Η απεργία στις 24/9 δείχνει τις δυνατότητες και ζητάει συνέχεια

Είναι η πρώτη Γε­νι­κή Απερ­γία απέ­να­ντι στη ΝΔ. Η πρώτη Γε­νι­κή Απερ­γία χωρίς τον Πα­να­γό­που­λο της ΓΣΕΕ. Είναι η απερ­γία που άντε­ξε την επί­θε­ση από μέσα, τη μα­νια­σμέ­νη προ­σπά­θεια των ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) και ΔΑΚΕ για να υπο­νο­μευ­τεί. Είναι η απερ­γία που κρα­τή­θη­κε από την Αρι­στε­ρά και τις τα­ξι­κές δυ­νά­μεις, χωρίς τα­λα­ντεύ­σεις κι οπι­σθο­χω­ρή­σεις.

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, παίρ­νο­ντας το «μπα­λά­κι» από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κι ανυ­πο­μο­νώ­ντας να εφαρ­μό­σει το πιο ακραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα, που αντα­να­κλά την ιδε­ο­λο­γία της και τις επι­θυ­μί­ες του ΣΕΒ και του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, βιά­στη­κε να ξε­δι­πλώ­σει την αντι­λαϊ­κή της επί­θε­ση, ψη­φί­ζο­ντας τον ένα νόμο μετά τον άλλο ενά­ντια σε κάθε ερ­γα­ζό­με­νο άν­θρω­πο.

Όμως, η ΝΔ έμαθε από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (όπως κι αυτός είχε πάρει τα μα­θή­μα­τά του από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) το επι­κοι­νω­νια­κό παι­χνί­δι της αντι­στρο­φής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Έτσι, την ώρα που στο «ανα­πτυ­ξια­κό» νο­μο­σχέ­διο θε­σμο­θε­τεί τη με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση ακόμα και στο Δη­μό­σιο (παρ. 18 του άρ­θρου 55 – για την 4ωρη απα­σχό­λη­ση για 6 μήνες), την ώρα που εξαι­ρεί τόσες κα­τη­γο­ρί­ες από τις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Ερ­γα­σί­ας και δεν μένει κα­νείς και καμιά με κλα­δι­κές συμ­βά­σεις, την ώρα που τι­μω­ρεί την εν­δε­λε­χή άσκη­ση των κα­θη­κό­ντων των Δη­μο­σί­ων Υπαλ­λή­λων για την αδειο­δό­τη­ση των «επεν­δύ­σε­ων» με ελά­χι­στη ποινή την 3μηνη παύση από τη δου­λειά τους, την ώρα που νο­μι­μο­ποιεί τη με­τα­τρο­πή των συμ­βά­σε­ων μό­νι­μης ερ­γα­σί­ας σε Ιδιω­τι­κού Δι­καί­ου Αο­ρί­στου ή Ορι­σμέ­νου Χρό­νου ανά πάσα στιγ­μή, οι υπουρ­γοί της και τα στε­λέ­χη της δια­δί­δουν ότι προ­στα­τεύ­ουν τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες από την ελα­στι­κή ερ­γα­σία!

Επι­προ­σθέ­τως, η από­πει­ρα νο­μο­θέ­τη­σης της απρο­κά­λυ­πτης πα­ρέμ­βα­σης των κυ­βερ­νή­σε­ων και των ερ­γο­δο­τών στο εσω­τε­ρι­κό των σω­μα­τεί­ων (στο ίδιο νο­μο­σχέ­διο), αλλά και η προη­γού­με­νη αντερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία που έχει ήδη ψη­φι­στεί («επι­τε­λι­κό» κρά­τος, τρο­πο­λο­γί­ες για λόγο απο­λύ­σε­ων και συ­νευ­θύ­νη ερ­γο­δό­τη-ερ­γο­λά­βου), δεν αφή­νουν πολλά πε­ρι­θώ­ρια για «πα­ρερ­μη­νεί­ες» ακόμα και για τους μνη­μο­νια­κούς συν­δι­κα­λι­στές της ανώ­τα­της γρα­φειο­κρα­τί­ας των συν­δι­κά­των, που θέ­λουν να δια­τη­ρή­σουν μια κά­ποια επαφή με τη βάση τους και να μη χά­σουν κάθε επί­φα­ση αξιο­πι­στί­ας.

Έτσι, φτά­σα­με στην «ανά­γκη» κή­ρυ­ξης της 24ω­ρης απερ­γί­ας στις 24 Σε­πτέμ­βρη ή, ακρι­βέ­στε­ρα, στη δυ­σκο­λία εξεύ­ρε­σης προ­σχη­μά­των για τη μη κή­ρυ­ξή της από τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία.

Οι συν­δι­κα­λι­στές των ΝΔ και ΠΑ­ΣΟΚ-ΚΙ­ΝΑΛ ελ­πί­ζουν ότι η ερ­γα­σια­κή ει­ρή­νη, που είχε εξα­σφα­λί­σει το σοκ της προ­δο­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μπο­ρεί να περ­νά­ει και από την εκτό­νω­ση με μια 24ωρη απερ­για­κή «ντου­φε­κιά». Εξάλ­λου, σε αυτές τις τα­κτι­κές έχουν απο­δει­χτεί «μά­στο­ρες» στο πα­ρελ­θόν.

Ωστό­σο, δεν συμ­με­ρί­ζο­νται αυτή την άποψη όλοι οι «υψη­λοί» γρα­φειο­κρα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί των π. ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ και, για προ­λη­πτι­κούς λό­γους, επι­χεί­ρη­σαν με μανία να δια­λύ­σουν το ενιαίο απερ­για­κό μέ­τω­πο, που φαι­νό­ταν να σχη­μα­τί­ζε­ται από ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΕΚ­Πει­ραιά, συ­γκοι­νω­νί­ες κλπ, είτε προ­ω­θώ­ντας κά­ποια Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα (σε Ρο­δό­πη, Κρήτη κλπ) να απο­φα­σί­σουν απερ­γία για τις 25 Σε­πτέμ­βρη (μια μέρα μετά), είτε βγά­ζο­ντας «συμ­βου­λευ­τι­κή» ανα­κοί­νω­ση ο Πα­να­γό­που­λος της ΓΣΕΕ για απερ­γία στις 2 Οκτώ­βρη!

Η απερ­γία στις 24 Σε­πτέμ­βρη κρα­τή­θη­κε, τε­λι­κά, με με­γά­λη δυ­σκο­λία, χάρη στην επι­μο­νή όλων των αρι­στε­ρών και τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων στα συν­δι­κά­τα και επει­δή, με την αλ­λα­γή της κυ­βέρ­νη­σης, οι συν­δι­κα­λι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­χω­ρί­στη­καν από ΔΑ­ΚΕ-ΔΗ­ΣΥΠ (π. ΠΑΣΚΕ).

Το κοι­νω­νι­κό υπό­βα­θρο

Οι ερ­γα­ζό­με­νες κι οι ερ­γα­ζό­με­νοι, παρά την πα­ρα­λυ­τι­κή απο­γο­ή­τευ­ση που βί­ω­σαν κατά την κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν συσ­σω­ρεύ­σει αγω­νι­στι­κές και πο­λι­τι­κές εμπει­ρί­ες. Επι­πλέ­ον, από τα μνη­μο­νια­κά χρό­νια έχουν συσ­σω­ρεύ­σει γνώση και δι­δάγ­μα­τα.

Οι υλι­κές συν­θή­κες, στις οποί­ες ζουν, τρο­φο­δο­τούν την οργή και το αί­σθη­μα τα­ξι­κής αδι­κί­ας που υφί­στα­νται. Έτσι, οι ερ­γα­ζό­με­νες κι ερ­γα­ζό­με­νοι αυτής της χώρας δου­λεύ­ουν με μόλις το 10% να κα­λύ­πτε­ται από Κλα­δι­κές Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις, με το 30% των μι­σθω­τών να δου­λεύ­ει με με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση και μέσο μη­νιαίο μισθό λι­γό­τε­ρο από 400 ευρώ, με το 20% των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Δη­μό­σιο να μην είναι με μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά, με το 60% των νέων θέ­σε­ων να είναι για ελα­στι­κή ερ­γα­σία του­λά­χι­στον τα τε­λευ­ταία 2 χρό­νια, με θε­ω­ρη­τι­κά άγνω­στο το πο­σο­στό της αδή­λω­της ερ­γα­σί­ας, με επι­στρο­φή των «δώρων» στους ερ­γο­δό­τες, με τρο­μο­κρα­τία, ερ­γα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα, σε­ξι­στι­κή βία και δια­κρί­σεις και ρα­τσι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. Ζουν, επι­βιώ­νουν, με δια­λυ­μέ­να δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία, με συ­ντά­ξεις πεί­νας και με όλο και χει­ρό­τε­ρη δη­μό­σια παι­δεία.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες κι οι ερ­γα­ζό­με­νοι γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σαν τις τρά­πε­ζες, πλη­ρώ­νουν φό­ρους από τους οποί­ους οι εφο­πλι­στές κι οι τρα­πε­ζί­τες απαλ­λάσ­σο­νται νο­μό­τυ­πα, ξέ­ρουν ότι πλή­ρω­σαν την κρίση δύο και τρεις φορές και τώρα κα­λού­νται να πλη­ρώ­σουν και την «ανά­πτυ­ξη» των επεν­δυ­τών.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες κι οι ερ­γα­ζό­με­νοι ξέ­ρουν ότι η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία των συν­δι­κά­των, ο κυ­βερ­νη­τι­κός και ερ­γο­δο­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός δεν εξα­σφα­λί­ζουν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους και δεν νοιά­ζο­νται για την πραγ­μα­τι­κή ζωή, τη ζωή τους.

Ξέ­ρουν όμως ότι και η πο­λυ­διά­σπα­ση κι ο κα­τα­κερ­μα­τι­σμός της συν­δι­κα­λι­στι­κής και πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς δεν βοη­θά­ει στην έκ­φρα­σή τους σε θε­σμι­κό και κι­νη­μα­τι­κό-αγω­νι­στι­κό επί­πε­δο και δεν βλέ­πουν διέ­ξο­δο κι ελ­πί­δα στο συλ­λο­γι­κό πεδίο. Και ανα­μέ­νουν απα­ντή­σεις, δύ­σπι­στοι, με­τα­ξύ απο­γο­ή­τευ­σης και θυμού.

Η συ­νέ­χεια;

Αν για μια 24ωρη απερ­γία χρειά­στη­κε τόση επι­μο­νή και κόπο των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, με συ­νει­δη­τή επι­λο­γή και πολ­λές ενέρ­γειες για να γίνει, κα­τα­λα­βαί­νου­με ότι η συ­νέ­χεια δεν θα είναι κα­θό­λου εύ­κο­λη και έχει αυ­ξη­μέ­νες απαι­τή­σεις και προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Η ΑΔΕΔΥ, στο τε­λευ­ταίο Γε­νι­κό της Συμ­βού­λιο (29 Αυ­γού­στου), απο­φά­σι­σε απερ­γία για το πό­ρι­σμα ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης, όταν δη­μο­σιο­ποι­η­θεί (ανα­μέ­νε­ται τον Οκτώ­βρη).

Είναι προ­φα­νές ότι ΔΑ­ΚΕ-ΔΗ­ΣΥΠ δεν θα συ­ναι­νέ­σουν σε νέα απερ­γία γι’ αυτό το θέμα, επι­κα­λού­με­νες την οι­κο­νο­μι­κή δυ­σκο­λία των ερ­γα­ζο­μέ­νων (πραγ­μα­τι­κό γε­γο­νός) και τα μειω­μέ­να πο­σο­στά συμ­με­το­χής στις απερ­γί­ες (εξί­σου πραγ­μα­τι­κό).

Οι δυο πα­ρα­πά­νω πα­ρά­γο­ντες, όμως, ενώ είναι πραγ­μα­τι­κοί, δεν είναι αντι­κει­με­νι­κοί, ούτε «αιώ­νιοι». Εξαρ­τώ­νται από το σχέ­διο αγώνα και τις προ­ο­πτι­κές νίκης που πα­ρου­σιά­ζο­νται στις συλ­λο­γι­κό­τη­τες της ερ­γα­τι­κής τάξης. Έχου­με δει απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας σε κλά­δους και το­μείς που πι­στεύ­ουν ότι με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις τους μπο­ρούν να κερ­δί­σουν. Πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα ήταν η με­γά­λη απερ­γία των συμ­βα­σιού­χων των δήμων, τον Ιούλη του 2017.

Το κενό που αφή­νει η υπα­να­χώ­ρη­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, ακόμα και από τις τυ­πι­κές κι «ανό­ρε­χτες» κι­νη­το­ποι­ή­σεις και συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες του πα­ρελ­θό­ντος, έχει να το κα­λύ­ψει η Αρι­στε­ρά στα σω­μα­τεία και τους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους.

Και προ­φα­νώς, για να κα­λύ­ψει τέ­τοιο κενό η Αρι­στε­ρά, πρέ­πει να εμ­φα­νί­ζε­ται και να ενερ­γεί ενω­τι­κά. Καμιά πα­ρά­τα­ξη δεν μπο­ρεί μόνη της να εξα­σφα­λί­σει την εμπι­στο­σύ­νη του κρί­σι­μου με­γέ­θους των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ικα­νού να κάνει τη δια­φο­ρά και να φέρει αλ­λα­γή συ­σχε­τι­σμών στο δρόμο, στους αγώ­νες και τα σω­μα­τεία.

Προ­κύ­πτει αβί­α­στα η ανά­γκη για μια συ­στη­μα­τι­κή δομή που θα συ­σπει­ρώ­νει τις τα­ξι­κές δυ­νά­μεις, θα συ­γκε­ντρώ­νει δυ­να­μι­κό, θα δη­μιουρ­γεί κλίμα αγώνα κι αυ­το­πε­ποί­θη­σης, θα απο­λαμ­βά­νει την εμπι­στο­σύ­νη όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρων ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Η κα­τά­στα­ση έχει ωρι­μά­σει, οι πρό­σφα­τες εκλο­γές (βου­λευ­τι­κές-ευ­ρω­ε­κλο­γές), αλλά και οι εκλο­γές σε πολλά σω­μα­τεία κι ομο­σπον­δί­ες έχουν απο­τυ­πώ­σει τις δια­θέ­σεις του κό­σμου της δου­λειάς και οι πρα­κτι­κές κα­τα­γρα­φής και κα­ταγ­γε­λί­ας έχουν ξε­πε­ρά­σει τα όριά τους.

Οι συ­ζη­τή­σεις, ορ­γα­νω­μέ­νες κι αυ­θόρ­μη­τες, διά­χυ­τες στο στόμα συ­να­δελ­φισ­σών και συ­να­δέλ­φων, συν­δι­κα­λι­στριών και συν­δι­κα­λι­στών, εκλεγ­μέ­νων και αγω­νι­στών στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους πρέ­πει να κα­τα­λή­ξουν.

Γνώμη μας, εκ­φρα­σμέ­νη και μέσω του ΜΕΤΑ όπου συμ­με­τέ­χου­με, είναι ότι μας χρειά­ζε­ται ένα δί­κτυο (μπλοκ, κέ­ντρο, μέ­τω­πο) συν­δι­κα­λι­στών/αγω­νι­στών, σχη­μά­των της Αρι­στε­ράς και τα­ξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νων, που θα δρα συ­ντο­νι­σμέ­να, θα βάζει σε όσο το δυ­να­τό πε­ρισ­σό­τε­ρους χώ­ρους τα επί­δι­κα και τα ζη­τού­με­να για τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης και μόνο, θα προ­πα­γαν­δί­ζει κι­νη­το­ποι­ή­σεις και θα προ­σπα­θεί να δη­μιουρ­γή­σει αγώ­νες. Θα συ­νερ­γά­ζε­ται στα σω­μα­τεία και τα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να για συ­σχε­τι­σμούς ευ­νοϊ­κούς για τα μέλη των συν­δι­κά­των και την πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας, θα συν­δέ­ε­ται με τους αγώ­νες που δίνει η τάξη μας μέσα κι έξω από τα σω­μα­τεία (π.χ. εξο­ρύ­ξεις, 8 Μάρτη κλπ), θα ενο­ποιεί τον ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα, θα είναι ανοι­χτό σε διευ­ρύν­σεις με νέες δυ­νά­μεις ορ­γα­νω­μέ­νων κι ανέ­ντα­χτων. Θα προ­σπα­θεί να επη­ρε­ά­σει την αγω­νι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση των σω­μα­τεί­ων, θα συ­σπει­ρώ­σει και θα εμπνεύ­σει τον κόσμο μας, με την ενό­τη­τα και ένα σχέ­διο συ­νε­χούς δρά­σης.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά