Η κυβέρνηση μπροστά στην κρίσιμη καμπή

Στις βδο­μά­δες που πέ­ρα­σαν, έχει κα­τα­γρά­ψει τις δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει. Έχο­ντας εξα­σθε­νί­σει πο­λι­τι­κά, χάνει τη δυ­να­τό­τη­τα να παίρ­νει πρω­το­βου­λί­ες (με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα το ναυά­γιο στην υπό­θε­ση Novartis), κιν­δυ­νεύ­ει να χάσει τον έλεγ­χο στη συ­γκυ­ρία (με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα τον «πό­λε­μο των βα­ρό­νων» στο πο­δό­σφαι­ρο), ή, ακόμα, να δια­πι­στώ­νει ότι γυρ­νούν ανά­πο­δα πα­ρεμ­βά­σεις που σχε­δί­α­σε για να κερ­δί­σει έδα­φος σε βάρος των αντι­πά­λων της (με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα τα προ­βλή­μα­τα συ­νο­χής που εμ­φα­νί­στη­καν στον κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό σχε­τι­κά με το Μα­κε­δο­νι­κό).

Σε συν­θή­κες όπου η διε­θνής οι­κο­νο­μία πα­ρα­μέ­νει στο αβέ­βαιο έδα­φος της κρί­σης, η 4η αξιο­λό­γη­ση έχει ήδη γίνει ναρ­κο­πέ­διο. Η δή­λω­ση του Τσί­πρα στο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο ότι «επί τρία συ­να­πτά έτη πε­τύ­χα­με δη­μο­σιο­νο­μι­κή υπε­ρα­πό­δο­ση, έχου­με εξορ­θο­λο­γή­σει τα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά και περ­νά­με στην εποχή της ανά­πτυ­ξης και της πα­ρα­γω­γής νέου πλού­του» είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή του κυ­νι­σμού και της με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι προ­α­ναγ­γε­λία του ξε­τσί­πω­τα σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου πο­λι­τι­κού πλαι­σί­ου με το οποίο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πάει στις επό­με­νες εκλο­γές. Είναι όμως και μια κα­τεύ­θυν­ση υπο­νο­μευ­μέ­νη: γιατί, του­λά­χι­στον για την ώρα, το ΔΝΤ επι­μέ­νει ότι χρειά­ζε­ται να ισχύ­σουν από 1/1/2019 τα πρό­σθε­τα μέτρα «δη­μο­σιο­νο­μι­κής υπε­ρα­πό­δο­σης» (δηλ. η κα­τάρ­γη­ση του αφο­ρο­λό­γη­του και η πε­ρι­κο­πή των κα­τα­βαλ­λό­με­νων συ­ντά­ξε­ων), επι­μο­νή που οδη­γεί τον Τσί­πρα στην υπο­χρέ­ω­ση να επα­να­φέ­ρει στην επι­και­ρό­τη­τα της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης τα μέτρα αυτά, να ανα­λά­βει την «πα­τρό­τη­τά τους» και αυτό να γίνει μέσα στο 2018, τι­νά­ζο­ντας στον αέρα την επι­κοι­νω­νια­κή και προ­ε­κλο­γι­κή τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης.

Οι εξε­λί­ξεις στην οι­κο­νο­μία σχε­τί­ζο­νται με την όξυν­ση στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό (βλ. στις δι­πλα­νές σε­λί­δες), μέσω της βα­ριάς αλυ­σί­δας των εξο­πλι­σμών. Οι ήδη ανα­κοι­νω­μέ­νες πα­ραγ­γε­λί­ες όπλων (F16, φρε­γά­τες) συ­νι­στούν μια νέα «αγορά του αιώνα» μέσα στις τρα­γι­κές συν­θή­κες της κρί­σης. Και όμως τα «στε­λέ­χη» του Υπουρ­γεί­ου Εθνι­κής Άμυ­νας ζη­τούν πρό­σθε­τους εξο­πλι­σμούς, κό­στους του­λά­χι­στον 1 δισ. ετη­σί­ως, ως προ­ϋ­πό­θε­ση για να δια­τη­ρη­θεί ο «συ­σχε­τι­σμός ισχύ­ος» στην πε­ριο­χή. Και ο Καμ­μέ­νος, με τα κα­ου­μποϊ­λί­κια του, φρο­ντί­ζει να υπο­γραμ­μί­ζει αυτές τις πα­ραγ­γε­λί­ες ως ανα­γκαί­ες.

Όμως «αγκά­θια» φύ­τρω­σαν και στο πεδίο όπου η κυ­βέρ­νη­ση προ­α­νήγ­γει­λε ως πε­ρί­που δε­δο­μέ­νη μια «εθνι­κή επι­τυ­χία».

Μα­κε­δο­νι­κό

Ο μήνας που έρ­χε­ται θα είναι κρί­σι­μος. Στις 12/4 θα συ­να­ντη­θούν ξανά οι Κο­τζιάς-Ντιμ­τρόφ, ενώ στις 27/4 συ­γκα­λεί­ται η σύ­νο­δος των Υπουρ­γών Εξω­τε­ρι­κών του ΝΑΤΟ.

Στη μέχρι τώρα δια­πραγ­μά­τευ­ση το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έχει κα­τα­γρά­ψει «προ­ό­δους»: Το όνομα Gorna Makedonia θε­ω­ρεί­ται ως βάση της συ­ζή­τη­σης. Με βάση αυτό, ο Κο­τζιάς απαι­τεί λύση στο ζή­τη­μα της ιθα­γέ­νειας, που θα ορί­ζει τους κα­τοί­κους της χώρας ως «γκορ­να­μα­κε­ντό­νι­γιανς» (όχι, δεν είναι πλάκα), ενώ ζητά να ορι­στεί ανά­λο­γα και η γλώσ­σα τους. Στο ζή­τη­μα των πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νων «αλυ­τρω­τι­σμών» έχουν επί­σης γίνει ση­μα­ντι­κά βή­μα­τα (ο Ζάεφ έχει απο­δε­χθεί την απά­λει­ψη των λίγων σχε­τι­κών άρ­θρων στο Σύ­νταγ­μα), ενώ ακόμα και ο θε­ω­ρού­με­νος ως «σκλη­ρό­τε­ρος» Υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, Ντι­μι­τρόφ, επι­τέ­θη­κε δη­μό­σια στην πο­λι­τι­κή «εξαρ­χαϊ­σμού» των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων της χώρας του. Στην ουσία, η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά επι­μέ­νει στο αί­τη­μα να θε­σμο­θε­τή­σει ο Ζάεφ (στο Σύ­νταγ­μα ή σε δε­σμευ­τι­κό Διε­θνές Σύμ­φω­νο) ότι ακόμα και στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας οι κά­τοι­κοί της θα αυ­το­α­πο­κα­λού­νται «γκορ­να­μα­κε­ντό­νι­γιανς».

Ο Αλ. Τσί­πρας, ερω­τη­θείς για τις προ­ο­πτι­κές «λύσης», απά­ντη­σε κυ­νι­κά: «Εμείς μπο­ρού­με να ζή­σου­με και χωρίς λύση. Δεν ισχύ­ει το ίδιο για τη γει­το­νι­κή χώρα».

Όμως σε αυτό το ση­μείο αρ­χί­ζουν τα όρια της πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας. Ο πρό­ε­δρος Ιβα­νόφ (που προ­έρ­χε­ται από το «εθνι­κι­στι­κό» VMRO) αρ­νή­θη­κε να υπο­γρά­ψει το νόμο που πρό­τει­νε η κυ­βέρ­νη­ση Ζάεφ και δε­χό­ταν τα αλ­βα­νι­κά ως δεύ­τε­ρη επί­ση­μη γλώσ­σα της χώρας. Ακόμα και αν ο Ζάεφ, προ­κει­μέ­νου να μπει στο ΝΑΤΟ, δε­χό­ταν όλους τους όρους της Αθή­νας, είναι εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λο αν έχει την πο­λι­τι­κή δύ­να­μη να τους επι­βά­λει.

Ο Αλ. Τσί­πρας, για άλλη μια φορά, πε­ρι­μέ­νει από τους Αμε­ρι­κα­νούς και την ΕΕ να με­γα­λώ­σουν τις πιέ­σεις πάνω στη γει­το­νι­κή χώρα, για να μη βρε­θεί η κυ­βέρ­νη­σή του μπρο­στά σε ένα νέο δι­πλω­μα­τι­κό αδιέ­ξο­δο.

Από τα αρι­στε­ρά;

Όλες αυτές οι δυ­σκο­λί­ες υπο­νο­μεύ­ουν τα σχέ­δια για πο­λι­τι­κή ανα­σύ­ντα­ξη του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου και για προ­ε­τοι­μα­σία προς τις εκλο­γές χωρίς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να έχει ση­κώ­σει λευκή ση­μαία.

Σύμ­φω­να με το «Βήμα» (και υπο­γρα­φή συ­ντά­κτη που «συ­νο­μι­λεί» με το Μα­ξί­μου), το μο­να­δι­κό «ελ­πι­δο­φό­ρο» στοι­χείο στους κομ­μα­τι­κούς σχε­δια­σμούς είναι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν αντι­με­τω­πί­ζει εκλο­γι­κή πίεση από τα αρι­στε­ρά του: «Το μόνο πα­ρή­γο­ρο είναι ότι δεν υπάρ­χει ενιαία έκ­φρα­ση της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς, καθώς έχει ναυα­γή­σει το σε­νά­ριο για κοινή πο­ρεία, με δια­κρι­τές θέ­σεις, με­τα­ξύ ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και Πλεύ­σης Ελευ­θε­ρί­ας». Αυτό, λέει, θα επι­τρέ­ψει στον Τσί­πρα να σχε­διά­σει έναν δι­πο­λι­κό αγώνα: «κοι­νω­νία ένα­ντι στυ­γνού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» και «δη­μο­κρα­τία ένα­ντι αυ­ταρ­χι­σμού».

Και μόνο αυτές οι δια­τυ­πώ­σεις απο­δει­κνύ­ουν την αξία της επι­μο­νής για τη διά­ψευ­σή τους. Μια συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και άλλων δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι ο πα­ρά­γο­ντας που μπο­ρεί να απει­λή­σει με διά­λυ­ση τους σχε­δια­σμούς των μα­θη­τευό­με­νων μάγων, που έχουν τεθεί στην υπη­ρε­σία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, του εθνι­κι­σμού και του ιμπε­ρια­λι­σμού.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά