Η ασυμβίβαστη Αριστερά μπροστά και εντός της πανδημίας

Η παν­δη­μία του covid 19 ανέ­δει­ξε τα αδιέ­ξο­δα του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, σε σχέση με την εμ­φά­νι­ση και τους τρό­πους αντι­με­τώ­πι­σής της. Ο βια­σμός της φύσης και του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, η διά­λυ­ση των δη­μο­σί­ων συ­στη­μά­των υγεί­ας κι η ιε­ράρ­χη­ση του κέρ­δους πάνω και ένα­ντι όλων, έδει­ξαν πόσο σαθρά είναι τα θε­μέ­λια ενός συ­στή­μα­τος που γεννά ευ­η­με­ρία για λί­γους από την οδύνη και την εκ­με­τάλ­λευ­ση των πολ­λών. 

Στην Ελ­λά­δα η έγκαι­ρη λήψη των ανα­γκαί­ων υγειο­νο­μι­κών πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων, σε συν­δυα­σμό με το κλίμα της, την πα­ρα­γω­γι­κή της συ­γκρό­τη­ση ( έλ­λει­ψη με­γά­λων πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων ) και τον χρόνο εκ­δή­λω­σης των πρώ­των κρου­σμά­των της παν­δη­μί­ας ( πριν την έναρ­ξη της του­ρι­στι­κής σεζόν ), οδή­γη­σαν στην απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της με­τά­δο­σης του ιού έως τώρα. Προ­φα­νώς τα θε­τι­κά αυτά δείγ­μα­τα ( εντός του βαλ­κα­νι­κού μέσου όρου ) οφεί­λο­νται στον ηρω­ι­σμό και την αυ­τα­πάρ­νη­ση που επέ­δει­ξε το υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό του τσα­κι­σμέ­νου και κα­τα­συ­κο­φα­ντη­μέ­νου ΕΣΥ και στη συ­νέ­πεια που επέ­δει­ξε ο λαός στην τή­ρη­ση των ανα­γκαί­ων υγειο­νο­μι­κών μέ­τρων και την οποία πρέ­πει να συ­νε­χί­σει. 

Τόσο στην Ελ­λά­δα όσο και διε­θνώς η συ­νε­χι­ζό­με­νη υγειο­νο­μι­κή κρίση δια­μόρ­φω­σε και επι­τά­χυ­νε μια νέα, βαθιά οι­κο­νο­μι­κή κρίση. Δέκα χρό­νια μετά, επα­νέρ­χε­ται το ερώ­τη­μα για το ποιος θα πλη­ρώ­σει αυτήν την κρίση, με δια­κύ­βευ­μα το αν θα δοθεί η ίδια απά­ντη­ση. Την προη­γού­με­νη δε­κα­ε­τία η βαθιά κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, αντι­με­τω­πί­στη­κε με την με­τα­κύ­λι­σή της στις πλά­τες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, και των λαι­κών και μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των. Στη χώρα μας τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτής της επι­λο­γής όλων ανε­ξαι­ρέ­τως των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, τα βιώ­σα­με και τα βιώ­να­με ακόμα, ανερ­γία, οι­κο­νο­μι­κή ασφυ­ξία εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, πτώση μι­σθών, τσά­κι­σμα ερ­γα­τι­κών και δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Τα κυ­βερ­νη­τι­κά δείγ­μα­τα γρα­φής εντός της παν­δη­μί­ας, μαρ­τυ­ρούν αντί­στοι­χη προ­σπά­θεια και σή­με­ρα. Εκα­τομ­μύ­ρια σε κα­να­λάρ­χες και μέτρα διευ­κό­λυν­σης στο με­γά­λο κε­φά­λαιο και επι­δό­μα­τα πεί­νας στον λαό και τους ερ­γα­ζο­μέ­νους. Η κυ­βέρ­νη­ση πήρε την πί­στω­ση χρό­νου που ζή­τη­σε στην αρχή της παν­δη­μί­ας για την αντι­με­τώ­πι­σή της. Ωστό­σο δεν ενί­σχυ­σε το ΕΣΥ με προ­σλή­ψεις υγειο­νο­μι­κού προ­σω­πι­κού, αύ­ξη­ση της χρη­μα­το­δό­τη­σής του και επί­τα­ξη άνευ απο­ζη­μί­ω­σης των  με­γά­λων ιδιω­τι­κών κλι­νι­κών, αλλά έσπευ­σε να αυ­ξή­σει τις δα­πά­νες και τα κον­δύ­λια για τους κλι­νι­κάρ­χες. Την ίδια στιγ­μή που η χώρα βρί­σκε­ται πολύ χα­μη­λά πα­γκο­σμί­ως σε διε­νέρ­γεια τεστ, σειρά ερ­γα­σια­κών χώρων και ει­δι­κά τα σχο­λεία σχε­διά­ζε­ται να επα­να­λει­τουρ­γή­σουν χωρίς τα απαι­τού­με­να μέτρα πρό­λη­ψης και ελέγ­χου δια­σπο­ράς του ιού. 

Διευ­ρυ­μέ­να τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας αντι­λαμ­βά­νο­νται την κα­τάρ­ρευ­ση σει­ράς αστι­κών αφη­γη­μά­των όπως της ιδιω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας και του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Βλέ­πουν την αν­θρώ­πι­νη ζωή και την ομαλή λει­τουρ­γία της κοι­νω­νί­ας και της οι­κο­νο­μί­ας να μπαί­νουν στη ζυ­γα­ριά. Βλέ­πουν τις εκα­τόμ­βες νε­κρών στην υπερ­δύ­να­μη των ΗΠΑ. Βλέ­πουν πόσο χω­λαί­νει το αό­ρα­το χέρι της αγο­ράς. Πόσο ανα­γκαί­ος είναι ο δη­μό­σιος χα­ρα­κτή­ρας των υπη­ρε­σιών έρευ­νας, φαρ­μά­κου και υγεί­ας. Πόσα πε­ρι­στα­τι­κά εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας πε­ρι­λαμ­βά­νει η ευ­ρω­ε­νω­σια­κή οι­κο­γέ­νεια με το άδεια­σμα της Ιτα­λί­ας και της Ισπα­νί­ας και την αύ­ξη­ση του χά­σμα­τος με­τα­ξύ Βορρά και Νότου.

 Οι αστι­κοί κλυ­δω­νι­σμοί ωστό­σο, από μόνοι τους δεν οδη­γούν σε ρή­ξεις και ρήγ­μα­τα της αστι­κής πο­λι­τι­κής που ετοι­μά­ζει πε­ραι­τέ­ρω επί­θε­ση σε ερ­γα­τι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. Χρειά­ζε­ται ένα αντί­πα­λο δέος, σε όλα τα επί­πε­δα ικανό να ανα­με­τρη­θεί με τα αμεί­λι­κτα ερω­τή­μα­τα των νέων συν­θη­κών. Η αρι­στε­ρά και το ερ­γα­το­λαι­κό κί­νη­μα με τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη εμπει­ρία δέκα και πλέων ετών, πρέ­πει να μπού­με σο­φό­τε­ροι στις νέες μάχες. 

Τώρα χρειά­ζε­ται αγώ­νας ενός τα­ξι­κά ανα­συ­γκρο­τη­μέ­νου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και του ευ­ρύ­τε­ρα λαι­κού κι­νή­μα­τος απέ­να­ντι στην ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και την ανερ­γία. Να μην χά­σου­με άλλο από τα κε­κτη­μέ­να ερ­γα­τι­κά και λαικά δι­καιώ­μα­τα σε μισθό, χρόνο και συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας, στέ­γα­ση και ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη. Έπει­τα η εκ­πό­νη­ση ενός επι­θε­τι­κού προ­γράμ­μα­τος διεκ­δί­κη­σης της ου­σια­στι­κής βελ­τί­ω­σης της θέσης της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας σε ρήξη και με κα­τεύ­θυν­ση την απο­δέ­σμευ­ση από την ΕΕ και την ευ­ρω­ζώ­νη. Για κρα­τι­κές επεν­δύ­σεις, μεί­ω­ση του χρό­νου ερ­γα­σί­ας χωρίς μεί­ω­ση μι­σθών, κρα­τι­κο­ποί­η­ση αντί χρη­μα­το­δό­τη­ση των υπό κα­τάρ­ρευ­ση με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων. Οι δυ­νά­μεις της ασυμ­βί­βα­στης, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και κομ­μου­νι­στι­κής αρι­στε­ράς, πρέ­πει πρά­ξου­με όσα δεν κά­να­με ή κά­να­με αντι­φα­τι­κά και ανο­λο­κλή­ρω­τα την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία. Συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων σε όλα τα επί­πε­δα απέ­να­ντι στον αντι­δρα­στι­κό συ­σχε­τι­σμό και την πα­ντο­κρα­το­ρία του αντι­πά­λου. Προ­ώ­θη­ση πο­λι­τι­κής κοι­νής δρά­σης, με διά­λο­γο και δε­σμεύ­σεις, κό­ντρα στον πο­λυ­κα­τα­κερ­μα­τι­σμό και τις αυ­το­α­να­φο­ρι­κές αντι­λή­ψεις, που δυ­στυ­χώς ευ­δο­κι­μούν ακόμα και σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας. Συμ­βο­λή στην ανα­ζή­τη­ση μιας σύγ­χρο­νης κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, απέ­να­ντι στα αδιέ­ξο­δα του ολο­κλη­ρω­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Η επό­με­νη μέρα έφτα­σε, η επό­με­νη ευ­και­ρία ίσως αρ­γή­σει. 

*μέλος της Πο­λι­τι­κής Κί­νη­σης για ένα Σύγ­χρο­νο Κομ­μου­νι­στι­κό Σχέ­διο

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά