ΕΡΤ-Πανεπιστήμια: Η σημασία της έμπρακτης συμπαράστασης

Οι ηγε­σί­ες των σω­μα­τεί­ων (ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ και συ­νο­δοι­πό­ροι) είναι πα­ρα­δο­μέ­νοι. Κι όμως πολύς κό­σμος αγω­νί­στη­κε αυ­θόρ­μη­τα, όπως κα­τα­λά­βαι­νε και μπο­ρού­σε, για να αμυν­θεί, να αντι­δρά­σει, να αντι­στα­θεί. Ωστό­σο ήταν φυ­σιο­λο­γι­κό να μην κα­τα­φέ­ρουν αμέ­σως να βγουν όλοι οι κλά­δοι συγ­χρό­νως στο δρόμο.

Τα πρό­σφα­τα πα­ρα­δείγ­μα­τα της ΕΡΤ και των διοι­κη­τι­κών στα ΑΕΙ, χώρων με λί­γους ερ­γα­ζό­με­νους και με εύ­κο­λες επι­θέ­σεις από τον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό εκ μέ­ρους της κυ­βέρ­νη­σης, δεν απο­τε­λούν απλά ηρω­ι­κές εστί­ες αντί­στα­σης, αλλά δεί­χνουν και τη δυ­να­τό­τη­τα με­τα­τρο­πής των «απλών» και «κα­θη­με­ρι­νών» αν­θρώ­πων σε ανυ­πο­χώ­ρη­τους και απο­φα­σι­σμέ­νους μα­χη­τές.

Ο κα­θέ­νας ανα­γνω­ρί­ζει τους αγώ­νες αυ­τούς ως τολ­μη­ρούς και θαυ­μα­στούς, δίνει τις εξη­γή­σεις του, πα­ρα­δε­χό­μα­στε όλοι ότι η κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει κα­τα­φέ­ρει ούτε να τους κλεί­σει, ούτε να τους εξα­φα­νί­σει από τα μάτια της κοι­νω­νί­ας, παρά τις άπει­ρες προ­σπά­θειες εκ­βια­σμών νο­μι­κών και δι­κα­στι­κών, λά­σπης και «προ­σφο­ράς» ατο­μι­κών «λύ­σε­ων», κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού κλπ, κλπ…

Από πολλά τμή­μα­τα της αρι­στε­ράς (από ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ & ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, με κο­ρυ­φαίο το ΚΚΕ), ωστό­σο, μπαί­νουν αστε­ρί­σκοι στη συ­νέ­χεια της σκέ­ψης τους, που μειώ­νουν, τε­λι­κά, την αξία των μαχών αυτών. Δη­λα­δή: «κοίτα, όμως, πόσοι από την ΕΡΤ έτρε­ξαν να κά­νουν αί­τη­ση πρό­σλη­ψης στη ΔΤ», ή «μόνο 268 άντε­ξαν και δεν αυ­το-απο­γρά­φη­καν».

Κι έτσι, η συλ­λο­γι­κή επι­τυ­χία αυτών των αγώ­νων πε­ριο­ρί­ζε­ται από την «ατο­μι­κή στάση» των συμ­με­τε­χό­ντων.

Αυτό είναι λάθος συλ­λο­γι­σμός, που δέ­χε­ται την επί­δρα­ση της ιδε­ο­λο­γί­ας του ση­με­ρι­νού συ­στή­μα­τος: ότι εί­μα­στε άτομα με προ­σω­πι­κή ευ­θύ­νη σε κάθε μας πράξη, η οποία βρί­σκε­ται υπε­ρά­νω της συ­νο­λι­κής κα­τά­στα­σης που επι­κρα­τεί και οφεί­λου­με, ανε­ξαρ­τή­τως όλων των πα­ρα­γό­ντων, να συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε με κά­ποιον τρόπο.

Το συ­μπέ­ρα­σμα που βγαί­νει όμως είναι το ακρι­βώς αντί­θε­το: Η ΕΡΤ και οι διοι­κη­τι­κοί των ΑΕΙ, λόγω της συλ­λο­γι­κής ανυ­πα­κο­ής και αντο­χής που επι­δει­κνύ­ουν, ανα­γκά­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση να τους βάζει ατο­μι­κά δι­λήμ­μα­τα και τρι­κλο­πο­διές, που επη­ρε­ά­ζουν το κάθε πρό­σω­πο το οποίο με­μο­νω­μέ­να μπο­ρεί να λυ­γί­σει. Την επό­με­νη μέρα όμως, στη συ­νέ­λευ­σή του, με τους συ­να­γω­νι­στές του πα­ρό­ντες, ψη­φί­ζει απερ­γία και στη συ­νέ­χεια την τηρεί.

Στους διοι­κη­τι­κούς των ΑΕΙ και στην ΕΡΤ υπάρ­χουν «κα­νο­νι­κοί» άν­θρω­ποι, από τους οποί­ους –κατά τα λε­γό­με­να των ίδιων των απερ­γών– πολ­λοί δεν είχαν συμ­με­τά­σχει ποτέ πριν σε κα­νέ­ναν αγώνα. Ήταν και δε­ξιοί και «φι­λή­συ­χοι πο­λί­τες» και πολλά άλλα. Όμως η λαϊκή αλ­λη­λεγ­γύη στην πε­ρί­πτω­ση της ΕΡΤ και ο συ­ντο­νι­σμός σε επί­πε­δο ακα­δη­μαϊ­κής κοι­νό­τη­τας, μαζί με τη σιω­πη­ρή συ­γκα­τά­θε­ση των φοι­τη­τών και των οι­κο­γε­νειών τους, στην πε­ρί­πτω­ση των διοι­κη­τι­κών στα ΑΕΙ, απο­τέ­λε­σαν τους κρί­σι­μους πα­ρά­γο­ντες που με­τέ­τρε­ψαν τον αγώνα τους σε σύμ­βο­λο.

Αλ­λη­λεγ­γύη
Η πλειο­νό­τη­τα της κοι­νω­νί­ας μας, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι άνερ­γοι, οι συ­ντα­ξιού­χοι που έβλε­παν ΕΡΤ, ΕΤ3, το δελ­τίο για αγρό­τες, άκου­γαν «δεύ­τε­ρο» και «τρίτο», αγκά­λια­σαν με αστρα­πιαία αντα­να­κλα­στι­κά την αντί­στα­ση των απο­λυ­μέ­νων, την έκα­ναν δική τους, κα­τέ­φθα­σαν στο πλευ­ρό τους, γέ­μι­σαν ασφυ­κτι­κά το ρα­διο­μέ­γα­ρο και το κρά­τη­σαν ζω­ντα­νό όσο μπο­ρού­σαν. Κι όταν ξα­να­χρειά­στη­κε, 5 μήνες αρ­γό­τε­ρα, όλοι αυτοί μαζί ξα­να­νέ­βη­καν στην Αγ. Πα­ρα­σκευή.

Αλλά και η απερ­γία των διοι­κη­τι­κών στα ΑΕΙ συ­γκέ­ντρω­σε τη συ­μπά­θεια της πλειο­νό­τη­τας του κό­σμου της δου­λειάς. Χτύ­πη­σε μια ευαί­σθη­τη χορδή της κοι­νω­νί­ας: τον κίν­δυ­νο απώ­λειας της δη­μό­σιας παι­δεί­ας.

Οι φοι­τη­τές, ακόμα κι αν αρ­χι­κά είχαν εν­δοια­σμούς για το εξά­μη­νο, γρή­γο­ρα συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν ότι, αν χά­σουν οι απερ­γοί διοι­κη­τι­κοί, πολ­λοί από αυ­τούς μάλ­λον θα χά­σουν κάθε δυ­να­τό­τη­τα να σπου­δά­σουν γε­νι­κά. Οι κα­τα­λή­ψεις τους, λοι­πόν, σε διά­φο­ρες κρί­σι­μες φά­σεις του αγώνα των διοι­κη­τι­κών, έδω­σαν πο­λύ­τι­μη βο­ή­θεια για να συ­νε­χί­σει αυτή η μάχη.

Η γε­νι­κευ­μέ­νη τα­ξι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και ο συ­ντο­νι­σμός σε με­γα­λύ­τε­ρη κλί­μα­κα είναι, λοι­πόν, ικα­νοί όροι να επι­φέ­ρουν συ­νο­λι­κό­τε­ρη και με διάρ­κεια αντί­στα­ση, ανυ­πα­κοή και εν τέλει ρήξη με αυτό το σύ­στη­μα. Αρκεί κά­ποιος να τα ορ­γα­νώ­σει και να τα φέρει με συ­στη­μα­τι­κό τρόπο σε πέρας, διότι σε ευ­ρεία διά­στα­ση απαι­τεί­ται με­γα­λύ­τε­ρος σχε­δια­σμός και συ­νεν­νό­η­ση.

Αυτό το κα­θή­κον μόνο η Αρι­στε­ρά μπο­ρεί να το ανα­λά­βει, γιατί αυτός είναι ο φυ­σι­κός της ρόλος: απο­τε­λεί το συλ­λο­γι­κό εκ­φρα­στή των συμ­φε­ρό­ντων του κό­σμου της δου­λειάς.

Αντί να ψά­χνου­με επο­μέ­νως να χρε­ώ­σου­με τον κάθε άν­θρω­πο –μέσα σε αυτή τη φρι­κτή κρίση, με τα χι­λιά­δες προ­βλή­μα­τα, την ανα­σφά­λεια και την κα­τά­θλι­ψη– με την προ­σω­πι­κή του ευ­θύ­νη για το πόσο αντέ­χει από μόνος του να πα­λέ­ψει, ας κοι­τά­ξει κάθε αρι­στε­ρή συλ­λο­γι­κό­τη­τα πώς θα εξα­σφα­λί­σει σε κάθε αγω­νι­στή την αί­σθη­ση και την εμπι­στο­σύ­νη ότι είναι μέρος ενός συ­νό­λου, που προ­σπα­θεί, με στα­θε­ρό σχέ­διο, επι­μο­νή και προ­σή­λω­ση, να φτιά­ξει μια και­νού­ρια κοι­νω­νία, που θα φρο­ντί­ζει την πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και όχι την άρ­χου­σα τάξη.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ιδιαί­τε­ρα, λόγω αυ­ξη­μέ­νων εκλο­γι­κών πο­σο­στών και άρα προσ­δο­κιών από την πλευ­ρά των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αν υιο­θε­τή­σει και δε­σμευ­τεί πάνω στα αι­τή­μα­τα, αν πι­στέ­ψει ότι οι δυ­να­τό­τη­τες των «ψη­φο­φό­ρων» του είναι ίδιες με αυτές των διοι­κη­τι­κών στα ΑΕΙ, θα κα­τα­φέ­ρει να τους με­τα­τρέ­ψει σε ενερ­γά μέλη, τόσο στο κόμμα όσο και στον αγώνα.

ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ
Οι λαϊ­κές επι­τρο­πές αντί­στα­σης και ανα­τρο­πής, με τη συ­νε­πή και συ­στη­μα­τι­κή ενα­σχό­λη­ση των συ­ντρό­φων μας σε κάθε γει­το­νιά κι ερ­γα­σια­κό χώρο, έχουν πε­ριε­χό­με­νο δρά­σης: να κα­τα­δεί­ξουν, να ενι­σχύ­σουν, να απλώ­σουν τους αγώ­νες της ΕΡΤ και των διοι­κη­τι­κών των πα­νε­πι­στη­μί­ων όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο γί­νε­ται.

Στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­φτει το κα­θή­κον να κάνει ορα­τούς τους «υπό­λοι­πους» αν­θρώ­πους που λεί­πουν είτε γιατί φο­βού­νται, είτε γιατί δεν εμπι­στεύ­ο­νται τις αρι­στε­ρές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις ότι θα κά­νουν κάτι δια­φο­ρε­τι­κό απ’ όσα έκα­ναν μέχρι τώρα τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας.

Οι βου­λευ­τές μας, τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε συν­δι­κα­λι­στι­κό και πο­λι­τι­κό επί­πε­δο έχουν χρή­σι­μη και πολλή βοη­θη­τι­κή δου­λειά να κά­νουν. Κι ας μας χρε­ώ­σει το σύ­στη­μά τους για άλλη μια φορά ότι «υπο­κι­νού­με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις».
Κι αν και η υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά αφο­σιω­θεί, με αντί­στοι­χη πίστη, στην ανα­τρο­πή αυτής της κυ­βέρ­νη­σης, για ν’ ανοί­ξου­με όλοι μαζί δρό­μους προς το σο­σια­λι­σμό, εγκα­τα­λεί­πο­ντας πα­λιές και γνω­στές τα­κτι­κές διά­σπα­σης των δυ­νά­με­ων, τότε θα μπο­ρού­με να έχου­με συν­θή­κες ΕΡΤ και διοι­κη­τι­κών των ΑΕΙ πα­ντού.