Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ολοκληρώσει τις δεσμεύσεις του απέναντι στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις

Απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου που πα­σχί­ζει με νύχια και με δό­ντια να πα­ρα­μεί­νει στην εξου­σία και με τον δη­μο­σκο­πι­κό «αέρα» μετά τις εξαγ­γε­λί­ες στην ΔΕΘ, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να προ­ε­τοι­μα­στεί για την εκλο­γι­κή και την με­τε­κλο­γι­κή συ­γκυ­ρία.

Η προσ­δο­κία ότι στις εκλο­γές, όποτε κι αν γί­νουν, η νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα επι­τρέ­ψει την αλ­λα­γή σε­λί­δας στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό και την συ­γκρό­τη­ση κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς, εν­δε­χο­μέ­νως και με αυ­το­δυ­να­μία, ενι­σχύ­ε­ται από το κλίμα που σ’ ένα βαθμό απο­τυ­πώ­νουν οι δη­μο­σκο­πή­σεις αλλά κυ­ρί­ως μπο­ρεί κα­νείς να δια­πι­στώ­σει μέσα στην ίδια την κοι­νω­νία, πρω­τί­στως εκεί που ζει και πα­λεύ­ει ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Ωστό­σο θα ήταν λάθος να επι­κρα­τή­σει οποιοσ­δή­πο­τε εφη­συ­χα­σμός καθώς όσο πλη­σιά­ζου­με στο «νήμα» τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρα εμπό­δια πα­ρου­σιά­ζο­νται και θα πα­ρου­σια­στούν.

Η επι­κρά­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι σε­νά­ριο αρ­νη­τι­κό για τα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και τις στρα­τη­γι­κές στην Ελ­λά­δα μα και στην Ευ­ρώ­πη και η προ­ο­πτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς σε μια χώρα της ΟΝΕ, υπο­νο­μεύ­ε­ται και θα υπο­νο­μευ­τεί με κάθε μέσο τόσο από την εγ­χώ­ρια ελίτ όσο και από τα ευ­ρω­παϊ­κά διευ­θυ­ντή­ρια πέρα και πάνω από τις «εσω­τε­ρι­κές» τους αντι­θέ­σεις. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει πραγ­μα­τι­κούς συμ­μά­χους με­τα­ξύ των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, παρά μόνο εχθρούς που ενί­ο­τε εν­δύ­ο­νται το προ­σω­πείο του «φίλου» και «συ­νο­μι­λη­τή» (οι πε­ρι­πτώ­σεις του Ντρά­γκι - «συ­νο­μι­λη­τή» που κο­μί­ζει νέα μνη­μό­νια, αλλά και του Άσμουν­σεν – «ιχνη­λά­τη» της Μέρ­κελ που δεν στη­ρί­ζει ούτε τον ομο­γά­λα­κτό της Σα­μα­ρά είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές). Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν έχει και δεν θα μπο­ρού­σε να έχει στη­ρίγ­μα­τα στην ντό­πια πλου­το­κρα­τία, όσο κι αν διά­φο­ρες εκ­φρά­σεις της, πο­λι­τι­κές και δη­μο­σιο­γρα­φι­κές, επι­χει­ρούν να «θο­λώ­σουν τα νερά» προ­κει­μέ­νου να δια­χει­ρι­στούν την εν­δε­χό­με­νη – πέρα από τις επι­θυ­μί­ες τους – εξέ­λι­ξη, στο­χεύ­ο­ντας στην ακύ­ρω­ση της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς, είτε άμεσα, πιέ­ζο­ντας προς ευ­ρεί­ες συμ­μα­χί­ες ακόμη και σχή­μα­τα «εθνι­κής ενό­τη­τας», είτε μέσα από σε­νά­ρια «αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης».

Ο λόγος είναι ένας και απλός: Μέσα στην βαθιά ευ­ρω­παϊ­κή και διε­θνή κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στις συν­θή­κες πα­ρό­ξυν­σης των αντι­φά­σε­ων που η ίδια η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, μνη­μο­νια­κή αντι­με­τώ­πι­σή της έχει προ­κα­λέ­σει στην «ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση», ο μόνος συμ­βι­βα­σμός που υπάρ­χει στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων είναι αυτός με­τα­ξύ των εθνι­κών αρ­χου­σών τά­ξε­ων και των ιδιαί­τε­ρων συμ­φε­ρό­ντων τους. Συμ­βι­βα­σμός με τα αι­τή­μα­τα και τις ανά­γκες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της λαϊ­κής, κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας δεν προ­βλέ­πε­ται! Η ίδια η κρίση δεν αφή­νει κα­νέ­να τέ­τοιο πε­ρι­θώ­ριο στα αστι­κά μπλοκ, ντό­πια και ευ­ρω­παϊ­κά.

Ο δρό­μος της Αρι­στε­ράς

Γι’ αυτό και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να προ­ε­τοι­μά­ζε­ται, και να προ­ε­τοι­μά­ζει επί­σης τον λαό, για αναμ­φι­σβή­τη­το και σκλη­ρό πό­λε­μο και όχι για, έστω μέσα από σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση, συμ­βι­βα­στι­κή ει­ρή­νη

Είναι σή­με­ρα πιο επεί­γον από ποτέ να ξε­κα­θα­ρί­σουν οι επι­λο­γές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε όλα τα επί­πε­δα προ­κει­μέ­νου να ενι­σχυ­θεί η δυ­να­τό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς που θα είναι ικανή να ηγη­θεί των ερ­γα­τι­κών / λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων, ανα­γκών, αι­τη­μά­των και προσ­δο­κιών στον δρόμο της ανα­τρο­πής του τα­ξι­κού και πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού υπέρ της ερ­γα­σί­ας και σε βάρος του κε­φα­λαί­ου, ανοί­γο­ντας νέους, ιστο­ρι­κούς δρό­μους για τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Εδώ δεν χω­ρούν αυ­τα­πά­τες και τα­λα­ντεύ­σεις! Άλλος δρό­μος δεν υπάρ­χει. Σή­με­ρα αυτό γί­νε­ται πιο φα­νε­ρό από ποτέ και όσο πλη­σιά­ζου­με στις εκλο­γές διαρ­κώς θα ξε­κα­θα­ρί­ζει.

Προ­γραμ­μα­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις

Οι δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα μπο­ρούν να είναι τα πρώτα βή­μα­τα στην τε­λι­κή ευ­θεία προς τη σύ­γκρου­ση. Δια­μορ­φώ­νο­ντας, μετά από καιρό είναι η αλή­θεια, κλίμα ανά­τα­σης στα μέλη μα και στα κοι­νω­νι­κά του ακρο­α­τή­ρια. Η επα­να­φο­ρά του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 751 ευρώ, η 13η σύ­ντα­ξη, η επα­να­φο­ρά των ΣΣΕ,  το αφο­ρο­λό­γη­το των 12.000 ευρώ, η μεί­ω­ση της τιμής στο πε­τρέ­λαιο θέρ­μαν­σης, η πρό­σβα­ση για όλους/ες στην ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, η κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ είναι επι­λο­γές ενός άμε­σου, μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τος που μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει την προ­με­τω­πί­δα του ανα­γκαί­ου με­τα­βα­τι­κού ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού προ­γράμ­μα­τος.

Ωστό­σο για να μπο­ρέ­σουν να υλο­ποι­η­θούν αυτές οι εξαγ­γε­λί­ες είναι ανα­γκαίο και ανα­πό­φευ­κτο να απα­ντη­θούν με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ορι­σμέ­νοι κρί­σι­μοι «κόμ­βοι» από τους οποί­ους περνά και θα κρι­θεί όλο το ερ­γα­τι­κό / λαϊκό πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς.

Πρώτο και ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ζή­τη­μα είναι η ανερ­γία. Το εξω­πραγ­μα­τι­κό πο­σο­στό του 30% πέρα από αυ­το­νό­η­τη κοι­νω­νι­κή πληγή και εξο­ντω­τι­κή συν­θή­κη για εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους, κυ­ρί­ως νε­ο­λαία, υπο­νο­μεύ­ει όχι γε­νι­κώς την οι­κο­νο­μι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση με τους όρους μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς αλλά το ίδιο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τις μάχες που θα κλη­θεί να δώσει απέ­να­ντι στους ερ­γο­δό­τες και το κε­φά­λαιο ακόμη και σε ευ­νοϊ­κό πλαί­σιο ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας, όπως η επα­να­φο­ρά των ΣΣΕ. Εδώ δεν χω­ρούν συμ­βι­βα­σμοί. Η εξάρ­τη­ση της απορ­ρό­φη­σης της ανερ­γί­ας από την ανά­πτυ­ξη, όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, απο­τε­λεί προ­φα­νή εμπαιγ­μό καθώς θα χρεια­στούν 10ε­τί­ες με στα­θε­ρούς, υψη­λούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης. Η κε­ντρι­κό­τη­τα της κρα­τι­κής – δη­μό­σιας πα­ρέμ­βα­σης, ένα­ντι της «εύ­ρυθ­μης» λει­τουρ­γί­ας της αγο­ράς, ως πυ­λώ­νας ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής, ανα­δει­κνύ­ε­ται, στο ζή­τη­μα της ανερ­γί­ας, με τον πιο εμ­φα­τι­κό τρόπο. Με τις άμε­σες ανα­γκαί­ες προ­σλή­ψεις, σύμ­φω­να και με τα αι­τή­μα­τα των συν­δι­κά­των, στην υγεία, στην εκ­παί­δευ­ση, στα τα­μεία, στους ΟΤΑ κ.ά. Αλλά και με τη στή­ρι­ξη ενός μα­ζι­κού προ­γράμ­μα­τος δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων που, όπως απο­δει­κνύ­ει ακόμα και η ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, είναι ο μο­να­δι­κός δρό­μος για μια σχε­τι­κά γρή­γο­ρη μεί­ω­ση των εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ανέρ­γων.

Στην κα­τεύ­θυν­ση μιας στρα­τη­γι­κής ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­θε­στώ­τος, της ανα­δια­νο­μής δη­λα­δή, πλού­του και ισχύ­ος υπέρ του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, το μέ­γε­θος της ανα­τρο­πής που πρέ­πει να επι­τευ­χθεί εξει­δι­κεύ­ε­ται με τις επι­λο­γές σε μια σειρά από ζη­τή­μα­τα που έχουν ανα­δει­χθεί στα πλαί­σια της κρί­σης χρέ­ους και των μνη­μο­νια­κών επι­λο­γών:

Την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, τα τα­μεία που σή­με­ρα βρί­σκο­νται υπό κα­τάρ­ρευ­ση μετά από χρό­νια κα­τα­λή­στευ­σής τους προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου, με τε­λευ­ταίο εγκλη­μα­τι­κό «επει­σό­διο» το ίδιο το PSI. Η απο­κα­τά­στα­ση των απο­θε­μα­τι­κών των Τα­μεί­ων θα είναι μια υπο­χρέ­ω­ση που θα πρέ­πει να υλο­ποι­η­θεί γρή­γο­ρα, γιατί αλ­λιώς η μόνη εναλ­λα­κτι­κή θα είναι μια δρα­μα­τι­κή μεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων, μια λύση που δεν θα επι­τρέ­πει την επι­βί­ω­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών – δη­μό­σια δη­λα­δή ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο, όπως προ­βλέ­πει και η από­φα­ση του συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, προ­κει­μέ­νου να γί­νουν ισχυ­ρό όπλο στο σχέ­διο της οι­κο­νο­μι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης με επί­κε­ντρο το δη­μό­σιο ένα­ντι των ιδιω­τών και της αγο­ράς.

Την ακύ­ρω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και την εθνι­κο­ποί­η­ση ση­μα­ντι­κών, στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας και της πα­ρα­γω­γής (όπως ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, οι συ­γκοι­νω­νί­ες κ.α.).

Την βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου, ξε­κι­νώ­ντας από την αύ­ξη­ση των συ­ντε­λε­στών για τις επι­χει­ρή­σεις και φτά­νο­ντας στον έλεγ­χο και την ακύ­ρω­ση με­θό­δων φο­ρο­α­πο­φυ­γής και φο­ρο­δια­φυ­γής.

Μέσα από την δεξιά, εκ­βια­στι­κή και πάνω απ’ όλα απα­τη­λή θέση πως επει­δή «δεν υπάρ­χουν λεφτά» προ­τε­ραιό­τη­τα απο­τε­λεί η «πα­ρα­γω­γή νέου πλού­του» επι­χει­ρεί­ται η συ­σκό­τι­ση της ίδιας της δια­δι­κα­σί­ας πα­ρα­γω­γής και δια­νο­μής του πλού­του. Με άλλα λόγια απο­κρύ­πτε­ται πως ενώ στα χρό­νια της κρί­σης το ΑΕΠ μειώ­θη­κε 25%, η μεί­ω­ση αυτή έφτα­σε στους ερ­γα­ζό­με­νους και στα κα­τώ­τε­ρα με­σο­στρώ­μα­τα στο 50%, δη­λα­δή η κερ­δο­φο­ρία των ισχυ­ρών, με­γά­λων ντό­πιων κε­φα­λαί­ων αυ­ξή­θη­κε!

Όλη αυτή η ει­κό­να, η ανα­γκαία ανα­τρο­πή στο «εθνι­κό πεδίο», οδη­γεί αβί­α­στα στην στάση που ανα­γκα­στι­κά πρέ­πει να κρα­τή­σει η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στους δα­νει­στές και την τρόι­κα. Το ελά­χι­στο μέτρο που συ­νο­δεύ­ει την άμεση ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων είναι η αθέ­τη­ση πλη­ρω­μών τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων ως απο­λύ­τως ανα­γκαί­ος όρος για να εκ­κι­νή­σει το ερ­γα­τι­κό / λαϊκό πρό­γραμ­μα της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς. Γι αυτό η το­πο­θέ­τη­ση ότι οι «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» απο­κλεί­ο­νται σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, είναι απα­ρά­δε­κτη καθώς δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στη συ­νε­δρια­κή θέση «καμία θυσία για το ευρώ» αλλά αντί­θε­τα αντι­στοι­χεί στην θέση «πάση θυσία στο ευρώ», με τί­μη­μα την ακύ­ρω­ση του συ­νο­λι­κού προ­γράμ­μα­τος ανα­τρο­πής του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της λι­τό­τη­τας σε όφε­λος των ερ­γα­ζό­με­νων και της λαϊ­κής, κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Την ακύ­ρω­ση εν τέλει της ίδιας της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς.

Εξάλ­λου η συ­νε­δρια­κή θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μιλά για την «δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους» ως όρο για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός του και σ’ αυτή είναι απα­ραί­τη­το να επι­μεί­νου­με χωρίς δια­σταλ­τι­κές ερ­μη­νεί­ες.

Συμ­μα­χί­ες και εσω­κομ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία

Σε συν­θή­κες ύφε­σης του κι­νή­μα­τος και σχε­δόν από­λυ­της υπα­γω­γής των λαϊ­κών προσ­δο­κιών στην εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία, η συ­γκρό­τη­ση του κόμ­μα­τος απο­τε­λεί κρί­σι­μο πα­ρά­γο­ντα. Όσο κι αν ο χρό­νος φαί­νε­ται πε­ριο­ρι­σμέ­νος η ανά­γκη για ανά­λη­ψη μέ­τρων που θα υπο­στη­ρί­ζουν την πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση – κα­τα­νό­η­ση των δύ­σκο­λων συν­θη­κών και των συ­να­κό­λου­θων κα­θη­κό­ντων για τα μέλη καθώς και την δράση και την πα­ρέμ­βα­ση στην κοι­νω­νία, απο­τε­λεί μέτρο για την επι­τυ­χία της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς. Αντί­θε­τα η χα­λά­ρω­ση των κομ­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών και η με­τα­τρο­πή τους σε στε­γνό εκλο­γι­κό μη­χα­νι­σμό, οδη­γεί στην υπο­χώ­ρη­ση της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, και αφή­νει το κόμμα αθω­ρά­κι­στο σε κάθε εί­δους υπο­νο­μευ­τι­κές εξε­λί­ξεις που οδη­γούν στην ακύ­ρω­ση του χα­ρα­κτή­ρα της κυ­βέρ­νη­σης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαί­σια εντάσ­σο­νται οι όψιμα αυ­ξα­νό­με­νες τά­σεις στε­λε­χών της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς γε­νι­κό­τε­ρα (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Πο­τά­μι) που αν και έπαι­ξαν πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις καθώς και στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις του ΠΑΣΟΚ, στρέ­φο­νται σή­με­ρα προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­γνω­ρί­ζο­ντάς τον δήθεν ως την μόνη λύση για την σω­τη­ρία της χώρας!

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει καμιά ανά­γκη «με­τα­γρα­φών» τέ­τοιων στε­λε­χών που μόνο ζημιά μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν. Αντί­θε­τα χρειά­ζε­ται να εμ­βα­θύ­νει την σχέση του με την κοι­νω­νι­κή βάση, να εξη­γή­σει τις δυ­σκο­λί­ες καθώς και τις εναλ­λα­κτι­κές προ­τά­σεις του, να στρα­τεύ­σει όσο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος μπο­ρεί από το κοι­νω­νι­κό του ακρο­α­τή­ριο προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σει τις ιστο­ρι­κές προ­κλή­σεις που βρί­σκο­νται μπρο­στά μας. Οι δε­σμεύ­σεις προς αυτόν τον κόσμο, είναι επι­λο­γές στην σωστή κα­τεύ­θυν­ση που χρειά­ζε­ται να συ­νο­δευ­τούν με άμε­σες διορ­θώ­σεις στα ζη­τή­μα­τα των συμ­μα­χιών και της κομ­μα­τι­κής συ­γκρό­τη­σης και λει­τουρ­γί­ας.

Κόκ­κι­νο Δί­κτυο στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ