Στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, με τον παραπλανητικό τίτλο «Για την Προστασία της Εργασίας» η υποκρισία της επικοινωνιακά προβαλλόμενης ως ευαισθησίας στα έμφυλα προβλήματα στους χώρους δουλειάς περισσεύει. Το φεμινιστικό κίνημα δεν θα επιτρέψει την εξαπάτηση των εργαζομένων με πρόσχημα τα «θέματα φύλου» τα οποία το συγκεκριμένο ν/σ τα αφήνει ως έχουν, τα κάνει χειρότερα ή τα κρύβει.
Προβάλλεται η κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας και η ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1158 «για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής για τους γονείς και τους φροντιστές» σε μια επικοινωνιακή προσπάθεια προς τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες και ολόκληρη την κοινωνία να πείσει για το «φιλεργατικό» χαρακτήρα του.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: πρόκειται για διεθνείς νομικές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους που έχουν καθυστερήσει και που έχουν προκύψει από τους μεγάλους αγώνες του φεμινιστικού και του εργατικού κινήματος εδώ και χρόνια. Γι’ αυτό και θα τις περιφρουρήσουμε και δεν θα επιτρέψουμε να χρησιμοποιούνται με τον χειρότερο τρόπο στη μεγαλύτερη αντεργατική επίθεση μετά τη μεταπολίτευση.
Στη Διεθνή Σύμβαση 190, οι όποιες θετικές ρυθμίσεις και καλές προτεινόμενες πρακτικές για να μη μείνουν νεκρό γράμμα βασίζονται, προϋποθέτουν και προβλέπουν την ύπαρξη μιας σειράς θεσμών και κατοχυρωμένων συλλογικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος που μπαίνουν στο στόχαστρο της κυβέρνησης και αναιρούνται, ακριβώς επειδή η συρρίκνωση έως πλήρης κατάργησή τους είναι ο πραγματικός πυρήνας του νομοσχεδίου.
Πρόκειται για τη συνδικαλιστική ελευθερία, την πραγματική αναγνώριση του δικαιώματος συλλογικής διαπραγμάτευσης, τις συλλογικές συμβάσεις, τις εθνικές πολιτικές που αφορούν την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία, την ισότητα και τη μη-διάκριση και την μετανάστευση, καθοδήγηση, πόρους, κατάρτιση και άλλα εργαλεία, επιθεωρητές και γιατρούς εργασίας, προστασία των εργαζομένων από ψυχοκοινωνικούς κινδύνους, τα οποία το ν/σ Χατζηδάκη καταργεί, απενεργοποιεί και περιορίζει δραματικά, στα υπόλοιπα άρθρα.
Νομοθετείται η σωματική και ψυχική εξουθένωση των εργαζομένων, με το 10ωρο, με τις ατομικές αντί για συλλογικές διαπραγματεύσεις, για την αποδυνάμωση και χειραγώγηση των συνδικάτων.
Επιπλέον, η πρόληψη της έμφυλης βίας και παρενόχλησης στην εργασία, δηλ. η προώθηση της αντισεξιστικής αντίληψης και λογικής στους χώρους και στον κόσμο της εργασίας δεν περιγράφεται σαφώς, μένει ως ευχολόγιο, χωρίς πραγματικές προβλέψεις προς υλοποίηση. Οι δε εργοδότες καλούνται να αναλάβουν να διαμορφώσουν και να εφαρμόσουν πλαίσιο προστασίας από έμφυλη βία και παρενόχληση και να διαχειριστούν τις καταγγελίες. Η ειρωνεία είναι ο ελαφρύτερος χαρακτηρισμός που μπορεί να αποτυπώσει την πρόθεση της κυβέρνησης και του…σούπερμαν Χατζηδάκη!
Για την ευρωπαϊκή οδηγία 2019/1158, η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο αξιοποιεί τις προβλέψεις της για πολλή ευελιξία, τηλε-εργασία και γενικά, παντού ρυθμίσεις «ευέλικτες»: η εργασία, η άδεια, το ωράριο, ο χώρος εργασίας.
Επιπλέον, σε όσα σημεία παρέχεται δυνατότητα εξειδίκευσης διατάξεων από τα Κράτη-Μέλη, η Ελλάδα έχει επιλέξει τις αντιδραστικότερες εκδοχές.
Στην οδηγία, άδεια πατρότητας δικαιούται να τη λάβει γενικότερα ο «δεύτερος γονέας», στη χώρα μας, αφού η τεκνοθεσία δεν επιτρέπεται στα ομόφυλα ζευγάρια περιορίζεται μόνο στο μοντέλο πατέρας-μητέρα. Πρόκειται για 14 μέρες άδειας με αποδοχές ενώ η γονική άδεια ανατροφής είναι 4μηνη χωρίς εξασφαλισμένες αποδοχές και ασφάλιση.
Η άδεια πατρότητας, αποτελεί κατάκτηση μεν, απέχει πολύ, ωστόσο, από τη διεκδικούμενη ισότητα, καθώς, την ίδια στιγμή που θεσπίζεται έρχεται σε αντίφαση με τις υπόλοιπες πολιτικές της κυβέρνησης οι οποίες απαλλάσσουν το σύστημα από κάθε δημόσια και δωρεάν παροχή κοινωνικής φροντίδας με αποτέλεμα οι γυναικείες πλάτες να φορτώνονται, όλο και περισσότερο, τα βάρη της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Εξαντλώντας τα δυσμενέστερα για τις-τους εργαζόμενες-ους περιθώρια της οδηγίας σχετικά με εξάρτηση δικαιώματος γονικής άδειας από περιόδους προηγούμενης απασχόλησης ή από απαίτηση συγκεκριμένου χρόνου προϋπηρεσίας, ο χρόνος εργασίας/προϋπηρεσίας που διαλέγει η χώρα μας, είναι ο μεγαλύτερος δυνατός, ενώ ο χρόνος της άδειας λόγω ανωτέρας βίας, είναι ο μικρότερος δυνατός.
Η κυβέρνηση επιμένει να παρουσιάζει ως σπουδαίο βοήθημα την «εναρμόνιση της οικογενειακής και εργασιακής ζωής» που φέρνει η διεύρυνση της τηλε-εργασίας, όμως όταν δε συνοδεύεται από αντίστοιχες πολιτικές ανάπτυξης και επέκτασης υποστηρικτικών δημόσιων και δωρεάν δομών φροντίδας, η «ευελιξία» αυτή, όπως τη βιώνουμε έναν χρόνο τώρα, επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις γυναίκες, για τις οποίες ολόκληρο το 24ωρο γίνεται ένα ατελείωτο ωράριο που ταυτίζει σπίτι και δουλειά και μεγεθύνει την απλήρωτη εργασία και στα δύο!
Με επιβολή της τηλε-εργασίας από το σπίτι ανοίγει ο δρόμος να καταργηθούν τα δικαιώματα για άδειες γονικές ή ακόμη και λοχείας.
Δεν θα διακοπεί η εργασία όταν αρρωστήσει το παιδί της εργαζόμενης, αντίθετα καταργείται στην πράξη η υποχρέωση του εργοδότη ή και του κράτους να λαμβάνει μέριμνα για εναρμόνιση του ωραρίου εργασίας των γονιών (πιο συχνά της μητέρας) με αυτό του ολοήμερου σχολείου ή του παιδικού σταθμού.
Η αποθέωση της εργασίας-λάστιχο μαζί με τη βαθιά ιδεολογική οπισθοχώρηση για τον πραγματικό ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία ενδυναμώνει τις έμφυλες ανισότητες και τα έμφυλα στερεότυπα. Η προσπάθεια για ακραία συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αποθεώνει την ατομική γυναικεία ευθύνη απέναντι στην οικογένεια ακόμη κι όταν θεσπίζεται η δυνατότητα συμμετοχής του πατέρα στη φροντίδα του παιδιού στην καλύτερη περίπτωση μετακυλύει το βάρος και την ευθύνη στο ζευγάρι.
Με το ν/σ Χατζηδάκη ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός σαρώνει, ως παρωχημένα, εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις του φεμινιστικού και του εργατικού κινήματος, τα οποία καταργούνται ως άχρηστα βαρίδια για χάρη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Η Συνέλευση 8 Μάρτη απευθύνεται σε σωματεία, συνδικαλιστικές, εργατικές, φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙ συλλογικότητες με σκοπό να αναλάβουμε από κοινού δράση για να προασπίσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα και την έμφυλη ισότητα.
Με ένα ριζοσπαστικό και φεμινιστικό εργατικό κίνημα υπερασπιζόμαστε ίσα δικαιώματα στη δουλειά και στο σπίτι. Από όλα τα παραπάνω συνειδητοποιούμε ότι μόνο η συλλογική δράση και οι αγώνες μας μπορούν να ανακόψουν την επιδείνωση στις ζωές μας, ώστε να ζήσουμε σε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, σε σπίτι και δουλειά, χωρίς σεξισμό, καταπίεση, εκμετάλλευση, μια κοινωνία αντικαπιταλιστική και αντιπατριαρχική.
Καλούμε στην απεργία της ΑΔΕΔΥ & σωματείων την Πέμπτη 3 Ιούνη και στις κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν!
