Είναι παράδοξο να αποχωρείς από ένα κόμμα στις ιδεολογικές αρχές και το πρόγραμμα του οποίου παραμένεις πιστός. Είναι λυπηρό να αποχωρείς από το κόμμα του οποίου υπήρξες ιδρυτικό μέλος. Αλλά το κόμμα αυτό έχει ακυρωθεί. Οι συλλογικές του αποφάσεις και διακηρύξεις ξεχάστηκαν, τα πολιτικά του όργανα καλούνται απλά να επικυρώσουν αποφάσεις που έχουν ληφθεί από άλλα κέντρα και τα μέλη του δεν έχουν την δυνατότητα παρέμβασης ούτε σε ένα συνέδριο. Συνέδριο που αποφασίστηκε, που εξαγγέλθηκε, αλλά δεν θα γίνει ποτέ.

Ένα κόμμα πρό­τυ­πο για όλη την ευ­ρω­παϊ­κή αρι­στε­ρά, ένα κόμμα ρι­ζο­σπα­στι­κό, σή­με­ρα αδυ­να­τεί να υπε­ρα­σπι­στεί τον γραμ­μα­τέα, τα στε­λέ­χη και τα μέλη του. Το κόμμα που έκανε την αρι­στε­ρά κυ­βέρ­νη­ση, είναι σή­με­ρα υπο­χρε­ω­μέ­νο να ακού­ει μέλος της κυ­βέρ­νη­σης να μιλά για την «αρι­στε­ρά του τί­πο­τα» και να συ­κο­φα­ντεί την νε­ο­λαία του, χωρίς να μπο­ρεί να αντι­δρά­σει.

 Το δί­πο­λο «κόμμα αρι­στε­ρό, ρι­ζο­σπα­στι­κό και ακυ­ρω­μέ­νο» από τη μία μεριά, «κυ­βέρ­νη­ση μνη­μο­νια­κή» από την άλλη, μπο­ρεί να βο­λεύ­ει και να χωρά τους οπα­δούς της τέ­χνης του εφι­κτού, αλλά όχι εμένα.

Δεν με χωρά το ξό­δε­μα της με­γα­λύ­τε­ρης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής νίκης της αρι­στε­ράς σε όλη την Ευ­ρώ­πη, μόλις μέσα σε έξι μήνες. Ούτε το ξό­δε­μα του 62% ΟΧΙ του ελ­λη­νι­κού λαού – κό­ντρα σε ένα τε­ρά­στιο πο­λι­τι­κό, μι­ντια­κό και τρα­πε­ζι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα – μόλις σε μία ώρα. Δεν με χωρά ο ατα­ξι­κός-ου­δέ­τε­ρος λόγος, η υιο­θέ­τη­ση της επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας και της φρα­σε­ο­λο­γί­ας των προη­γού­με­νων, η τή­ρη­ση των γρα­φών του μνη­μο­νί­ου. Ούτε ως τα­κτι­κή κί­νη­ση, ούτε ως απο­τέ­λε­σμα εκ­βια­σμών, ούτε ως στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή.

Είμαι στην αρι­στε­ρά πάνω από τρεις δε­κα­ε­τί­ες. Τα τε­λευ­ταία οκτώ χρό­νια υπήρ­ξα συ­νερ­γά­της του προ­έ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Επέ­λε­ξα αυτά τα τε­λευ­ταία χρό­νια να μην το­πο­θε­τού­μαι δη­μό­σια. Στις 20 Φλε­βά­ρη δια­τύ­πω­σα τις εν­στά­σεις μου και τις επι­φυ­λά­ξεις μου. Στα μέσα του κα­λο­και­ριού, δή­λω­σα ότι το νέο πο­λι­τι­κό σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης με βρί­σκει αντί­θε­το και υπέ­βαλ­λα γρα­πτώς την πα­ραί­τη­σή μου από την Γε­νι­κή Γραμ­μα­τεία του Πρω­θυ­πουρ­γού. Ανέ­λα­βα την προ­σω­πι­κή και πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη που μου ανα­λο­γεί, για όσα δεν έκανα, για όσα δεν είπα, για όσα δεν μπό­ρε­σα να απο­τρέ­ψω.

Μετά από την προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών, δεν έχω άλλη επι­λο­γή από τη δη­μό­σια έκ­φρα­ση της πο­λι­τι­κής δια­φω­νί­ας μου. Η προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών δεν είναι τί­πο­τε άλλο, παρά μία κί­νη­ση εκ­κα­θά­ρι­σης της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής μας Ομά­δας και του κόμ­μα­τος. Δεν είναι τί­πο­τα άλλο παρά η κα­τα­σκευή του απα­ραί­τη­του εσω­τε­ρι­κού εχθρού. Δεν είναι τί­πο­τε άλλο, παρά το τε­λευ­ταίο κε­φά­λαιο του σε­να­ρί­ου διά­σπα­σης του κόμ­μα­τος. Σε­νά­ριο που άκου­γα ένα χρόνο τώρα από τους πο­λι­τι­κούς δια­κι­νη­τές της βί­αι­ης ωρί­μαν­σης, της δια­χεί­ρι­σης και της κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας, αλλά δεν πί­στευα ότι θα το δω να υλο­ποιεί­ται. Διαν­θι­σμέ­νο μά­λι­στα από απα­ρά­δε­κτες και χυ­δαί­ες προ­σω­πι­κές επι­θέ­σεις, αδια­νό­η­τους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς και συ­κο­φα­ντί­ες εις βάρος συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών που πο­ρεύ­ο­μαι μαζί τους δε­κα­ε­τί­ες.

Ναι. Ζούμε στιγ­μές κρί­σι­μες και ιστο­ρι­κές. Και πάλι την τε­λευ­ταία λέξη και σφρα­γί­δα θα βάλει ο ελ­λη­νι­κός λαός. Ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά, απλά επι­λέ­γουν με ποιου κει­μέ­νου τις λέ­ξεις θα ταυ­τι­στούν.

Απο­χω­ρώ από το κόμμα. Πο­λι­τι­κά θα στη­ρί­ξω, με όσες δυ­νά­μεις μου έχουν απο­μεί­νει, τους συ­ντρό­φους και τις συ­ντρό­φισ­σες που πα­ρα­μέ­νουν πι­στοί και πι­στές στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των μελών και των κι­νη­μά­των, στις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις, το πρό­γραμ­μα και την εκλο­γι­κή δια­κή­ρυ­ξη του.

Σχετικά

Ετικέτες