Εξαιρετικά επικίνδυνοι άνθρωποι

Χθες, διέρ­ρευ­σε ότι ο Ιβάν Σαβ­βί­δης απέ­κτη­σε «έτσι» τις με­το­χές της εται­ρεί­ας «Τη­λέ­τυ­πος» που ανή­κουν, προ­σω­πι­κά, στον Φώτη Μπό­μπο­λα. Η «Τη­λέ­τυ­πος» είναι η τυ­πι­κά ιδιο­κτή­τρια εται­ρεία του Μέγκα Τσά­νελ, γιατί κα­τ’ου­σία το κα­νά­λι έχει πε­ρά­σει στα χέρια των τρα­πε­ζών. Ο Σαβ­βί­δης αγό­ρα­σε το με­το­χι­κό πα­κέ­το του 19,63% ένα­ντι 5 ψω­ρο­ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ και έβαλε γερό, επι­χει­ρη­μα­τι­κό πόδι στο πάλαι ποτέ πολύ με­γά­λο κα­νά­λι.

Η εί­δη­ση ανέ­βα­σε πολ­λούς αντα­γω­νι­στές και Ηρα­κλείς της... νο­μι­μό­τη­τας(!) στα κε­ρα­μί­δια. Πρώ­τος από όλους σκαρ­φά­λω­σε ο Σκάι των αδερ­φών Αλα­φού­ζου. Το δελ­τίο «ει­δή­σε­ων» του κα­να­λιού, που εδρεύ­ει στο Φα­λη­ρι­κό Δέλτα, είχε πέσει με το κε­φά­λι στον βούρ­κο των τη­λε-ει­σαγ­γε­λι­κών κα­ταγ­γε­λιών και των ανοι­κτών απει­λών κατά θεών, δαι­μό­νων, κυ­βέρ­νη­σης και τρα­πε­ζών για το πώς, το γιατί και με ποια με­θό­δευ­ση βρέ­θη­καν «αδέ­σμευ­τες» με­το­χές στα χέρια του Σαβ­βί­δη. Οι φρου­ροί της νο­μι­μό­τη­τας επέ­μει­ναν στε­ρε­ο­φω­νι­κά: Αδύ­να­το να έχουν δε­σμευ­τεί ΟΛΑ τα πε­ριου­σια­κά στοι­χεία του Μέγκα υπέρ των τρα­πε­ζών και να κυ­κλο­φο­ρούν ελεύ­θε­ρες, ωραί­ες και προς αγο­ρα­πω­λη­σία, με­το­χές βα­σι­κού με­τό­χου και εθνι­κού ερ­γο­λά­βου-εντά­ξει, το τε­λευ­ταίο δεν το είπαν ωμά, αλλά το...φω­το­γρά­φι­σαν!

Το πράγ­μα χό­ντρυ­νε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, όταν ορι­σμέ­νοι πάλαι ποτέ Δό­Λιοι πρα­σι­νο­φρου­ροί και ση­μι­το­φύ­λα­κες άρ­χι­σαν να αφή­νουν υπο­νο­ού­με­να για την τύχη της Μι­χα­λα­κο­πού­λου 80, η οποία, σε μια βδο­μά­δα ακρι­βώς, περνά τη δο­κι­μα­σία του πλειο­δο­τι­κού δια­γω­νι­σμού, ως απο­τέ­λε­σμα της εκ­κα­θά­ρι­σης «εν λει­τουρ­γία». Λες ο Σαβ­βί­δης να κάνει την «αλ­λιώς» εί­σο­δό του και στο εμ­βλη­μα­τι­κό­τε­ρο «μα­γα­ζί γωνία» του ελ­λη­νι­κού, αστι­κού Τύπου και αυτό να πάρει ορι­στι­κά τον κακό τον δρόμο της ανοι­κτής και άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξης στην τρι­το­μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ;

Και ενώ ο ου­ρα­νός τρί­ζει επι­κίν­δυ­να και βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα της πτώ­σης πάνω στα κε­φά­λια της πα­λιάς, καλής,βα­σι­κο­με­το­χι­κής δια­πλο­κής, ήρθε και το βουβό, άφωνο και μέχρι πρό­τι­νος υπαρ­κτο­α­νύ­παρ­κτο ΕΣΡ να δώσει τα φώτα του για τον τε­λι­κό αριθ­μό των αυ­ρια­νών, νό­μι­μων, τη­λε­ο­πτι­κών αδειών ιδιω­τι­κών κα­να­λιών πα­νελ­λα­δι­κής εμ­βέ­λειας. Μπο­ρεί να είναι τέσ­σε­ρις, απο­φάν­θη­κε το ΕΣΡ μαζί με μια ομάδα «ει­δι­κών» συμ­βού­λων, εν­δε­χο­μέ­νως να είναι πέντε, γιατί όχι και έξι!; Κοι­νώς, πάρ’ το αυγό και το ΕΣΡ και κού­ρε­ψ’τα!

Η κα­τά­στα­ση θα προ­σφε­ρό­ταν για κα­να­πέ, ποπ - κορν και πολλά γέλια, αν η ίδια κα­τά­στα­ση δεν ήταν εξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρή και δεν προ­οιω­νι­ζό­ταν ακόμη χει­ρό­τε­ρες εξε­λί­ξεις, όχι απο­κλει­στι­κά στο τη­λε­ο­πτι­κό τοπίο. Περ­νά­με γοργά τα στά­δια πο­λι­τι­κού εκ­φυ­λι­σμού και απο­σύν­θε­σης του αστι­σμού και της πο­λυ­πρό­σω­πης, πο­λυ­κομ­μα­τι­κής εκ­πρό­σω­πη­σή του και βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά στην γρή­γο­ρη υπο­κα­τά­στα­σή τους από ολι­γαρ­χι­κά, μπερ­λου­σκο­νι­κού προ­τύ­που, σχή­μα­τα. Με το ένα πόδι, στο κρά­τος και την κυ­βέρ­νη­ση (την πρώην, την νυν, και την επό­με­νη), με το άλλο πόδι, στα ΜΜΕ και τα γή­πε­δα, στή­νο­νται οι νέοι κο­λοσ­σοί της δια­πλο­κής που δεν φο­βά­ται να δια­τυ­μπα­νί­σει το όνομά της, στην εί­σο­δο των λι­μα­νιών, των μη­τρο­πο­λι­τι­κών πάρ­κων, των πέρα από το πο­τά­μι δήμων της Ατ­τι­κής.

Αν υπήρ­χαν και πραγ­μα­τι­κοί φρου­ροί της νο­μι­μό­τη­τας και ικα­νοί μη­χα­νι­σμοί επι­βο­λής της, τότε το πρώτο που θα δια­πί­στω­νε, πχ, ένα ΕΣΡ χωρίς περ­γα­μη­νές στο παι­χνί­δι της κο­λο­κυ­θιάς και χωρίς προϊ­στο­ρία είτε άθλιων συμ­βι­βα­σμών με την επι­κρα­τού­σα, βρώ­μι­κη κα­τά­στα­ση είτε εξω­φρε­νι­κά αρ­τη­ριο­σκλη­ρω­τι­κών και συ­ντη­ρη­τι­κών απο­φά­σε­ων, θα ήταν η προ­φα­νής πα­ρα­νο­μία να λει­τουρ­γούν ιδιω­τι­κά, τη­λε­ο­πτι­κά κα­νά­λια χωρίς άδεια, χωρίς κα­νό­νες και χωρίς λο­γο­δο­σία, εδώ και 17 μήνες - αν δε­χθού­με ότι προ­σω­ρι­νές, αντι­συ­νταγ­μα­τι­κές άδειες 28 ετών ήταν «νό­μι­μες». Κα­τό­πιν τού­του, θα ακο­λου­θού­σε η εξέ­τα­ση αν πα­ρά­νο­μα κα­νά­λια, μνη­μεία κα­τα­πά­τη­σης και αυ­θαι­ρε­σί­ας, μπο­ρούν να με­τα­βι­βα­στούν νό­μι­μα, για να θυ­μη­θού­με μια ξε­χα­σμέ­νη ρήση αστού πο­λι­τι­κού από το 1989, σε εξί­σου επι­κίν­δυ­νους αν­θρώ­πους με αυ­τούς που δια­δέ­χο­νται στην ιδιο­κτη­σία. Διότι, είτε «έτσι», είτε «αλ­λιώς», δεν έκρυ­ψαν καν τις μελ­λο­ντι­κές τους προ­θέ­σεις  - μέχρι και κά­θο­δο στην πο­λι­τι­κή χωρίς με­σά­ζο­ντες προ­γραμ­μα­τί­ζουν ορι­σμέ­νοι, κατά τα ειω­θό­τα της πρώ­της τους πα­τρί­δας, κάπου εκεί στα ανα­το­λι­κά του ευ­ρω­παϊ­κού χάρτη.