυτή την πε­ρί­ο­δο. Ένας συ­ντο­νι­σμός που θα προ­βάλ­λει την τα­ξι­κή αλ­λη­λεγ­γύη ως μια από τις βα­σι­κές με­θό­δους για να απα­ντή­σου­με στη σύσ­σω­μη προ­σπά­θεια της εξου­σί­ας να τσα­κί­σει τις αντι­στά­σεις.
Τα «όπλα» μιας τέ­τοιας προ­σπά­θειας δεν μπο­ρεί να είναι άλλα από αυτά που θα επι­τρέ­ψουν στο κί­νη­μα να ενώ­σει τις διεκ­δι­κή­σεις και τους αγώ­νες του με τις ανά­γκες του λαού. Ξε­κι­νώ­ντας από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οι το­πι­κές του ορ­γα­νώ­σεις έχουν να παί­ξουν κυ­ρί­αρ­χο ρόλο σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Η υπε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών που ιδιω­τι­κο­ποιού­νται, η υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος στην υγεία, που με τη διά­λυ­ση των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων αμ­φι­σβη­τεί­ται.
Η υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος στο ρεύμα και το νερό που θα τα πλη­ρώ­νου­με χρυ­σά­φι. Σε όλα αυτά χρειά­ζε­ται να δώ­σου­με από κοι­νού τη μάχη, τόσο οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε αυ­τούς τους χώ­ρους, όσο και οι ορ­γα­νώ­σεις γει­το­νιάς. Δη­μιουρ­γώ­ντας επι­τρο­πές αγώνα που θα επι­μέ­νουν στην πλα­τιά κοινή δράση και διεκ­δί­κη­ση για όλα τα πα­ρα­πά­νω.
Το πα­ρά­δειγ­μα δρά­σης για την απερ­γία στις 20 Φλε­βά­ρη, όπου σε πολ­λές γει­το­νιές οι ορ­γα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βγή­καν στους δρό­μους και τους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, πρω­το­στα­τώ­ντας στην προ­πα­γάν­δι­ση της απερ­γί­ας, πρέ­πει να δια­τη­ρη­θεί ως κόρη οφθαλ­μού. Όπως και η πο­λι­τι­κή κά­λυ­ψη που δό­θη­κε σε αυτή την απερ­γία έστω και μέσω των κει­μέ­νων που κα­λού­σαν τον κόσμο να πα­λέ­ψει για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης, για να διώ­ξει τρόι­κα και μνη­μό­νια, για να επα­να­κρα­τι­κο­ποι­ή­σει τις ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες ΔΕΚΟ, για να φέρει στον έλεγ­χο του δη­μο­σί­ου τις τρά­πε­ζες, για να επι­βά­λει με τους αγώ­νες του την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, που μπο­ρεί να εφαρ­μό­σει ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα.
Συ­σχε­τι­σμοί
Ενό­ψει του συ­νε­δρί­ου της ΓΣΕΕ, που θα γίνει το Μάρτη, είναι ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος να δεί­ξει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι αυτό που τον νοιά­ζει δεν είναι οι κα­ρέ­κλες της συ­νο­μο­σπον­δί­ας, αλλά η πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή συ­σχε­τι­σμών στο κί­νη­μα, που μπο­ρεί να φέρει την Αρι­στε­ρά σε ρόλο πρω­το­κα­θε­δρί­ας στα συν­δι­κά­τα. Άλ­λω­στε με τους υπάρ­χο­ντες συ­σχε­τι­σμούς, ούτε σε αυτό το συ­νέ­δριο μπο­ρεί να επέλ­θει αλ­λα­γή στην ηγε­σία της ΓΣΕΕ.
Η μάχη θα κρι­θεί στους δρό­μους, όχι μόνο από τη δυ­να­μι­κή και τη μα­ζι­κό­τη­τα των αγώ­νων, αλλά και από τα αι­τή­μα­τα που θα βά­ζουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και από το αν η Αρι­στε­ρά θα τα με­του­σιώ­νει σε κο­μά­τι του προ­γράμ­μα­τός της, ως μέρος του προ­γράμ­μα­τος μιας κυ­βέρ­νη­σης που θα υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, φο­ρο­λο­γώ­ντας τους πλού­σιους.
Αυτή τη μέρα δεν θέ­λουν να ζή­σουν ποτέ οι έχο­ντες την πο­λι­τι­κή και την οι­κο­νο­μι­κή εξου­σία. Γι’ αυτό προ­σπα­θούν να μας τρο­μο­κρα­τή­σουν. Βρι­σκό­μα­στε σε μια εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο, που θα κρί­νει τους τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς δε­κα­ε­τιών. Το μόνο που πρέ­πει να κά­νου­με είναι να πα­λέ­ψου­με για να γί­νουν οι εφιάλ­τες τους πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.