Η άρχουσα τάξη με όλα της τα όπλα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ

Aφού εξάντλησε τα καύσιμα του Γιωργάκη-ΠΑΣΟΚ και της παρένθεσης Παπαδήμου, η άρχουσα τάξη επέλεξε ως διαχειριστή της επόμενης φάσης του μνημονίου τον πυρήνα των στελεχών της ακροδεξιάς πρώην Πολιτικής Άνοιξης (Σαμαρά, Φαήλο, Μπαλτάκο), συμπληρωμένο από ακόμη δεξιότερους, δηλ. τους Βορίδηδες, τους Γεωργιάδηδες, τους Πλεύρηδες. Ο μαϊντανός Βενιζέλος-ΠΑΣΟΚ προστέθηκε επειδή δεν έβγαιναν τα νούμερα, αλλά και επειδή η σοσιαλδημοκρατία δεν διαφέρει πια σε τίποτε ουσιαστικό από τη Δεξιά, ακόμη και από την ακροδεξιά. 

Το ότι ή ελληνική άρχουσα τάξη επέλεξε αυτή την αποκρουστική εκδοχή διαχείρισης είχε να κάνει με το πόσο αποκρουστικό και βάρβαρο ήταν το πρόγραμμα που συναποφάσισε να προωθήσει μαζί με την τρόικα. Στα πέντε χρόνια του μνημονίου η έκταση της συντριβής των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων και κατακτήσεων υπήρξε πρωτοφανής, και αυτό έχει καταγραφεί ξεκάθαρα τόσο στις εγχώριες όσο και στις διεθνείς στατιστικές μελέτες. Είναι λογικό η άρχουσα τάξη να μη θέλει να χάσει τα απίστευτα, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, πολιτικά και οικονομικά οφέλη που με τόση πολιτική μαεστρία απέκτησε σε αυτή την πενταετία. Μπρος στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον: ψέματα (π.χ. για bank run), διαστρέβλωση, τρομοκράτηση, βαθύ κράτος, χούλιγκαν, αρχαιολογικά ευρήματα, σύλληψη και επανασύλληψη τρομοκρατών, τρομοκρατικές προσφυγές τραπεζών στον έκτακτο μηχανισμό παροχής ρευστότητας (ELA).

Πρώτον, λοιπόν, η άρχουσα τάξη επιστράτευσε προεκλογικά (και πιθανότατα θα επιστρατεύσει και μετεκλογικά) την ακροδεξιά ηγεσία της ΝΔ για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυξήσει τους φόρους και θα βάλει χέρι στις καταθέσεις», άφριζε ο ακροδεξιός αρχηγός στις προεκλογικές ομιλίες. Ο Σταμάτης έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει κεφαλικό φόρο στις συναλλαγές του κόσμου με τις τράπεζες, ενώ τα κοκόρια του Σαμαρά, όπως η Σπυράκη, ο Ντινόπουλος, μπορούσαν να λένε ό,τι θέλουν, σε πείσμα της κοινής λογικής.

Δεύτερον, χρησιμοποίησε την πλειάδα των ΜΜΕ για -δήθεν «αντικειμενική»- διασπορά ψευδών ειδήσεων. Την ώρα που στην ΕΕ οι αναφορές στο Grexit έχουν εντελώς περιθωριοποιηθεί, η «Καθημερινή» προειδοποιούσε ότι από τις 22/1 «επί της ουσίας θα υπάρξει ένα καθεστώς όπου η χώρα θα είναι de facto εκτός ευρωζώνης».

Όμως κύριο καθήκον των ΜΜΕ υπήρξε η διαστρέβλωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και των δηλώσεων στελεχών του, καθώς και η υπερπροβολή οποιασδήποτε αστοχίας υποψηφίου του. Ταυτόχρονα βέβαια το οπλοστάσιο «ΜΜΕ» είχε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ, παρέχοντάς της δημοσιογραφική ασυλία στις προεκλογικές εξαγγελίες της: «Θα μειώσω τον ΕΝΦΙΑ και δεν θα πειραχτεί η πρώτη κατοικία», έλεγε ο Σαμαράς και κανείς δημοσιογράφος δεν τον ρωτούσε αν θυμάται ποιος επέβαλε αυτά τα μέτρα. Επίσης ο ακροδεξιός ηγέτης υποσχόταν μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων κατά 10 ολόκληρες μονάδες αλλά και μείωση του ανώτατου συντελεστή των φυσικών προσώπων. Κι όμως, κανείς δημοσιογράφος δεν τον ρωτούσε «πού θα βρείτε τα λεφτά;», δηλ. από πού θα υποκαταστήσει αυτά τα έσοδα ώστε να κάνει άλλο ένα υπέροχο δώρο στους Έλληνες καπιταλιστές.  

Ταυτόχρονα η υπόλοιπη κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός, το βαθύ κράτος, δεν υπήρξαν καθόλου «υπηρεσιακά», όπως επέβαλε η αστική νομιμότητα και όπως γινόταν πάντα όταν οι κύριοι πολιτικοί μονομάχοι ήταν αστικά κόμματα. Π.χ. στη θέση του υπ. Εσωτερικών, υπό την εποπτεία του οποίου διεξάγονται οι εκλογές, τοποθετήθηκε ένας πατενταρισμένος ακροδεξιός. 

Την ώρα που είχε αρχίσει ήδη μια άτυπη διαπραγμάτευση και την ώρα που κρατικά και τραπεζικά στελέχη της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας αποδέχονταν τη λογική της διαγραφής μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ), ο υπ. Οικονομικών, τροϊκανότερος των τροϊκανών, απειλούσε ότι μπορεί να χάσουμε τα 7,2 δισ. από την τρόικα, ότι μπορεί να βρεθούμε ξυπόλητοι στις αγορές χωρίς τον προληπτικό μηχανισμό στήριξης, ότι θα χρειαστεί να επιστρέψουμε τα 11,4 δισ. του ΤΧΣ, ότι η ΕΚΤ δεν θα παρείχε ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες και άλλα κακά.

Επειδή είδαν ότι όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να σταματήσουν το ορμητικό αγκάλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ από τις μάζες, επιστράτευσαν (παρέα με τον φίλο του Σαμαρά, Μελισσανίδη) τους χούλιγκαν της ΑΕΚ, οι οποίοι πολλές φορές έπαιξαν ακριβώς το ρόλο που θα έπαιζε η Χρυσή Αυγή ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν είχε προσωρινώς καεί ως χαρτί. Όλως τυχαίως δε μερικά 24ωρα πριν από τις εκλογές έγινε και η ανακοίνωση για τη νεκρή της Αμφίπολης μήπως και οι συνταξιούχοι χορτάσουν με αρχαία δόξα και πάψουν να ζητούν τα κλεμμένα λεφτά τους...

Καθώς όμως «κλείδωσε» η εκτίμηση ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη αναστρέψιμο γεγονός, ο στόχος επανατοποθετήθηκε: ψαλίδισμα του ποσοστού του, ώστε να εξαναγκαστεί σε συμμαχίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει ότι δεν διαπραγματεύεται το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και ότι θα το εφαρμόσει ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, τα Ποτάμια, ΠΑΣΟΚ1 και ΠΑΣΟΚ2 θα αναλάβουν ακριβώς αυτό το ρόλο: να αναγκάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευτεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης εκ των έσω, αφού οι απέξω δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτε. Κι από κοντά οι πολύ ευάλωτοι από τα δεξιά -όπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια- ΑΝΕΛ, οι οποίοι εκτός από τους εθνικιστικούς όρους που θέτουν στον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτούν επίσης μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν θα συναινέσουν σε δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και των μεγάλων ΔΕΚΟ και γενικά σε οποιοδήποτε αντικαπιταλιστικό μέτρο εξ ανάγκης λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να εφαρμόσει το μίνιμουμ του προγράμματός του. 

Τέλος, ακόμη και σε περίπτωση αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, η άρχουσα τάξη θα προσπαθήσει να τον «λογικέψει», θέτοντας π.χ. ως αντάλλαγμα για το στρογγύλεμα του προγράμματός του και την πιθανή αναίρεση βασικών φιλολαϊκών του δεσμεύσεων, τη στήριξή του από μεγάλα ΜΜΕ, π.χ το «Βήμα» που είχε ήδη δώσει τέτοια δείγματα γραφής προεκλογικά.

Αυτά έχει στην εγχώρια φαρέτρα της η ελληνική άρχουσα τάξη. Το ζήτημα είναι να μην «τσιμπήσει» ο ΣΥΡΙΖΑ κι αντίθετα να χρησιμοποιήσει τα όπλα που έχει στη δική του φαρέτρα.