Εργαζόμενοι Χαλυβουργικής: δεν θα σωθούμε από τα παζάρια κυβέρνησης, εργοδοτών

Να ξεκινήσουμε με την πρώτη ερώτηση. Ήδη κλείσατε τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων, θα συνεχίσετε, ποιες είναι οι αποφάσεις του σωματείου;

Σήμερα (Παρασκευή 7/3) είχαμε οριακά απαρτία και ήταν να γίνει ή να μη γίνει γενική συνέλευση. Τελικά έγινε ένα μίνι Δ.Σ. για να γίνει μια ενημέρωση. Είχαμε ζητήσει την προηγούμενη βδομάδα ως σωματείο να συναντηθούμε με τη διεύθυνση του εργοστασίου, για να δούμε πώς το σκέφτονται, αν τους άρεσαν τα μέτρα για να δούμε τι θα γίνει. Αποφασίστηκε ότι την επόμενη βδομάδα θα γίνουν δύο μόνο κινητοποιήσεις, επειδή είναι και δύσκολο για τον κόσμο να κάνει περισσότερες. Αυτές ήταν οι δικαιολογίες του προεδρείου, της πλειοψηφίας. Βέβαια υπάρχει και μία κίνηση το σωματείο να διοργανώσει μία συναυλία.

Έχουν περάσει ήδη τρεις βδομάδες όντως και ο κόσμος έχει αρχίσει πιστεύω όχι να κουράζεται αλλά να συνειδητοποιεί ότι μέσα στο θεσμικό πλαίσιο που κινηθήκαμε όλες αυτές τις μέρες, είδαν ότι δεν υπάρχει προοπτική να γίνει κάτι διαφορετικό. Και λόγω των οικονομικών προβλημάτων ψάχνουν από τώρα να βρουν και μια δουλειά, αν μετά την 1η Απρίλη δεν γίνει κάτι άλλο και δεν αναιρεθούν οι διαθεσιμότητες. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να κατανοεί τι πρέπει να κάνει, ότι πρέπει να κάνει κάτι διαφορετικό αλλά είναι λίγο φοβισμένος. Είναι ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω.

Έχουν υπάρξει πρωτοβουλίες στήριξης του αγώνα σας ώστε να ανοιχθεί στην τοπική κοινωνία και ευρύτερα;

Πρωτοβουλίες από το σωματείο έχουν παρθεί μόνο θεσμικά. Είχαμε στήριξη από τα άλλα σωματεία του κλάδου, από το εργατικό κέντρο που ανήκουμε, από την ομοσπονδία του μετάλλου, πάλι θεσμικά. Δηλαδή ένα ευρύτερο άνοιγμα επί της ουσίας, να έχει αποτέλεσμα και στόχο, τη λαϊκή συνεννόηση, την ταξική ανασύνταξη, την οργάνωση των εργαζομένων από τα κάτω, με βάση τις ανάγκες μας γιατί τα προβλήματα είναι κοινά και ο εχθρός είναι κοινός, τέτοιο άνοιγμα δεν έχει γίνει. Μόνο τα τυπικά, αυτά που έχουν μάθει, να λειτουργεί το συνδικαλιστικό κίνημα και οι γραφειοκράτες εδώ και τριάντα χρόνια. Κάναμε άνοιγμα στους όμορους δήμους του εργοστασίου, Ελευσίνας, Μάντρας, Ασπροπύργου, πάντα όμως σε θεσμικό επίπεδο. Δεν έχει γίνει άνοιγμα για να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλα σωματεία, με άλλες ομάδες, επίσημα και ουσιαστικά ανοίγματα τέτοια δεν έχουν γίνει.

Το άνοιγμα το συντεχνιακό που έχει γίνει είναι ότι πήγαν στους χαλυβουργούς της Χαλυβουργίας, πάλι μέσα από το θεσμικό, μέσω του εργατικού κέντρου Ελευσίνας και είχαμε κάποιο συντονισμό για να μοιράσουμε ανακοινώσεις στα διόδια. Εμείς σαν παράταξη το λέμε κάθε φορά στις συνελεύσεις, στα πηγαδάκια, στους συναδέλφους, ότι πρέπει να κάνουμε άνοιγμα στον κόσμο, ότι είναι κοινός ο εχθρός, είναι η συγκεκριμένη πολιτική, πρέπει να υπάρξει άλλη πολιτική, ότι πρέπει να έρθουμε σε ρήξη. Μας λένε για αυτό το λόγο εργοδοτικούς και από την άλλη μας λένε γραφικούς και αναρχοκομμούνια.

Έτσι κι αλλιώς από ιδρύσεως του σωματείου πριν από 5 χρόνια το σκεπτικό μας ήταν ότι εφόσον υπάρχουν κάποιες πρακτικές που δεν μας αρέσουν στο συνδικαλιστικό κομμάτι και στην οργάνωση των εργαζομένων και δεν επαρκούν, δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Ο συνδυασμός μας βγήκε με αυτή τη σημαία, ότι θα οργανώσουμε τους εργαζομένους, το κίνημα από τα κάτω. Οι εργαζόμενοι να πάρουν τα σωματεία στα χέρια τους, να γίνονται συχνές συνελεύσεις, να αποφασίζονται όλα από γενικές συνελεύσεις, να έχουμε συντονισμό με άλλα σωματεία του κλάδου, της περιοχής. Εδώ και χρόνια τα φωνάζουμε αυτά τα πράγματα, λέγαμε ότι δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια, ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε ότι μας υπαγορεύεται από την κυβέρνηση, να παίρνουμε ότι ψιχουλάκι πέσει από το τραπέζι των κοινωνικών εταίρων, να μπαίνουμε πάντα στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και το πελατειακό νταραβέρι που γινότανε για τα ψηφαλάκια. Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε να κοιτάμε έτσι.

Να ρωτήσω τώρα κάτι με βάση αυτά που λέτε. Χθες μαζί σας βρέθηκαν κάποιοι αντιπρόσωποι από το συντονισμό των σωματείων του Αιγάλεω που έχουν κινητοποίηση την Τρίτη στις 11 του μήνα και προτάθηκε ανοιχτά και με το μοίρασμα του καλέσματος στους εργαζόμενους να συμμετέχετε και ως εργαζόμενοι και ως σωματείο. Καταρχήν τι αντίκτυπο πιστεύετε εσείς ότι είχε αυτό στους εργαζόμενους σε σχέση με το ότι εσείς ήδη έχετε κάνει τέτοιες προτάσεις και έχετε ανοίξει τέτοια συζήτηση και δεύτερον σε σχέση με την αντίθεση που έχετε βρει από την πλειοψηφία του σωματείου, πώς το αντιμετώπισαν; Τι προοπτική ανοίγει για εσάς αυτό το κάλεσμα, αυτή η δυνατότητα;

Νομίζω ότι το είδανε θετικά. Νομίζω ότι αρχίζουν να κατανοούν ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όσον αφορά το προεδρείο νομίζω ότι και το ίδιο το προεδρείο καταλαβαίνει κάποια πράγματα αλλά μιλάει εκ του ασφαλούς. Θέλει να τα έχει καλά και με τον κόσμο και με τη διοίκηση. Είναι ένα σωματείο που λειτουργεί όπως όλα τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ελλάδα και όντως ο πρόεδρος στη γενική συνέλευση σήμερα διάβασε την ανακοίνωση, είπε ότι εμείς θα στείλουμε από το ΔΣ μια αντιπροσωπεία και όποιος συνάδελφος θέλει να πάει. Εμείς τους είπαμε ότι είναι κοινά τα προβλήματα γιατί μιλάμε για ανεργία, μιλάμε για 1.300.000 ανέργους αυτή τη στιγμή.

Αυτές οι ηγεσίες δεν έχουν μάθει τα τελευταία τριάντα χρόνια να κάνουν ανοίγματα, δεν έχουν μάθει να συντονίζονται. Έχουν μάθει σε μια πελατειακή σχέση με τους εργαζομένους και σε ένα σκαλοπάτι για κοινοβουλευτικούς θώκους. Ο κόσμος έχει καταλάβει, ότι όποιος αγώνας έχει γίνει μόνος του δεν είχε ποτέ αποτέλεσμα, και έχουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια δυστυχώς πάρα πολλά παραδείγματα ήττας μεμονωμένων αγώνων που δεν έγιναν σε συντονισμό, που δεν ανοίχτηκαν. Έχουμε πολύ ζωντανό και που μας αφορά και άμεσα το παράδειγμα των χαλυβουργών, της Χαλυβουργίας του Μάνεση, όπου έγινε μια ηρωική προσπάθεια, και φοβούνται οι συνάδελφοι να μην έχουμε την ίδια κατάληξη. Έγινε και αυτό το καπέλωμα από το ΠΑΜΕ, κλείστηκε από κάποιο σημείο και μετά ο αγώνας, είδαν και τι τέλος είχε.

Είναι λύση η μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος στις βιομηχανίες; Δεν υπήρχαν και πριν από την αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος χτυπήματα της εργοδοσίας στους εργαζόμενους;

Φυσικά και υπήρχανε. Να θυμίσω ότι στα μέσα του 2012 η εταιρία μας παρουσίαζε ότι υπάρχει πρόβλημα χρηματοπιστωτικό. Προς το τέλος του ’12, αν θυμάμαι καλά Αύγουστος-Σεπτέμβρης ήταν, μας φώναξε η εταιρία και είπαν ότι κάνουν ενέργειες για να εξασφαλίσουν την επόμενη τριετία οικονομική σταθερότητα και ότι από το Νοέμβρη του ’12 θα ξεκίναγε ο φούρνος, ο ηλεκτρικός κλίβανος να βαράει, να λειτουργεί παραγωγικά το εργοστάσιο και ότι θα είμαστε εξασφαλισμένοι. Και με το που άλλαξε η χρονιά ήρθαν 148 οικειοθελείς αποχωρήσεις-απολύσεις με το πιστόλι στον κρόταφο. Φυσικά πάντα το κεφάλαιο και η εργοδοσία παρουσίαζε προφάσεις. Μέσα στον καπιταλισμό όταν έρχεται μια κρίση, πάντα η εργοδοσία και το κεφάλαιο προσπαθούν να σώσουν τις επενδύσεις τους και το κέρδος τους. Μέσα σε αυτή τη σύγκρουση αναγκαστικά, εξ ορισμού, είναι δομημένο το καπιταλιστικό σύστημα, κάποια εργοστάσια θα κλείσουνε, κάποια κεφάλαια θα χαθούνε κι αυτό σημαίνει ότι κάποιοι εργαζόμενοι θα βρεθούνε στο δρόμο. Πάντα η εργοδοσία όταν παρουσιαζόταν τέτοια κρίση στο κεφάλαιο, έβαζε μπροστά τους εργαζομένους.

Το πρόβλημα της ενέργειας, και μείωση να πάρουν τώρα, που πήρανε, και μείωση στο ρεύμα και στο φυσικό αέριο, πάλι είναι ένα μπάλωμα και μια βοήθεια για τα κέρδη τους, και πάλι οι εργαζόμενοι σε λίγο καιρό θα πεταχτούμε στο δρόμο γιατί δεν είναι οι λύσεις αυτές. Και να τους δώσουν φτηνό ρεύμα, θα ανοίξει η αγορά; Θα αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση στο σίδηρο; Δεν θα αυξηθεί. Η ρητορική τους είναι ότι θέλουν φτηνό ρεύμα για να γίνουν ανταγωνιστικοί για εξαγωγές. Για τις εξαγωγές που παλεύουν όλα τα χαλυβουργία της Ευρώπης και της γειτονιάς μας. Παλεύουνε για 2,5-3 εκ. τόνους που είχε συμφωνήσει η Αλγερία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δίνει η Αλγερία φυσικό αέριο και πετρέλαιο στην ΕΕ και έχει κάνει συμφωνία να απορροφήσει 2.5-3 εκ. τόνους χάλυβα από την Ευρώπη. Χαλυβουργεία έχει μεγάλα και η Ισπανία. Επίσης πολύ μεγάλα έχει η Δανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ελλάδα. Σε αυτή τη συμφωνία των 2.5 εκ πόσο θα αντιστοιχίσει στην Ελλάδα; Οπότε και πάλι, και να φτηνύνει η ενέργεια, που όπως έχει αποδειχτεί θα ακριβύνει για μας, θα έρθει η αύξηση στα οικιακά τιμολόγια της Ελλάδας, πάλι το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Πάλι θα βρουν αφορμή κάποιον άλλο λόγο, πάλι θα ξαναβγάλουν τους εργαζόμενους στο δρόμο, πάλι θα μας χρησιμοποιήσουν κατά συνείδηση.

Πρέπει να βγούμε από τη συντεχνιακή λογική. Σήμερα να εξαιρεθούμε εμείς, αύριο η ΔΕΗ, αύριο η ΕΡΤ και πάει λέγοντας. Είμαστε μπροστά σε ιστορικά διλλήματα που πρέπει να απαντήσουμε. Αυτά που ζούμε είναι τελείως πρωτόγνωρα. Δεν έχουμε και εμπειρία οι εργαζόμενοι στο πώς να αντιμετωπίσουμε επιθέσεις σαν αυτές που μας γυρνάνε χρόνια πίσω. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μπούνε σε αυτό το παιχνίδι. Να διεκδικούνε φθηνή ενέργεια και φθηνές παροχές και κάποιες διευκολύνσεις ή επιδοτήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης προς κάποια συγκεκριμένη συντεχνία ή κλάδο. Το θέμα είναι ότι για τα προβλήματά μας ο εχθρός είναι κοινός. Είναι οι πολιτικές των μνημονίων. Πρέπει να καταλάβουμε οι εργαζόμενοι ότι χρειάζεται να συντονιστούμε απέναντι σε αυτό τον εχθρό και να στοχεύσουμε στην ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων. Γιατί, για παράδειγμα, σε εμάς και το ρεύμα να φθηνύνει, ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και οι καπιταλιστές θα βρουν άλλα ζητήματα για να μας λένε ότι έχουν μειώσεις κερδών. Δεν πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι που λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικούμε ελαφρύνσεις για το κεφάλαιο.

Ήδη μαζί με τη μείωση του κόστους της ενέργειας, ταυτόχρονα περάσανε μαζί με την τρόικα, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9% με αποτέλεσμα να δημιουργείται μεγάλη οικονομική τρύπα στον ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Πως πιστεύεται ότι μπορεί να νικήσει ο αγώνας σας και να αναιρεθούν οι διαθεσιμότητες;

Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Με τις παρούσες συνθήκες αν συνεχίσουμε σαν σωματείο να αγωνιζόμαστε μόνοι μας ή έστω συντεχνιακά για τον κλάδο της χαλυβουργίας και του μετάλλου, ο αγώνας μας είναι καταδικασμένος. Κακά τα ψέματα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η κινηματική ιστορία έχει δείξει, ότι όποιος αγώνας έμεινε μόνος του, απέτυχε. Είτε τον αναγκάσανε να αποτύχει. Το μόνο που πιστεύουμε σαν παράταξη και προσωπικά, είναι ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο στην κοινωνία, στηριζόμενο στη βάση των αναγκών του λάου, ούτως ώστε να δημιουργηθεί ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που να πιέσει όχι για να πάρουν φθηνή ενέργεια, όχι για να εξαιρεθούν από τις μειώσεις οι εργαζόμενοι στο μετρό ή οι εργοδότες κλωστοϋφαντουργοί. Όχι να το δούμε συντεχνιακά, αλλά να πιέσουμε όλοι μαζί την κυβέρνηση και να ανατρέψουμε τα μνημόνια κι αυτές τις πολιτικές που φέρνουν τα μνημόνια.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σαν σωματείο είναι να βάλουμε ένα λιθαράκι προς το συντονισμό και την ενότητα των εργαζομένων από τα κάτω, ενάντια στον κοινό εχθρό όλων, και των διαθέσιμων των δικών μας και των απολυμένων καθαριστριών και των διαθέσιμων στο δημόσιο και των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα για να αντιπαλέψουμε τις πολιτικές των μνημονίων και να γίνει αλλαγή πολιτικής. Ρήξη για μας σημαίνει ακόμη και έξοδο από την ΕΕ. Σημαίνει κρατικοποίηση τραπεζών χωρίς αποζημίωση των τραπεζιτών. Σημαίνει κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο και με δέσμευση των περιουσιών των εργοδοτών. Δεν μπορείς κύριε να το κλείσεις και να φύγεις με όλα τα συσσωρευμένα κέρδη που έχεις βγάλει τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορείς να το δουλέψεις; Δεν έχει λύση η κυβέρνηση; Θα το δουλέψουμε εμείς. Παλεύοντας όλοι μαζί, με τον εργαζόμενο το διπλανό μας, με τον απολυμένο, με τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τα παιδιά μας, τους φοιτητές, τους μαθητές, συντονιζόμαστε με τις τοπικές κοινωνίες, παίρνουμε το εργοστάσιο στα χέρια μας και δημιουργούμε ένα παραγωγικό μοντέλο ευρύτερο για τις ανάγκες του λαού. Να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, να γίνουν σχολεία, νοσοκομεία, να γίνουν δρόμοι, πλατείες, να γίνουν λιμάνια για το λαό. Όχι για την κάθε Cosco, για τον Αγγελόπουλο και τον Μάνεση.

Τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά καλό είναι να αρχίσει να ζυμώνεται η ιδέα στο μυαλό των εργαζόμενων, των συναδέλφων μας γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο. Οι μεσοβέζικες λύσεις οδηγούν πάντα σε άσχημες καταστάσεις.