Στο επίπεδο του εργατικού ζητήματος, η κυβέρνηση του προέδρου Μακρόν και του πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ, προωθεί με διαδικασία επείγοντος και με ψευδεπίγραφο πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας
«Ούτε θερινή εκεχειρία, ούτε εκλογική εκεχειρία» ήταν στο Παρίσι το σύνθημα των διαδηλωτών του «Κοινωνικού Μετώπου» (Front Social) λίγες μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, στις πρώτες αυτές κινητοποιήσεις ενάντια στην εσπευσμένη νομοθέτηση των πρώτων πυλώνων του προγράμματος Μακρόν: την αποδόμηση των εργατικών κατακτημένων και την ενσωμάτωση στο κοινό Δίκαιο των διατάξεων του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Η δυναμική αυτή παρουσία δυνάμεων που αντιστέκονται στην νέα και επικίνδυνη διακυβέρνηση της Γαλλίας, δεν αποκρύπτει τον δύσκολο συσχετισμό δυνάμεων που διαμορφώνεται μετά τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές. Ακόμη κι αν η Αριστερά εμφανίζεται σήμερα ιδιαίτερα ενισχυμένη, παραμένει ως πραγματικότητα η ευρεία συσπείρωση της ολιγαρχίας γύρω από έναν «κεντρώο» νεοφιλελεύθερο πόλο που κατέχει σχεδόν τα δύο τρίτα των εδρών του κυρίου νομοθετικού σώματος της Γαλλίας.
Ο συσχετισμός αυτός αντανακλά ευρύτερους ευρωενωσιακούς συσχετισμούς και πολιτικά σχέδια, υποστηριζόμενα από την ηγεσία της νεοφιλελεύθερης ολιγαρχικής ΕΕ.
Η ενδημική παρουσία του φαινομένου της τρομοκρατίας στην παγκόσμια και γαλλική σκηνή, και η προβολή της ακροδεξιάς ως αντίπαλου δέους στο φαντασιακό ισλαμικό κίνδυνο, δημιουργούν προϋποθέσεις για επιβολή ποικιλόμορφων αντιδημοκρατικών μέτρων, με κατάλυση ακόμη και της έννοιας της ιδιωτικής ζωής.
Ενάντια σε αυτούς τους όρους, οι διαδηλώσεις του «Κοινωνικού Μετώπου» πρέπει να θεωρηθούν προάγγελος ευρύτερων μαζικών κινητοποιήσεων στη νέα φάση της γαλλικής πολιτικής ζωής που αρχίζει από τον Σεπτέμβριο.
Τα επίδικα αυτής της φάσης είναι τα εργασιακά, οι πολιτικές ελευθερίες και η θέση της Αριστεράς.
Στο επίπεδο του εργατικού ζητήματος, η κυβέρνηση του προέδρου Μακρόν και του πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ, προωθεί με διαδικασία επείγοντος και με ψευδεπίγραφο πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας, την αποδόμηση κατακτήσεων δεκαετιών και την περιθωριοποίηση ή ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος, υπακούοντας (όπως και η προκάτοχος κυβέρνηση) στις Βρυξέλλες και τη μεγάλη γαλλική εργοδοσία.
Όσον αφορά τις πολιτικές ελευθερίες, η κυβέρνηση Μακρόν-Φιλίπ προωθεί την ένταξη των διατάξεων του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στο κοινό Δίκαιο, την οριστική δηλαδή παγιοποίησή τους και την ενδεχόμενη χρήση τους ενάντια σε συνδικαλιστές και ακτιβιστές, δηλ. την ουσιαστική νόθευση της δημοκρατικής ζωής.
Παραπέρα, προωθείται άμεσα η περικοπή επιδομάτων, η αύξηση των εισφορών των μισθωτών και συνταξιούχων, οι φοροαπαλλαγές προς όφελος των πλουσίων, που δίνουν το ταξικό στίγμα της νέας κυβέρνησης και προαναγγέλλουν πιο αντικοινωνικά μέτρα.
Η σημερινή γαλλική κυβέρνηση παραμένει ευάλωτη, παρά την ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει. Τόσο η διακηρυγμένη όσο και η ακήρυκτη ατζέντα της -πιστή μεταγραφή των επιθυμιών της γαλλικής μεγαλοαστικής τάξης0-, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μετά από σκληρές συγκρούσεις με τα λαϊκά στρώματα, ενώ διαφοροποιήσεις και συγκρούσεις υπάρχουν και στο εσωτερικό της αστικής τάξης.
Στην νέα γαλλική πολιτική περίοδο που αρχίζει τον Σεπτέμβριο η πολιτική και συνδικαλιστική Αριστερά θα παίξει καθοριστικό ρόλο. Με την «Ανυπότακτη Γαλλία» να έχει κατοχυρώσει στην κοινή γνώμη τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Μακρόν-Φιλίπ, η ανάγκη ευρείας συσπείρωσης της πολιτικής και συνδικαλιστικής Αριστεράς είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που, ενώ ζητάει εκεχειρίες και ευαγγελίζεται κοινωνικό διάλογο, στην πραγματικότητα οργανώνει την μεγαλύτερη επίθεση στα εργατικά και δημοκρατικά κατακτημένα που γνώρισε ποτέ η Γαλλία, και συγκεντρώνει πολεμοφόδια για να χτυπήσει τους διαδηλωτές, η απάντηση πρέπει να δοθεί από ένα κίνημα προσανατολισμένο στην αντίσταση, τη ρήξη και την ανατροπή με πολιτική βούληση, οργάνωση, πολιτικό σχέδιο και ενότητα δράσης.
