Με στρατιωτική δράση απειλεί η Γαλλία
Την ικανοποίησή του για το κλίμα στην άτυπη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, εξέφρασε κατά την επιστροφή του στην Αθήνα ο Ν. Δένδιας. Κατά τον υπ. Εξωτερικών του Μητσοτάκη, συζητήθηκε η διεύρυνση του καταλόγου των κυρώσεων σε βάρος της Άγκυρας, που παραπέμπονται για να αποφασιστούν στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ (17-18 Ιούλη).
Στη λίστα των κυρώσεων υπήρχε ήδη η διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων που έχει ως συνέπεια τη διακοπή κάθε προενταξιακής χρηματοδότησης. Κατά τις «διαρροές» Δένδια, τώρα συζητήθηκε η ανάκληση της τελωνειακής συμφωνίας (με αποτέλεσμα την αύξηση των εμπορικών δασμών), ο τερματισμός της χρηματοδότησης έργων από τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το εμπάργκο όπλων-ανταλλακτικών απ’ όλα τα κράτη-μέλη προς την Τουρκία.
Στην πρώτη γραμμή των δημόσιων δηλώσεων ήταν το θέμα της Αγ. Σοφιάς. Ο Ερντογάν, πράγματι, «εργαλειοποιεί» τα θρησκευτικά ζητήματα για λόγους διεθνών αντιπαραθέσεων και κυρίως για λόγους σταθεροποίησης της εξουσίας του στο εσωτερικό της χώρας. Το σύνολο της τουρκικής Αριστεράς, με την πιο πλατιά έννοια, έχει καταδικάσει με σαφήνεια αυτήν την ενέργεια. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλες οι δημοσκοπήσεις υποδεικνύουν ότι η πλειοψηφία του τουρκικού λαού επίσης καταδικάζει την πρωτοβουλία Ερντογάν. Αυτό υποδεικνύει και κάποιες υποχρεώσεις της Αριστεράς εδώ: την ώρα που στο μεγάλο καθεστωτικό Τύπο μπορεί να βρει κανείς φιλοπολεμικά άρθρα που μιλούν για τους «μαρμαρωμένους βασιλιάδες» του Βυζαντίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αθήνα είναι η μοναδική μεγάλη πόλη της Ευρώπης που δεν έχει νόμιμο λατρευτικό τόπο για τους μουσουλμάνους και ακόμα ότι πολλά ιστορικά μνημεία συνδεδεμένα με τη μουσουλμανική παράδοση (στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα, στην Καβάλα, στα Χανιά κλπ) έχουν αλλάξει χρήση ή έχουν αφεθεί να ρημάξουν.
Έχει σημασία η δήλωση του Λαβρόφ εκ μέρους του, βαθιά συνδεδεμένου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, καθεστώτος Πούτιν. Η Ρωσία εκδήλωσε μεν δυσαρέσκεια για την πρωτοβουλία Ερντογάν, αλλά υπογράμμισε ότι η απόφαση αφορά αποκλειστικά «το εσωτερικό της Τουρκίας».
Στις διαδικασίες της ΕΕ ξεχωρίζει η σκληρή στάση της Γαλλίας κατά της Τουρκίας. Η χώρα του Μακρόν, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του ευρωπαϊκού μιλιταρισμού, έχει αποφασίσει να επιβάλει τη «στρατηγική» παρουσία της στην ανατολική Μεσόγειο: η Total διεκδικεί κεντρικό ρόλο στις έρευνες και στις γεωτρήσεις, το πυρηνικό αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκολ περιπολεί μόνιμα στην περιοχή, η Γαλλία απέκτησε μόνιμη ναυτική βάση στην Κύπρο και ο Μακρόν υπέγραψε με τον Μητσοτάκη το «προσύμφωνο» για την πώληση δύο μεγάλων υπερσύγχρονων φρεγατών μεγάλης δύναμης πυρός.
Σε άρθρα «εθνικών» δημοσιογράφων μπορεί να βρει κανείς σημεία, όπως: «Ο βομβαρδισμός στη βάση Αλ Ουατίγια στη Λιβύη, είναι απίθανο να έχει συμβεί χωρίς της συμμετοχή των Γάλλων. Πρόκειται για γεγονός πολύ μεγαλύτερης σημασίας από τη δημοσιότητα που έλαβε. Για πρώτη φορά χρησιμοποιείται κατά της Τουρκίας το στρατιωτικό εργαλείο… Η Γαλλία διέβη τον Ρουβίκωνα…».
Και όχι τυχαία. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, με αιματοβαμμένη παρουσία στην Αφρική, θεωρεί τη Λιβύη δικό του οικόπεδο, «κληρονομημένο από την ιστορία».
Ταυτόχρονα με τη σύνοδο των ευρωπαίων υπ. Εξωτερικών, ανάλογα μηνύματα έστειλε η αμερικάνικη υπερδύναμη. Ο υφυπουργός Εξωτερικών του Τραμπ, Μάθιου Πάλμερ, υπογράμμισε τις «ανησυχίες» των ΗΠΑ για την πολιτική της Τουρκίας και καταδίκασε «τις γεωτρητικές πρωτοβουλίες και το τουρκολιβυκό σύμφωνο». Για όσους θεωρούν ότι αυτά είναι κυρίως «λόγια», ο Μ. Πάλμερ ανακοίνωσε την αναβάθμιση των στρατιωτικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κύπρο σε επίπεδο «στρατηγικής συμμαχίας».
Με αυτές τις «πλάτες», ο Δένδιας κοκορεύεται. Στη σύνοδο άφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο στρατιωτικής δράσης και προειδοποίησε: «Η Ευρώπη θα πρέπει να καταλάβει ότι θα πρέπει να πάρει γρήγορα θέση, για να αποτρέψει. Γιατί αν δεν αποτρέψει, δεν θα της αρέσει καθόλου αυτό που θα συμβεί. Μα καθόλου…»
Μόνο που η στήριξη στους ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές ποτέ δεν αποδείχθηκε θετικός σύμβουλος. Ειδικά στην αιματηρή ιστορία των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Αριστερά και το κίνημα κοινωνικής αντίστασης στην Ελλάδα οφείλουν άμεσα τον πλήρη και καθαρό διαχωρισμό από όλον αυτόν το συρφετό. Η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πολιτική, η ριζική στροφή προς την ειρήνη, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των λαών από τα κάτω, είναι αναπόσπαστα στοιχεία του προγράμματος κοινωνικής απελευθέρωσης σε κάθε μια από τις χώρες της περιοχές, αλλά και σε όλες μαζί ως σύνολο. Η ΕΕ δεν είναι ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά μόνο ως προς την οικονομική πολιτική, όπως απέδειξαν τα μνημόνια και η τρόικα, αλλά πολύ συνολικότερα. Όποιος επιχειρεί να στηριχτεί σε αυτά τα αντιδραστικά «κέντρα», οδηγεί τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις σε μεγάλες καταστροφές.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
