ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ! Αγωνιστικά, Ριζοσπαστικά, Ενωτικά!
Το 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και η εφαρμογή ενός σκληρού μνημονιακού προγράμματος απ’ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο χειροτερεύει τη ζωή των εργαζομένων και τροφοδοτεί την οικονομική κρίση, αλλά καλλιεργεί και ένα κλίμα ηττοπάθειας και απογοήτευσης…
Στο πλαίσιο των μνημονιακών πολιτικών, νέα αντεργατικά μέτρα προωθούνται αυτήν την περίοδο, όπως η απελευθέρωση των απολύσεων, ο περιορισμός του απεργιακού δικαιώματος, ο «υποκατώτατος» μισθός, η ενεργοποίηση του «κόφτη» και η πλήρης κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων.
Η αντιστροφή των συνεπειών αυτής της κατάστασης αφορά όλες τις δυνάμεις που θέλουν να αναζωογονήσουν το κίνημα επειδή εμπιστεύονται τη δυναμική που μπορεί να αναδείξει. Γι’ αυτό όλοι μαζί έχουμε την υποχρέωση και την ανάγκη να κάνουμε κάτι έμπρακτα και άμεσα.
Με πρόσχημα το χρέος, το κεφάλαιο και ο νεοφιλελευθερισμός δεν περιορίζονται απλώς σε μνημόνια και σε αντιλαϊκά μέτρα, αλλά στοχεύουν να καθυποτάξουν τους εργαζόμενους και όλο το λαό, καταλύοντας κάθε εργατικό δικαίωμα και κάθε έννοια δημοκρατίας.
Εναντιωνόμαστε στην επιδίωξη που θέλει τους εργαζόμενους και το λαό να συνηθίσουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, στη δουλειά χωρίς μισθό & δικαιώματα, σε μια περίοδο που διευρύνονται οι κοινωνικές ανάγκες και αντικειμενικά μεγαλώνουν οι δυνατότητες ικανοποίησής τους.
Σήμερα λοιπόν, είναι απολύτως αναγκαία η συγκρότηση ενός ευρύτερου πανεργατικού και κοινωνικού μετώπου όλων τα πληττόμενων απ’ τα μνημόνια στρωμάτων, με στόχο την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών.
H περίοδος από το προηγούμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (Νοέμβρης 2013) μέχρι σήμερα, καλύπτει από τη μια το χρονικό διάστημα μέχρι το Γενάρη του 2015 με την υποχώρηση των μαζικών απεργιακών και κοινωνικών αγώνων που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια εν αναμονή πολιτικής – κοινοβουλευτικής διεξόδου. Μια στάση αναμονής που καλλιεργήθηκε από το ντόπιο και ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο και από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, το διάστημα από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 μέχρι σήμερα, είχαμε την αλλαγή της κυβέρνησης, το Δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη 2015 και το μεγάλο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού, την πλήρη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε με την ψήφιση του 3ου μνημονίου και την ολοκλήρωσή της που αποτυπώθηκε στις εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη του 2015 και στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική.
Το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και η ΑΔΕΔΥ
Το ίδιο διάστημα το συνδικαλιστικό κίνημα του δημοσίου έδωσε την κρίσιμη μάχη κατά της «αξιολόγησης» και των απολύσεων , με την απεργία–αποχή διαρκείας, η οποία κατάφερε μια καθαρή υποχώρηση του αντίπαλου, αφού δόθηκε με εντυπωσιακά μαζικό & συλλογικό τρόπο, εξασφαλίζοντας την ενεργό συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων για πολλούς μήνες.
Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ, επέμειναν στην κατάθεση αγωνιστικής πρότασης με όρους νίκης, που να εμπλέκει το σύνολο των Δημοσίων Υπαλλήλων, με συνθήκες διάρκειας & αντοχής και γι’ αυτό αισθάνονται δικαιωμένες,αφού η πρότασή τους για απεργία – αποχή έγινε τελικά αποδεκτή από όλες τις άλλες παρατάξεις στην ΑΔΕΔΥ, όταν αρχικά, κάποιες από αυτές τη θεωρούσαν «παράτυπη» και αδιέξοδη.
Για το συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζόμενους η κινητοποίηση αυτή, καθώς και η επαναφορά των απολυμένων και «διαθέσιμων», η κατάργηση των αντιυπαλληλικών διατάξεων του πειθαρχικού – αποτέλεσμα των αγώνων του κινήματος – οδηγούν σε χρήσιμα συμπεράσματα για τις μάχες που δίνονται για να κερδίζονται. Οι οργανωμένοι συλλογικά αγώνες, με την ενεργό συμμετοχή όλων, με σχέδιο για συνέχεια και κλιμάκωση, με μορφές πάλης που διασφαλίζουν την αντοχή των εργαζομένων και το συντονισμό των δυνάμεων, μπορούν να φέρνουν νίκες ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες των μνημονίων.
Η εύκολη επιλογή στάσεων εργασίας ή και απεργιών από κάποιες δυνάμεις, χωρίς να διασφαλίζονται οι όροι προετοιμασίας και μαζικής συμμετοχής, δεν υποδηλώνουν απαραίτητα και την αγωνιστική–ταξική στάση των δυνάμεων που τις ψηφίζουν. Πολλές φορές καταδεικνύουν την υποτίμηση στη συλλογική δύναμη των εργαζομένων και καλλιεργούν τη λογική της ανάθεσης, προωθώντας την αντίληψη ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν από κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ακόμα περισσότερο αν αυτές σχετίζονται με τα διάφορα κέντρα εξουσίας και κυβέρνησης) , χωρίς την ενεργό δράση των εργαζομένων.
Θεωρούμε θετικό το γεγονός ότι η ΑΔΕΔΥ έχει διατυπώσει και προβάλλει τα αιτήματα για την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους και τη στάση πληρωμών σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, καθώς και το ότι έχει εκφράσει, και με τη συμμετοχή της σε κινητοποιήσεις, την αλληλεγγύη της στους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.
Δυστυχώς, αυτά τα αιτήματα δεν υποστηρίζονται ενεργά από ορισμένες δυνάμεις της ΑΔΕΔΥ και κυρίως από τις ηγεσίες των ΔΑΚΕ & ΔΗ.ΣΥ. Πρωτοπορία (πρώην ΠΑΣΚ), εφόσον ούτε συμφωνούν ειλικρινά, ούτε τα πιστεύουν πραγματικά. Στη μνημονιακή περίοδο, αποκαλύφθηκε πιο καθαρά ότι ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, δεν μπορεί και δε θέλει να αντιπαρατεθεί στο προφανές, δηλαδή στις αιτίες της κρίσης που ανέτρεψε τις ζωές των εργαζομένων, οδήγησε στη διάλυση του κοινωνικού συστήματος, στις απολύτως ελαστικές σχέσεις εργασίας που απλώνονται και στο δημόσιο, στις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών, στη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων, στο «επιτελικό» κράτος με «αξιολογήσεις», κινητικότητα, καταργήσεις φορέων και μεταφορά κρίσιμων τομέων της Δημόσιας Διοίκησης στον απόλυτο έλεγχο των δανειστών ( π.χ. η δήθεν Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων).
Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, μετά την ανοιχτή προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του στο μνημονιακό στρατόπεδο, με την υιοθέτηση των επιλογών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (πράγμα που τους κάνει να νιώθουν «δικαιωμένοι» στο αυθαίρετο δόγμα ότι η μνημονιακή καταστροφή είναι μονόδρομος), οι ηγεσίες των ΔΑΚΕ και ΔΗ.ΣΥ. Πρωτοπορία «ξεθάρρεψαν» και άρχισαν να αμφισβητούν τις θέσεις της ΑΔΕΔΥ για το χρέος, την ΕΕ και το ΔΝΤ, αναπολώντας τις «καλές» μέρες του παρελθόντος. Ενός αμαρτωλού παρελθόντος, που δημιούργησε την απέχθεια των εργαζόμενων σε αυτού του τύπου το συνδικαλισμό, την απαξίωση των συλλογικών εργαλείων, που είναι τα Συνδικάτα μας και μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.
Στην ήδη προβληματική κατάσταση του συνδικαλιστικού κι εργατικού κινήματος προστέθηκε η παράταξη του μνημονιακού πλέον ΣΥΡΙΖΑ (ΑΡΚΙ), ως άριστος μαθητής των πρακτικών της ΠΑΣΚ στο κεφάλαιο του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι σχέσεις ή και ταυτοπροσωπίες με συμβούλους υπουργείων δεν γίνεται να αντικαταστήσουν τη δράση του κινήματος, ούτε να φέρουν την παραμικρή βελτίωση στους εργαζόμενους.
Έτσι, καταφεύγουν σε τεχνάσματα, με τα οποία η ηγεσία της ΑΡΚΙ επιχειρεί να ψαρέψει σε θολά νερά, μιλώντας για μια δήθεν «ενότητα», απέναντι σε μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χωρίς όμως καν να αναφέρει ποιος τις ψηφίζει και τις υλοποιεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρόσφατο κείμενό τους για «τη συγκρότηση μετωπικού σχήματος στο 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ», δεν υπάρχουν πουθενά οι λέξεις «κυβέρνηση», ενώ ο αγώνας για τη διαγραφή του χρέους αντικαθίσταται από «τη συμμετοχή του συνδικαλιστικού κινήματος στη συζήτηση περί ανάγκης διαγραφής του χρέους»!
Δυστυχώς, οι παρατάξεις της αριστεράς και τα ευρύτερα αντιμνημονιακά σχήματα δεν ένωσαν τις δυνάμεις τους μέχρι σήμερα, για να αποφευχθεί η συνειδητή και σχεδιασμένη αδράνεια από τις ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΑΡΚΙ (ΣΥΡΙΖΑ).
Μοναδική επιλογή για τους εργαζόμενους είναι η ρήξη και η απαλλαγή όχι μόνο από τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από συνδικαλιστικές ηγεσίες που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση και την αναποτελεσματικότητα των συνδικαλιστικών μας αγώνων.
Σήμερα είναι επείγον και αναγκαίο το συνδικαλιστικό κίνημα να προχωρήσει στην ανασυγκρότησή του, με στόχο τον περιορισμό του κατακερματισμού και της πολυδιάσπασής του και στη συγκρότηση μαζικών, ισχυρών και αγωνιστικών συνδικάτων, ικανών να ενώσουν το σύνολο της εργατικής τάξης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να υπερασπίσουν και να διευρύνουν τα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά της δικαιώματα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο το ΜΕΤΑ αγωνίζεται για την υπέρβαση της διάσπασης, την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, την ενοποίηση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τη συγκρότηση ενιαίων συνδικάτων δημόσιου & ιδιωτικού τομέα και την ενοποίηση ομοσπονδιών και σωματείων στο Δημόσιο.
Σημαντικό βήμα σ’ αυτήν την κατεύθυνση αποτελεί η τροποποίηση του καταστατικού της ΑΔΕΔΥ για την ένταξη όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας, στη δύναμη των σωματείων και ομοσπονδιών της. Ο παλαιός τρόπος συνδικαλιστικής οργάνωσης δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες κι αφήνει τα σωματεία μας αποψιλωμένα από πολύτιμες δυνάμεις.
Το ΜΕΤΑ θεωρώντας ότι η επόμενη περίοδος θα είναι ιδιαίτερα καθοριστική για τους εργαζόμενους και εκτιμώντας ότι υπάρχει κίνδυνος διαμόρφωσης μιας πλειοψηφίας στην ΑΔΕΔΥ από τις παρατάξεις ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ – ΑΡΚΙ, που δεν θα είναι ικανή, ούτε θα θέλει να συγκρουστεί αξιόπιστα και σταθερά με τις μνημονιακές πολιτικές, πήρε την πρωτοβουλία για τη «…συγκρότηση ενός ευρύτερου αγωνιστικού μετώπου δημοκρατικών, προοδευτικών, ριζοσπαστικών και ανένταχτων δυνάμεων, τάσεων και συλλογικοτήτων που μπορεί, αν εκφραστεί ενιαία στο Συνέδριο, να είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων την επόμενη κρίσιμη, για τους εργαζόμενους και τη χώρα, περίοδο…», πρόταση που τίθεται στην κρίση όλων των συνέδρων που πιστεύουν σε μια τέτοια προοπτική.
Διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε για:
1. τη σταδιακή επαναφορά των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων στην προ μνημονίων εποχή, με την ανάλογη αύξηση του βασικού εισαγωγικού μισθού, καθώς και την άμεση επαναφορά των 13ου και 14ου μισθού και όλων των απωλειών των συντάξεων μέχρι 1.500€
2. την άμεση εφαρμογή της πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας και του επταμισάωρου χωρίς μείωση των αποδοχών, με την προοπτική του επτάωρου και του 35ωρου, για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας
3. την προώθηση ενός προγράμματος μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη όλων των αναγκών στις δημόσιες δομές υγείας, στην εκπαίδευση, αυτοδιοίκηση, ασφαλιστικά ταμεία, ελεγκτικούς μηχανισμούς και σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες
4. την κατάργηση της ενοικιαζόμενης, ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας & της μερικής απασχόλησης και την κάλυψη όλων των παγίων και διαρκών αναγκών, με προσωπικό μόνιμης, σταθερούς και πλήρους απασχόλησης. Την κατάργηση των εργολαβιών και της εκχώρησης αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες σ’ όλο το δημόσιο, τα ΝΠΔΔ, τα νοσοκομεία και τους ΟΤΑ και την άμεση μετατροπή όλων των ατομικών συμβάσεων σε αορίστου χρόνου για τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες καθαριότητας των δημοσίων υπηρεσιών, των νοσοκομείων και των ΟΤΑ
5. τη ρύθμιση όλων των δανείων που έχουν πάρει οι εργαζόμενοι και σήμερα αποπληρώνονται με τους παλιούς ετεροβαρείς όρους. Απαιτούμε μείωση των τοκογλυφικών επιτοκίων και «κούρεμα»των στεγαστικών δανείων με βάση τα σημερινά εισοδήματα των εργαζομένων και τη σημερινή αξία των ακινήτων
6. το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων οργανισμών, υπηρεσιών & επιχειρήσεων, την επαναφορά των ιδιωτικοποιημένων οργανισμών στο δημόσιο και των φορολογικών υπηρεσιών στον έλεγχο του Υπουργείου Οικονομικών
7. την αύξηση και την πλήρη χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα από τον κρατικό προϋπολογισμό και την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων
8. την απόσυρση των διαδικασιών αξιολόγησης δομών και εργαζομένων, της υποχρεωτικής κινητικότητας Δημοσίων Υπαλλήλων, την κατάργηση των μνημονιακών διατάξεων περικοπής οργανικών θέσεων. Οι διαδικασίες της αξιολόγησης και της κινητικότητας προωθούν το στόχο του μικρού κι ευέλικτου επιτελικού κράτους που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ιδιωτών και θα ανοίγει τον δρόμο των απολύσεων και της κυριαρχίας των ελαστικών εργασιακών σχέσεων
10. την κατοχύρωση του δικαιώματος των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στο Δημόσιο και της σύναψης συλλογικών συμβάσεων εργασίας
11. τη διαγραφή του χρέους, με άμεση παύση της εξυπηρέτησής του, με καταγγελία των δανειακών συμβάσεων προκειμένου να δημιουργηθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος που θα επιτρέπει την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού
12. την ανατροπή της λιτότητας και τον τερματισμό των μνημονίων. Η θλιβερή εμπειρία μας απέδειξε ότι αυτά δεν γίνονται στη «φυλακή του ευρώ», καταδεικνύοντας με τραγικό τρόπο την ανάγκη εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη, ώστε να διαθέτουμε τα απαραίτητα εργαλεία για μια φιλολαϊκή πορεία, ανεξάρτητη από τις ανάγκες του κεφαλαίου.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ
Ο στόχος της κοινής δράσης, της συσπείρωσης δυνάμεων και της ανασυγκρότησης του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος για «να τα πάρουμε όλα πίσω» είναι στο κέντρο των προσπαθειών της παράταξής μας και πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον πετύχουμε.
Η εκπλήρωση των παραπάνω αιτημάτων είναι ρεαλιστική στο πλαίσιο μιας πολιτικής που θα στηρίζεται στο λαό και τους εργαζόμενους, θα προτάσσει τις ανάγκες τους και όχι την εξυπηρέτηση των δανειστών, θα επιλέγει τη σωτηρία του λαού και την αξιοπρέπεια των εργαζόμενων της χώρας και όχι τη διάσωση του ευρώ, της ευρωζώνης και των χρεοκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων και τραπεζών.
