Για τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς με σταθμό τις εκλογές του ΤΕΕ

Η επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ να πο­δο­πα­τή­σει τη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία του με­γα­λειώ­δους ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και να νο­μι­μο­ποι­ή­σει – εν μέσω του “σοκ” – στις προη­γού­με­νες εθνι­κές εκλο­γές τις επερ­χό­με­νες μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές που υπα­γο­ρεύ­ουν η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και το ΔΝΤ, κιν­δυ­νεύ­ει να εμπε­δώ­σει το δόγμα της  “μη εναλ­λα­κτι­κής“, και δη­μιουρ­γεί ασφυ­κτι­κά πλαί­σια για τις φωνές που αμ­φι­σβη­τούν την κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή σε όλα τα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα. Είναι ακρι­βώς αυτή η κα­τά­στα­ση που επι­βάλ­λει την ανα­ζή­τη­ση αξιό­πι­στων απα­ντή­σε­ων στα προ­βλή­μα­τα που ζει ο κό­σμος των μη­χα­νι­κών, και κυ­ρί­αρ­χα οι μη­χα­νι­κοί που ζουν, ή θέ­λουν να ζή­σουν, από τη δου­λειά τους: οι άνερ­γοι και υπο­α­πα­σχο­λού­με­νοι μη­χα­νι­κοί, οι ιδιω­τι­κοί υπάλ­λη­λοι των επι­σφα­λών ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων (με τα μαύρα, τα voucher, τα 5μηνα, τις ωρο­μι­σθί­ες και τα μπλο­κά­κια) και της ανα­σφά­λειας για το μέλ­λων, οι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι που έχουν υπο­στεί ση­μα­ντι­κές πε­ρι­κο­πές στα ει­σο­δή­μα­τά τους, οι ελεύ­θε­ροι επαγ­γελ­μα­τί­ες που στη με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα δεν τα βγά­ζουν πέρα ενώ  την ίδια στιγ­μή το αντι­κεί­με­νο της δου­λειάς υπο­βαθ­μί­ζε­ται πέρα από το να μειώ­νε­ται, και οι συ­ντα­ξιού­χοι των οποί­ων μειώ­νε­ται τόσο το άμεσο όσο και το κοι­νω­νι­κό ει­σό­δη­μα δια της κα­τε­δά­φι­σης του συ­στή­μα­τος υγεί­ας και των κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών γε­νι­κό­τε­ρα.

Τα φλέ­γο­ντα ζη­τή­μα­τα που έχου­με να απα­ντή­σου­με είναι πολλά:

• Η μα­ζι­κή φυγή των συ­να­δέλ­φων, και κυ­ρί­ως των νε­ό­τε­ρων, προς το εξω­τε­ρι­κό και την ανά­γκη ανά­σχε­σής της. Ανά­γκη που συ­νε­πά­γε­ται τη συ­γκρό­τη­ση προ­τά­σε­ων για την εξεύ­ρε­ση ερ­γα­σί­ας των μη­χα­νι­κών, και μά­λι­στα όχι εις βάρος της υπό­λοι­πης κοι­νω­νί­ας, για πα­ρά­δειγ­μα με τους μη­χα­νι­κούς σε ρόλο φο­ροει­σπρά­κτο­ρα, αλλά προς όφε­λός της. Χρειά­ζε­ται ένα άλλο μο­ντέ­λο που δεν θα αξιο­ποιεί ετε­ρο­βα­ρώς (όπως συ­νέ­βαι­νε επί δε­κα­ε­τί­ες με την οι­κο­δο­μή) αλλά συ­νο­λι­κά τους μη­χα­νι­κούς, και τις αυ­ξη­μέ­νες γνώ­σεις και δυ­να­τό­τη­τες των νέων γε­νιών – που τις αντι­λαμ­βά­νο­νται ολό­κλη­ρες πο­λυ­ε­θνι­κές και ανα­σχε­διά­ζουν τον πα­γκό­σμιο κα­τα­με­ρι­σμό τους με κόμβο την Ελ­λά­δα -, αλλά θα έχει ως βα­σι­κό πυ­λώ­να τις μό­νι­μες και στα­θε­ρές ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις. Προ­φα­νώς κάτι τέ­τοιο δεν είναι εύ­κο­λο στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες και συν­δέ­ε­ται με συ­νο­λι­κό­τε­ρες ανα­τρο­πές στις ασκού­με­νες πο­λι­τι­κές, αλλά βα­σι­κοί άξο­νες μπο­ρούν και πρέ­πει να αρ­χί­σουν να απα­ντώ­νται από σή­με­ρα.

• Η μάχη για τη μη εφαρ­μο­γή της ασφα­λι­στι­κής λη­στεί­ας του νόμου Κα­τρού­γκα­λου, και η ανα­ζω­πύ­ρω­ση των αντι­στά­σε­ων που φά­νη­καν την πε­ρα­σμέ­νη άνοι­ξη, αλλά υπο­σκά­φτη­καν με την ευ­θύ­νη και της ηγε­σί­ας του ΤΕΕ, και του ποιος θα πλη­ρώ­σει το “μάρ­μα­ρο” των αυ­ξή­σε­ων των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών για τους ερ­γα­ζό­με­νους στον ιδιω­τι­κό τομέα. Μια μάχη που πρέ­πει να δοθεί και με επι­θε­τι­κές θέ­σεις, όπως αυτές απο­τυ­πώ­νο­νται σε με­γά­λο βαθμό και από την Ανοι­χτή Συ­νέ­λευ­ση και τα Σω­μα­τεία των ερ­γα­ζο­μέ­νων του κλά­δου, για να είναι βιώ­σι­μες και οι ζωές μας και το τα­μείο, την ώρα που τα απο­θε­μα­τι­κά του ΤΣΜΕ­ΔΕ συ­νε­χί­ζουν να λε­η­λα­τού­νται, μετά το PSI, αλλά και με τις συ­νε­χείς ανα­κε­φα­λαιο­ποι­ή­σεις της Attica Bank. Σε μια συ­γκυ­ρία που απο­δει­κνύ­ε­ται με τον πιο κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο η εξαρ­χής λαν­θα­σμέ­νη το­πο­θέ­τη­ση του ΤΣΜΕ­ΔΕ στην Attica, με το σκά­σι­μο του ου­σια­στι­κά υπερ­δε­κα­ε­τούς σκαν­δά­λου της χο­ρή­γη­σης θα­λασ­σο­δα­νεί­ων σε “ημε­τέ­ρους” από την τρά­πε­ζα χωρίς εγ­γυ­ή­σεις, με τη δε­δο­μέ­νη ευ­θύ­νη του “συ­στή­μα­τος ΤΕΕ” και των κυ­βερ­νή­σε­ων που έπαι­ζαν πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια στις πλά­τες των ερ­γα­ζό­με­νων μη­χα­νι­κών – τόσο των προη­γού­με­νων όσο και της ση­με­ρι­νής,  που την αξιο­ποιεί ως και για την δια­μόρ­φω­ση της “νέας δια­πλο­κής” – , σε μια σχέση αι­μορ­ρα­γί­ας που πρέ­πει να λάβει τέλος άμεσα.

• Η από­κρου­ση της ρευ­στο­ποί­η­σης των επαγ­γελ­μα­τι­κών δι­καιω­μά­των όπως άρ­χι­σε να δρο­μο­λο­γεί­ται από τα προη­γού­με­να χρό­νια με τη συ­ναί­νε­ση του “συ­στή­μα­τος ΤΕΕ”, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα τα ενερ­γεια­κά πι­στο­ποι­η­τι­κά, αλλά και της λο­γι­κής “ει­δι­κό­τη­τα ενα­ντί­ον ει­δι­κό­τη­τας” με τον τρόπο που ει­σά­γε­ται η συ­ζή­τη­ση στο ΤΕΕ, αλλά και σε πολ­λούς επι­στη­μο­νι­κούς συλ­λό­γους, με την επί­γνω­ση ότι μες στην κρίση οι απα­ντή­σεις δεν βρί­σκο­νται στην ανα­κα­τα­νο­μή της “ενα­πο­μεί­να­σας πίτας” με­τα­ξύ των ει­δι­κο­τή­των. Προ­φα­νώς, τα επαγ­γελ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα πρέ­πει να συν­δέ­ο­νται με τα προ­γράμ­μα­τα σπου­δών των αντί­στοι­χων σχο­λών στην Ελ­λά­δα συ­νο­λι­κά (και όχι με το πρό­γραμ­μα της κάθε σχο­λής με­μο­νω­μέ­να), στη λο­γι­κή της διεύ­ρυν­σης για όσες ει­δι­κό­τη­τες έχουν πε­ριο­ρι­σμέ­νο επαγ­γελ­μα­τι­κό αντι­κεί­με­νο, ενώ αυτό κα­λύ­πτε­ται από τις αντί­στοι­χες σπου­δές. Ταυ­τό­χρο­να, θα πρέ­πει να υπάρ­ξει μέ­ρι­μνα από­δο­σης δι­καιω­μά­των στους απο­φοί­τους των νέων ει­δι­κο­τή­των (όπως οι μη­χα­νι­κοί χω­ρο­τα­ξί­ας και οι μη­χα­νι­κοί πε­ρι­βάλ­λο­ντος) και, ταυ­τό­χρο­να, να ανοί­ξει η συ­ζή­τη­ση για τους τρό­πους εκ­προ­σώ­πη­σης των ει­δι­κο­τή­των αυτών στο Επι­με­λη­τή­ριο.

• Η ανά­γκη της απο­τύ­πω­σης ενός άλλου προ­τύ­που για την οι­κο­νο­μία της χώρας, συν­δε­δε­μέ­νου με τον πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό, κό­ντρα στις λο­γι­κές των fast track επεν­δύ­σε­ων, και της “ανά­πτυ­ξης άνευ όρων” που τε­λι­κά θα διευ­ρύ­νει τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες, θα επι­βα­ρύ­νει το φυ­σι­κό και δο­μη­μέ­νο πε­ρι­βάλ­λον και για τα χρό­νια που θα ακο­λου­θή­σουν την κρίση, και θα εδραιώ­σει την κυ­ριαρ­χία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού τόσο στους όρους με τους οποί­ους ασκεί­ται το επάγ­γελ­μα του μη­χα­νι­κού, αλλά και στο ίδιο το αντι­κεί­με­νό του.

Σε αυτή τη βάση, το έδα­φος της κοι­νω­νι­κής ήττας και της ανά­γκης να συ­γκρο­τη­θούν ξανά οι αντι­στά­σεις, αλλά κυ­ρί­ως να ακου­στεί ότι υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή, η συ­νερ­γα­σία των συλ­λο­γι­κο­τή­των του ΤΕΕ με ανα­φο­ρά στον ευ­ρύ­τε­ρο χώρο της αρι­στε­ράς, δεν φα­ντά­ζει απλώς πιο ανα­γκαία από ποτέ, αλλά είναι ου­σια­στι­κά μο­νό­δρο­μος για να υπάρ­ξει επό­με­νη μέρα. Συ­νερ­γα­σία που προ­κύ­πτει τόσο από τους αγώ­νες και τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα για τα ζη­τή­μα­τα της ασφά­λι­σης των μη­χα­νι­κών, όσο και από τις το­πο­θε­τή­σεις για τα ζη­τή­μα­τα του κλά­δου και στη νέα μνη­μο­νια­κή εποχή. Συ­νερ­γα­σία σε μια νέα βάση, που δεν θα επι­χει­ρεί απλώς να συ­γκολ­λή­σει ευ­και­ρια­κά υπαρ­κτές πα­ρα­τά­ξεις, αλλά να επι­τρέ­ψει και σε νέα δυ­να­μι­κά να εκ­φρα­στούν μέσα από αυτή, και να δια­μορ­φώ­σουν και νέους τρό­πους πα­ρέμ­βα­σης για τους μη­χα­νι­κούς, όχι μόνο μέσα, αλλά και έξω από το ΤΕΕ, ει­δι­κά σή­με­ρα που χι­λιά­δες συ­νά­δελ­φοι, και κυ­ρί­ως νέοι, απο­κλεί­ο­νται από το επάγ­γελ­μα.

Μια συ­νερ­γα­σία που εδρά­ζε­ται στην αντι­μνη­μο­νια­κή και αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση και στην ανά­γκη να κα­ταρ­γη­θούν τα μνη­μό­νια, να σπά­σει ο φαύ­λος κύ­κλος του ατέρ­μο­νου δα­νει­σμού για την κά­λυ­ψη ενός μη βιώ­σι­μου χρέ­ους, αλλά και οι κη­δε­μο­νία που επι­βάλ­λε­ται από τους δα­νει­στές ως ανα­γκαία συν­θή­κη για μια άλλη πο­ρεία για τους “από κάτω” της κοι­νω­νί­ας μας και τους μη­χα­νι­κούς που συ­γκα­τα­λέ­γο­νται σε αυ­τούς, αλλά δεν θα στα­μα­τά­ει εκεί. Για να κα­λύ­πτο­νται και οι επαρ­κείς συν­θή­κες,

• θα επι­χει­ρεί να απα­ντή­σει ει­λι­κρι­νώς και με συ­γκε­κρι­μέ­νο τρόπο και στα προ­α­να­φερ­θέ­ντα ζη­τή­μα­τα, επι­τρέ­πο­ντας σε κάθε εν­δια­φε­ρό­με­νο συ­νά­δελ­φο να συν­δρά­μει ισό­τι­μα σε αυτή την προ­σπά­θεια, ανε­ξαρ­τή­τως του πόσα χρό­νια ασχο­λεί­ται και εάν ανήκε ή όχι σε μια εκ των υπαρ­χου­σών πα­ρα­τά­ξε­ων.

• θα τολμά να αγ­γί­ζει πλευ­ρές τις κοι­νω­νι­κής ευ­θύ­νης του μη­χα­νι­κού, ει­δι­κά όταν έρ­χε­ται αντι­μέ­τω­πη με συ­ντε­χνια­κές λο­γι­κές

• θα συν­δια­λέ­γε­ται με τις προ­σεγ­γί­σεις και τα εγ­χει­ρή­μα­τα της συ­νερ­γα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, τα οποία ήδη ανα­πτύσ­σο­νται σε το­μείς της δρα­στη­ριό­τη­τας των μη­χα­νι­κών, σε μια λο­γι­κή συ­νο­λι­κό­τε­ρης προ­ώ­θη­σής τους ως ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος ενός άλλου οι­κο­νο­μι­κού μο­ντέ­λου, το οποίο δεν θα έχει το κέρ­δος ως κρι­τή­ριο λήψης των απο­φά­σε­ων, αλλά την κά­λυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών.

• θα ανοί­γει τη συ­ζή­τη­ση για τα ζη­τή­μα­τα των υπο­δο­μών και των αλ­λα­γών της πε­ριό­δου, όπως

– τα δη­μό­σια έργα και τη “με­λε­το­κα­τα­σκευή” που θε­ω­ρη­τι­κά “ανοί­γει” το κλει­στό σύ­στη­μα της κα­τα­σκευ­ής, αλλά στην πράξη κάνει ακρι­βώς το αντί­θε­το όσον αφορά τις με­λέ­τες

– τις διαρ­κείς πα­ρα­τά­σεις και ανα­νε­ώ­σεις των νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ων της αυ­θαί­ρε­της δό­μη­σης

–  τον Εθνι­κό Σχε­δια­σμό για τη Δια­χεί­ρι­ση των απορ­ριμ­μά­των, που ου­σια­στι­κά δεν εφαρ­μό­ζε­ται στα πε­ρι­φε­ρεια­κά σχέ­δια

–  τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις των δη­μο­σί­ων υπο­δο­μών και του δη­μο­σί­ου πλού­του γε­νι­κό­τε­ρα, και την ανά­γκη από­κρου­σής τους σε σύν­δε­ση με τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, από την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του Ελ­λη­νι­κού και τις επι­δρά­σεις της στο χω­ρο­τα­ξι­κό σχε­δια­σμό της Ατ­τι­κής, ως τον ΟΛΠ και τον ΟΛΘ, το σχε­δια­σμό των νέων logistics centers, και τη συ­σχέ­τι­σή τους με τη με­τα­τρο­πή της Ελ­λά­δας σε δια­με­τα­κο­μι­στι­κό κόμβο χωρίς δη­μό­σιες συ­γκοι­νω­νί­ες και με­τα­φο­ρές, και με την ει­σα­γω­γή του κι­νέ­ζι­κου ερ­γα­σια­κού μο­ντέ­λου που ήδη προ­ε­τοι­μά­ζει η COSCO στον Πει­ραιά.

–   τις ανα­διαρ­θρώ­σεις στην πα­ρα­γω­γή και στην αγορά της ενέρ­γειας όπως αυτές προ­κύ­πτουν τόσο από τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις ΑΔΜΗΕ και ΔΕΣΦΑ, όσο και από τη συ­νο­λι­κό­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση της “απε­λευ­θέ­ρω­σης” της αγο­ράς ενέρ­γειας

• Θα ενη­με­ρώ­νει τους συ­να­δέλ­φους για τα τε­κται­νό­με­να πίσω από τις “κλει­στές πόρ­τες” του ΤΕΕ, πράγ­μα που προ­σπα­θή­σα­με να κά­νου­με και ως ΤΟ­ΜΗ-ΑΔΜ το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, και θα επι­μέ­νει στην ανά­γκη εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του Επι­με­λη­τη­ρί­ου, την ώρα που η κα­τά­στα­ση σε αυτό το πεδίο χει­ρο­τέ­ρευ­σε μετά το κλεί­σι­μο του Ενη­με­ρω­τι­κού Δελ­τί­ου και την με­τα­τρο­πή του newsletter σε όχημα προ­βο­λής του εκά­στο­τε προ­έ­δρου. Την ίδια στιγ­μή, Θα επι­χει­ρεί να ανα­δεί­ξει άλλα συλ­λο­γι­κά μο­ντέ­λα λει­τουρ­γί­ας, τα οποία θα μπο­ρού­σαν να ανοί­ξουν το Επι­με­λη­τή­ριο ή του­λά­χι­στον πλευ­ρές της λει­τουρ­γί­ας του στα μέλη του, με πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα τη λει­τουρ­γία του ΣΑΔΑΣ με το #thisIsACo-op.

Σε αυτή τη βάση, η ΤΟ­ΜΗ-ΑΔΜ όχι απλώς αντα­πο­κρί­νε­ται, αλλά υπερ­θε­μα­τί­ζει στην ανά­γκη της συ­νερ­γα­σί­ας των δυ­νά­με­ων αυτών στο ΤΕΕ, δη­λα­δή στην ΑΕΠ-ΕΜ, τους ΑΜΑΚ, την Αρι­στε­ρή Στρο­φή και τη Συ­σπεί­ρω­ση Αρι­στε­ρών Μη­χα­νι­κών, αλλά και των πολ­λών συ­να­δέλ­φων που πα­ρα­μέ­νουν ενερ­γοί από τη δική μας σκο­πιά στα σω­μα­τεία του κλά­δου, την Ανοι­χτή Συ­νέ­λευ­ση και τα το­πι­κά και άλλα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα. Αξιο­ποιώ­ντας το πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα της δη­μιουρ­γί­ας της ΠΡ.Ε.Σ.Α. στο Σύλ­λο­γο Πο­λι­τι­κών Μη­χα­νι­κών Ελ­λά­δος, η ΤΟΜΗ θα δώσει όλες τις δυ­νά­μεις της ώστεαυτή η συ­νερ­γα­σία να είναι ακόμα πιο ευ­ρεία, να εμπλέ­ξει όλους τους εν­δια­φε­ρό­με­νους, και να δη­μιουρ­γή­σει τις βά­σεις για μια μελ­λο­ντι­κή νέα συλ­λο­γι­κό­τη­τα που θα κρα­τή­σει ζω­ντα­νή τη φωνή των μα­χό­με­νων μη­χα­νι­κών.