Για μια διαφορετική δομή της οργάνωσης των εργαζομένων

Η επι­κρά­τη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της ιδε­ο­λο­γί­ας της ιδιώ­τευ­σης τα τε­λευ­ταία τριά­ντα χρό­νια, είχαν ως απο­τέ­λε­σμα την απο­διάρ­θρω­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και τη στα­δια­κή πα­ρακ­μή του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα δεν κα­τά­φε­ρε να αντι­στα­θεί και να αρ­θρώ­σει έναν δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό λόγο, ακόμα και τα τε­λευ­ταία χρό­νια της πα­γκό­σμιας κρί­σης, με απο­τέ­λε­σμα να ητ­τη­θεί. Το ορ­γα­νω­μέ­νο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στη ση­με­ρι­νές συν­θή­κες αφού εξαι­ρεί από τις δομές του το 90% των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα και μέρος αυτών των δομών του είναι σω­μα­τεία σφρα­γί­δες ή μαϊ­μού.

Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας στην Ελ­λά­δα βιώ­νει πα­ράλ­λη­λα την πο­λι­τι­κή ήττα από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία διέ­ψευ­σε τις ενα­πο­μεί­να­σες ελ­πί­δες  & προσ­δο­κί­ες του και επη­ρέ­α­σε τους λαούς της Ευ­ρώ­πης και την αρι­στε­ρά σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη ζουν μια διαρ­κή λι­τό­τη­τα, στη νότια Ευ­ρώ­πη μά­λι­στα την πιο σκλη­ρή εκ­δο­χή της με ένα διαρ­κές μνη­μό­νιο, ενώ η ακρο­δε­ξιά έχει επα­νέλ­θει στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή (Ου­κρα­νία, Αυ­στρία, UKIP, AFD, Lepen).

Η ανερ­γία των νέων στην Ελ­λά­δα είναι 49% και οι μα­κρο­χρό­νια άνερ­γοι φτά­νουν το 72% του συ­νό­λου των ανέρ­γων. Αυτά τα με­γέ­θη της ανερ­γί­ας δεν πρό­κει­ται, υπό αυτές τις πο­λι­τι­κές συν­θή­κες, να μειω­θούν ση­μα­ντι­κά ακόμα και εάν υπάρ­ξει στο μέλ­λον οι­κο­νο­μι­κή με­γέ­θυν­ση.

Θυ­μί­ζο­ντας επο­χές να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας, έχουν επα­νέλ­θει τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης προ­σφύ­γων, οι οποί­οι ζουν χωρίς καμία προ­ο­πτι­κή και μέλ­λον.

Σε αυτή τη ζο­φε­ρή κα­τά­στα­ση υπάρ­χουν δυο ση­μα­ντι­κές πα­ρα­κα­τα­θή­κες. Το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος στην Ελ­λά­δα το κα­λο­καί­ρι του 2015, το οποίο απε­λευ­θέ­ρω­σε τη δε­δο­μέ­νη στιγ­μή τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τα φτω­χό­τε­ρα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα  απέ­να­ντι στο φόβο και την προ­πα­γάν­δα και η συ­μπα­ρά­στα­ση και αλ­λη­λεγ­γύη των λαών της Ευ­ρώ­πης.

Τα πα­ρα­πά­νω απο­τε­λούν τα δε­δο­μέ­να που πρέ­πει να λά­βου­με υπόψη μας για να δούμε τι να κά­νου­με.

Θα πρέ­πει λοι­πόν να προ­σπα­θή­σου­με να πε­ρι­γρά­ψου­με τη δια­φο­ρε­τι­κή δομή της ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, του πο­λι­τι­κού λόγου που αρ­θρώ­νουν και τους τρό­πους αντί­στα­σής τους.

Οι δομές αυτές θα πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νουν όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με στα­θε­ρή ή ελα­στι­κή σχέση, ορι­σμέ­νου ή αο­ρί­στου, ανέρ­γους και με­τα­νά­στες. Προ­ϋ­πό­θε­ση απο­τε­λεί η δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία με την ενερ­γή συμ­με­το­χή στη λήψη απο­φά­σε­ων αντί της ανά­θε­σης. Η αντι­προ­σώ­πευ­ση, η οποία επι­κρα­τεί στα ση­με­ρι­νά σω­μα­τεία, θα πρέ­πει να πε­ριο­ρι­στεί ση­μα­ντι­κά με τη βο­ή­θεια της ση­με­ρι­νής τε­χνο­λο­γί­ας.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι συ­γκρο­τη­μέ­να οφεί­λουν να δια­μορ­φώ­σουν άποψη για τον τρόπο πα­ρα­γω­γής εκεί που ερ­γά­ζο­νται γιατί αυτοί είναι που το πα­ρά­γουν και όχι κά­ποιοι «ει­δι­κοί» ή τε­χνο­κρά­τες.  Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα πρέ­πει να ορ­γα­νώ­νο­νται με γνώ­μο­να το αγαθό (υγεία, παι­δεία, τρα­πε­ζι­κή πίστη κλπ) που πα­ρά­γουν και όχι τη συ­ντε­χνία τους. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι για πα­ρά­δειγ­μα στην υγεία δη­μό­σια και ιδιω­τι­κή θα πρέ­πει να είναι από κοι­νού ορ­γα­νω­μέ­νοι -και όχι πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νοι όπως σή­με­ρα με εκα­το­ντά­δες σω­μα­τεία και δια­φο­ρε­τι­κή συ­νο­μο­σπον­δία- με γνώ­μο­να το πως πρέ­πει να λει­τουρ­γεί το σύ­στη­μα υγεί­ας προς όφε­λος του συ­νό­λου των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα δεν μπο­ρεί να αλ­λά­ξει από την κο­ρυ­φή του λόγω της γρα­φειο­κρα­τι­κής του δομής αλλά μόνο από τη βάση του. Αυτοί που θε­ω­ρούν ότι μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν τους ση­με­ρι­νούς συ­σχε­τι­σμούς στην ηγε­σία του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, το μόνο που θα κα­τα­φέ­ρουν είναι να αθροι­στούν με τους υπό­λοι­πους γρα­φειο­κρά­τες. Μόνο εάν αλ­λά­ξει η βάση στην ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων  θα αλ­λά­ξει συ­νο­λι­κά και η δομή του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Εκτός όμως από τη δομή, το νέο ξε­κί­νη­μα προ­ϋ­πο­θέ­τει και την αλ­λα­γή του πο­λι­τι­κού λόγου. Ο λόγος πρέ­πει να είναι ορα­μα­τι­κός και το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα αξιό­πι­στο.

Οι συν­δι­κα­λι­στές θα πρέ­πει να αντι­λαμ­βά­νο­νται τον συν­δι­κα­λι­σμό ως με­τα­φο­ρά της γνώ­σης και της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης, καθώς ο συν­δι­κα­λι­σμός δεν είναι επάγ­γελ­μα και κα­ριέ­ρα όπως συμ­βαί­νει σε με­γά­λο βαθμό σή­με­ρα με απο­τέ­λε­σμα να  είναι απα­ξιω­μέ­νος στα μάτια των ερ­γα­ζο­μέ­νων.  Για να γίνει πράξη αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει τη λήψη των κα­τάλ­λη­λων μέ­τρων όπως η εναλ­λα­γή θη­τειών.

Το σύν­θη­μα «λι­γό­τε­ρη δου­λειά - δου­λειά για όλους» πρέ­πει να απο­τε­λεί κα­θο­λι­κό αί­τη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων απέ­να­ντι στην λου­μπε­νο­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης και την ανερ­γία.

Τέλος θα πρέ­πει να βρού­με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους αντί­στα­σης. Η φήμη μιας εται­ρεί­ας σή­με­ρα απο­τε­λεί σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις το πιο πο­λύ­τι­μο στοι­χείο του ενερ­γη­τι­κού της. Θα μπο­ρού­σε λοι­πόν ένα μπο­ϋ­κο­τάζ να έχει πολ­λα­πλά­σια απο­τε­λέ­σμα­τα από μια απερ­γία σε συν­θή­κες οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης σή­με­ρα.