Η κρίση στην Ουκρανία

Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές μας χώ­ρι­ζαν τέσ­σε­ρις ημέ­ρες από το δη­μο­ψή­φι­σμα στην Κρι­μαία. Την ίδια στιγ­μή υπήρ­χαν επει­σο­δια­κές δια­δη­λώ­σεις στην Α. Ου­κρα­νία οι οποί­ες ζη­τού­σαν να γίνει και εκεί δη­μο­ψή­φι­σμα. Η κο­ρύ­φω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τη μια και της Ρω­σί­ας από την άλλη, γύρω από μια πε­ριο­χή η οποία βρί­σκε­ται μέσα στην Ευ­ρώ­πη, από την οποία περ­νούν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι αγω­γοί υδρο­γο­ναν­θρά­κων και η οποία απο­τε­λεί στρα­τιω­τι­κά εξαι­ρε­τι­κά στρα­τη­γι­κό ση­μείο για τις αντι­μα­χό­με­νες πλευ­ρές, όχι μόνον ανα­βιώ­νει ένα ψυ­χρο­πο­λε­μι­κό κλίμα αλλά μοιά­ζει τρα­γι­κά με τις πα­ρα­μο­νές του 1914: Εκατό χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμα του Α’ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου εμ­φα­νί­ζε­ται ξανά ένας αντί­στοι­χος κίν­δυ­νος στην Ευ­ρώ­πη, αλλά αυτή τη φορά με πρω­τα­γω­νι­στές που δια­θέ­τουν όλοι πυ­ρη­νι­κά όπλα.
 
Πώς έπεσε ο Για­νου­κό­βιτς
Υπάρ­χουν πολ­λές θε­ω­ρί­ες για την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης Για­νου­κό­βιτς. Πολ­λοί θε­ω­ρούν ότι ήταν το κί­νη­μα της Πλα­τεί­ας Ανε­ξαρ­τη­σί­ας (το Μεϊ­ντάν) αυτό που έριξε την κυ­βέρ­νη­ση. Άλλοι μι­λούν για μια δη­μο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση των μαζών κι άλλοι για πρα­ξι­κό­πη­μα των ναζί και των εθνι­κι­στών. Υπάρ­χουν κι αυτοί που στέ­κο­νται ανά­με­σα στις δύο θε­ω­ρί­ες απο­δί­δο­ντας την κα­τάρ­ρευ­ση στη με­τα­τό­πι­ση μιας με­γά­λης με­ρί­δας των ολι­γαρ­χών από τον Για­νου­κό­βιτς προς την πλευ­ρά της αντι­πο­λί­τευ­σης (και πράγ­μα­τι ένας μόνον ολι­γάρ­χης ελέγ­χει 40 βου­λευ­τές οι οποί­οι υπά­κου­σαν αλ­λά­ζο­ντας πλευ­ρά στο κοι­νο­βού­λιο). Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση ωστό­σο, κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο έπαι­ξε η οι­κο­νο­μι­κή κρίση που οδή­γη­σε τον Για­νου­κό­βιτς σε μια αδιέ­ξο­δη πε­ρι­δί­νη­ση με­τα­ξύ ΕΕ και Ρω­σί­ας, χωρίς να μπο­ρέ­σει ποτέ να βρει ορι­στι­κή λύση στο πρό­βλη­μα του χρέ­ους αλλά και συ­νο­λι­κά του οι­κο­νο­μι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού της χώρας. Η κί­νη­ση των ολι­γαρ­χών ήρθε ως απά­ντη­ση σε αυτά τα στρα­τη­γι­κά αδιέ­ξο­δα της κυ­βέρ­νη­σης.

Βέ­βαια η σύν­θε­ση και κυ­ρί­ως το είδος της πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας που υπήρ­χε στο Μεϊ­ντάν έπαι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο. Οι ναζί του Δε­ξιού Τομέα και οι κρυ­πτο­να­ζί του Σβό­μπο­ντα πήραν από ένα ση­μείο και μετά τον απο­φα­σι­στι­κό ρόλο στην αντι­πα­ρά­θε­ση με τον Για­νου­κό­βιτς καθώς η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά ήταν εξαι­ρε­τι­κά μικρή για να κα­θο­ρί­σει τα πράγ­μα­τα, το δε ΚΚ Ου­κρα­νί­ας είχε κάνει από καιρό στρο­φή στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά στη­ρί­ζο­ντας την κυ­βέρ­νη­ση Για­νου­κό­βιτς. Ει­δι­κά μετά την επί­τευ­ξη της –θνη­σι­γε­νούς όπως απο­δεί­χθη­κε– συμ­φω­νί­ας της 21/2 για επί­σπευ­ση των εκλο­γών και πε­ριο­ρι­σμό των εξου­σιών του προ­έ­δρου μέσω της αλ­λα­γής του συ­ντάγ­μα­τος (μια συμ­φω­νία που προ­έ­κυ­ψε με συν­διαλ­λα­γή της κυ­βέρ­νη­σης και των δε­ξιών νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ηγε­τών, δηλ. του Γιά­τσε­νιουκ, της Τι­μο­σέν­κο και του Κλί­τσκο), οι ναζί πήραν την πρω­το­βου­λία να τι­νά­ξουν στον αέρα αυτή τη συμ­φω­νία, περ­νώ­ντας ου­σια­στι­κά σε στρα­τιω­τι­κή αντε­πί­θε­ση και κα­τα­νι­κώ­ντας την εντε­λώς απρό­θυ­μη να αντι­στα­θεί απέ­να­ντί τους, το­πι­κή αστυ­νο­μία. Η μόνη δύ­να­μη που αντι­στά­θη­κε ήταν το δια­βό­η­το ει­δι­κό σώμα Μπερ­κούτ του Για­νου­κό­βιτς.

Σε πολλά ΜΜΕ προ­βλή­θη­κε η κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη συ­νο­μι­λία (25/2) του Εσθο­νού υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών με την υπεύ­θυ­νη εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής της ΕΕ Κά­θριν Άστον, όπου ο πρώ­τος την ενη­μέ­ρω­νε ότι οι ελεύ­θε­ροι σκο­πευ­τές που προ­κά­λε­σαν την αι­µα­το­χυ­σία στο Κίεβο δεν ήταν άν­θρω­ποι του Για­νου­κό­βιτς αλλά έµµι­σθα όρ­γα­να των πιο ακραί­ων στοι­χεί­ων της αντι­πο­λί­τευ­σης. Αυτό το στοι­χείο μαζί με πλειά­δα άλλων πλη­ρο­φο­ριών κά­νουν σαφές ότι στο τε­λευ­ταίο στά­διο της εξέ­γερ­σης οι πλα­τιές μάζες δεν είχαν κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο.

Εξάλ­λου δεν είναι τυ­χαίο ότι οι ναζί κα­τά­φε­ραν να ανταλ­λά­ξουν τις στρα­τιω­τι­κές επι­τυ­χί­ες στους δρό­μους του Κιέ­βου με συμ­με­το­χή στη νέα κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και με την επι­βο­λή των πρώ­των μέ­τρων αυτής της κυ­βέρ­νη­σης: Το νού­με­ρο 2 του ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος Σβό­μπο­ντα (μέχρι το 2005 λε­γό­ταν «εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κό), ο Αλε­ξά­ντερ Ζιχ ανέ­λα­βε ανα­πλη­ρω­τής πρω­θυ­πουρ­γός, ενώ το ίδιο κόμμα πήρε τα υπουρ­γεία Άμυ­νας, Οι­κο­λο­γί­ας, Γε­ωρ­γί­ας και Γε­νι­κής Ει­σαγ­γε­λί­ας. Ο Άντριι Πα­ρού­μπιι, ένας από τους ιδρυ­τές του Σβό­μπο­ντα και πρώην αρ­χη­γός της πα­ρα­στρα­τιω­τι­κής ορ­γά­νω­σης νε­ο­λαί­ας (αρ­γό­τε­ρα μπήκε στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κόμμα της Μη­τέ­ρας Πα­τρί­δας της Τι­μο­σέν­κο), είναι τώρα ο επι­κε­φα­λής του συμ­βου­λί­ου εθνι­κής ασφά­λειας και άμυ­νας.

Υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών διο­ρί­στη­κε ο να­ζι­στής Β. Αβά­κοφ. Στε­λέ­χη του Δε­ξιού Τομέα το­πο­θε­τή­θη­καν σε θέ­σεις-κλει­διά στα υπουρ­γεία, αλλά και στη Γε­νι­κή Ει­σαγ­γε­λία, καθώς και στη θέση αξιω­μα­τι­κών του στρα­τού και των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής που απο­λύ­θη­καν.
Σύμ­φω­να με δη­μο­σιεύ­μα­τα, η νέα Βουλή απο­φά­σι­σε να βγά­λει εκτός νόμου το ΚΚ Ου­κρα­νί­ας, να κα­ταρ­γή­σει το νόμο που ποι­νι­κο­ποιού­σε τη να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, να κα­ταρ­γή­σει την επί­ση­μη χρήση των μειο­νο­τι­κών γλωσ­σών (ρω­σι­κά, ρου­μα­νι­κά, ουγ­γρι­κά, ελ­λη­νι­κά), αλλά και να εκ­δώ­σει ψή­φι­σμα για την… αντι­με­τώ­πι­ση των συ­νε­πειών της σο­βιε­τι­κής κα­το­χής της Ου­κρα­νί­ας!
 
Λι­τό­τη­τα
Οι νέοι άρ­χο­ντες του Κιέ­βου δεν είναι κα­θό­λου νέοι αφού ου­σια­στι­κά πρό­κει­ται είτε για ένα τμήμα των ολι­γαρ­χών που είχε βρε­θεί στο πε­ρι­θώ­ριο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα (π.χ. η Τι­μο­σέν­κο) ή είναι οι ολι­γάρ­χες που ήταν με τον Για­νου­κό­βιτς και τώρα απλώς άλ­λα­ξαν πλευ­ρά. Η νέα «κυ­βέρ­νη­ση» σχε­διά­ζει σε συ­νερ­γα­σία με την ΕΕ και το ΔΝΤ να πάρει ένα δά­νειο, προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σει τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα αλλά και τα προ­βλή­μα­τα εξω­τε­ρι­κού χρέ­ους. Φυ­σι­κά, όπως καλά ξέ­ρου­με στην Ελ­λά­δα, αυτό θα έρθει σε συν­δυα­σμό με πρό­γραμ­μα λι­τό­τη­τας, με πά­γω­μα μι­σθών, αύ­ξη­ση της τιμής του φυ­σι­κού αε­ρί­ου και πε­ραι­τέ­ρω ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι μία από τις επεί­γου­σες απο­φά­σεις της Βου­λής ήταν η υπερ­ψή­φι­ση του σχε­δί­ου δια­τάγ­μα­τος «για ει­σα­γω­γή δη­μο­σιο­νο­μι­κών πε­ριο­ρι­σμών».

Εδώ η χρη­σι­μό­τη­τα των ναζί και του ελέγ­χου που πι­θα­νά θα απο­κτή­σουν στους κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς, θα είναι πολύ ου­σια­στι­κή για το σύ­στη­μα. Δεν θα χρεια­στεί, όπως στην Ελ­λά­δα, να «ξε­στρα­τί­σει» μια-τά­χα- δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση σε ολο­φά­νε­ρα αντι­δη­μο­κρα­τι­κές πρα­κτι­κές: θα είναι ήδη οι ναζί αυτοί που θα το κά­νουν προ­κει­μέ­νου να πε­ρά­σουν, διά πυρός και σι­δή­ρου αν χρεια­στεί, το ου­κρα­νι­κό μνη­μό­νιο. Και εδώ ο Πού­τιν προ­σφέ­ρει εξαι­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές υπη­ρε­σί­ες στους ναζί και τους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους του Κιέ­βου οι οποί­οι πλέον θα επι­σεί­ουν τους «εθνι­κούς κιν­δύ­νους» από τη Ρωσία για να επι­βά­λουν άγρια λι­τό­τη­τα στον ήδη κα­θη­μαγ­μέ­νο ου­κρα­νι­κό λαό.

Τα­κτι­κή Ρω­σί­ας
Ασφα­λώς αυτή η σχέση λει­τουρ­γεί και αντί­στρο­φα: Οι απει­λές της «κυ­βέρ­νη­σης» του Κιέ­βου ενά­ντια στους Ρώ­σους, επι­τρέ­πει στον Πού­τιν να εμ­φα­νί­ζε­ται ως ο εκ­δι­κη­τής Ζορό που θα σώσει Ρώ­σους και ρω­σό­φω­νους, μη επι­τρέ­πο­ντας ωστό­σο έτσι να ανα­πτυ­χθεί η αυ­τε­νέρ­γεια των λαών.
Οι κά­τοι­κοι της Κρι­μαί­ας, π.χ. κα­λού­νται να σω­θούν από τους ναζί του Κιέ­βου, κα­τα­φεύ­γο­ντας στην αγκα­λιά της μαμάς Ρω­σί­ας. Στο δη­μο­ψή­φι­σμα κα­λού­νταν να επι­λέ­ξουν ανά­με­σα στην επι­στρο­φή στο κα­θε­στώς που ίσχυε για την Κρι­μαία το 1992 (ενι­σχυ­μέ­νη αυ­το­νο­μία) ή έντα­ξη στη Ρω­σι­κή Ομο­σπον­δία ως αυ­τό­νο­μη δη­μο­κρα­τία εντός μηνός! Το απο­τέ­λε­σμα ήταν εν πολ­λοίς προ­βλέ­ψι­μο καθώς οι δη­μο­σκο­πή­σεις με­τα­ξύ του -κατά πλειο­ψη­φία ρω­σι­κού και κατά συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία (97%) ρω­σό­φω­νου- πλη­θυ­σμού έδι­ναν ένα 60% υπέρ της από­σχι­σης από την Ου­κρα­νία, καθώς μά­λι­στα οι προ­πα­γαν­δι­στές της προ­σχώ­ρη­σης στη Ρωσία μι­λούν για αύ­ξη­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου. Η προ­πα­γάν­δα αυτή έχει μια σο­βα­ρή υλική βάση, καθώς το κατά κε­φα­λήν εθνι­κό ει­σό­δη­µα της Ου­κρα­νί­ας σή­µε­ρα δεν φτά­νει ούτε το 50% του 1990, ενώ τα αντί­στοι­χα πο­σο­στά για τη Ρωσία και το Κα­ζακ­στάν κυ­µαί­νο­νται στο 130% και 250% αντί­στοι­χα (Ρωσία, Κα­ζακ­στάν και Λευ­κο­ρω­σία συμ­με­τέ­χουν σε μια οι­κο­νο­μι­κή ένωση, την Τε­λω­νεια­κή Ένωση στην οποία ο Για­νου­κό­βιτς σχε­δί­α­ζε να εντά­ξει και την Ου­κρα­νία).

Εξα­σφα­λί­ζο­ντας την Κρι­μαία, ο Πού­τιν θα συ­νε­χί­σει να διεκ­δι­κεί και άλλες ανα­το­λι­κές πε­ρι­φέ­ρειες της Ου­κρα­νί­ας όπου πλειο­ψη­φεί ο ρω­σι­κός πλη­θυ­σμός, όχι ανα­γκα­στι­κά για να τις προ­σαρ­τή­σει (κάτι τέ­τοιο είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο στρα­τιω­τι­κά), αλλά για να κα­τα­φέ­ρει, στην τε­λι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση με τη Δύση, ότι η Ου­κρα­νία μπο­ρεί μεν να συν­δε­θεί με την ΕΕ, αλλά δεν θα εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ και δεν θα δε­χθεί στο έδα­φός της αμε­ρι­κα­νι­κές στρα­τιω­τι­κές βά­σεις (κάτι αντί­στοι­χο που ίσχυε για χρό­νια και με τη Φιν­λαν­δία). Εν­δια­φέ­ρον πα­ρου­σιά­ζει το γε­γο­νός ότι η άποψη για «φι­λαν­δο­ποί­η­ση» της Ου­κρα­νί­ας δεν αγνο­εί­ται από την δυ­τι­κο­ευ­ρω­παϊ­κή και την αμε­ρι­κα­νι­κή δι­πλω­μα­τία: την άποψη αυτή υπο­στη­ρί­ζει π.χ. ο Χένρι Κίσ­σι­γκερ ως μόνη ρε­α­λι­στι­κή διέ­ξο­δο από την ου­κρα­νι­κή κρίση.
 
 
Οι κυ­ρώ­σεις
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ έπαι­ξαν ενερ­γό ρόλο στην ανα­τρο­πή Για­νου­κό­βιτς. Η εμπλο­κή της Δύσης στις εξε­λί­ξεις στην πρώην ΕΣΣΔ είναι πολύ πιο άμεση απ’ ό,τι στην πε­ρί­ο­δο των «πορ­το­κα­λί» και των «ροζ» επα­να­στά­σε­ων, καθώς πλέον είχαν το χρόνο και τα μέσα να συμ­μα­χή­σουν με δυ­νά­μεις στο εσω­τε­ρι­κό αυτών των χωρών. Μά­λι­στα έφτα­σαν στο ση­μείο να αντι­πα­ρα­τί­θε­νται με­τα­ξύ τους για το ποιος ακρι­βώς θα έχει το πάνω χέρι, η ΕΕ ή οι ΗΠΑ. Ωστό­σο σή­με­ρα η ΕΕ βρί­σκε­ται σε οι­κο­νο­μι­κή κρίση, ενώ ο αμε­ρι­κά­νι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός, πα­ρό­τι πα­ρα­μέ­νει η πρώτη στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη του πλα­νή­τη, έχει υπο­στεί σειρά στρα­τιω­τι­κές ήττες ή υπο­χω­ρή­σεις: Ιράκ, Ιράν, Συρία. Από την άλλη η Ρωσία έχει ανα­κάμ­ψει ως στρα­τιω­τι­κή και ως οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη. Δεν μπο­ρεί βέ­βαια να «παί­ζει» μα­κριά από τα σύ­νο­ρά της αλλά κοντά σε αυτά τα έχει κα­τα­φέ­ρει μια χαρά. Το πρό­σφα­το συ­ντρι­πτι­κό χτύ­πη­μα κατά της Γε­ωρ­γί­ας, της άλλης χώρας που θέ­λη­σε να απο­τε­λέ­σει το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην πε­ριο­χή, είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό.

Γι’ αυτό και σή­με­ρα οι «φωνές» των Δυ­τι­κών για την από­σχι­ση της Κρι­μαί­ας είναι ψο­φο­δε­είς. Δεν απει­λούν με βόμ­βες αλλά με… οι­κο­νο­μι­κές και δι­πλω­μα­τι­κές κυ­ρώ­σεις.

Ποιος όμως θα πλη­γεί από πι­θα­νή δια­κο­πή των οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων; Ο του­ρι­σμός του ευ­ρω­παϊ­κού νότου κα­τα­κλύ­ζε­ται από ρω­σι­κό χρήμα. Μόνον στην Ισπα­νία εισ­ρέ­ουν 2,35 δισ. ευρώ κάθε χρόνο από τους Ρώ­σους του­ρί­στες. Η γαλ­λι­κή πο­λε­μι­κή ναυ­πη­γι­κή βιο­μη­χα­νία έχει στα σκα­ριά μια ρω­σι­κή πα­ραγ­γε­λία δύο πο­λε­μι­κών πλοί­ων τύπου Μι­στράλ συ­νο­λι­κού κό­στους 1,1 δισ. ευρώ. Η ενερ­γο­βό­ρα βιο­μη­χα­νία της Γερ­μα­νί­ας βα­σί­ζε­ται κατά 40% στις ει­σα­γω­γές ρω­σι­κού φυ­σι­κού αε­ρί­ου και πε­τρε­λαί­ου, ενώ το αντί­στοι­χο πο­σο­στό για όλη την ΕΕ φτά­νει στο 30%. Το 2013 οι οι­κο­νο­μι­κές ανταλ­λα­γές με­τα­ξύ Γερ­μα­νί­ας και Ρω­σί­ας έφτα­σαν τα 75 δισ. ευρώ. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η «επι­χει­ρη­μα­τι­κή κοι­νό­τη­τα» της Γερ­μα­νί­ας ζητά να υπάρ­ξει δι­πλω­μα­τι­κή λύση, ενώ σε δη­μο­σκό­πη­ση που δη­μο­σιεύ­θη­κε στις 9/3 στην «Bild», το 54% των ερω­τη­θέ­ντων δη­λώ­νει ότι δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να πλη­ρώ­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο για πε­τρέ­λαιο και φυ­σι­κό αέριο προ­κει­μέ­νου να επι­βλη­θούν κυ­ρώ­σεις σε βάρος της Ρω­σί­ας, ενώ το 63% απορ­ρί­πτει μια στάση της Γερ­μα­νί­ας ένα­ντι της Ρω­σί­ας που θα οδη­γού­σε σε ένα νέο ψυχρό πό­λε­μο.

Αλλά και οι απει­λές του Ομπά­μα και του Κέρι είναι κενές πε­ριε­χο­μέ­νου, αφού οι ΗΠΑ δεν μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν στην πε­ριο­χή το μο­να­δι­κό με­γά­λο τους όπλο, τη στρα­τιω­τι­κή ισχύ. Οι απει­λές για κυ­ρώ­σεις στα… «πρό­σω­πα που πι­θα­νόν θα οδη­γή­σουν σε δια­με­λι­σμό της Ου­κρα­νί­ας» ακού­γο­νται πραγ­μα­τι­κά γε­λοί­ες στα αφτιά του Πού­τιν και του Λα­βρόφ. Ο επι­κε­φα­λής της Επι­τρο­πής Εξω­τε­ρι­κών Σχέ­σε­ων των ΗΠΑ Ρί­τσαρντ Χάας δή­λω­σε στο CNN χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Εδώ δεν πρό­κει­ται για τη Συρία όπου οι ΗΠΑ είχαν πραγ­μα­τι­κές εναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις, άσχε­τα αν ο πρό­ε­δρος διά­λε­ξε να μη τις χρη­σι­μο­ποι­ή­σει. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση δεν έχου­με και πολ­λές επι­λο­γές».
 
 
Ου­κρα­νία και Αρι­στε­ρά

Η αντι­με­τώ­πι­ση της ου­κρα­νι­κής κρί­σης από την Αρι­στε­ρά είναι μέ­χρις στιγ­μής προ­βλη­μα­τι­κή σε πολλά ση­μεία. Το Κόμμα Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς ενώ σωστά ζητά από το ΝΑΤΟ να μεί­νει έξω από την αντι­πα­ρά­θε­ση και κα­ταγ­γέλ­λει τη βία της ακρο­δε­ξιάς και των φα­σι­στών κατά του ΚΚ Ου­κρα­νί­ας, δεν λέει πολλά για τη συμ­με­το­χή των φα­σι­στών στην κυ­βέρ­νη­ση. Ακόμη χει­ρό­τε­ρα δεν λέει τί­πο­τε για το ρόλο της ΕΕ στην ου­κρα­νι­κή κρίση και δεν κα­τα­δι­κά­ζει την προ­ο­πτι­κή βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας για τον ου­κρα­νι­κό λαό που ετοι­μά­ζουν από κοι­νού το Κίεβο και οι Βρυ­ξέλ­λες.

Το ΚΚΕ, που έχει κλη­ρο­νο­μή­σει καλές σχέ­σεις και πηγές πλη­ρο­φό­ρη­σης από την πρώην ΕΣΣΔ, είναι πολύ επι­φυ­λα­κτι­κό κα­ταγ­γέλ­λο­ντας –σωστά– και τις δύο ιμπε­ρια­λι­στι­κές πλευ­ρές που επεμ­βαί­νουν. Το­νί­ζει ότι ούτε η ΕΕ ούτε η Ευ­ρα­σια­τι­κή Ένωση του Πού­τιν δεν θα βελ­τιώ­σουν το επί­πε­δο ζωής των Ου­κρα­νών ερ­γα­ζο­μέ­νων. Σωστά στρέ­φε­ται ενά­ντια σε όλους τους ολι­γάρ­χες, ανα­το­λι­κής και δυ­τι­κής Ου­κρα­νί­ας. Σωστά κα­τα­κρί­νει το ΚΚ Ου­κρα­νί­ας του Πιοτρ Σι­µο­νέν­κο για την πρό­θυ­μη συ­νερ­γα­σία του και τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση με τον Για­νου­κό­βιτς. Ωστό­σο, όπως και στην Ελ­λά­δα, το ΚΚΕ τα ενα­πο­θέ­τει όλα στο μέλ­λον, όταν προ­φα­νώς η Ένωση Ου­κρα­νών Κο­μου­νι­στών (με την οποία συν­δέ­ε­ται το ΚΚΕ) θα πάρει την κυ­βέρ­νη­ση σε κα­θε­στώς «λαϊ­κής εξου­σί­ας». Αυτό όχι μόνον δεν απα­ντά στα οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης σή­με­ρα, αλλά δυ­στυ­χώς αφή­νει ελεύ­θε­ρο το πεδίο στους ναζί του Κιέ­βου, καθώς δεν υπάρ­χει καμία τα­κτι­κή αντι­με­τώ­πι­σής τους (και αυτό το ζή­τη­μα θα λυθεί στο… σο­σια­λι­σμό). Η μικρή αλλά υπαρ­κτή Ένωση Ου­κρα­νών Κο­μου­νι­στών, αντί­θε­τα θα έπρε­πε και μπο­ρού­σε να προ­χω­ρή­σει μια τα­κτι­κή ενιαί­ου με­τώ­που με όλες ανε­ξαι­ρέ­τως τις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις απέ­να­ντι στον θα­νά­σι­μο για την ερ­γα­τι­κή τάξη και την Αρι­στε­ρά, κίν­δυ­νο του να­ζι­σμού. Αλλά φαί­νε­ται ότι η πο­λι­τι­κή πα­ρά­δο­ση του στα­λι­νι­σμού δεν μπο­ρεί να ξε­χω­ρί­σει το ενιαίο μέ­τω­πο -απέ­να­ντι σε ένα επεί­γον ζή­τη­μα- από τη μό­νι­μη πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση.

Αντί­στοι­χη με­τά­θε­ση επί­λυ­σης των προ­βλη­μά­των στο σο­σια­λι­στι­κό μέλ­λον κάνει και ένα με­γά­λο κομ­μά­τι της άκρας Αρι­στε­ράς, ωστό­σο το κύριο πρό­βλη­μα που κα­τα­τρύ­χει την ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά –και με­γά­λο μέρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– είναι η «εν­στι­κτώ­δης» συ­μπά­θεια προς τη ρω­σι­κή πλευ­ρά. Είναι σωστό ότι κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς σε αυτές τις συν­θή­κες είναι να αντι­πα­ρα­τε­θεί και να κα­τα­δι­κά­σει την επι­θε­τι­κό­τη­τα της «δικής της» πλευ­ράς δηλ. της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και κατ’ επέ­κτα­ση του ιμπε­ρια­λι­σμού της ΕΕ –και συ­νο­λι­κά της Δύσης, του ΝΑΤΟ κ.λπ. Επί­σης κα­θή­κον, που πράγ­μα­τι επι­τε­λεί­ται, είναι η ανά­δει­ξη της υπο­κρι­σί­ας της ΕΕ και της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης που, ενώ υπο­τί­θε­ται ότι διώ­κουν ορ­γα­νώ­σεις όπως η Χρυσή Αυγή, συ­μπα­ρα­τάσ­σο­νται ολό­θερ­μα με τους ναζί του Κιέ­βου.

Ωστό­σο, η λύση δεν είναι η συ­μπα­ρά­τα­ξη με την άλλη πλευ­ρά: Η συ­μπά­θεια τμη­μά­των της Αρι­στε­ράς προς τη Ρωσία είναι προ­σαρ­μο­γή στα παλιά εθνι­κι­στι­κά ορά­μα­τα του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού τα οποία σή­με­ρα συ­ντη­ρού­νται από τις πιο αντι­δρα­στι­κές θρη­σκό­λη­πτες δυ­νά­μεις της Δε­ξιάς και από τη Χρυσή Αυγή η οποία δεν δι­στά­ζει να δια­χω­ρί­ζε­ται από τους Ου­κρα­νούς ναζί μόνο και μόνο για να συ­μπα­ρα­τα­χθεί με τους Ρώ­σους ναζί.

Οι τε­λευ­ταί­οι, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ροι και πολύ πιο επι­κίν­δυ­νοι από τους Ου­κρα­νούς ομοϊ­δε­ά­τες τους, έχουν στη­ρί­ξει τον Πού­τιν. Ο με­γα­λο­ρώ­σι­κος εθνι­κι­σμός πα­ντρε­μέ­νος με ένα αυ­ταρ­χι­κό κα­θε­στώς, με ισχυ­ρές να­ζι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, με ορ­θό­δο­ξο φο­ντα­με­ντα­λι­σμό, με πυ­ρη­νι­κά όπλα, αλλά και με­γά­λη οι­κο­νο­μι­κή ισχύ απο­τε­λεί έναν εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νο ιμπε­ρια­λι­σμό και έναν επί­σης θα­νά­σι­μο κίν­δυ­νο για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Την ώρα που ο Πού­τιν δια­μαρ­τύ­ρε­ται για τον κίν­δυ­νο κα­τα­πί­ε­σης των δι­καιω­μά­των των ρω­σι­κών πλη­θυ­σμών στην Ου­κρα­νία, ο ίδιος κα­τα­πιέ­ζει τα δι­καιώ­μα­τα δε­κά­δων εθνο­τή­των στο εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας.

Ο Λένιν σε γράμ­μα του προς τον Κά­με­νεφ μετά την επα­νά­στα­ση του 1917, με αφορ­μή τον τρόπο συ­γκρό­τη­σης του νέου κρά­τους και αντι­στε­κό­με­νος στις επι­λο­γές του Στά­λιν, έγρα­φε τα εξής:

«Σύ­ντρο­φε Κά­με­νεφ! Κη­ρύσ­σω πό­λε­μο ζωής και θα­νά­του στο με­γα­λο­ρώ­σι­κο σω­βι­νι­σμό. Μόλις απαλ­λα­γώ από το κα­τα­ρα­μέ­νο δόντι, θα τον φάω με όλα τα υπό­λοι­πά μου δό­ντια. Πρέ­πει οπωσ­δή­πο­τε ένας Ρώσος, ένας Ου­κρα­νός, ένας Γε­ωρ­για­νός κ.λπ. να προ­ε­δρεύ­ουν δια­δο­χι­κά στην Κε­ντρι­κή Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της Ένω­σης. Οπωσ­δή­πο­τε!». (Μ. Λεβίν «Η τε­λευ­ταία μάχη του Λένιν», εκ­δό­σεις Πα­ρου­σία, σελ. 65).

Όταν τα έγρα­φε αυτά ο Λένιν η Ρωσία ήταν ερ­γα­τι­κό κρά­τος! Μπο­ρεί εύ­κο­λα κα­νείς να σκε­φτεί σή­με­ρα τι θα έγρα­φε γνω­ρί­ζο­ντας ότι η Ρωσία δεν είναι απλώς κα­πι­τα­λι­στι­κή αλλά ένας από τους με­γα­λύ­τε­ρους ιμπε­ρια­λι­σμούς του πλα­νή­τη.

Για εμάς είναι σαφές, ότι ο αυ­θόρ­μη­τος αντι­φα­σι­σμός των λαϊ­κών μαζών στην Ου­κρα­νία, την Κρι­μαία, τη Ρωσία, αλλά και την Ελ­λά­δα δεν πρέ­πει να μεί­νει στα χέρια των το­πι­κών εθνι­κι­σμών (και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στα χέρια του ρώ­σι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού) αλλά πρέ­πει να διεκ­δι­κη­θεί από την Αρι­στε­ρά, τη μόνη δύ­να­μη που μπο­ρεί να τον αξιο­ποι­ή­σει για τα συμ­φέ­ρο­ντα αυτών των μαζών.

Αυτά, χωρίς να χά­νου­με από τα μάτια μας ωστό­σο ότι ο βα­σι­κός αντί­πα­λος της Αρι­στε­ράς σε Ελ­λά­δα και ΕΕ είναι η ηγε­σία της ΕΕ που απο­δέ­χε­ται ολό­θερ­μα τους ναζί του Κιέ­βου προ­κει­μέ­νου να αρ­πά­ξει ένα τμήμα της ρω­σι­κής επιρ­ρο­ής στην Ευ­ρώ­πη και να επι­βά­λει ένα απάν­θρω­πο πρό­γραμ­μα λι­τό­τη­τας σε ακόμη έναν λαό.