ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ…..…έχουμε ανάγκη από Λαϊκή ταξική ενότητα, Λαϊκή επαναστατική Ενότητα. (εισήγηση σ. Λαφαζάνη)
Η δημιουργία της Λαέ είναι ένα γεγονός ιστορικής σημασίας γιατί δίνει τη δυνατότητα στην πρωτοπορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος να συγκροτήσει μια νέα επαναστατική - το ριζοσπαστική το ξευτίλισε ο Συριζα- αριστερά και να καλύψει το κενό που δημιούργησε η μετατόπιση του Συριζα στο στρατόπεδο της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Μας δίνει τη δυνατότητα όχι την βεβαιότητα, η πραγματοποίηση της μαζικής επαναστατικής αριστεράς είναι θέμα πάλης στο εσωτερικό της ΛΑΕ σε συνδυασμό με την κίνηση της πρωτοπορίας του κινήματος.
Η παν-κη σύσκεψη ήτανε ένα βήμα σημαντικό προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί έδωσε την δυνατότητα στους συντρόφους να ξεδιπλώσουν τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις απόψεις τους, στο μεγαλύτερο δυνατό ακροατήριο. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει το προεδρείο στο κλείσιμο του με την παν-κη σύσκεψη άνοιξε ο διάλογος που θα μας οδηγήσει στο πρώτο σταθμό της παν-κης συνδιάσκεψης.
Τη διήμερη συζήτηση την χαρακτήρισε η μεγάλη συμμετοχή ομιλητών, το ψηλό επίπεδο τοποθετήσεων, τόσο των στελεχών, όσο και των απλών μελών, το συντροφικό κλίμα και το πιο σημαντικό η δύναμη και η αποφασιστικότητα για το χτίσιμο του νέου φορέα. Η εκλογική αποτυχία δεν έφερε απογοήτευση αντίθετα μας ατσάλωσε για να φέρουμε σε πέρας το έργο που μας ανάθεσε η ιστορία να χτίσουμε μια μαζική, ταξική, επαναστατική Λαϊκή Ενότητα.
Θωρώ ότι ξεκινάμε με καλές προϋποθέσεις, μέσα βεβαίως σε σχετικά δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες, επειδή η ΛΑΕ συγκροτήθηκε από το πιο ταξικό και πολιτικοποιημένο κομμάτι του Συριζα, που αντιστάθηκε στην υποταγή και σήκωσε ψηλά τη σημαία του δίνοντας συνέχεια στον αγώνα, από οργανώσεις με επαναστατική αναφορά και ενωτική διάθεση και από ανένταχτους που βλέπουν στο εγχείρημα της ΛΑΕ την δυνατότητα για την επανίδρυση μιας μαζικής επαναστατικής αριστεράς.
Θεωρώ ότι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχή μας είναι η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η βαθειά και ατέλειωτη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού πάνω στη βάση της οποίας ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις των λαϊκών μαζών. Ο ταξικός πόλεμος εξελίσσεται με την πρωτοβουλία του κεφαλαίου, το κίνημα χάνει την μία μάχη μετά την άλλη. Ο λόγος; Η προδοτική πολιτική των ηγεσιών της «αριστεράς» και των συνδικάτων. Σήμερα περισσότερο από ποτέ το κίνημα χρειάζεται μια Νέα μαζική Επαναστατική Αριστερά (Ηγεσία), που να έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που να απορρίπτει την λογική της διαχείρισης και της μεταρρύθμισης του καπιταλισμού, που να μην ενδίδει στις απειλές και την πίεση του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου, που να πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση στη καπιταλιστική κρίση, που να πιστεύει ότι η εργατική και λαϊκή εξουσία είναι προϋπόθεση για την δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική απελευθέρωση, την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ότι η σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου είναι αναπόφευκτη, ότι η κυβέρνηση της αριστεράς είναι ένα βήμα σημαντικό για την εργατική και λαϊκή εξουσία, ΄θαρθει πάνω στις πλάτες του μαχόμενου εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ότι η πορεία προς την εξουσία γίνεται με το λαό και ξεκινάει από τα άμεσα καυτά του προβλήματα. Και βέβαια είναι Διεθνιστική.
Έχοντας αναφερθεί στα παραπάνω κύρια ζητήματα, θεωρώ ότι πρέπει να συμβάλω στο διάλογο παίρνοντας υπόψη μου τα βασικά σημεία του προβληματισμού και των απόψεων που ακούστηκαν ή γράφτηκαν κατά την διαδικασία πριν και μέσα στη παν-κη σύσκεψη.
Για την προδοσία του Μαξίμου
Θεωρώ ότι η γύρω από το Μαξίμου ηγεσία του Σύριζα που πρόδωσε τις Λαϊκές μάζες, το 62% του ΟΧΙ, και δεν έκανε απλά λάθος, γιατί διαπνεόταν από δεξιά ρεφορμιστική λογική. Πράγμα που σημαίνει ότι πιστεύει στη δυνατότητα διαχείρισης του συστήματος, ότι δεν είναι ρεαλισμός η όποια εναλλακτική πολιτική πέρα από τα όρια του συστήματος, δεν έχει εμπιστοσύνη στο κίνημα, πάσχει από μικροαστική δειλία, υποχωρεί και αποφεύγει την σύγκρουση με το κεφάλαιο, επεδίωξε τον «έντιμο συμβιβασμό», και αυτό την οδηγεί στο να αλλάξει στρατόπεδο, να ζητήσει την εθνική ενότητα, να στηριχτεί στα κόμματα του κεφαλαίου και να συγκρουστεί κατά συνέπεια με τις λαϊκές μάζες. Συμπέρασμα κάθε προσπάθεια για διαχείριση και μεταρρύθμιση του καπιταλισμού οδηγεί αναπόφευκτα στη προδοσία και τη σύγκρουση με το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Για την εκλογική αποτυχία της ΛΑΕ
Θεωρώ ότι για την εκλογική αποτυχία της ΛΑΕ, το σύντομο των εκλογών, η μη σωστή προβολή του προγράμματος, η ασύμμετρη προβολή του εθνικού νομίσματος, ο πόλεμος των ΜΜΕ, του ΚΚΕ, της ηγεσίας του Συριζα, η έλλειψη αυτοκριτικής είναι παράγοντες δευτερεύουσας και χαμηλής σημασίας. Η απάντηση είναι πιο σύνθετη! Ο καθοριστικός παράγοντας ήτανε η ήττα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ και βάση συνεργασίας με τα κόμματα του κεφαλαίου. Το κίνημα έκανε πίσω, πίστεψε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ένιωσε ότι δεν μπορεί να τα βάλλει με το κεφάλαιο, έχασε την εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα το πρόγραμμα της ιδρυτικής διακήρυξης της ΛΑΕ- το οποίο κατά τη γνώμη μου ήτανε επαρκές για τις ανάγκες της εκλογικής αναμέτρησης- φάνταζε εξωπραγματικό, γιατί η συνείδηση των μαζών είχε κάνει πίσω! Να θυμίσω ότι οι μπολσεβίκοι πήρανε την εξουσία χωρίς ένα ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο πρόγραμμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το χρειαζόμαστε, αντίθετα είναι απολύτως απαραίτητο. Η προβολή του εθνικού νομίσματος με την διευκρίνηση ότι δεν είναι φετίχ για την αριστερά και ότι αποτελεί κρίκο αναγκαίο στη αλυσίδα του όλου προγράμματος σωστά προβαλλόταν. Η αναφορά στο εθνικό νόμισμα με τον παρόντα συσχετισμό στη ευρωζώνη συμβολίζει τη ρήξη με την ευρωζώνη του κεφαλαίου, όπου είναι μέσα και η Ελλάδα του κεφαλαίου. Να το δούμε και αλλιώς. Υπόθεση εργασίας, αν η ευρωζώνη ήταν σοσιαλιστική και η Ελλάδα χώρα της καπιταλιστικής δραχμής το αίτημα της αριστεράς θα ήταν όχι στη δραχμή και ναι στο ευρώ και στην ένταξή μας στην ευρωζώνη!!
Βέβαια δεν ξεχνάμε ότι το εθνικό νόμισμα είναι το κατά συνέπεια της εφαρμογής του όλου προγράμματος και της αναπόφευκτης σύγκρουσης με την ΟΝΕ και την ΕΕ. Το πρόγραμμα μας όμως προσέκρουσε στις προσωρινές αυταπάτες και το συντηρητισμό των μαζών και λέμε προσωρινές γιατί η εφαρμογή του 3ου μνημονίου θα τις συντρίψει μαζί και τον συντηρητισμό τους και τότε θα αναζητήσουν το πρόγραμμα της ΛΑΕ. Σωστά προβάλλαμε στις εκλογές το ριζοσπαστικό πρόγραμμα μας.
Ο δεύτερος σημαντικός λόγος είναι ο ιστορικός νόμος που θέλει τις λαϊκές μάζες να μη γυρίζουν την πλάτη τους με την πρώτη δυσκολία στα παραδοσιακά κόμματα τους. Η σχέση μαζών ΠΑΣΟΚ κράτησε 30 χρόνια, με την Ευρωπαϊκή συνεχίζει να κρατάει παρά τις συνεχείς προδοσίες. Αυτό σε συνδυασμό ότι η κυβέρνηση του Συριζα στο 7μηνο της διακυβέρνησής της αναγκάστηκε να πάρει κάποια φιλολαϊκά μέτρα ( καθαρίστριες, ΕΡΤ, κλπ,) του έδωσαν το 35%, με απώλειες βέβαια!
Κοιτώντας πίσω στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα όταν έσπασαν από την 2η σοσιαλδημοκρατική διεθνή ξεκίνησαν με ποσοστά 1-3%! Ακόμη και οι Σπαρτακιστές της Ρόζας και του Λήμπνεχτ μέσα στο καμίνι της γερμανικής επανάστασης του 1919 δεν ήταν παρά μια μικρή μειοψηφία που δεν μπόρεσε να εμποδίσει την ήττα και τη δολοφονία της Ρόζας και του Λήμπνεχτ. Στη συνέχεια εξελίχθηκαν στο πιο μαζικό ΚΚ της Ευρώπης.
Για τα λάθη της ΛΑΕ και τη σημασία της αυτοκριτικής
Θεωρώ ότι τα λάθη της ΛΑΕ αφορούν περισσότερο το πριν την συγκρότηση της διάστημα, λάθη των συνιστωσών και κυρίως της Αριστερής Πλατφόρμας. Το λάθος των οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι ότι δεν έχουν καμιά ουσιαστική επιρροή στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και επί τη ευκαιρία να τους επισημάνω την ανάγκη να μιλάνε και να γράφουνε στη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι ακομμάτιστοι εργάτες και νεολαίοι, τη σύγχρονη (είναι η λέξη κλειδί σε πολλές αναφορές) γλώσσα του λαού! Όσο για μας τους ανένταχτους οι περισσότεροι κουβαλήσαμε στη ΛΑΕ την κορμάρα μας! Κάτι είναι κι αυτό…!
Η αντιπολίτευση της ΑΠ και ιδιαίτερα του Αριστερού Ρεύματος ενάντια στη δεξιά ρεφορμιστική πολιτική της ηγετικής ομάδας του Τσίπρα ήταν χαμηλών τόνων και δυσανάγνωστη για το ευρύ κοινό γιατί ήταν συμπολιτευόμενη. Δεν κατήγγειλαν δημόσια την συγκυβέρνηση του Συριζα με τους δεξιούς ΑΝΕΛ, αυτό χρειαζόταν να φανεί από την άρνησή τους να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση και δίνοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων κριτική υποστήριξη ή ψήφο ανοχής στη κυβέρνηση και αυτό για να δώσουν χρόνο στο λαό να καταλάβει, μέσα από την εμπειρία του το πού οδηγεί η δεξιά ρεφορμιστική πολιτική την κυβέρνηση Συριζα-ΑΝΕΛ. Να δώσουν δημόσια μήνυμα στον Τσίπρα ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν τον δεξιό Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάτι που μπορούσε τελικά να αποτρέψει την επιλογή δεξιού Προέδρου. Αν ο Τσίπρας επέμενε όφειλαν να καταψηφίσουν. Για να δώσουν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα το στίγμα της αριστερής αντιπολίτευσης. Να καταγγείλουν δημόσια τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Όσο η κριτική τους έμενε στους τέσσαρες τοίχους ο Τσίπρας ανενόχλητος συνέχιζε τη δεξιά του πορεία. Δηλαδή η αντιπολιτευτική τακτική των συντρόφων αντί να σπρώξει τον Τσίπρα προς τα αριστερά τον πήγαινε ολοένα και πιο δεξιά με κατάληξη την προδοσία της 13ης Ιούλη!
Θεωρώ ότι τότε το έκτατο συνέδριο θα ήταν ίσως η πιο σωστή επιλογή για να πάρει η ΑΠ το κόμμα στα χέρια της. Αλλά και πάλι ο Τσίπρας θα μπορούσε να το αποφύγει με την προσφυγή στις κάλπες. Πιστεύω όμως ότι μια αντιπολιτευτική γραμμή όπως την περιέγραψα πιο πάνω δεν θα άφηνε περιθώρια για απογοητεύσεις στο Συριζα και θα μπορούσε να στείλει ένα άλλο μήνυμα στην κοινωνία και να συσπειρώσει μεγάλο τμήμα της αριστερής, εργατικής και νεολαιίστικης αποχής.
Άκουσα πολλούς συντρόφους να λένε και πολλούς να γράφουνε ότι για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών προς τη ΛΑΕ και είτε να ενταχθούν στις γραμμές μας, είτε να γίνουν επιρροή μας, πρέπει να προχωρήσουμε σε δημόσια σοβαρή αυτοκριτική. Θεωρώ ότι η αυτοκριτική χαρακίρι πολύ λίγο έως καθόλου θα μας βοηθήσει στο να κερδίσουμε τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη των μαζών, γιατί οι μάζες θα μας κρίνουν από τα έργα και τα λόγια μας. Αν πράγματι θα μπούμε μπροστά στους αγώνες, αν τους καθοδηγήσουμε σωστά, αν πράγματι μπούμε μπροστά για να δημιουργήσουμε ή να συμμετάσχουμε στα κινήματα. Η σοβαρή αυτοκριτική που πρέπει να γίνει αφορά περισσότερο εμάς, γιατί από τα λάθη μας μαθαίνουμε περισσότερα παρά από τις επιτυχίες μας. Αυτοκριτική και κριτική με αίσθηση ισορροπίας!
Για την ανασύνθεση της Αριστεράς μέσα από την επανίδρυση και επαναθεμελίωση της
Θεωρώ ότι είναι σωστό: «….η Αριστερά θα πρέπει να επαναθεμελιωθεί και να επανιδρυθεί όχι εν κενώ αλλά μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της. Να επαναθεμελιωθεί θεωρητικά, πολιτικά, προγραμματικά και κινηματικά με αφετηρία τους μεγάλους στοχαστές της, τις μεγάλες επαναστατικές αναλαμπές και τα πιο πετυχημένα έστω πρόσκαιρα, ανατρεπτικά και επαναστατικά της πειράματα» (από την εισήγηση του σ. Λαφαζάνη)
Επανιδρύω σημαίνει δημιουργώ κάτι το νέο, από την αρχή. Θεωρώ ότι οι συνιστώσες και οι ανένταχτοι της ΛΑΕ δεν είναι κάτι το νέο έχουν ιδεολογική, πολιτική και κινηματική ιστορία. Αυτό δεν αναιρεί την επανίδρυση σαν στόχο αλλά την κάνει επιτακτική και αναγκαία. Ωστόσο μας επιβάλλει να κατανοήσουμε ότι η επανίδρυση εκ των πραγμάτων θα είναι μια επίπονη και εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία, που θα προσκρούει στις διαφορετικές εμπειρίες και στο νόμο της αδράνειας. Το προχώρημα θα γίνεται μέσα από μεγάλες η μικρές εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες θα επηρεάζονται από την πορεία και το ρυθμό της ταξικής πάλης. Οι εσωτερικές συγκρούσεις πρέπει να γίνονται σε συντροφικό κλίμα, με το αίσθημα ότι ο ταξικός εχθρός είναι απέναντι μας, με την κατανόηση ότι οι διαφωνίες μας επιτρέπουν να ανεβάζουμε το πολιτικό μας επίπεδο, με πίστη στην ενότητα, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, για το χτίσιμο μιας Νέας Μαζικής Επαναστατικής Αριστεράς σαν το αναγκαίο εργαλείο που θα οδηγήσει το εργατικό κίνημα στη νίκη και την ανατροπή του καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το Σοσιαλισμό. Είναι πάνω σ’ αυτή τη βάση όπου θα λύσουμε της διαφορές μας και το μέτωπο θα γίνει το κόμμα του Νέου Μπολσεβικισμού πραγματοποιώντας την επανίδρυσή «…μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της»
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο σ. Λαφαζάνης να πραγματοποιήσουμε την επαναθεμελίωση, «…θεωρητικά, πολιτικά, προγραμματικά και κινηματικά με αφετηρία τους μεγάλους στοχαστές…», πράγμα που σημαίνει επαναθεμελιώνουμε πάνω στη στέρεα βάση των αρχών και της μεθόδου του επαναστατικού Μαρξισμού-Λενινισμού. Αφού βέβαια τον καθαρίσουμε από τους τόνους λάσπη που του έριξε ο σταλινισμός, ο ευρωκομουνισμός και οι κάθε ελεεινοί αναθεωρητές.
Η διαλεκτική, η ανάλυση των τρόπων παραγωγής και ειδικότερα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η ανάλυση των τάξεων (ιστορικός υλισμός) είναι μερικά από τα πιο σοβαρά τμήματα του επιστημονικού κεκτημένου του Μαρξισμού που αποτελούν τη βάση για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση.
Θεωρώ ότι μέσα στις καλύτερες παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος κορυφαία θέση κατέχουν οι αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της κομουνιστικής 3ης Διεθνούς.
Θεωρώ ότι η κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού «σοσιαλισμού» αποτελεί ήττα πελωρίων διαστάσεων που έχει επηρεάσει αρνητικά τη συνείδηση των πλατειών μαζών σε σχέση με το στρατηγικό μας στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Θεωρώ ότι πάνω σ’ αυτό το θέμα η επαναθεμελίωση επιβάλει να πάρουμε καθαρή θέση για τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Πιστεύω ότι τα γραπτά του Τρότσκι και όχι μόνο βοηθάνε για να καταλήξουμε στα σωστά συμπεράσματα και να βγάλουμε τα σωστά διδάγματα.
Θεωρώ ότι: «…(σ)τις μεγάλες επαναστατικές αναλαμπές και τα πιο πετυχημένα, έστω πρόσκαιρα, ανατρεπτικά και επαναστατικά της πειράματα.» εξέχουσα θέση έχουν η Κομούνα του Παρισιού, το 1905 και κορυφαία η μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, τα οποία χρειάζεται να μελετήσουμε. Το καθένα απ’ αυτά έχει και ένα σημαντικό δίδαγμα: Την ανάγκη του επαναστατικού κόμματος και την ανατροπή του αστικού κράτους, την ανάγκη της συμμαχίας με την αγροτιά και τα πληβειακά στρώματα και τη σημασία του επαναστατικού κόμματος , την ανάγκη του ενιαίου μετώπου (σοβιέτ), ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, όχι στην εθνική ενότητα και στη λογική των σταδίων, εργατική δημοκρατία και όχι στη λογική του σοσιαλισμού σε μία χώρα.
Θεωρώ ότι χρειάζεται να μελετήσουμε «…τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις της Αριστεράς στη χώρα μας…» και να υποκλιθούμε «…μπροστά στις μεγάλες επαναστατικές στιγμές του κινήματός μας και κυρίως στην ΕΑΜ-ική εποποιία.» (οπ.π) όχι πολύ για να μπορέσουμε να δούμε τα λάθη που έγιναν και οδήγησαν αυτό το μεγάλο έπος στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας και στη Βάρκιζα! Στην ήττα!
Θεωρώ ότι το ΕΑΜ ήτανε μια μορφή ενιαίου μετώπου όπως και τα σοβιέτ. Στο ΕΑΜ κυριαρχούσε το ΚΚΕ από την ίδρυσή του, στα σοβιέτ οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία δυο μήνες πριν τον Οχτώβρη του 1917. Το ΕΑΜ κατάφερε να συγκεντρώσει στις γραμμές του την πλειοψηφία του αγωνιζόμενου λαού, πάνω από 1εκατ. κάτι ανάλογο υπήρξε με τα σοβιέτ. Την κρίσιμη στιγμή οι μπολσεβίκοι ζήτησαν και πέτυχαν «Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ» και ήρθε η νίκη, την κρίσιμη στιγμή το ΚΚΕ ζήτησε και πέτυχε το «Όλη η Εξουσία στη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» αντί να ζητήσει και να πετύχει «Όλη η Εξουσία στο ΕΑΜ» και ήρθε η ήττα. Τι έκανε τη διαφορά; Οι μπολσεβίκοι είχαν ένα ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο για την εργατική και λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό στη βάση της ταξικής ενότητας. Αντίθετα η ηγεσία του ΚΚΕ είχε βυθιστεί στον οπορτουνισμό της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και της Εθνικής Ενότητας. Η ΛΑΕ καλό είναι να μοιάσει στο ΕΑΜ μόνο όσο αφορά τη μαζικότητα, όχι όσο αφορά το πρόγραμμα και την εσωτερική δημοκρατική λειτουργία, γιατί η συνιστώσα του ΚΚΕ στο ΕΑΜ, το «καπέλωσε» την κρίσιμη στιγμή!! Βλέπε Συριζα και συνιστώσα Μαξίμου!!! Να επαναθεμελιώσουμε σε στέρεες βάσεις.
Για κυβέρνηση της Αριστεράς για Εργατική Λαϊκή Εξουσία
Θεωρώ ότι είναι σωστό: « Η Λαϊκή Ενότητα παλεύει άμεσα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που στηριγμένη στο κίνημα και τη πλατιά πλειοψηφία και σε σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα στην Ελλάδα και την ΕΕ, θα ανοίξει ένα καινούργιο αντιμνημονιακό προοδευτικό δρόμο.»
«Για την Αριστερά που θέλει να αλλάξει την κοινωνία η στρατηγική για τη διεκδίκηση της κυβέρνησης, της κυβέρνησης της Αριστεράς και της εργατικής λαϊκής εξουσίας, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με φοβία, να παραπέμπεται σε ένα αόριστο μέλλον και σε συνθήκες που δεν ωριμάζουν ποτέ.» (οπ,π)
Θεωρώ ότι τα συνθήματα καθορίζονται από τις προβλέψεις σε σχέση με την πορεία της ταξικής πάλης, την κίνηση και το επίπεδο συνείδησης των μαζών. Το σύνθημα κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τη ΛΑΕ θα το βρούμε μπροστά μας. Οι λαϊκές μάζες είναι βέβαιο ότι θα συγκρουστούνε με την κυβέρνηση Συριζα-ΑΝΕΛ και όσο προχωράει η εφαρμογή του 3ου μνημονίου η σύγκρουση θα εντείνεται. Αυτό σημαίνει ότι οι μάζες θα γυρίσουν την πλάτη τους στον Συριζα, θα τον εγκαταλείψουν αναζητώντας πολιτική διέξοδο κυρίως προς τα αριστερά. αυτό το ζήσαμε την περίοδο 2010- 2015 η εμπειρία είναι πρόσφατη. Η γενική απεργία έδειξε ότι το εργατικό και λαϊκό κίνημα επανέρχεται στο δρόμο του αγώνα. Αυτό επηρεάζει τις εξελίξεις στα μνημονιακά κόμματα και την κυβέρνηση η οποία βρίσκεται κοντά στο να χάσει την πλειοψηφία γι αυτό και αναζητεί ο Τσίπρας για μια ακόμη φορά την εθνική ενότητα και την στήριξη της κυβέρνησης του από τα κόμματα του κεφαλαίου. Η ΝΔ βρίσκεται σε κρίση που την καθιστά ολοένα και περισσότερο ανυπόληπτη με αποκορύφωμα το φιάσκο των εσωκομματικών εκλογών που δεν έγιναν!! Το σύνθημα μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι καθόλου μαξιμαλιστικό επειδή η ΛΑΕ δεν ξεπέρασε το 3%, η αντικειμενική κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα ευνοϊκή για την ανάπτυξη της επιρροής της ΛΑΕ. Άλλωστε το ποσοστό της ΛΑΕ δεν απέχει πολύ απ’ αυτό του Συριζα πριν το 2012.
Πράγματι χρειάζεται με θάρρος να προβάλουμε το σύνθημα γιατί δίνει πολιτική διέξοδο στο κίνημα για την ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων γιατί καθιστά την ΛΑΕ αξιόπιστη δύναμη που επιζητά την κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της. Αλλά… όπως έδειξε και δείχνει η εμπειρία του Συριζα δεν αρκεί η κυβέρνηση για να εφαρμόσεις το πρόγραμμα σου. Η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να είναι το αποφασιστικό βήμα για εργατική λαϊκή εξουσία στηριγμένη πάνω στο μαχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα και αυτή η συνθήκη ωριμάζει. Χρειάζεται και εμείς στη ΛΑΕ να προετοιμαστούμε γρήγορα, όχι πρόχειρα, γιατί δουλεύουμε σε δανεισμένο χρόνο.
*Μέλος Λαϊκής Ενότητας Ν. Σμύρνης
