Για να μείνουν όρθια…τα κέρδη τους

Πίσω από τις ανέξοδες κορώνες για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της κοινωνικής ανισότητας, η δέσμη των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ (ύψους 13,4 δισ. ευρώ) αποκαλύπτει την αγωνία της Κουμουνδούρου να εμφανιστεί ως καλύτερος υπερασπιστής της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης, από ότι είναι ήδη ο «γαλάζιος Μωυσής». 

Στην ευρωπαϊκή συζήτηση περί χρηματοδότησης, ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται με τη λύση των δανείων του ESM χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ζητώντας αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, δηλαδή την προσωρινή χαλάρωση και όχι κατάργηση των κανόνων της δημοσιονομικής πειθαρχίας που θωρακίζουν την ευρωλιτότητα. 

Κατά τα άλλα, στην ίδια παρουσίαση, ο Τσακαλώτος πέταξε και ένα «η λιτότητα δεν είναι απάντηση σε καμία ερώτηση», μπας και διαχωριστεί από τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους του Κούλη, τους οποίους εγκάλεσε γιατί δεν στηρίζουν φανατικά την πρόταση Μέρκελ-Μακρόν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ…Γιατί αν δεν κάνεις «προοδευτική συμμαχία» με τις ευρωηγεσίες, με ποιόν θα κάνεις; 

Φυσικά, όπως άλλωστε και ο Βρούτσης, ο ΣΥΡΙΖΑ επικροτεί το πρόγραμμα SURE που μετατρέπει τη σταθερή εργασία σε εκ περιτροπής και θα οδηγήσει σε μειώσεις μισθών τουλάχιστον 20%! Γιατί κατά τη συνήθη σοσιαλφιλελεύθερη ρητορική, «εργοδότες και εργαζόμενοι μαζί θα βγουν από την κρίση». Αρκεί οι δεύτεροι να φορτωθούν τα βάρη και να πληρώσουν το λογαριασμό.

Από παροχές και χαριστικές ρυθμίσεις προς τις επιχειρήσεις, άλλο τίποτα στο πλούσιο καλάθι του Α. Τσίπρα. Λεφτά με ουρά από τα δημόσια ταμεία (πάνω από 8 δισ. ευρώ)  για τους αναξιοπαθούντες καπιταλιστές. Ειδικότερα πρότεινε: την πλήρη κάλυψη του ασφαλιστικού και μισθολογικού κόστους από το κράτος στις επιχειρήσεις με αναστολή λειτουργίας και μέρους του στις υπόλοιπες, μη επιστρεπτέα ενίσχυση για κεφάλαιο κίνησης απευθείας από το κράτος, ειδικά εγγυοδοτικά εργαλεία μέσω της Αναπτυξιακής Τράπεζας, ισχυρό πακέτο εγγυήσεων από το κράτος για ευνοϊκό δανεισμό (κοινώς δανεικά και αγύριστα…), ειδική μέριμνα για τα αφεντικά στον τουρισμό που εμφάνισαν υπερκέρδη τα τελευταία χρόνια. Και για τις ζημιογόνες επιχειρήσεις, ανακεφαλαιοποιήσεις κατά τα πρότυπα των τραπεζών και εθνικοποίηση με αποζημίωση των μετόχων. Γιατί όπως και πάλι προστάζει το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο, τα κέρδη είναι ιδιωτικά και οι ζημιές δημόσιες. 

Για την ενίσχυση του ΕΣΥ όμως, το σχετικό κονδύλι μειώνεται απότομα, μιας και για την προστασία του λαού προορίζονται μόλις 500 εκ. ευρώ (+500 εκ. ευρώ προοπτικά), αποκαλύπτοντας ωμά πως για τον ΣΥΡΙΖΑ προέχει η «ρευστότητα της αγοράς» και όχι η πρόσληψη γιατρών, νοσηλευτών και η προμήθεια του αναγκαίου υγειονομικού υλικού.

Από το «μπούκωμα» όσων ζουν από τον ιδρώτα μας (και στη διάρκεια της πανδημίας φάνηκε η κοινωνική τους…μη χρησιμότητα), για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, περισσεύουν τα «αποφάγια». Ένα «Εισόδημα Έκτακτης Ανάγκης» που θα καλύπτει με 400 ευρώ μηνιαίως κάθε πρώτο ενήλικο μέλος νοικοκυριού, 200 ευρώ κάθε πρόσθετο ενήλικο μέλος και με 100 ευρώ το κάθε παιδί. Και αυτό για 4 μήνες. Με άλλα λόγια, η μόνιμη υποβάθμιση των εργατικών δικαιωμάτων, της σταθερής δουλειάς και του αξιοπρεπούς μισθού και η υποκατάστασή τους με τη λογική των έκτακτων «βοηθημάτων» προς τους πιο αδύναμους. 

«Εξαιρετικά» δείγματα αυτής της επιδοματικής πολιτικής είδαμε εξάλλου στην πρόσφατη κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με τα υπόλοιπα μνημονιακά μέτρα, την υπονόμευση του απεργιακού δικαιώματος, την εθνικιστική πλειοδοσία με τις ΑΟΖ, τον δήθεν «ανθρωπισμό» που ύψωνε τείχη στους πρόσφυγες και όλες τις άλλες «ρεαλιστικές» επιλογές που έστρωσαν το δρόμο στο Μητσοτάκη. 

Η πλήρης και οριστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει επουσιώδεις διαφοροποιήσεις από τις μέχρι σήμερα παρεμβάσεις της ΝΔ. Ακόμα και στην περίπτωση που η σημερινή «υπεύθυνη αντιπολίτευση» βρισκόταν στα κυβερνητικά έδρανα, μια ανάλογη πολιτική διεξόδου με γνώμονα τα κέρδη των λίγων θα ακολουθούσε, όπως μαρτυρούν και οι θέσεις της. 

Από τη σκοπιά των συμφερόντων των «από κάτω», τα ριζοσπαστικά μέτρα που απαιτούνται για να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους, είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχουν στις επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, που μοχθεί, με ομολογουμένως αξιοσημείωτο ζήλο, να εμφανιστεί ως αποτελεσματικότερο πολιτικό στήριγμα των «από πάνω», μπροστά στα σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που διαφαίνονται.