Γιατί, άραγε, έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογικές κάλπες;

Παρακολουθώντας το ελλαδικό, φιλοκυβερνητικό ίντερνετ, δυο δρόμοι ανοίγονται για τον αναγνώστη με στοιχειώδη νοημοσύνη και αναλυτική ικανότητα. Εκείνος προς το ντιβάνι του πλησιέστερου ψυχιάτρου. Εκείνος προς το πλησιέστερο φαρμακείο, μετά το ντιβάνι του πλησιέστερου ψυχιάτρου.

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι, οι πρόθυμοι και οι παρατρεχάμενοί τους δείχνουν να πιστεύουν πως η ομάδα τους θα κέρδιζε εις το διηνεκές (το Μαξίμου την έχει ακούσει... αήττητος ΠΑΟΚ του Σαββίδη;), φαίνεται να βρίσκονται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν άσχετο με την ζέουσα, ελληνική πραγματικότητα και τέλος, προσπαθούν να κάνουν το μαύρο, που έπεσε στην κάλπη, άσπρο και... αντιδεξιό, ενόψει της νέας, εθνικής και αναπόφευκτης αναμέτρησης...

Σοβαρά; Ο τριτομνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε εις το διηνεκές; Η ιστορία όλων των εκλογικών αναμετρήσεων από την ώρα που στη χώρα επιβλήθηκαν τα ταξικά μνημόνια της αργής και επώδυνης πτώχευσης άλλα δείχνει και έδειξε.

Η πρώτη κάλπη έπειτα από την επιβολή και κυρίως την εφαρμογή των μνημονίων, υπήρξε πάντοτε κάλπη αποδοκιμασίας, ήττας και συντριβής της εκάστοτε κυβέρνησης.

Με δυο εξαιρέσεις : Πρώτα, τη δεύτερη εθνική κάλπη του καλοκαιριού του 2012, όταν ο Σαμαράς έσβησε πρόσκαιρα το στίγμα της υποστήριξης της ΝΔ στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, παίζοντας τον ρόλο του «αντιμνημονιακού», κέρδισε τις εκλογές, χωρίς αυτοδυναμία, συγκρότησε κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και συνέχισε την «αντιμνημονιακή» δράση του μέχρι το χρονικό σημείο, κατά το οποίο η Παναγιά Μέρκελ του μίλησε στο αυτί - ίσως και να το τράβηξε κιόλας... - και του είπε ότι άλλος δρόμος πτώχευσης δεν υπήρχε.

Κατόπιν, η εθνική κάλπη του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν παρά την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου από σύμπασα την συμπολίτευση (πλην Λακεδαιμονίων...) και την αντιπολίτευση (πλην των εφεδρειών του συστήματος) σχεδόν ανήμερα της άλλης, της καθιερωμένης Παναγιάς των μοναστηριών και του Αιγαίου, ο Τσίπρας κέρδισε τις κάλπες της κωλοτούμπας υποσχόμενος «μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο».

Το... μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο υπέστη άγριο και ταξικό λίφτινγκ από τον πρώτο, τριτομνημονιακό προϋπολογισμό, τότε του 2016.

Τις κάλπες από το 2010, έως και σήμερα, τις κρίνει η οικονομία, ανόητοι!

Και για την ακρίβεια, η πραγματική ακρίβεια στα ράφια των σούπερ μάρκετ, η πραγματική ανεργία στα σπίτια, η πραγματική απουσία τροφίμων και φαρμάκων στα ντουλάπια και τα συρτάρια, η πραγματική κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου στις γειτονιές και τις οικογένειες, η πραγματική φοροεπιδρομή, άμεση και έμμεση, στα εκκαθαριστικά σημειώματα και τις ασφαλιστικές εισφορές, η πραγματική μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων στο εξωτερικό, η πραγματική αγωνία για ένα όλο και πιο αβέβαιο και ταξικά «πολεμικό» μέλλον.

Εντάξει, στο μεσοδιάστημα συνέτρεξαν και ορισμένα κρίσιμα, άλλοτε τραγελαφικά, άλλοτε αποκαλυπτικά, άλλοτε καταστρεπτικά ορόσημα - από τον αντισυνταγματικό και προκλητικά μεροληπτικό τρόπο που αποπειράθηκε η κυβέρνηση να μοιράσει τηλεοπτικές άδειες, έως το Μάτι και το μακεδονικό στις ευρωνατοϊκές «Πρέσπες». Κάτι ανάλογο, ως σημειολογική και συμβολική, μεγάλη ζημιά είχε υποστεί και ο Σαμαράς πχ με το λουκέτο στην ΕΡΤ.

Αλλά δεν έκριναν και δεν θα κρίνουν αυτά, τις κάλπες, προηγούμενες και επόμενες.

Ούτε το... ύφος και το... ήθος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έκριναν τις κάλπες - της στραβής αυτής, οι τρίχες, τής φταίνε...

Είναι η οικονομία, ανόητοι, και μόνο αυτή. Η ελλαδική, καπιταλιστική οικονομία που δεν μπορεί και δεν πρόκειται να βγει από την αργή και επώδυνη διαδικασία πτώχευσης που έχουν επιβάλει οι ντόπιοι αστοί και της παρατεταμένης ευρωατλαντικής ομηρίας, που έχουν εγκαταστήσει το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον.

Και πώς να βγει, όταν το μέγιστο και το απόλυτο κατόρθωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ άλλοτε ΑΝΕΛ και σήμερα προθύμων και προσωπικά του Αλέξη του Τσίπρα είναι ότι πήρε την κυβερνητική σκυτάλη από την νεοφιλελεύθερη και εθνικιστική (ακρο)δεξιά του Σαμαρά και την παραδίδει στη νεοφιλελεύθερη και αντιδραστική (ακρο)δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Το παράδοξο και το πρωτότυπο των τελευταίων εκλογών και των εθνικών που έρχονται είναι ακριβώς αυτό - για πρώτη φορά από το 2010, εκλογές κερδίζει, με αυτοδυναμία ή όχι θα φανεί, το κόμμα και ο αρχηγός που υπόσχονται «μνημόνιο με ταξικά άγριο πρόσωπο».

Τέτοιο ξεσάλωμα...

Και τέτοια αυτομαστιγωτική προσέλευση των ψηφοφόρων που επέλεξαν ό,τι επέλεξαν στις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογικές κάλπες και θα προσέλθουν ξανά να επιλέξουν ανάμεσα στο μνημόνιο που σφάζει με το μαχαίρι, το οποίο υπόσχεται ο Τσίπρας και το μνημόνιο, που εκτελεί με το περίστροφο, που τάζει ο Μητσοτάκης...

Αυτοκτονία ή αυτοχειρία;

Διαλέξτε. Αυτό ήταν και είναι το τεχνητό, πλαστό και επικοινωνιακά πειστικό δίλημμα που έχουν επιβάλει κόμματα, θεσμοί και ΜΜΕ στην Ελλάδα του σήμερα.

Και οι ψηφοφόροι, ως φαίνεται, απάντησαν και θα απαντήσουν. Κατάλληλα και ανάλογα. Αργή αυτοκτονία στη ρώσικη ρουλέτα του νεοδημοκρατικού περιστρόφου.

Μέχρι την επόμενη κάλπη. Όποτε και αν υπάρξει.

Γιατί η ΝΔ και ο Μητσοτάκης έχουν κάνει και ορισμένες «περίεργες» προτάσεις για την αναθεώρηση του συντάγματος στο θέμα του πότε και του πώς θα προκηρύσσονται εκλογές...

Αλλά στην Ελλάδα που γεννήθηκε η δημοκρατία (sic) και έχουν πεθάνει ο πολιτισμός και η λογική, δεν θα επικρατήσουν πολιτειακά εκτρώματα τύπου Κίνας, Ρωσίας ή Τουρκίας! Έτσι δεν είναι, διόλου αγαπητοί φιλελεύθεροι (μη χέσω!) αστούληδες;

Ή μήπως ορισμένοι έχουν ζηλέψει και τη δόξα του Γκουαϊδό;

Δεν ξέρω, τι να λένε άραγε οι ψυχίατροι και οι φαρμακοποιοί των νικητών και των ηττημένων;