Εργατικοί αγώνες: Τελικά μπορούμε να νικήσουμε;

Πρέ­πει να συ­ζη­τή­σου­με για τον απο­λο­γι­σμό τη απερ­γί­ας των κα­θη­γη­τών, για τα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Να προ­σπα­θή­σου­με να απα­ντή­σου­με σε ερω­τή­μα­τα που είναι στα μυαλά όλων, όπως: «μήπως τε­λι­κά οι κλα­δι­κοί αγώ­νες δεν μπο­ρούν να νι­κή­σουν;», «μήπως ούτε η απερ­γία διαρ­κεί­ας είναι η νι­κη­φό­ρα μέ­θο­δος;».

Από τη μια εί­χα­με πρω­το­φα­νή πο­σο­στά συμ­με­το­χής, του­λά­χι­στον την πρώτη εβδο­μά­δα, μα­ζι­κές γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, υψη­λό­τε­ρο πνεύ­μα μα­χη­τι­κό­τη­τας από το Μάη και του­λά­χι­στον δύο εξαι­ρε­τι­κά πο­λυ­πλη­θείς πο­ρεί­ες στο κέ­ντρο της Αθή­νας. Επί­σης ισχυ­ρό­τε­ρη από άλλες φορές υπήρ­ξε η συ­μπα­ρά­στα­ση της κοι­νω­νί­ας και ιδιαί­τε­ρα του κι­νή­μα­τος γο­νέ­ων, που σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις εκ­φρά­στη­κε με συμ­με­το­χή στις δυ­νά­μεις πε­ρι­φρού­ρη­σης των σχο­λεί­ων, ενώ δεν πέ­ρα­σε, παρά την εντα­τι­κή προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης, το κλίμα κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού που είχε πε­ρά­σει σε πολ­λές άλλες απερ­γί­ες και στην απερ­γία των κα­θη­γη­τών το Μάη – παίρ­νο­ντας βέ­βαια υπόψη ότι εκεί δια­κυ­βευό­ταν η διε­ξα­γω­γή των πα­νελ­λη­νί­ων. Ακόμη υπήρ­ξε κα­λύ­τε­ρη ορ­γά­νω­ση, του­λά­χι­στον όσον αφορά το επι­κοι­νω­νια­κό σκέ­λος της απερ­γί­ας, καθώς έγι­ναν πολ­λές μα­ζι­κές ενη­με­ρω­τι­κές συ­να­ντή­σεις σε πολ­λές γει­το­νιές με τη συμ­με­το­χή γο­νέ­ων και μα­θη­τών. Τέλος, υπήρ­ξε με­γα­λύ­τε­ρο κύμα συ­μπα­ρά­στα­σης από πολ­λές συλ­λο­γι­κό­τη­τες με βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε αντί­θε­ση με το Μάη, πήρε πε­ρισ­σό­τε­ρο στα σο­βα­ρά την απερ­γία και έδωσε τη μάχη με πιο συ­γκρο­τη­μέ­νο τρόπο.

Από την άλλη όμως πλευ­ρά, οι γνω­στές αδυ­να­μί­ες του κι­νή­μα­τος φά­νη­καν και πάλι κα­θα­ρά. Τα απερ­για­κά τα­μεία δεν λει­τούρ­γη­σαν, η πε­ρι­φρού­ρη­ση υπήρ­ξε ορ­γα­νω­μέ­νη και απο­τε­λε­σμα­τι­κή σε ελά­χι­στες πε­ρι­πτώ­σεις, ο πα­νεκ­παι­δευ­τι­κός και δια­κλα­δι­κός συ­ντο­νι­σμός μπλο­κα­ρί­στη­κε από τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, συ­γκε­κρι­μέ­νες πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς ακο­λου­θώ­ντας τη γραμ­μή του να σα­μπο­τά­ρουν ό,τι δεν ελέγ­χουν, έσπει­ραν τη σύγ­χυ­ση και την ητ­το­πά­θεια με τη δι­καιο­λο­γία ότι «δεν τρα­βά­ει ο κό­σμος» - πράγ­μα που τε­λι­κά, ακρι­βώς εξαι­τί­ας της στά­σης τους, λει­τούρ­γη­σε σαν αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νη προ­φη­τεία. Έτσι τα πο­σο­στά της απερ­γί­ας άρ­χι­σαν να φθί­νουν από το τέλος κιό­λας της πρώ­της εβδο­μά­δας, οι φοι­τη­τές και οι μα­θη­τές δεν μπή­καν ποτέ στον αγώνα, η κοι­νω­νία πα­ρέ­μει­νε στο με­γά­λο της μέρος απα­θής και ανα­πο­φά­σι­στη και η απερ­γία τε­λεί­ω­σε νωρίς και άδοξα, χωρίς να κα­τα­φέ­ρει την ικα­νο­ποί­η­ση κά­ποιου κλα­δι­κού αι­τή­μα­τος αλλά και χωρίς να γίνει θρυαλ­λί­δα πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων που θα μπο­ρού­σαν να φτά­σουν ως την πτώση ή του­λά­χι­στον το τα­ρα­κού­νη­μα της κυ­βέρ­νη­σης μέσω της συ­γκρό­τη­σης ενός κι­νή­μα­τος που θα μπο­ρού­σε να προ­σλά­βει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εξέ­γερ­σης.

Από­δει­ξη της ανε­πάρ­κειας της Αρι­στε­ράς και της απου­σί­ας ξε­κά­θα­ρου πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου και στό­χου του αγώνα, απο­τε­λεί και το γε­γο­νός ότι η τρα­γι­κή δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσσα, αντί να συμ­βά­λει στη σύν­δε­ση του αγώνα με τις ευ­ρύ­τε­ρες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση του κι­νή­μα­τος, λει­τούρ­γη­σε τε­λι­κά σαν αντι­πε­ρι­σπα­σμός, βοη­θώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση να στρέ­ψει μέσω των ΜΜΕ αλλού την προ­σο­χή του κό­σμου, θά­βο­ντας την απερ­γία.

Τι φταί­ει;

Μπαί­νει λοι­πόν το ερώ­τη­μα μήπως είναι αδύ­να­το τη συ­γκε­κρι­μέ­νη χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο να φτά­σει σε αίσιο τέλος ακόμη κι ένας κλα­δι­κός αγώ­νας, πόσο μάλ­λον η συ­νο­λι­κή ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και συ­νε­πώς και της κυ­βέρ­νη­σης, μήπως θα έπρε­πε να πε­ρι­μέ­νου­με μια «ωρί­μαν­ση των συν­θη­κών» ή, τέλος, μήπως η λύση δεν μπο­ρεί παρά να έλθει από τις εκλο­γές -όπο­τε κι αν γί­νουν αυ­τές- και άρα οι προ­σπά­θειές μας θα έπρε­πε να επι­κε­ντρω­θούν σε αυτόν το στόχο.

Η απά­ντη­ση είναι βέ­βαια κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά αρ­νη­τι­κή. Δύ­σκο­λα θα μπο­ρού­σαν να υπάρ­ξουν ευ­νοϊ­κό­τε­ρες αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες για το φού­ντω­μα και την ενί­σχυ­ση του κι­νή­μα­τος: το successstoryτης κυ­βέρ­νη­σης κα­ταρ­ρέ­ει μέρα με τη μέρα, η λήψη νέων επα­χθών μέ­τρων -όπως κι αν τα βα­φτί­σουν- είναι βέ­βαιη, η κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή συ­νε­χί­ζε­ται και θα εντα­θεί τους επό­με­νους μήνες και οι προσ­δο­κί­ες του Σα­μα­ρά για μια ελά­φρυν­ση της πο­λι­τι­κής της τρόι­κας μετά τις γερ­μα­νι­κές εκλο­γές απο­δεί­χτη­καν φρού­δες καθώς, όσο η κρίση βα­θαί­νει σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, δεν πε­ρισ­σεύ­ει στους Ευ­ρω­παί­ους κυ­ριο­λε­κτι­κά φρά­γκο για την Ελ­λά­δα. Η πο­ρεία όλων των με­γε­θών της οι­κο­νο­μί­ας δεί­χνει ότι ο στό­χος του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί τους επό­με­νους μήνες όλο και απο­μα­κρύ­νε­ται. Στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο αυτή η κα­τά­στα­ση αυ­ξά­νει την έντα­ση ανά­με­σα στους κυ­βερ­νη­τι­κούς εταί­ρους, τη στιγ­μή μά­λι­στα που έχουν μειω­θεί δρα­μα­τι­κά οι εφε­δρεί­ες της αστι­κής τάξης, αφού στο ΛΑΟΣ και τη ΔΗΜΑΡ δεί­χνει να προ­στί­θε­ται μετά τις τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις και η Χρυσή Αυγή.

Τι να κά­νου­με

Γιατί λοι­πόν η απερ­γία δεν πήγε τόσο καλά; Θα μπο­ρού­σε και τι πρέ­πει να γίνει την επό­με­νη φορά;

Πρώτα απ’ όλα, κάθε πο­λι­τι­κός αγώ­νας πρέ­πει να έχει ξε­κά­θα­ρο πο­λι­τι­κό στόχο και σχέ­διο τα­κτι­κής. Τι θέ­λου­με, πώς θα το πε­τύ­χου­με και με ποιους μαζί. Μόνο έτσι μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει γύρω του το πιο μα­χη­τι­κό και συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­νο τμήμα της κοι­νω­νί­ας που θα δει την υπό­θε­ση των απερ­γών σαν δική του υπό­θε­ση. Ιδιαί­τε­ρα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία, όπου η επί­θε­ση που δέ­χε­ται η ερ­γα­τι­κή τάξη είναι πρω­το­φα­νής σε έντα­ση και έχει νέα ποιο­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, είναι βέ­βαιο ότι πρέ­πει να αλ­λά­ξει και η τα­κτι­κή του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, αφού αυτό με τον τρόπο που λει­τουρ­γεί τώρα είναι αμ­φί­βο­λο αν αντα­πο­κρί­νε­ται ακόμη και σε ανά­γκες της προ κρί­σης επο­χής. Είναι λοι­πόν απα­ραί­τη­το η ορ­γά­νω­ση των απερ­γιών στο άμεσο μέλ­λον να κι­νη­θεί στην κα­τεύ­θυν­ση του ξε­πε­ρά­σμα­τος της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, δί­νο­ντας ένα άλλο πο­λι­τι­κό υπό­δειγ­μα. Εν­δει­κτι­κά:

1.    Όλη η εξου­σία να πε­ρά­σει στη βάση μέσω των απερ­για­κών επι­τρο­πών οι οποί­ες εκτός από τα πρα­κτι­κά ζη­τή­μα­τα πρέ­πει να ανα­λά­βουν και την πο­λι­τι­κή διεύ­θυν­ση του αγώνα. Για να νο­μι­μο­ποιού­νται να το κά­νουν αυτό πα­ρα­κάμ­πτο­ντας τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, πρέ­πει να είναι εκλεγ­μέ­νες από τις Γ.Σ. των συλ­λό­γων και ανα­κλη­τές τόσο ατο­μι­κά όσο και συλ­λο­γι­κά.

2.    Οι απερ­για­κές επι­τρο­πές να ανα­λά­βουν απο­κλει­στι­κά τη δια­χεί­ρι­ση των απερ­για­κών τα­μεί­ων όπου αυτά υπάρ­χουν και να φρο­ντί­σουν για τη δη­μιουρ­γία τους όπου δεν υπάρ­χουν.

3.   Μέσω των απερ­για­κών επι­τρο­πών οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί  αγώ­νες να ανοι­χτούν στην κοι­νω­νία. Αυτό ση­μαί­νει προ­σπά­θεια πα­νεκ­παι­δευ­τι­κού και δια­κλα­δι­κού συ­ντο­νι­σμού και προ­σπά­θεια συ­μπό­ρευ­σης με συν­δι­κά­τα του ιδιω­τι­κού τομέα, επι­τρο­πές ανέρ­γων, μέλη λαϊ­κών συ­νε­λεύ­σε­ων, κι­νή­σεις πο­λι­τών όπως το «Δεν Πλη­ρώ­νω», οι­κο­λο­γι­κά κι­νή­μα­τα, αντι­φα­σι­στι­κές και νε­ο­λαι­ί­στι­κες ορ­γα­νώ­σεις, συλ­λό­γους γο­νέ­ων, φοι­τη­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις κ.λπ. Απώ­τε­ρος σκο­πός είναι η ορ­γά­νω­ση σω­μα­τεί­ων βάσης πάνω στα οποία θα στη­ρι­χτεί η διορ­γά­νω­ση γε­νι­κής πο­λι­τι­κής απερ­γί­ας και η ορ­γα­νω­μέ­νη άρ­νη­ση πλη­ρω­μής των αντι­συ­νταγ­μα­τι­κών χα­ρα­τσιών.

4.    Να γίνει εντα­τι­κή εκ­στρα­τεία ενη­μέ­ρω­σης τόσο των απερ­γών όσο και της κοι­νω­νί­ας, με έγκυ­ρα και επι­στη­μο­νι­κά στοι­χεία για τα οι­κο­νο­μι­κά, θε­σμι­κά και λει­τουρ­γι­κά προ­βλή­μα­τα κάθε κλά­δου, καθώς και να συν­δε­θούν αυτά σε μια ευ­ρύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή με τη γε­νι­κή κα­τά­στα­ση της οι­κο­νο­μί­ας. Είναι απα­ραί­τη­το να απο­δο­μη­θεί στη συ­νεί­δη­ση του κό­σμου η κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα περί της επερ­χό­με­νης ανά­πτυ­ξης και της εξό­δου από το τού­νελ της ύφε­σης.

5.    Να δη­μιουρ­γη­θεί Κέ­ντρο Τύπου για την προ­πα­γάν­δι­ση της απερ­γί­ας και να ανα­ζη­τη­θεί πρό­σβα­ση σε φι­λι­κά ρα­διό­φω­να και σάιτς.

6.    Να δη­μιουρ­γη­θεί ένα κε­ντρι­κό συ­ντο­νι­στι­κό όρ­γα­νο των απερ­για­κών επι­τρο­πών, επί­σης με αι­ρε­τούς και ανα­κλη­τούς αντι­προ­σώ­πους, όχι με σκοπό την αυ­το­νό­μη­ση από τη βάση, αλλά την υλο­ποί­η­ση των απο­φά­σε­ών της. Επί­σης να γίνει σε κάθε πε­ριο­χή κέ­ντρο αγώνα. Στην πε­ρί­πτω­ση των εκ­παι­δευ­τι­κών αυτό θα μπο­ρού­σε να είναι το πιο κε­ντρι­κό ή το με­γα­λύ­τε­ρο σχο­λείο.

7.    Να γίνει σαφές ότι, στην πα­ρού­σα του­λά­χι­στον φάση, δεν μπαί­νει ζή­τη­μα αντι-ΓΣΕΕ και αντι-ΑΔΕ­ΔΥ αφού στό­χος δεν είναι η διά­λυ­ση των τρι­το­βάθ­μιων συν­δι­κά­των, αλλά αντί­θε­τα, η διά­σω­σή τους στη συ­νεί­δη­ση της βάσης μέσω της ανα­βάθ­μι­σης του ρόλου τους. Πα­λεύ­ου­με για την ενό­τη­τα της τάξης και την αλ­λα­γή του συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων στα συν­δι­κα­λι­στι­κά της όρ­γα­να γιατί οι τω­ρι­νές ηγε­σί­ες ούτε θέ­λουν ούτε μπο­ρούν να υπε­ρα­σπί­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τα συμ­φέ­ρο­ντά της. Γε­νι­κά άλ­λω­στε είναι απα­ραί­τη­το κάθε απερ­για­κός αγώ­νας να έχει σαφές τα­ξι­κό πρό­ση­μο και αυτό να δη­λώ­νε­ται κα­θα­ρά και χωρίς υπεκ­φυ­γές, τόσο προς τα μέσα, δη­λα­δή τους απερ­γούς, όσο και προς τα έξω, δη­λα­δή την κοι­νω­νία.

8.    Να εξε­τα­στεί η πι­θα­νό­τη­τα για ένα δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο ορ­γά­νω­σης των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων και των δια­δη­λώ­σε­ων, όπως επί­σης και η δυ­να­τό­τη­τα τρό­πων αγώνα συ­μπλη­ρω­μα­τι­κών στην απερ­γία (π.χ. στην πε­ρί­πτω­ση των εκ­παι­δευ­τι­κών εκ­δη­λώ­σεις στα σχο­λεία κατά τη διάρ­κειά της).

9.    Εφό­σον η πείρα των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων έδει­ξε ότι δεν υπάρ­χει πι­θα­νό­τη­τα ικα­νο­ποί­η­σης στενά κλα­δι­κών αι­τη­μά­των χωρίς την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης που τα εφαρ­μό­ζει, να τε­θούν και τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς μπρο­στά στις ευ­θύ­νες τους, κα­λού­με­να να πλαι­σιώ­σουν τις απερ­για­κές επι­τρο­πές, όχι για να τις κα­πε­λώ­σουν αλλά για να τις βοη­θή­σουν με τη μα­ζι­κό­τη­τα και την ορ­γα­νω­τι­κή τους υπο­δο­μή. Ο τρό­πος και ο βαθ­μός εμπλο­κής τους θα πρέ­πει να απο­φα­σί­ζε­ται από τις ίδιες τις απερ­για­κές επι­τρο­πές. Έτσι, θα χτι­στεί στην πράξη η ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος και θα συ­γκρο­τη­θεί μια πραγ­μα­τι­κή πρω­το­πο­ρία με συ­νεί­δη­ση του εαυ­τού της και των ευ­θυ­νών της.