Μετά και την επικοινωνιακή βαβούρα των τελευταίων ημερών, περίπου 5.000 άνθρωποι βρέθηκαν χθες στο Σύνταγμα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των «παραιτηθείτε».
Ένα ετερόκλητο πλήθος, από γραφικούς αντικομμουνιστές οπαδούς του Άδωνι (που δεν έχασε την ευκαιρία να φωτογραφηθεί μαζί τους), μέχρι ακραιφνείς «νεοφιλελέδες» και ντελάληδες του «ακραίου κέντρου». Το περσινό «Μένουμε Ευρώπη», σε μια νέα, εντελώς αναιμική συγκέντρωση, που είχε τη «διακριτική στήριξη» των κομμάτων δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα συνθήματα («Δεν σε θέλει ο λαός, πάρ’τη χούντα σου και μπρος», «πληρώνουμε το ΤΕΒΕ, πληρώνουμε το ΙΚΑ, πληρώνουμε τον ΕΝΦΙΑ για σένα Καρανίκα», «Τσίπρα και Μαδούρο στο ίδιο μπαλαούρο» και διάφορα άλλα, ανάλογης ΔΑΠ-ίτικης «ποιότητας»), μπλέκονταν με τους ήχους από τα μεγάφωνα που έπαιζαν προεκλογικές υποσχέσεις του Τσίπρα.
Όπως αναμενόταν, οι συγκεντρωμένοι ανέμιζαν τη γαλανόλευκη και τη σημαία της ΕΕ. Γιατί για τους επαγγελματίες συκοφάντες του δημόσιου τομέα, το «εθνικό συμφέρον» επιτάσσει την «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη, τη δουλειά 12ώρες με 300 ευρώ «μαύρα», την απελευθέρωση των απολύσεων και τον δραστικό περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ώστε να «απογειωθεί» η επιχειρηματικότητα και το «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της χώρας».
Οι υποστηρικτές της άγριας λιτότητας (αρκεί να έχει γαλάζιο «οδηγό» στην πολιτική διεύθυνση), είναι προφανές ότι εξυπηρετούν μια χαρά την κυβερνητική στρατηγική, που στοχεύει στην τεχνητή πόλωση: «αριστερό» μνημόνιο vs «δεξιό» μνημόνιο. Το ίδιο ψευτοδίπολο, με διάφορες παραλλαγές, έχει εμφανιστεί ξανά και ξανά τις τελευταίες δεκαετίες στην πολιτική σκηνή.
Ανεξάρτητα από τον διαχειριστή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τα αποτελέσματα για τις ζωές και τα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων είναι παρόμοια και το ίδιο οδυνηρά. Τώρα αν τα υπόγεια του Μαξίμου επιχειρούν να επανασυσπειρώσουν τους εξαπατημένους ψηφοφόρους τους, επισείοντας το φόβο της δεξιάς παλινόρθωσης, είναι επίσης αναμενόμενο. Όταν έχεις υιοθετήσει ολοκληρωτικά το αστικό πλαίσιο άσκησης πολιτικής, θα καταφύγεις και στις αντίστοιχες προπαγανδιστικές μεθόδους.
Το πεζοδρόμιο είναι ο μόνος πραγματικός αντίπαλος της κυβέρνησης Τσίπρα και κάθε κυβέρνησης. Το γαλλικό εργατικό κίνημα το αποδεικνύει για άλλη μια φορά. Όμως, κινητοποιήσεις σαν τις χθεσινές, που αποτυπώνουν μεν μια (υπαρκτή) δεξιόστροφη δυσαρέσκεια, δύσκολα θα εμπνεύσουν την πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας.
Το στοίχημα και η αναγκαιότητα παραμένουν. Η οικοδόμηση μαζικής πολιτικής απάντησης -απέναντι στην επιχείρηση εμπέδωσης της «μνημονιακής κανονικότητας» και του κλίματος απογοήτευσης- «από τα κάτω» και «από τα αριστερά». Οι μάχες στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές για να μην εφαρμοστούν τα ψηφισμένα μέτρα και για να μην τολμήσουν κυβέρνηση και δανειστές να φέρουν στη βουλή τα λεγόμενα «εργασιακά», θα είναι καθοριστικές για μια τέτοια προοπτική.
