Η ευθύνη η δικιά μας είναι να κρατήσουμε τη σπίθα αναμμένη

Μία μόλις μέρα μετά από την ανά­λη­ψη της πο­λι­τι­κής ευ­θύ­νης από τον αρ­χη­γό της Χρυ­σής Αυγής για τα εγκλή­μα­τα του νε­ο­να­ζι­στι­κού μορ­φώ­μα­τος, το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη βγήκε στο δρόμο για να τι­μή­σει τη μνήμη του νε­κρού αγω­νι­στή του, Παύ­λου Φύσσα. Δύο χρό­νια από τότε που η νε­ο­να­ζι­στι­κή ορ­γά­νω­ση απο­φα­σί­ζο­ντας να κλι­μα­κώ­σει τη δράση της (δο­λο­φο­νία Σαχ­ζάντ Λουκ­μάν, από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας Αι­γύ­πτιων αλ­λιερ­γα­τών, επί­θε­ση στους συν­δι­κα­λι­στές του ΠΑΜΕ στο Πέ­ρα­μα) προ­χώ­ρη­σε στη δο­λο­φο­νία του Π. Φύσσα κι­νη­το­ποιώ­ντας με τον τρόπο αυτό τα αντι­φα­σι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά χι­λιά­δων αν­θρώ­πων, που βγή­καν ορ­γι­σμέ­νοι/ες στους δρό­μους.         

Η φε­τι­νή αντι­φα­σι­στι­κή πο­ρεία της 18ης Σε­πτέμ­βρη ήρθε μέσα σε μια πε­ρί­ο­δο ήττας για το σύ­νο­λο του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, όπου όλοι/ες κά­νουν ένα βήμα πίσω για να δουν τη με­γά­λη ει­κό­να και την προ­ο­πτι­κή που ανοί­γε­ται μπρο­στά τους. Η πο­ρεία αυτή κα­τόρ­θω­σε τε­λι­κά να λει­τουρ­γή­σει σαν ανά­χω­μα, συ­γκρα­τώ­ντας τον ορ­γα­νω­μέ­νο κόσμο της Αρι­στε­ράς.

Δεν είναι λίγο πράγ­μα να έχεις ρίξει σχε­δόν με νοκ άουτ τον τα­ξι­κό αντί­πα­λο (μετά το σα­ρω­τι­κό 61% της 5ης Ιούλη) και να βρί­σκε­σαι ξαφ­νι­κά “στρι­μωγ­μέ­νος στα σχοι­νιά” με όλο το σκη­νι­κό να έχει ανα­τρα­πεί εις βάρος σου. Αυτή είναι μια ώρα μάχης. Δεν είναι μια στιγ­μή ανα­στο­χα­σμού, εν­δο­σκό­πη­σης και σχε­δια­σμού της επό­με­νης κί­νη­σης. Είναι μια δύ­σκο­λη ώρα με όλα να με­τρά­νε εις βάρος σου: οι συ­σχε­τι­σμοί, ο χρό­νος, η διά­θε­ση για μάχη. Κι όμως είναι εκεί­νη ακρι­βώς η στιγ­μή που πρέ­πει να συ­σπει­ρώ­σεις ό,τι δυ­νά­μεις σού έχουν απο­μεί­νει και να συ­νε­χί­σεις. Να προ­σπα­θή­σεις να κρα­τη­θείς όρ­θιος, ακόμη και αν συ­νε­χί­ζεις να δέ­χε­σαι χτυ­πή­μα­τα, ώστε να μπο­ρέ­σεις να διεκ­δι­κή­σεις τη νίκη.

Η Αρι­στε­ρά δέ­χτη­κε πλήγ­μα που στην αξιο­πι­στία της μετά και τη διά­ψευ­ση από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της ελ­πί­δας και των προσ­δο­κιών του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της νε­ο­λαί­ας. Πα­ρό­λ’ αυτά  συ­γκρά­τη­σε τις δυ­νά­μεις της στο πεδίο που έχει μάθει να πα­λεύ­ει και να μετρά νίκες: στο δρόμο.

Η συ­μπλή­ρω­ση δύο χρό­νων από τη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή λει­τούρ­γη­σε σαν συ­να­γερ­μός στο πιο ορ­γα­νω­μέ­νο δυ­να­μι­κό της Αρι­στε­ράς, που μετά το πρώτο μού­δια­σμα αρ­χί­ζει να βρί­σκει ξανά τον κι­νη­μα­τι­κό βη­μα­τι­σμό της.         

Στην πο­ρεία συμ­με­τεί­χαν με μπλοκ φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, δυ­νά­μεις από τον χώρο της Αρι­στε­ράς (Λαϊκή Ενό­τη­τα, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, Ξε­κί­νη­μα, δυ­νά­μεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς, Πρω­το­βου­λία 17ης Ιούλη), το Κα­ρα­βά­νι Αγώνα και Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, η Αντι­φα­σι­στι­κή Συ­νέ­λευ­ση Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, καθώς και του αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου. Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της πο­ρεί­ας τα μπλοκ ήταν μα­ζι­κά και δυ­να­μι­κά, με συν­θή­μα­τα που εκ­κι­νώ­ντας από την έκ­φρα­ση οργής για το φα­σι­σμό έκα­ναν την απα­ραί­τη­τη σύν­δε­ση με τις κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές δια­κυ­βεύ­σεις. «Τσα­κί­στε τα μνη­μό­νια και τους νε­ο­να­ζί», λοι­πόν, γιατί η ακραία λι­τό­τη­τα, η απου­σία ρι­ζο­σπα­στι­κής εναλ­λα­κτι­κής διε­ξό­δου και η απελ­πι­σία που τα συ­νο­δεύ­ει είναι το επι­κίν­δυ­νο εκεί­νο μείγ­μα που μπο­ρεί να πυ­ρο­δο­τή­σει την έκρη­ξη του φα­σι­στι­κού φαι­νο­μέ­νου.

Η πο­ρεία ξε­κί­νη­σε με πε­ρισ­σό­τε­ρους από 2.500 συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες -ενώ υπάρ­χουν εκτι­μή­σεις ακόμα και για 4.000 κό­σμου- από την Κα­μά­ρα με αρ­χι­κό προ­ο­ρι­σμό τα γρα­φεία της Χρυ­σής Αυγής στη δυ­τι­κή εί­σο­δο της πόλης. Μετά το φραγ­μό από τις αστυ­νο­μι­κές κλού­βες στη Δω­δε­κα­νή­σου, η πο­ρεία κα­τευ­θύν­θη­κε στην πα­ρα­λια­κή οδό, με μια μικρή στάση μπρο­στά στο μνη­μείο του ολο­καυ­τώ­μα­τος των εβραί­ων της Θεσ­σα­λο­νί­κης, για να επι­στρέ­ψει στην Κα­μά­ρα. 

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στη δεύ­τε­ρη επέ­τειο της δο­λο­φο­νί­ας του Παύ­λου Φύσσα απου­σί­α­ζε οποιο­δή­πο­τε ορ­γα­νω­μέ­νο μπλοκ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή της νε­ο­λαί­ας του, ενώ τα γρα­φεία του ήταν συ­νε­χώς φρου­ρού­με­να με δι­μοι­ρί­ες ΜΑΤ. Είναι προ­φα­νές πως αυτό το κόμμα δεν θυ­μί­ζει πλέον σε τί­πο­τα τη δη­μο­κρα­τι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς που κι­νη­το­ποιού­σε δυ­νά­μεις στο δρόμο προ­σπα­θώ­ντας να εκ­φρά­σει τις διεκ­δι­κή­σεις και το όραμα για έναν άλλο κόσμο…