Το φαινόμενο Rage Against The Machine

Το ανω­τέ­ρω από­σπα­σμα από το κλεί­σι­μο της ει­σα­γω­γής του βι­βλί­ου του Β.Σ. Κα­ρα­τζή απο­τε­λεί μια εξαι­ρε­τι­κή σύ­νο­ψη του τι εμπε­ριέ­χε­ται στο συ­γκε­κρι­μέ­νο έργο, καθώς κα­λύ­πτει όλες τις πι­θα­νές πτυ­χές: από την πε­ρι­γρα­φή της ίδιας της μπά­ντας ως μου­σι­κό σχήμα, στο μή­νυ­μα της που άγ­γι­ξε πολύ με­γά­λα ακρο­α­τή­ρια και στην συ­νο­λι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση της κυ­ρί­αρ­χης κουλ­τού­ρας, ως καλ­λι­τέ­χνες αλλά ταυ­τό­χρο­να και ως δεων προ­ο­δευ­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό υπο­κεί­με­νο.

Ο ανω­τέ­ρω τί­τλος πραγ­μα­τι­κά απευ­θύ­νε­ται σε όλους όσοι θέ­λουν να ασχο­λη­θούν με το θέμα. Είτε ως ερ­χό­με­νοι σε πρώτη επαφή με την μπά­ντα οπότε και σί­γου­ρα θα μπουν στον κόπο να τους ακού­σουν έπει­τα, είτε ως φαν των RATM οπότε σί­γου­ρα θα τους ξα­να­κού­σουν, είτε σε όσους εν­δια­φέ­ρο­νται να δια­βά­σουν μια με­λέ­τη για τον καλ­λι­τε­χνι­κό και κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό αντί­κτυ­πο που είχαν και για το πλαί­σιο εντός του οποί­ου αυτοί δια­μορ­φώ­θη­καν και εξε­λί­χθη­καν. Το Yes I Spit Fire είναι ταυ­τό­χρο­να ένα ιστο­ρι­κό για όσους αγα­πούν την μπά­ντα και θέ­λουν να μά­θουν πε­ρισ­σό­τε­ρα για αυτήν, αλλά και μια διαλ­λε­κτι­κή με­λέ­τη για το πως η καλ­λι­τε­χνι­κή δη­μιουρ­γία προ­κύ­πτει από το πε­ρι­βάλ­λον που συ­νά­ντη­σε, το οποίο με τη σειρά της έρ­χε­ται να δια­μορ­φώ­σει. Το βι­βλίο έρ­χε­ται να  απο­τυ­πώ­σει με επι­τυ­χία τα στοι­χεία που έκα­ναν τους Rage τόσο ξε­χω­ρι­στούς, πέρα από την προ­σω­πι­κό­τη­τα και τα­λέ­ντο των μελών τους. Και αυτά ήταν ότι απο­τέ­λε­σαν ένα σχήμα που υπε­ρέ­βη μο­να­δι­κά τόσο τις μου­σι­κές τε­χνο­τρο­πί­ες όσο και τα ιδιο­συ­γκρα­σια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των σύγ­χρο­νών τους μου­σι­κών σκη­νών.

Οι RATM έκα­ναν μια πρώτη υπέρ­βα­ση καθώς κα­τά­φε­ραν να συν­θέ­σουν με μο­να­δι­κό τρόπο αυτό που αρ­κε­τοί προη­γού­με­νοι είχαν απο­πει­ρα­θεί, το πά­ντρε­μα δη­λα­δή του μέταλ με το χιπ χοπ, δια­μορ­φώ­νο­ντας πρα­κτι­κά ένα μου­σι­κό ορό­ση­μο (το ραπ μέταλ, το οποίο δεν βρήκε έπει­τα άλ­λους αντί­στοι­χους συ­νε­χι­στές, αλλά άνοι­ξε αρ­κε­τά μου­σι­κά αυτιά). Έκα­ναν όμως και μια εξί­σου με­γά­λη, αν όχι με­γα­λύ­τε­ρη: κρά­τη­σαν την κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση της κλει­στής και απο­φα­σι­στι­κά απο­ε­μπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νης χάρ­ντ­κορ σκη­νής από την οποία προ­έρ­χο­νταν,  αλλά απο­χώ­ρη­σαν υπο­γρά­φο­ντας σε θυ­γα­τρι­κή της Sony, μέσω της οποί­ας απέ­κτη­σαν τε­ρά­στια δια­νο­μή και κα­λύ­τε­ρη πρό­σβα­ση στα με­γα­λύ­τε­ρα φε­στι­βάλ, χωρίς να χά­σουν όμως σε τί­πο­τα από τον ρι­ζο­σπα­στι­σμό τους, όπως απέ­δει­ξαν κατ επα­νά­λη­ψη και πε­ρι­γρά­φε­ται σαφώς στο βι­βλίο. Την εποχή της μου­σι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της γκραντζ η οποία εξέ­φρα­ζε με εσω­στρε­φή και συχνά αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κό τρόπο τα αδιέ­ξο­δα της αμε­ρι­κά­νι­κης νε­ο­λαί­ας της επο­χής του Ρή­γκαν, οι Rage σάλ­πι­σαν «μαι­νό­με­νη αντε­πί­θε­ση».

Την ερ­χό­με­νη άνοι­ξη, 20 χρό­νια μετά τον τε­λευ­ταίο τους δίσκο και 11 από την τε­λευ­ταία τους συ­ναυ­λία, οι RATM ξε­κι­νούν ξανά πε­ριο­δεία με πρώ­τες εμ­φα­νί­σεις σε αί­θου­σες δίπλα από την συ­νο­ριο­γραμ­μή ΗΠΑ – Με­ξι­κό, εκεί που χι­λιά­δες άν­θρω­ποι χά­νουν την ζωή τους ή επι­χει­ρούν μά­ταια να πε­ρά­σουν τους φρά­χτες των συ­νό­ρων, κάτι που εύ­λο­γα φέρ­νει στο μυαλό το ποιος θα βρε­θεί να παί­ξει στο φρά­χτη του Έβρου... Ανα­μέ­νο­ντας αυτές και τον αντί­κτυ­πο τους, όσοι και όσες θέ­λουν να μά­θουν για μια μπά­ντα – ορό­ση­μο και επα­να­θε­με­λιώ­τρια της στρα­τευ­μέ­νης τέ­χνης, ας αγο­ρά­σουν αβλε­πεί το βι­βλίο. 

20210716094329_yes_i_spit_fire_to_fainomeno_rage_against_the_ma­c­h­i­ne.jpeg

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά