Το "φάντασμα" των αραβικών εξεγέρσεων προκαλεί φόβο στα καθεστώτα

Ο Μο­χά­μεντ Άλι είναι ένας Αι­γύ­πτιος ερ­γο­λά­βος που η εται­ρία του έκανε δου­λειές με τον αι­γυ­πτια­κό στρα­τό. Μέχρι που τον «έρι­ξαν» στις συμ­φω­νί­ες και βρέ­θη­κε αυ­το­ε­ξό­ρι­στος στην Ισπα­νία, όπου άρ­χι­σε να αναρ­τά βί­ντεο με τα οποία απο­κά­λυ­πτε τα σκάν­δα­λα των ενό­πλων δυ­νά­με­ων και ιδιαί­τε­ρα του δι­κτά­το­ρα Σίσι, που χτί­ζει «πα­λά­τια». 

Τα βί­ντεο έγι­ναν ανάρ­πα­στα στο ίντερ­νετ. Όταν μια κα­μπά­νια δυ­σφή­μι­σης του Μο­χά­μεντ Άλι (κα­τη­γο­ρή­θη­κε εναλ­λάξ ως «φα­να­τι­κός μου­σουλ­μά­νος» κι έπει­τα ως «έκ­φυ­λος ηδο­νι­στής») απέ­τυ­χε, ο Σίσι υπο­χρε­ώ­θη­κε να το­πο­θε­τη­θεί δη­μό­σια. Ισχυ­ρί­στη­κε ότι τα «με­γά­λα έργα» είναι για το καλό του αι­γυ­πτια­κού κρά­τους. Κά­ποιοι πα­ρα­τή­ρη­σαν ότι για πρώτη φορά ο βλο­συ­ρός δι­κτά­το­ρας αι­σθάν­θη­κε την ανά­γκη να «αμυν­θεί»...

Ένας από τους καλ­λι­τέ­χνες που γέ­μι­σε με γκρά­φι­τι την Αί­γυ­πτο το 2011, ζει σή­με­ρα στην εξο­ρία. Πλέον μπο­ρεί να δια­κι­νεί τα έργα του μόνο στο ίντερ­νετ και το τε­λευ­ταίο που έφτια­ξε δεί­χνει τον Σίσι ως διαρ­ρή­κτη με το σύν­θη­μα «Συλ­λά­βε­τέ τον! Λευ­τε­ριά στην Αί­γυ­πτο!». Έγινε επί­σης ανάρ­πα­στο. Μοιά­ζει «ανώ­δυ­νη» δια­μαρ­τυ­ρία, αλλά κά­ποιοι πα­ρα­τή­ρη­σαν ότι το κα­θε­στώς εξα­πέ­λυ­σε ένα «κυ­νή­γι αναρ­τή­σε­ων στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα» κι επι­θέ­σεις στον ίδιο το λο­γα­ρια­σμό του καλ­λι­τέ­χνη, προ­σπα­θώ­ντας να το εξα­φα­νί­σει… 

Την Πα­ρα­σκευή 20 Σε­πτέμ­βρη, επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι η χού­ντα της Αι­γύ­πτου είχε τους λό­γους της να αντι­δρά με φόβο απέ­να­ντι σε φαι­νο­με­νι­κά «ανώ­δυ­να» πε­ρι­στα­τι­κά. Μετά τη λήξη ενός πο­δο­σφαι­ρι­κού αγώνα, οι νε­α­ροί οπα­δοί, συ­γκε­ντρω­μέ­νοι ήδη σε με­γά­λο όγκο, απο­φά­σι­σαν αντί να γυ­ρί­σουν ήσυχα στα σπί­τια τους, να δια­δη­λώ­σουν όλοι μαζί στους δρό­μους του Κα­ΐ­ρου. Μια αντι­κα­θε­στω­τι­κή δια­δή­λω­ση στην Αί­γυ­πτο ήταν πράγ­μα ανή­κου­στο αφό­του ο Σίσι συ­νέ­τρι­ψε την αντί­στα­ση κι επέ­βα­λε ένα κα­θε­στώς τρό­μου.

Ακόμα πιο ανέλ­πι­στη ήταν η συ­νέ­χεια: Αφού κά­ποιοι τόλ­μη­σαν κι έκα­ναν την αρχή, το Σάβ­βα­το 21 Σε­πτέμ­βρη ξέ­σπα­σαν δια­δη­λώ­σεις σε όλες τις με­γά­λες πό­λεις της Αι­γύ­πτου. Τα με­γέ­θη τους δεν πλη­σί­α­σαν ούτε από από­στα­ση τα με­γά­λα γε­γο­νό­τα του 2011-2013. Αλλά είχαν μια «κρί­σι­μη μάζα» δια­δη­λω­τών και συ­νέ­βη­σαν σε πολ­λές πό­λεις ταυ­τό­χρο­να, αμ­φι­σβη­τώ­ντας την απα­γό­ρευ­ση δια­δη­λώ­σε­ων που δεν είχε σπά­σει ποτέ τα τε­λευ­ταία χρό­νια και στο­χο­ποιώ­ντας απευ­θεί­ας τον άν­θρω­πο για τον οποίο απα­γο­ρεύ­ε­ται ακόμα και να πεις ανέκ­δο­το: «Ο Σίσι πρέ­πει να φύγει!».

Τα γε­γο­νό­τα αιφ­νι­δί­α­σαν ακόμα και τους «βε­τε­ρά­νους» της αντί­στα­σης, με εν­δει­κτι­κή την ανα­κοί­νω­ση των Επα­να­στα­τών Σο­σια­λι­στών που χαι­ρέ­τι­σε το θάρ­ρος εκεί­νων που κα­τέ­βη­καν να δια­δη­λώ­σουν: «όποιοι κι αν ήταν αυτοί».

Το δι­ή­με­ρο ξέ­σπα­σμα απο­δεί­χθη­κε βρα­χύ­βιο. Η κα­τα­σταλ­τι­κή αντε­πί­θε­ση του κα­θε­στώ­τος ήταν σα­ρω­τι­κή κι επα­νέ­φε­ρε το κλίμα φόβου. Ο «δεύ­τε­ρος γύρος», την Πα­ρα­σκευή 27 Σε­πτέμ­βρη, βρήκε τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής σε ετοι­μό­τη­τα και κα­τε­στά­λη γρή­γο­ρα. Μια τε­λευ­ταία από­πει­ρα «συ­νέ­χειας» την Τρίτη 1 Οκτώ­βρη δεν υλο­ποι­ή­θη­κε καν κι έκτο­τε δεν ξα­ναϋ­πήρ­ξαν ει­δή­σεις από τους δρό­μους της Αι­γύ­πτου. Τα γε­γο­νό­τα στις 20-21 Σε­πτέμ­βρη δεί­χνουν «μικρά», αλλά απο­τέ­λε­σαν ένα κλασ­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα «γύψου που ρα­γί­ζει».

Όσοι γνω­ρί­ζουν την αγριό­τη­τα του κα­θε­στώ­τος Σίσι, το λαϊκό ρεύμα που είχε χτί­σει κατά την άνοδό του και το κλίμα πα­ραί­τη­σης-κυ­νι­σμού που είχε επι­κρα­τή­σει στις γραμ­μές των επα­να­στα­τών του 2011 μετά την ήττα τους, κα­τα­λα­βαί­νουν ότι δύο μέρες πο­λι­τι­κών αντι­κα­θε­στω­τι­κών δια­δη­λώ­σε­ων δεν είναι κα­θό­λου «μικρή» εί­δη­ση. Όσοι γνω­ρί­ζουν την ιστο­ρία διά­φο­ρων δι­κτα­το­ριών (της ελ­λη­νι­κής 7ε­τί­ας συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης) κα­τα­λα­βαί­νουν τη ση­μα­σία που έχουν τέ­τοια μικρά «επει­σό­δια», όσον αφορά την αλ­λα­γή του κλί­μα­τος.

Στα διε­θνή αστι­κά ΜΜΕ, έμπει­ροι δη­μο­σιο­γρά­φοι κι ανα­λυ­τές γνω­ρί­ζουν καλά και την Αί­γυ­πτο και την ιστο­ρία των δι­κτα­το­ριών και γι’ αυτό εξα­κο­λου­θούν να ασχο­λού­νται με το «πού βα­δί­ζει η Αί­γυ­πτος» βδο­μά­δες μετά το μικρό ξέ­σπα­σμα που κα­τα­πνί­γη­κε. Άν­θρω­ποι υπε­ρά­νω πάσης υπο­ψί­ας για «επα­να­στα­τι­κή βο­λο­ντα­ρι­στι­κή αι­σιο­δο­ξία» προει­δο­ποιούν ότι «η Αί­γυ­πτος δεί­χνει απο­λύ­τως στα­θε­ρή στην επι­φά­νεια, ενώ από κάτω βρά­ζει».

Φυ­σι­κά κα­νείς δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μή­σει την κα­τα­σταλ­τι­κή ισχύ της αι­γυ­πτια­κής δι­κτα­το­ρί­ας και να πε­ρι­μέ­νει από τον αι­γυ­πτια­κό λαό να ξε­ση­κω­θεί εύ­κο­λα σε ένα νέο «2011», λίγα χρό­νια μετά την ήττα και απέ­να­ντι σε έναν αντί­πα­λο που είναι πιο αδί­στα­κτος κι από τον Μου­μπά­ρακ.

Οι μέρες μετά τις δια­δη­λώ­σεις απο­τέ­λε­σαν μια επί­δει­ξη δύ­να­μης του κα­θε­στώ­τος. Η χού­ντα εξα­πέ­λυ­σε υπη­ρε­σί­ες και οπα­δούς σε έναν «ιντερ­νε­τι­κό πό­λε­μο» στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, έκλει­σε μια σειρά από στά­σεις του μετρό στο κέ­ντρο του Κα­ΐ­ρου, ακύ­ρω­σε όλα τα πο­δο­σφαι­ρι­κά ματς, επα­νέ­φε­ρε τα τανκς στους δρό­μους για να απο­κλεί­σει όλες τις με­γά­λες γέ­φυ­ρες και δρό­μους που οδη­γούν σε κε­ντρι­κές πλα­τεί­ες. Ο Σίσι απεί­λη­σε με επι­τό­πιο θά­να­το («χρήση θα­νά­σι­μης δύ­να­μης πυρός») όποιον επι­χει­ρή­σει να ξα­να­δια­δη­λώ­σει. Ακο­λού­θη­σε ένα σα­ρω­τι­κό κύμα τρο­μο­κρα­τί­ας και συλ­λή­ψε­ων στους δρό­μους της Αι­γύ­πτου.

Υπήρ­ξαν και οι συ­νη­θι­σμέ­νες διώ­ξεις κατά των πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ακτι­βι­στών. Ο Αλάα Αμντ Ελ Φατάχ, από τους εμ­βλη­μα­τι­κούς ηγέ­τες του 2011, φυ­λα­κι­σμέ­νος για χρό­νια, ζούσε τους τε­λευ­ταί­ους 6 μήνες σε κα­θε­στώς ημι-ελευ­θε­ρί­ας, υπο­χρε­ω­μέ­νος να γυρνά το βράδυ στη φυ­λα­κή. Την Κυ­ρια­κή μετά τις δια­δη­λώ­σεις, του ανα­κοι­νώ­θη­κε ότι συλ­λαμ­βά­νε­ται και δεν θα ξα­να­βγεί! Αρ­γό­τε­ρα την ίδια μέρα, συ­νε­λή­φθη ο δι­κη­γό­ρος του, όταν πήγε να μάθει τι συ­νέ­βη με τον πε­λά­τη του. Πολ­λοί άν­θρω­ποι συ­νε­λή­φθη­καν τις επό­με­νες μέρες με μο­να­δι­κό «έγκλη­μα» το ότι είχαν ξα­να­δια­δη­λώ­σει στο πα­ρελ­θόν, το 2011-2013. Αλλά το κύμα προ­λη­πτι­κών προ­σα­γω­γών πήγε πέρα κι από αυτό, οδη­γώ­ντας στα αστυ­νο­μι­κά τμήμα «χύμα» κόσμο, που τον στα­μα­τού­σε η αστυ­νο­μία στο σχό­λα­σμα από τη δου­λειά, στο δρόμο για ψώνια, στην επι­στρο­φή σπίτι από ένα εστια­τό­ριο, σε μια απί­θα­νη και πα­ρα­νοϊ­κή προ­σπά­θεια κα­τα­τρο­μο­κρά­τη­σης ενός ολό­κλη­ρου πλη­θυ­σμού. Κα­τα­γρά­φη­καν πε­ρι­πτώ­σεις προ­σα­χθέ­ντων που ήταν απο­δε­δειγ­μέ­να οπα­δοί του κα­θε­στώ­τος! Χρειά­στη­καν έκτα­κτες «εγκα­τα­στά­σεις» για να χω­ρέ­σουν οι άν­θρω­ποι που οδη­γού­νταν στον ανα­κρι­τή.

Αυτή η θη­ριώ­δης μη­χα­νή δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί –και απο­δεί­χθη­κε σε αυτή τη φάση απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Αλλά κοι­τά­ζο­ντας κα­νείς πιο μα­κρο­πρό­θε­σμα, αυτή η «επί­δει­ξη δύ­να­μης» απο­κα­λύ­πτει ταυ­τό­χρο­να αδυ­να­μία. Δεί­χνει ότι το κα­θε­στώς έχει το φόβο και την επί­γνω­ση ότι το δι­ή­με­ρο 20-21 Σε­πτέμ­βρη δεν ήταν κάτι «μικρό».

Αν η εξου­σία του ήταν στα­θε­ρή κι είχε απέ­να­ντί του «μια χού­φτα αντι­φρο­νού­ντες», όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η κα­θε­στω­τι­κή προ­πα­γάν­δα τα τε­λευ­ταία χρό­νια, θα ήταν πιο απλό (κι επι­κοι­νω­νια­κά χρή­σι­μο προς τα έξω) να τους αφή­σει να δια­δη­λώ­σουν. Ή έστω η κα­τα­σταλ­τι­κή αντί­δρα­ση θα αφο­ρού­σε και πάλι το να «μα­ζέ­ψει τους συ­νή­θεις υπό­πτους». Η επι­βο­λή γε­νι­κευ­μέ­νης κα­τά­στα­σης πο­λιορ­κί­ας και το κύμα τρο­μο­κρά­τη­σης κατά πά­ντων δεί­χνει ότι το κα­θε­στώς κα­τα­λα­βαί­νει ότι δεν έχει απέ­να­ντί του μόνο «τους συ­νή­θεις υπό­πτους».

Το κύμα μα­ζι­κών ανα­κρί­σε­ων εξε­λί­χθη­κε σε άτυπη δη­μο­σκό­πη­ση: ένας ει­σαγ­γε­λέ­ας ανα­κοί­νω­σε ότι η πλειο­ψη­φία (είτε συμ­με­τεί­χε στις δια­δη­λώ­σεις είτε όχι) επι­κα­λέ­στη­κε τη δυ­σφο­ρία της για την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση. Τις επό­με­νες ημέ­ρες, ανα­κοι­νώ­θη­κε ότι θα απο­κα­τα­στα­θεί η κρα­τι­κή επι­δό­τη­ση σε τρό­φι­μα όπως τα ζυ­μα­ρι­κά, ενώ μειώ­θη­κε και η τιμή των καυ­σί­μων, για πρώτη φορά εδώ και δε­κα­ε­τί­ες στην Αί­γυ­πτο κι ενώ η μέχρι πρό­τι­νος πο­λι­τι­κή ήταν αυτή των δια­δο­χι­κών αυ­ξή­σε­ων (3 φορές τα τε­λευ­ταία χρό­νια). Ο Σίσι δή­λω­σε: «Σας βε­βαιώ­νω ότι η κυ­βέρ­νη­ση είναι απο­λύ­τως αφο­σιω­μέ­νη στην ανά­λη­ψη των ανα­γκαί­ων μέ­τρων για να υπο­στη­ρι­χθούν τα δι­καιώ­μα­τα των τα­πει­νών». Όλοι εντό­πι­σαν τη δια­φο­ρά ρη­το­ρι­κής, καθώς μέχρι πρό­τι­νος ο Σίσι τό­νι­ζε διαρ­κώς ότι «η Αί­γυ­πτος είναι φτωχή» και συ­νε­πώς «οι Αι­γύ­πτιοι πρέ­πει να σκλη­ρύ­νουν και να μά­θουν να ζουν δύ­σκο­λα».

Ο σι­δε­ρό­φρα­κτος δι­κτά­το­ρας δεν απο­πνέ­ει την αυ­το­πε­ποί­θη­ση του πρό­σφα­του πα­ρελ­θό­ντος. Εκτι­μώ­ντας την ήττα του 2013, πα­ρα­τη­ρού­με την πο­λι­τι­κή-κοι­νω­νι­κή  νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης, που συ­νό­δευ­σε και διευ­κό­λυ­νε τη στρα­τιω­τι­κή. Με αυτή την έν­νοια, το κλίμα έχει αλ­λά­ξει στην Αί­γυ­πτο και μένει να φανεί αν ο Σίσι θα μπο­ρέ­σει να μα­κροη­με­ρεύ­σει με τα τανκς στους δρό­μους, τις λε­ω­φό­ρους απο­κλει­σμέ­νες, τις συ­γκοι­νω­νί­ες κλει­στές και τα πο­δο­σφαι­ρι­κά ματς ακυ­ρω­μέ­να…

Αν κάτι τον διευ­κο­λύ­νει είναι το «τραύ­μα» του 2013 και η διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών του 2011, που σί­γου­ρα ακόμα στοι­χειώ­νουν όσους ξε­ση­κώ­θη­καν ενά­ντια στον Μου­μπά­ρακ. Αντί­στρο­φα, ο με­γα­λύ­τε­ρος πο­νο­κέ­φα­λος του Σίσι είναι η νε­ό­τε­ρη γενιά, οι «18ά­ρη­δες» που δεν έζη­σαν άμεσα εκεί­να τα γε­γο­νό­τα, αλλά έχουν την (κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη σε ει­κό­νες και βί­ντεο) ει­κό­να του ξε­ση­κω­μού του 2011 ως πει­στή­ριο ότι «γί­νε­ται».

Σε ένα ρε­πορ­τάζ των «New York Times», μια γυ­ναί­κα που αγω­νί­στη­κε εκεί­να τα χρό­νια, απο­γοη­τεύ­τη­κε στη δια­δρο­μή και σή­με­ρα συ­νε­λή­φθη ο αδερ­φός της (που δεν συμ­με­τεί­χε στις δια­δη­λώ­σεις ούτε τότε, ούτε τώρα), βγά­ζει ως συ­μπέ­ρα­σμα τη μα­ταιό­τη­τα: «Δεν αλ­λά­ζει κάτι. Έπαψα να δια­κιν­δυ­νεύω, γιατί μου έμει­νε μόνο η οι­κο­γέ­νειά μου. Και μου την παίρ­νουν κι αυτή για το τί­πο­τα». Στο ίδιο ρε­πορ­τάζ, ένας 19χρο­νος που δια­δή­λω­σε πρώτη φορά στις 20 Σε­πτέμ­βρη, έβγα­λε τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα: «Φαί­νε­ται ότι η μάχη θα είναι πιο μα­κράς διαρ­κεί­ας τε­λι­κά».

Ιράκ

Το Ιράκ συ­γκλο­νί­ζε­ται από μια μα­ζι­κή λαϊκή εξέ­γερ­ση. Τα τε­λευ­ταία 2 χρό­νια δεν απο­τε­λεί εί­δη­ση να πλημ­μυ­ρί­ζουν οι δρό­μοι των με­γά­λων πό­λε­ων από εξορ­γι­σμέ­νους δια­δη­λω­τές. Ει­δι­κά η Βα­γδά­τη και η Βα­σό­ρα έχουν γίνει πεδία μάχης αρ­κε­τές φορές. Αν και συ­νή­θως περ­νά­ει στα «ψιλά», το Ιράκ ίσως είναι η χώρα με τη με­γα­λύ­τε­ρη και πιο πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λαϊκή ανα­τα­ρα­χή από κάθε άλλη στην πε­ριο­χή. Τα αι­τή­μα­τα είναι πά­ντο­τε τα ίδια: Δου­λειές κι αξιο­πρε­πείς υπη­ρε­σί­ες (νερό, ρεύμα). Η οργή στρέ­φε­ται πά­ντο­τε ενά­ντια στους ίδιους (διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα). Αλλά αυτή τη φορά πρό­κει­ται για κα­θη­με­ρι­νές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, σε πολ­λές πό­λεις που αντι­με­τω­πί­ζουν απα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας, αλλά και άγρια κα­τα­στο­λή που έχει αφή­σει πίσω της 100 νε­κρούς και 6.000 τραυ­μα­τί­ες (σύμ­φω­να με το ίδιο το υπουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών), αλλά επι­μέ­νουν να δια­δη­λώ­νουν.

Επι­πλέ­ον, το κλίμα είναι πολύ πιο «άγριο», με την έντο­νη συμ­με­το­χή νε­ο­λαί­ων που δεν συμ­με­τεί­χαν σε προη­γού­με­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Στις δη­λώ­σεις των δια­δη­λω­τών επι­κρα­τεί η δυ­σφο­ρία για την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση, στην οποία προ­στί­θε­ται η οργή για την κα­τα­στο­λή («δεν εί­μα­στε το ISIS, γιατί μας αντι­με­τω­πί­ζουν έτσι;»), που συ­μπυ­κνώ­νο­νται στο «Δεν έχου­με τί­πο­τα να χά­σου­με!» και το «Δεν φο­βό­μα­στε να πε­θά­νου­με!». Οι υπο­σχέ­σεις του πρω­θυ­πουρ­γού, που επι­χει­ρεί πλέον να εξο­μα­λύ­νει την κα­τά­στα­ση, έπε­σαν στο κενό («τα ίδια ακού­με κάθε φορά που δια­δη­λώ­νου­με») και αρ­χί­ζει να κυ­ριαρ­χεί το γνώ­ρι­μο σύν­θη­μα «Ο λαός απαι­τεί την ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος!».

Ο Μο­κτά­ντα Αλ Σαντρ, ο σι­ί­της κλη­ρι­κός-πο­λι­τι­κός ηγέ­της που έχει ανα­δει­χθεί σε σύμ­βο­λο της ενα­ντί­ω­σης στο με­τα-κα­το­χι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα (εμ­φα­νί­ζε­ται ως εχθρός και του θρη­σκευ­τι­κού σε­χτα­ρι­σμού και των ΗΠΑ και του Ιράν) και του οποί­ου η συμ­μα­χία με το ΚΚ Ιράκ ανα­δεί­χθη­κε σε πρώτη δύ­να­μη στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές, καλεί την κυ­βέρ­νη­ση (στην οποία έχει έναν υπουρ­γό) σε πα­ραί­τη­ση.

Η εξέ­γερ­ση δεί­χνει να έχει ξε­φύ­γει από τα πλαί­σια των πα­λιό­τε­ρων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων των οπα­δών του, αλλά επι­βε­βαιώ­νει κι αυτή την εμ­φά­νι­ση ενός μα­ζι­κού λαϊ­κού ρεύ­μα­τος που αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στο με­τα-κα­το­χι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα που άφησε πίσω της η αμε­ρι­κα­νι­κή ει­σβο­λή. Πολ­λοί πί­στευαν ότι η επι­στρο­φή σε μια «κα­νο­νι­κό­τη­τα» (με τη λήξη των εμ­φυ­λί­ων και του πο­λέ­μου κατά του ISIS) θα γέ­μι­ζε τους Ιρα­κι­νούς με ευ­γνω­μο­σύ­νη, αλλά συμ­βαί­νει το αντί­θε­το. Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες διεκ­δι­κούν κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο από το να μην κιν­δυ­νεύ­ουν από βόμ­βες…     

Προ­ο­πτι­κές

Οι λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις στο Σου­δάν και την Αλ­γε­ρία ξα­νά­νοι­ξαν τη συ­ζή­τη­ση για την «αρα­βι­κή επα­νά­στα­ση», όπως την όριζε ο Ζιλ­μπέρ Ασκάρ, ως «μα­κρο­χρό­νια δια­δι­κα­σία με πίσω και μπρος, που όμως δεν έχει τε­λειώ­σει». Όταν τα κι­νή­μα­τα σε αυτές τις χώρες έκα­ναν τα πρώτα τους βή­μα­τα, ο Αι­γύ­πτιος επα­να­στά­της Χοσάμ Ελ Χα­μα­λα­ουΐ έγρα­φε ότι κά­ποιες νίκες σε αυτές τις χώρες είναι η ελ­πί­δα να ξα­να­κι­νη­θούν τα πράγ­μα­τα και στη «ζώνη της ήττας» (τις χώρες που έζη­σαν εξε­γέρ­σεις το 2011 και ητ­τή­θη­καν). Ήταν επι­φυ­λα­κτι­κός, παρά την προσ­δο­κία του και την ίδια επι­φύ­λα­ξη συμ­με­ρι­ζό­μα­σταν κι εμείς, κυ­ρί­ως γιατί δεν υπήρ­χαν στη «ζώνη της ήττας» έστω κά­ποιες μι­κρές τρο­χιο­δει­κτι­κές βολές που να προει­δο­ποιούν (όπως οι απερ­γί­ες του 2006 και του 2008 που «έδει­χναν» τι κυο­φο­ρεί­ται στην Αί­γυ­πτο πριν το 2011).

Έκτο­τε, τα κι­νή­μα­τα σε Αλ­γε­ρία και Σου­δάν πέ­τυ­χαν κά­ποιες πρώ­τες, με­ρι­κές κι επι­σφα­λής νίκες και κυ­ρί­ως συ­νε­χί­ζουν να δρουν. Σε αυτό το φόντο ήρθε το πρώτο μικρό ρά­γι­σμα του αι­γυ­πτια­κού γύψου. Σε αυτό το φόντο ήρθε και η μα­ζι­κή εξέ­γερ­ση στο πο­λύ­πα­θο Ιράκ, όπου αντη­χεί και πάλι το ενο­ποι­η­τι­κό από χώρα σε χώρα σύν­θη­μα του 2011: «Ο λαός απαι­τεί την ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος!». Διά­φο­ρα μικρά νέα των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών από την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή απο­κτούν άλλη αξία υπό αυτό το πρί­σμα. Όπως μια σύ­γκρου­ση δια­δη­λω­τών-αστυ­νο­μί­ας στο Λί­βα­νο και μια νι­κη­φό­ρα απερ­γία διαρ­κεί­ας των εκ­παι­δευ­τι­κών στην Ιορ­δα­νία. Ή και μια νέα «μόδα» στα γή­πε­δα του Μα­ρό­κου, όπου τε­λευ­ταία οπα­δοί διά­φο­ρων ομά­δων τις Κυ­ρια­κές φω­νά­ζουν διά­φο­ρα νέα συν­θή­μα­τα-τρα­γού­δια με τί­τλους όπως «Κα­τα­πιε­σμέ­νος στην ίδια μου τη χώρα» και «Αυτή είναι η γη της τα­πεί­νω­σης», που κα­ταγ­γέλ­λουν την ανερ­γία των νέων και τη δια­φθο­ρά των πλου­σί­ων…

Μπο­ρού­με να ξα­να­κοι­τά­ξου­με με συ­γκρα­τη­μέ­νη αι­σιο­δο­ξία προς την «κα­τα­ρα­μέ­νη πε­ριο­χή». Τα αδέρ­φια μας εκεί δεν έχουν πει την τε­λευ­ταία τους κου­βέ­ντα…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά