Χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, δυνατά και ταξικά ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ

Ένα ΝΑΙ θα σημάνει την έναρξη ενός νέου γύρου πιο σκληρών μνημονιακών πολιτικών, νέες μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, αύξηση τη υπερφορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων και νέες απαλλαγές για τους πλούσιους, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών και πλειστηριασμό της λαϊκής περιουσίας, παρατεταμένη οικονομική ύφεση και διατήρηση της ανεργίας στα επίπεδα του 30%, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και συνέχιση της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Το ΝΑΙ τη Δευτέρα δε θα ερμηνεύεται ως το ναι ή όχι στην Ευρώπη και το ευρώ, όπως προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα, αλλά ως πράσινο φως για την εφαρμογή του νέου μνημονίου και των βάρβαρων πολιτικών του.

Το ΟΧΙ σημαίνει την υπερήφανη στάση ενός λαού που θέλει να διαφεντεύει τις τύχες του, το σταμάτημα των μειώσεων στους μισθούς και τις συντάξεις, την υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου και της περιουσίας της χώρας, την περικοπή των προνομίων και τη φορολόγηση του πλούτου και όσων, με αφορμή την κρίση, πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους ακόμη και σήμερα, αφού δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους, δεν τους ασφαλίζουν κ.λπ.

Ένα ισχυρό ΟΧΙ θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση την επόμενη μέρα που μπορεί να ανοίξει στη χώρα μας νέους δρόμους αξιοπρέπειας και παραγωγικής ανάπτυξης σε όφελος του λαού και του τόπου.

Ο εργάτης, ο υπάλληλος και ο αυτοαπασχολούμενος, ο συνταξιούχος και ο άνεργος, ο καταστραμμένος μαγαζάτορας και ο νέος, δεν μπορούν να αθροίζονται και να ψηφίζουν το ίδιο με τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, με τον Μπόμπολα και το Λάτση, με τον Γιούγκερ και τον Σόιμπλε, με το κάλεσμα του ΣΕΒ και των τραπεζιτών. Και μόνο επειδή αυτοί ψηφίζουν ΝΑΙ εμείς πρέπει να ψηφίσουμε ΟΧΙ, γιατί και τα συνθήματά μας τη μνημονιακή περίοδο ήταν Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ και ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!

Μα θα πει κάποιος ότι και η ΓΣΕΕ ψηφίζει ΝΑΙ, ενώ η ΑΔΕΔΥ μένει άφωνη! Μήπως εντέλει και αυτό είναι ένα ακόμα επιχείρημα για να καταλήξουμε στο ΟΧΙ; Οι ηγετικές ομάδες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που τα τελευταία πέντε χρόνια, όταν δεν στήριζαν ανοιχτά τις μνημονιακές πολιτικές, δικαιολογούσαν το βασικό τους πυρήνα, είναι ταγμένες με τον αντίπαλο, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να αναπαράγονται στην εξουσία του συνδικαλιστικού κινήματος και να απολαμβάνουν τα όποια προνόμιά του!

Πολλοί απ’ αυτούς «έγλειφαν» το ΣΥΡΙΖΑ για να πάρουν θέση στο «στασίδι» της νέας εξουσίας και δυστυχώς κάποιους τους γοήτευε αυτό! Μόλις όμως είδαν ότι η μάχη παίρνει καθαρά ταξικό χαρακτήρα, μόλις είδαν ότι συνασπίζεται το εγχώριο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο με το διεθνές κεφάλαιο και νομίζουν ότι μπορεί να πάρουν τη ρεβάνς, δεν είχαν καμιά ταλάντευση: Προσχώρησαν ανοιχτά απέναντι απ’ την εργατική τάξη. Μετά αναρωτιούνται, ιδιαίτερα αυτοί της ΓΣΕΕ, γιατί δεν μπορούν να περπατήσουν στο πεζοδρόμιο ή να διαδηλώσουν.

Αυτό όμως μας κάνει καλό, γιατί για σκεφτείτε, πώς θα δικαιολογούσαμε ένα ΟΧΙ του Παναγόπουλου;

Το πρόβλημα βρίσκεται στο να γίνει πιο καθαρό ότι η εργατική τάξη, αυτή που δεν σταυρώνει μεροκάματο, αυτή που παίρνει 200€ και 300€, οι άνεργοι και οι νέοι, πρέπει να οργανωθούν στα συνδικάτα και «πετάξουν» έξω αυτή τη σκουριά που έχει «κατσικωθεί» στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στο ίδιο παιχνιδάκι δυστυχώς συναθροίζεται και η ηγεσία του ΠΑΜΕ στα συνδικάτα, που «χαίρεται» με αυτή την απραξία και τον ξεπεσμό της πλειοψηφικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ, για να αναπαράγεται ο μηχανισμός του και να δικαιολογείται ο ρόλος του. Όμως τι κάνει; Ενώ χαρίζει την ηγεσία στην ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και απογοητεύει τους εργαζόμενους, συναλλάσσεται μ’ αυτή την ηγεσία για να μοιράζεται τα προνόμια και τις διάφορες εκπροσωπήσεις έμμισθες ή μη, ενώ δέχτηκε παλιότερα να ανακαινίσει ακόμη και τα κεντρικά του γραφεία με επιδότηση της ΓΣΕΕ.

Σε μια τέτοια ταξική σύγκρουση, όπως εξελίσσεται το ΟΧΙ και το ΝΑΙ, η ουδετερότητα και το άκυρο, που προπαγανδίζει το ΠΑΜΕ, συναθροίζονται στο μαύρο μέτωπο του ΝΑΙ. Εκεί που κάθονται πρώτο τραπέζι πίστα ο ΣΕΒ και όλες οι εργοδοτικές οργανώσεις μαζί με τους εκβιαστές.

Ευτυχώς που δεν τους ακολουθούν (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ - ΠΑΜΕ) ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε τα πρωτοβάθμια σωματεία και πολλές ομοσπονδίες που διαλέγουν μαζικά και αποφασιστικά το στρατόπεδο του ΟΧΙ.

Η Δευτέρα με ένα δυνατό ΟΧΙ θα είναι μια διαφορετική μέρα. Ό,τι και να σχεδιάζουν, ό,τι και να θέλουν κάποιοι το τι θα γίνει θα εξαρτηθεί απ’ τη δυναμική που θα δημιουργηθεί, γι’ αυτό αντί να συζητάμε τι θα γίνει τη Δευτέρα πρέπει να προσηλωθούμε τι θα κάνουμε μέχρι την Κυριακή και αντί να γίνονται υποχωρήσεις στους εκβιασμούς, απαιτείται επιθετική πολιτική, αποφασιστική στάση και επαναφορά του ριζοσπαστικού προγράμματος και όχι ενός ιμιτασιόν που προσομοιάζει με αυτό των αντιπάλων μας.

* Ο Γιώργης Χαρίσης είναι γραμματέας του ΜΕΤΑ