Οδεύοντας προς τις ευρωεκλογές, μόνη πολιτική οικογένεια με ούριο τον άνεμο στα πανιά της εμφανίζεται να είναι η μεταφασιστική και παραφασιστική Ακροδεξιά.
Είναι πολύ πιθανό οι αληθινοί νικητές των εκλογών αυτών να είναι ο Σαλβίνι, ο Κατσίνσκι, ο Ορμπαν, η Λεπέν, το Jobbik, το AfD και το VOX, μαζί με αντίστοιχους Ελληνες, Βούλγαρους, Σκανδιναβούς και άλλους ακραία επικίνδυνους μισάνθρωπους.
Εκπληξη; Κάθε άλλο. Η παρατεινόμενη παγκόσμια κρίση, τα μεγάλα υλικά προβλήματα και η καθημερινή ανασφάλεια της πλειονότητας των λαϊκών τάξεων, η προκλητική αδιαφορία, ακόμη περισσότερο η ανοιχτή επιθετικότητα, της ευρωκρατίας για οτιδήποτε δεν είναι συμβατό με το γυμνό συμφέρον του κεφαλαίου και των στηριγμάτων του αποτελούν το εύφορο έδαφος.
Οι δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές-ακροκεντρώες (και στις «πράσινες» παραλλαγές τους) και καθεστωτικές «αριστερές» δυνάμεις δεκαετίες τώρα συνέκλιναν σχεδόν προκλητικά στην άσκηση της ίδιας πολιτικής. Κι αυτό ανεξάρτητα από τη ρητορική και την «επιχειρηματολογία» που επικαλούνται. Στην πράξη, για όλους είναι δεδομένο πως «δεν γίνεται αλλιώς», πως η ασκούμενη πολιτική, ο κανιβαλικός νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος.
Οι μεταφασίστες έγιναν μαζική παράταξη με πλειοψηφική δυναμική σε αυτό το πλαίσιο. Η αδυναμία της Αριστεράς να το αμφισβητήσει ουσιαστικά τους δίνει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση. Από αυτή την άποψη, το ελληνικό φιάσκο έπαιξε έναν βαρύνοντα ρόλο. Οχι μόνο λόγω της προσχώρησης των «ριζοσπαστών», αλλά και εξαιτίας της προφανούς εξαπάτησης με την οποία συνδέθηκαν τα γεγονότα του 2015.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η βρετανική Δεξιά, μ’ όλο που καθόλου δεν βολεύεται με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος –ο Κάμερον το έκανε βέβαιος για το Bremain–, δεν το άλλαξε πραξικοπηματικά ούτε προσανατολίστηκε στη γρήγορη επανάληψή του, ώστε να δώσει το «σωστό» αποτέλεσμα. Και ο Κόρμπιν, παρ' όλο που ορδές Ευρωπαίων «προοδευτικών» τον πιέζουν, ευτυχώς σέβεται την ετυμηγορία του βρετανικού λαού και δεν την προσβάλλει.
Συγκρίνετε τη στάση της δικής μας κυβέρνησης απέναντι στην πολύ ισχυρότερη και σαφέστερη ετυμηγορία του ελληνικού λαού –ασχέτως «δικαιολογιών» και «νομιμοποιήσεων»– και θα γίνει εύκολα κατανοητό γιατί η «Αριστερά» δεν έχει στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών το παραμικρό «ηθικό πλεονέκτημα».
Φαίνεται, λοιπόν, πως έρχεται η ώρα που αυτά θα μετρήσουν και σε ό,τι αφορά τις επιλογές στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ηδη, εν όψει των εκλογών, διαμορφώνεται η συμμαχία «Τώρα, οι λαοί», στην οποία συγκεντρώνονται δυνάμεις όπως η Ανυπότακτη Γαλλία, οι Ποδέμος, το Μπλόκο στην Πορτογαλία, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία στη Δανία, το Μέτωπο της Αριστεράς στη Σουηδία και το ομώνυμό του στη Φινλανδία.
Πρόκειται για δυνάμεις που ήρθαν σε ρήξη με το «παράδειγμα» Τσίπρα του 2015, που αμφισβητούν έντονα τον πολιτικό προσανατολισμό του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και θέτουν ως ελάχιστη βάση για τη συνεργασία τους τις πολιτικές ρήξης/απειθαρχίας/ανυπακοής απέναντι στις «καταστατικές» Συνθήκες της Ε.Ε. και της ευρωζώνης.
Είναι φανερό πως πρόκειται για τις μαζικότερες και σημαντικότερες αριστερές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κίνηση διαχωρισμού τους, που αφορά και τη σημερινή στρατηγική παραγόντων και κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς περί «προοδευτικών μετώπων», με σοσιαλφιλελεύθερους και ακροκεντρώους, είναι καθόλα υγιής και επιβεβλημένη. Χωρίς αυτήν, είναι βέβαιη η καταδίκη στον ευνουχισμό και την προσχώρηση στον επελαύνοντα νεοθατσερισμό.
Είναι, ως προς αυτό, χαρακτηριστική η στάση της κυβέρνησής μας απέναντι στην ιταλική «ανταρσία» σε ό,τι αφορά το έλλειμμα του προϋπολογισμού: πάνω απ’ όλα ο σεβασμός των «συνθηκών», του ζουρλομανδύα που λέγαμε παλιότερα. Οπως, άλλωστε, έγινε και στη δική μας περίπτωση – ο σεβασμός των «συνθηκών» επέβαλλε τον πνιγμό μας, ολόκληρης της κοινωνίας μας.
Κι αν πει κανείς πως αυτό επιβαλλόταν από την ανάγκη πίεσης στους «λαϊκιστές» (sic), η απάντηση δόθηκε ήδη από την ίδια την «Αυγή», διά της γραφίδας του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Να ποια είναι:
«Το επιχείρημα ότι μια τιμωρητική χρήση του συμφώνου ενδεχομένως θα κόψει τα φτερά του ακροδεξιού Σαλβίνι –επίσημα δεν έχει ακουστεί, αλλά υπορρήτως κυκλοφορεί– είναι καθαρή ανοησία. Από τη ρητορική μέχρι στιγμής κόντρα με την Κομισιόν η ακροδεξιά Λέγκα αντλεί θεαματικά δημοσκοπικά οφέλη και ο Σαλβίνι αντιμετωπίζεται περίπου ως εθνικός ήρωας. Το άλλο επιχείρημα που είναι πιθανό να ακουστεί, ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί στην ευρωζώνη δεν ευνοούν τάχα την αμφισβήτηση των "ιερών ευαγγελίων", είναι επίσης ακατανόητο: Πότε θα γίνουν ευνοϊκοί οι συσχετισμοί; Οταν "σκάσει" η Ιταλία υπό την αιγίδα της Κομισιόν και των "ποινών" της; Ή όταν η Ακροδεξιά αντλήσει κάθε δυνατό όφελος από τον φόβο, την ανασφάλεια και τον θυμό των λαϊκών στρωμάτων;»
Η κίνηση διαχωρισμού των μαζικότερων και δυναμικότερων αριστερών πολιτικών δυνάμεων από την πεπατημένη της αποτυχημένης Ευρωαριστεράς αποτελεί μια ελπίδα για το απελευθερωτικό κίνημα στην Ευρώπη. Και αυξάνει τις πιθανότητες για ανάσχεση της Ακροδεξιάς, για την οποία τα «προοδευτικά μέτωπα», που φτάνουν μέχρι τον Μακρόν και τη Φώφη, αποτελούν τον καλύτερο σύμμαχο.
*εκπαιδευτικός
