Η ΕΕ για τις ευρωτουρκικές σχέσεις και την ανατολική Μεσόγειο

Την ικα­νο­ποί­η­σή του για το κλίμα στην άτυπη σύ­νο­δο των υπουρ­γών Εξω­τε­ρι­κών της ΕΕ, εξέ­φρα­σε κατά την επι­στρο­φή του στην Αθήνα ο Ν. Δέν­διας. Κατά τον υπ. Εξω­τε­ρι­κών του Μη­τσο­τά­κη, συ­ζη­τή­θη­κε η διεύ­ρυν­ση του κα­τα­λό­γου των κυ­ρώ­σε­ων σε βάρος της Άγκυ­ρας, που πα­ρα­πέ­μπο­νται για να απο­φα­σι­στούν στην επερ­χό­με­νη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της ΕΕ (17-18 Ιούλη). 

Στη λίστα των κυ­ρώ­σε­ων υπήρ­χε ήδη η δια­κο­πή των εντα­ξια­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων που έχει ως συ­νέ­πεια τη δια­κο­πή κάθε προ­ε­ντα­ξια­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης. Κατά τις «διαρ­ρο­ές» Δέν­δια, τώρα συ­ζη­τή­θη­κε η ανά­κλη­ση της τε­λω­νεια­κής συμ­φω­νί­ας (με απο­τέ­λε­σμα την αύ­ξη­ση των εμπο­ρι­κών δα­σμών), ο τερ­μα­τι­σμός της χρη­μα­το­δό­τη­σης έργων από τις ευ­ρω­παϊ­κές τρά­πε­ζες και το εμπάρ­γκο όπλων-ανταλ­λα­κτι­κών απ’ όλα τα κρά­τη-μέ­λη προς την Τουρ­κία. 

Στην πρώτη γραμ­μή των δη­μό­σιων δη­λώ­σε­ων ήταν το θέμα της Αγ. Σο­φιάς. Ο Ερ­ντο­γάν, πράγ­μα­τι, «ερ­γα­λειο­ποιεί» τα θρη­σκευ­τι­κά ζη­τή­μα­τα για λό­γους διε­θνών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων και κυ­ρί­ως για λό­γους στα­θε­ρο­ποί­η­σης της εξου­σί­ας του στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Το σύ­νο­λο της τουρ­κι­κής Αρι­στε­ράς, με την πιο πλα­τιά έν­νοια, έχει κα­τα­δι­κά­σει με σα­φή­νεια αυτήν την ενέρ­γεια. Το πιο εντυ­πω­σια­κό είναι ότι όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις υπο­δει­κνύ­ουν ότι η πλειο­ψη­φία του τουρ­κι­κού λαού επί­σης κα­τα­δι­κά­ζει την πρω­το­βου­λία Ερ­ντο­γάν. Αυτό υπο­δει­κνύ­ει και κά­ποιες υπο­χρε­ώ­σεις της Αρι­στε­ράς εδώ: την ώρα που στο με­γά­λο κα­θε­στω­τι­κό Τύπο μπο­ρεί να βρει κα­νείς φι­λο­πο­λε­μι­κά άρθρα που μι­λούν για τους «μαρ­μα­ρω­μέ­νους βα­σι­λιά­δες» του Βυ­ζα­ντί­ου, δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι η Αθήνα είναι η μο­να­δι­κή με­γά­λη πόλη της Ευ­ρώ­πης που δεν έχει νό­μι­μο λα­τρευ­τι­κό τόπο για τους μου­σουλ­μά­νους και ακόμα ότι πολλά ιστο­ρι­κά μνη­μεία συν­δε­δε­μέ­να με τη μου­σουλ­μα­νι­κή πα­ρά­δο­ση (στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, στα Γιάν­νε­να, στην Κα­βά­λα, στα Χανιά κλπ) έχουν αλ­λά­ξει χρήση ή έχουν αφε­θεί να ρη­μά­ξουν.

Έχει ση­μα­σία η δή­λω­ση του Λα­βρόφ εκ μέ­ρους του, βαθιά συν­δε­δε­μέ­νου με την Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σία, κα­θε­στώ­τος Πού­τιν. Η Ρωσία εκ­δή­λω­σε μεν δυ­σα­ρέ­σκεια για την πρω­το­βου­λία Ερ­ντο­γάν, αλλά υπο­γράμ­μι­σε ότι η από­φα­ση αφορά απο­κλει­στι­κά «το εσω­τε­ρι­κό της Τουρ­κί­ας». 

Στις δια­δι­κα­σί­ες της ΕΕ ξε­χω­ρί­ζει η σκλη­ρή στάση της Γαλ­λί­ας κατά της Τουρ­κί­ας. Η χώρα του Μα­κρόν, που απο­τε­λεί τη ρα­χο­κο­κα­λιά του ευ­ρω­παϊ­κού μι­λι­τα­ρι­σμού, έχει απο­φα­σί­σει να επι­βά­λει τη «στρα­τη­γι­κή» πα­ρου­σία της στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο: η Total διεκ­δι­κεί κε­ντρι­κό ρόλο στις έρευ­νες και στις γε­ω­τρή­σεις, το πυ­ρη­νι­κό αε­ρο­πλα­νο­φό­ρο Σαρλ Ντε Γκολ πε­ρι­πο­λεί μό­νι­μα στην πε­ριο­χή, η Γαλ­λία απέ­κτη­σε μό­νι­μη ναυ­τι­κή βάση στην Κύπρο και ο Μα­κρόν υπέ­γρα­ψε με τον Μη­τσο­τά­κη το «προ­σύμ­φω­νο» για την πώ­λη­ση δύο με­γά­λων υπερ­σύγ­χρο­νων φρε­γα­τών με­γά­λης δύ­να­μης πυρός. 

Σε άρθρα «εθνι­κών» δη­μο­σιο­γρά­φων μπο­ρεί να βρει κα­νείς ση­μεία, όπως: «Ο βομ­βαρ­δι­σμός στη βάση Αλ Ουα­τί­για στη Λιβύη, είναι απί­θα­νο να έχει συμ­βεί χωρίς της συμ­με­το­χή των Γάλ­λων. Πρό­κει­ται για γε­γο­νός πολύ με­γα­λύ­τε­ρης ση­μα­σί­ας από τη δη­μο­σιό­τη­τα που έλαβε. Για πρώτη φορά χρη­σι­μο­ποιεί­ται κατά της Τουρ­κί­ας το στρα­τιω­τι­κό ερ­γα­λείο… Η Γαλ­λία διέβη τον Ρου­βί­κω­να…». 

Και όχι τυ­χαία. Ο γαλ­λι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός, με αι­μα­το­βαμ­μέ­νη πα­ρου­σία στην Αφρι­κή, θε­ω­ρεί τη Λιβύη δικό του οι­κό­πε­δο, «κλη­ρο­νο­μη­μέ­νο από την ιστο­ρία». 

Ταυ­τό­χρο­να με τη σύ­νο­δο των ευ­ρω­παί­ων υπ. Εξω­τε­ρι­κών, ανά­λο­γα μη­νύ­μα­τα έστει­λε η αμε­ρι­κά­νι­κη υπερ­δύ­να­μη. Ο υφυ­πουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών του Τραμπ, Μά­θιου Πάλ­μερ, υπο­γράμ­μι­σε τις «ανη­συ­χί­ες» των ΗΠΑ για την πο­λι­τι­κή της Τουρ­κί­ας και κα­τα­δί­κα­σε «τις γε­ω­τρη­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και το τουρ­κο­λι­βυ­κό σύμ­φω­νο». Για όσους θε­ω­ρούν ότι αυτά είναι κυ­ρί­ως «λόγια», ο Μ. Πάλ­μερ ανα­κοί­νω­σε την ανα­βάθ­μι­ση των στρα­τιω­τι­κών σχέ­σε­ων των ΗΠΑ με την Κύπρο σε επί­πε­δο «στρα­τη­γι­κής συμ­μα­χί­ας». 

Με αυτές τις «πλά­τες», ο Δέν­διας κο­κο­ρεύ­ε­ται. Στη σύ­νο­δο άφησε ορ­θά­νοι­χτο το εν­δε­χό­με­νο στρα­τιω­τι­κής δρά­σης και προει­δο­ποί­η­σε: «Η Ευ­ρώ­πη θα πρέ­πει να κα­τα­λά­βει ότι θα πρέ­πει να πάρει γρή­γο­ρα θέση, για να απο­τρέ­ψει. Γιατί αν δεν απο­τρέ­ψει, δεν θα της αρέ­σει κα­θό­λου αυτό που θα συμ­βεί. Μα κα­θό­λου…»

Μόνο που η στή­ρι­ξη στους ευ­ρω­παί­ους και αμε­ρι­κά­νους ιμπε­ρια­λι­στές ποτέ δεν απο­δεί­χθη­κε θε­τι­κός σύμ­βου­λος. Ει­δι­κά στην αι­μα­τη­ρή ιστο­ρία των Βαλ­κα­νί­ων και της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. 

Η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης στην Ελ­λά­δα οφεί­λουν άμεσα τον πλήρη και κα­θα­ρό δια­χω­ρι­σμό από όλον αυτόν το συρ­φε­τό. Η αντι­πο­λε­μι­κή-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή, η ρι­ζι­κή στρο­φή προς την ει­ρή­νη, τη συ­νερ­γα­σία και την αλ­λη­λεγ­γύη των λαών από τα κάτω, είναι ανα­πό­σπα­στα στοι­χεία του προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης σε κάθε μια από τις χώρες της πε­ριο­χές, αλλά και σε όλες μαζί ως σύ­νο­λο. Η ΕΕ δεν είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κή σφη­κο­φω­λιά μόνο ως προς την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, όπως απέ­δει­ξαν τα μνη­μό­νια και η τρόι­κα, αλλά πολύ συ­νο­λι­κό­τε­ρα. Όποιος επι­χει­ρεί να στη­ρι­χτεί σε αυτά τα αντι­δρα­στι­κά «κέ­ντρα», οδη­γεί τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις σε με­γά­λες κα­τα­στρο­φές.  

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά