Για την κοινωνικοπολιτική ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Για τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς είναι μια κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δος, καθώς δια­κυ­βεύ­ο­νται η μα­κρο­πρό­θε­σμη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής σκη­νής, η πε­ραι­τέ­ρω αρ­νη­τι­κή με­τα­τό­πι­ση του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης αλλά και μια εξέ­λι­ξη συ­νο­λι­κό­τε­ρης οριο­θέ­τη­σης της Αρι­στε­ράς.

Σε αυτές τις συν­θή­κες, είναι ανα­γκαία η ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με στόχο τη συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη λαϊ­κών αντι­στά­σε­ων, τη συ­γκρό­τη­ση ορ­γα­νι­κών σχέ­σε­ων με τον κόσμο στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους αλλά και την προ­βο­λή, με μα­ζι­κό και λαϊκό τρόπο, του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος ερ­γα­τι­κής διε­ξό­δου από την κρίση. Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή είναι η μο­να­δι­κή που μπο­ρεί να σπά­σει την απο­γο­ή­τευ­ση και την αί­σθη­ση ότι οι αγώ­νες δεν μπο­ρούν να έχουν απο­τε­λέ­σμα­τα.

Η ενό­τη­τα δρά­σης στο μα­ζι­κό κί­νη­μα και η ενιαιο­με­τω­πι­κή πα­ρέμ­βα­ση στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους είναι απο­λύ­τως ανα­γκαί­ες. Ιδιαί­τε­ρα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, πρέ­πει να δια­μορ­φω­θεί ένας δια­κρι­τός τα­ξι­κός πόλος, που θα βάζει ανα­βαθ­μι­σμέ­νο αγω­νι­στι­κό σχε­δια­σμό, θα πιέ­ζει τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία και θα παίρ­νει αυ­το­τε­λείς πρω­το­βου­λί­ες. Που θα βάζει αι­τή­μα­τα σύ­γκρου­σης με τις κε­ντρι­κές αιχ­μές της αστι­κής στρα­τη­γι­κής, χωρίς όμως να τί­θε­ται ως προ­α­παι­τού­με­νο η συμ­φω­νία σε μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Αντί­στοι­χα, είναι κρί­σι­μη η κοινή πα­ρέμ­βα­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς αλλά και η κοινή πο­λι­τι­κή λει­τουρ­γία των δια­φο­ρε­τι­κών τά­σε­ων και δι­κτύ­ων στους χώ­ρους της νε­ο­λαί­ας, ιδιαί­τε­ρα της φοι­τη­τι­κής.

Χωρίς όμως τη συ­γκρό­τη­ση και ενός πο­λι­τι­κού με­τώ­που της Αρι­στε­ράς, οι προ­σπά­θειες για την ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών αγώ­νων θα προ­σκρού­ουν διαρ­κώς στους εκ­βια­σμούς των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων. Ένα τέ­τοιο μέ­τω­πο θα πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θεί στη βάση του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, με την επί­γνω­ση ότι η εφαρ­μο­γή του απαι­τεί με­γά­λες συ­γκρού­σεις και πρέ­πει να βα­σί­ζε­ται στη διαρ­κή λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση για να προ­χω­ρή­σει και να ανοί­ξει δρό­μους για ευ­ρύ­τε­ρες ανα­τρο­πές. Τον πυ­ρή­να ενός τέ­τοιου με­τώ­που μπο­ρούν να απο­τε­λούν μόνο οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, αφού δεν μπο­ρεί να πε­ρι­λαμ­βά­νει τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης ή των ανώ­τε­ρων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, υπό το πρί­σμα μιας «δια­τα­ξι­κής» ανά­πτυ­ξης ή πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης.

Σή­με­ρα υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις που απαι­τού­νται για τη συ­γκρό­τη­ση ενός τέ­τοιου κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κού με­τώ­που αλλά και η ανα­γκαία πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία στις βα­σι­κές προ­γραμ­μα­τι­κές πα­ρα­μέ­τρους. Σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση μπο­ρούν να συμ­με­τέ­χουν η ΛΑΕ, δυ­νά­μεις που ήρθαν σε ρήξη με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, Ανα­σύν­θε­ση ΟΝΡΑ, ΑΡΚ κ.ά.), η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, εφό­σον επα­νε­ξε­τά­σει την κα­τεύ­θυν­ση του σε­χτα­ρι­σμού και της πε­ρι­χα­ρά­κω­σης που έχει επι­λέ­ξει, αλλά και η Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση της συμ­φω­νί­ας στους κε­ντρι­κούς άξο­νες του προ­γράμ­μα­τος. Υπ’ αυτή την έν­νοια, το πρό­βλη­μα δεν έγκει­ται στην έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κής συμ­φω­νί­ας, αλλά στην έλ­λει­ψη βού­λη­σης, ιδιαί­τε­ρα των δυ­νά­με­ων που θέ­τουν ως προ­α­παι­τού­με­νο πο­λι­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας τη συμ­φω­νία σε όλο το εύρος της ιδιαί­τε­ρης πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κής τους αντί­λη­ψης. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των λο­γι­κών αυτών έχουν φανεί κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κά, αλλά και σε επι­μέ­ρους χώ­ρους, όπου η υπο­νό­μευ­ση της κοι­νής πα­ρέμ­βα­σης οδή­γη­σε στη συ­νο­λι­κό­τε­ρη υπο­νό­μευ­ση των πο­λι­τι­κών δυ­να­το­τή­των για τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς.

Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, είναι θε­τι­κή η από­φα­ση του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΛΑΕ για την προ­ώ­θη­ση της ενό­τη­τας στο μα­ζι­κό κί­νη­μα και στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και κυ­ρί­ως για τη δια­μόρ­φω­ση στα­θε­ρού και συ­γκρο­τη­μέ­νου φό­ρουμ δια­λό­γου και κοι­νής δρά­σης των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτή η από­φα­ση πρέ­πει να με­τα­σχη­μα­τι­στεί σε άμεση πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία κα­λέ­σμα­τος των δυ­νά­με­ων που προ­α­να­φέρ­θη­καν, για τον από κοι­νού σχε­δια­σμό μιας πα­ρέμ­βα­σης στα μέ­τω­πα και στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και για τη διε­ρεύ­νη­ση του βαθ­μού προ­γραμ­μα­τι­κών συ­γκλί­σε­ων.

Η κα­θυ­στέ­ρη­ση και η απρο­θυ­μία ορι­σμέ­νων δυ­νά­με­ων διευ­κο­λύ­νουν τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την ανα­συ­γκρό­τη­ση των δυ­νά­με­ων της Δε­ξιάς. Με αυτή την έν­νοια, πρέ­πει να λη­φθούν άμε­σες πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες με όσες δυ­νά­μεις υπο­στη­ρί­ζουν αυτή την κα­τεύ­θυν­ση.