Η Ελλάδα σε παρατεταμένη περίοδο ανωμαλίας και πτώχευσης

Ήταν ηλίου φαεινότερον, ότι το μακεδονικό θα αποτελούσε την «καλή» αφορμή προκειμένου να αναδιαταχθεί το συνολικό μνημονιακό πολιτικό σκηνικό ενόψει των πολλών και διάφορων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Πάνος Καμμένος επέλεξε ανάμεσα στην ισχυρή πιθανότητα της προσωπικής, πολιτικής του επιβίωσης μέσα από την «αντισκοπιανή» εκστρατεία ενόψει των εθνικών εκλογών και την αργή κατρακύλα στην κοινοβουλευτική εξαφάνιση, αν παρέμενε υπουργός Άμυνας και «συμφωνίας» των Πρεσπών, έστω για ένα ακόμη εικοσιτετράωρο μετά την πολυσήμαντη επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ.

Η έξοδός του από την κυβέρνηση, είχε στοιχεία πολιτικού θεατρινισμού κακής ποιότητας και συμβολικών μηνυμάτων, αντεγραμμένων από τα κακά κείμενα του ΜακΛούαν, προς πάσα κατεύθυνση - ειδικά το ότι φρόντισε να κοινωνήσει στη Μητρόπολη της Αθήνας, υπενθυμίζοντας προς όλους όσοι θέλουν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, ότι ο ίδιος και το κόμμα του (ό,τι, τέλος πάντων απομείνει από αυτό) είναι οι «εκλεκτοί» παράγοντες, τουλάχιστον της αρχιεπισκοπής και σημαντικού τμήματος της εκκλησίας, σε οποιαδήποτε (;) μελλοντική, κοινοβουλευτική σύνθεση.

Το πόσοι και πώς θα ακολουθήσουν τον Καμμένο στην υψηλού εκλογικού και ψηφοθηρικού ρίσκου κίνησή του μένει να φανεί τις επόμενες, εξαιρετικά τεταμένες ώρες. Όμως ήδη έχουμε ορισμένα δεδομένα:

Πρώτον, ότι όλες οι εκλογές μέσα στο 2019 θα διεξαχθούν κάτω από τη βαριά και αποπροσανατολιστική σκιά του μακεδονικού. Την ώρα που η ελληνική κοινωνία στενάζει από τον ταξικά αιματηρό λογαριασμό της... εξόδου από τα μνημόνια, το μακεδονικό παίζει τον ρόλο του «εθνικού θέματος», που τάχα μου και δήθεν ουδείς μπορεί να αγνοήσει σε έναν νέο, κάλπικο και ψευδεπίγραφο, κάθετο διαχωρισμό ανάμεσα σε «μακεδονόφρονες» και «μακεδονομειοδότες».

Δεύτερον, ο Βαγγέλης Βενιζέλος που πάντα κάτι ξέρει παραπάνω σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές και ώρες, έχει προειδοποιήσει ότι η κυβέρνηση πλέον Τσίπρα και όχι Τσίπρα - Καμμένου έχει βρει τις ψήφους τόσο για την ψήφο εμπιστοσύνης όσο και για τη «συμφωνία» των Πρεσπών. Αναπόφευκτα τα φώτα της ράμπας στο κακής ποιότητας πολιτικό θέατρο που παρακολουθούμε πέφτουν στο Ποτάμι και ίσως όχι μόνο σε αυτό. Πού έχει χαθεί εκείνη η ψυχή, ο έμπορος βιβλίων, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ηττημένος σοσιαλδημοκράτης στις προεδρικές εκλογές, Μάρτιν Σουλτς που επιθυμούσε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ποταμιού ήδη από το 2015, προκειμένου να μας διαφωτίσει για τα μελλούμενα!;

Τρίτον, προφανώς η επίσκεψη Μέρκελ έδρασε καταλυτικά, ώστε να διαμορφωθούν οι ανισόρροπες «ισορροπίες» της προεκλογικής ου μη και της μετεκλογικής περιόδου μέσα στο 2019, καθώς το ενδιαφέρον του Βερολίνου για τα Βαλκάνια, γενικά και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ειδικά, είναι από πολιτικοστρατιωτική και οικονομική σκοπιά οξυμμένο - η Γερμανία είναι, ποσοστιαία, η πρώτη χώρα σε επενδύσεις-επιδρομές στα Σκόπια, και κατόπιν ακολουθεί η Ελλάδα.

Τέταρτον, οι πολιτικοί κλυδωνισμοί με αφορμή την αποχώρηση Καμμένου, τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζουν τα στρατηγικά αδιέξοδα και τις αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές λύσεις που επιβλήθηκαν, μέσα και έξω από τη χώρα, το φθινόπωρο του 2011, με την ανάρρηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου στην πρωθυπουργία και την τρικομματική τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ ειδικού σκοπού. Κανονικά, αν ο Τσίπρας χάσει την ψήφο εμπιστοσύνης, πάμε σε εκλογές. Κανονικά... Ακόμη πιο... «κανονικά» θα ετίθετο προκοινοβουλευτικό και συνταγματικό ζήτημα αν ο Τσίπρας μπορεί να ζητήσει σήμερα τέτοια ψήφο εμπιστοσύνης. Αλλά αυτά ανήκουν στη σφαίρα της συνταγματικής «ερμηνείας», που ενίοτε την τραβούν από τα μαλλιά οι πολιτικοί ταγοί της χώρας, για να υποκρυφτούν μικροπολιτικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και η φιλοκυβερνητική και πάλαι ποτέ αριστερή «Αυγή» φθάνει να υπονοεί ξεδιάντροπα ότι οι εκλογές, δηλαδή οι εθνικές, δε... χρειάζεται να γίνουν στον χρόνο τους! Μνημείο ανωμαλίας και κεκαλυμμένης εκτροπής, όπως συνέβη και το 2011.

Πέμπτον και προς ώρας, τελευταίο. Είναι πρωτοφανής η κίνηση του Τσίπρα να αναθέσει το υπουργείο Άμυνας έστω και προσωρινά(;) στον εν ενεργεία αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Αποστολάκη, συμπυκνώνοντας κατά τρόπο απίστευτο, τους ρόλους της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στο Πεντάγωνο. Εν ενεργεία στρατιωτικοί αναλάμβαναν υπουργοί μόνο σε εξαιρετικά, ανώμαλες πολιτικές συνθήκες και στις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης, ελληνικής ιστορίας! Ίσως όμως είναι ένα ακόμη δείγμα του γεγονότος ότι το υπουργείο επί ημερών Τσίπρα-Καμμένου ήταν ολοκληρωτικά αυτονομημένο από το Μέγαρο Μαξίμου και ο Τσίπρας προσπαθεί με μια τέτοια κίνηση να... ανακτήσει τον απωλεσθέντα «έλεγχο». Τι έχουν να πουν επί τούτου οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες που τάχα μου και δήθεν κόπτονται για την... ποιότητα της δημοκρατίας και την...αριστεροσύνη της κυβερνησάρας τους!; Δεν ενοχλούνται που επιβραβεύτηκε με υπουργείο, και μεταξύ άλλων, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ με τις πρόσφατες, πολεμοχαρείς δηλώσεις περί... ισοπέδωσης βραχονησίδων στο Αιγαίο προς χάριν της ΑΟΖ, των πετρελαίων, της Τοτάλ και της Έξον Μόμπιλ;

Το 2019 ξεκινά σε μια εξαιρετικά νοσηρή, ανώμαλη και ολισθηρή πολιτική και κυβερνητική κατάσταση. Το ενδεχόμενο πρόωρης, εθνικής κάλπης δεν μπορεί να αποκλειστεί, όπως φυσικά και εκείνο μιας σειράς από επικίνδυνων και αντιδημοκρατικών «λύσεων» στα πρότυπα του φθινοπώρου του 2011, με πυρήνα τον Τσίπρα, προσωπικά, και την πρωθυπουργική καμαρίλα, γενικά.

Και, αναπόφευκτα, το ζήτημα που ανακύπτει είναι σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα αντανακλαστικά της ριζοσπαστικής Αριστεράς και η πολιτική της κινητοποίηση μπροστά στις τεχνητές Συμπληγάδες των «μακεδονοφρόνων» και των «μακεδονομειοδοτών» και την ανοιχτή Χάρυβδη μιας εντελώς ανώμαλης εκτροπής διά χειρός Αθηνών, Βερολίνου, Βρυξελλών και Ουάσιγκτον.