Η κυβέρνηση Τραμπ, το Δημοκρατικό Κόμμα και οι κινηματικές αντιπολιτεύσεις

Γιατί το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα δεν θα μας σώσει από τον Τραμπ

Η πα­ρα­δο­σια­κή απο­τί­μη­ση των ΜΜΕ για τις πρώ­τες 100 μέρες ενός νέου προ­έ­δρου έφερε μόνο άσχη­μα νέα για τον Ντό­ναλντ Τραμπ. Οι δη­μο­σκο­πή­σεις έδει­ξαν ότι η υπο­στή­ρι­ξη στον Τραμπ είναι χα­μη­λό­τε­ρη από κάθε άλλου προ­έ­δρου στις 100 πρώ­τες μέρες του εδώ και σχε­δόν 80 χρό­νια. Σχε­δόν σε κάθε με­γά­λο ζή­τη­μα, αυτοί που δια­φω­νούν με τις θέ­σεις του Τραμπ είναι πε­ρισ­σό­τε­ροι από αυ­τούς που τις στη­ρί­ζουν.

Αλλά η αυ­ξα­νό­με­νη ενα­ντί­ω­ση στην κα­τα­στρο­φι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ δεν έχει φέρει καλά νέα για την υπο­τι­θέ­με­νη «αντι­πο­λί­τευ­ση», δη­λα­δή το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα. Πραγ­μα­τι­κά, μόνο το 29% των ενη­λί­κων έχει θε­τι­κή άποψη για το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα. Πρό­κει­ται για την πιο χα­μη­λή δη­μο­φι­λία του από το 1992 σύμ­φω­να με μια έρευ­να του CNN. Από όσους αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως Δη­μο­κρα­τι­κοί ή ως ανε­ξάρ­τη­τοι που κλί­νουν προς τους Δη­μο­κρα­τι­κούς, μόνο το 63% έχει θε­τι­κή γνώμη για το «δικό του» κόμμα. Οι άν­θρω­ποι που έχουν κομ­μα­τι­κή προ­τί­μη­ση συ­νή­θως υπο­στη­ρί­ζουν «την ομάδα τους» σε επί­πε­δα άνω του 80%. Η ίδια έρευ­να του CNN εντό­πι­σε ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι Δη­μο­κρα­τι­κοί θα ήθε­λαν το κόμμα τους να πο­λε­μή­σει πιο σκλη­ρά τον Τραμπ και τους Ρε­που­μπλι­κά­νους.

Κά­ποιοι ανα­λυ­τές ισχυ­ρί­ζο­νται ότι οι Δη­μο­κρα­τι­κοί ίσως βα­δί­ζουν προς μια δική τους «στιγ­μή tea party», σαν αυτήν που βί­ω­σαν οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι το 2009-10.  Τότε, ένας συν­δυα­σμός ακρο­δε­ξιάς ενερ­γο­ποί­η­σης από τα κάτω και υπο­στή­ρι­ξης από ακρο­δε­ξιούς δω­ρη­τές όπως οι Αδελ­φοί Κοχ, κα­τεύ­θυ­ναν τη συ­ντη­ρη­τι­κή αντί­δρα­ση απέ­να­ντι στη δια­κυ­βέρ­νη­ση Ομπά­μα προς μια ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος. Με διά­φο­ρους τρό­πους, το «tea party» της δε­κα­ε­τί­ας του 2010 έθεσε τα θε­μέ­λια για την κα­τά­λη­ψη του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος από το MAGA και τον Τραμπ.  

Η πι­θα­νό­τη­τα να συμ­βεί ένα Δη­μο­κρα­τι­κό «tea party» αντα­να­κλά την πλήρη έλ­λει­ψη σθέ­νους των ηγε­σιών των Δη­μο­κρα­τι­κών στο Κο­γκρέ­σο και άλλων πα­ρα­τρε­χά­με­νων που πλα­σά­ρο­νται ως σύμ­βου­λοι του κόμ­μα­τος. Κά­ποιοι θέ­λουν να προ­σαρ­μο­στεί το κόμμα σε Τρα­μπι­κές θε­μα­το­λο­γί­ες, υιο­θε­τώ­ντας αντι-τρανς ή «αντι-woke» πο­λι­τι­κό λόγο. Άλλοι λένε ότι οι Δη­μο­κρα­τι­κοί πρέ­πει απλά να επι­κε­ντρώ­σουν στα οι­κο­νο­μι­κά ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν «το ψωμί και το βού­τυ­ρο», όπως οι συ­νέ­πειες των δα­σμών του Τραμπ, και να υπο­βαθ­μί­σουν τις επι­θέ­σεις του Τραμπ στους με­τα­νά­στες.

Οι πιο πα­ρα­δο­σια­κοί πο­λι­τι­κοί ηγέ­τες του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος πι­στεύ­ουν ότι τα ιστο­ρι­κά επί­πε­δα αντι­δη­μο­φι­λί­ας του Τραμπ θα με­τα­φρα­στούν σε εκλο­γι­κή ενί­σχυ­ση για τους Δη­μο­κρα­τι­κούς στις εν­διά­με­σες εκλο­γές του 2026 (και στην από­κτη­ση της πλειο­ψη­φί­ας του Οίκου των Αντι­προ­σώ­πων). Τότε, υπο­θέ­τουν, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί θα απο­κτή­σουν την βάση για να ξε­κι­νή­σουν να αντι­στρέ­φουν τη ζημιά που έχει προ­κα­λέ­σει ο Τραμπ και το συ­νερ­γείο κα­τε­δά­φι­σης της DOGE υπό τον Ίλον Μασκ.

Πρό­κει­ται για τη σχολή σκέ­ψης «όλα θα πάνε καλά», η οποία υπο­τί­θε­ται ότι θα εξα­φά­νι­ζε τον Τραμπ το 2020. Κι όμως, δεν χρειά­ζε­ται να υπο­θέ­σου­με ότι ο Τραμπ θα ακυ­ρώ­σει τις εν­διά­με­σες εκλο­γές ή θα κη­ρύ­ξει στρα­τιω­τι­κό νόμο για να απο­φύ­γει μια τέ­τοια μοίρα. Όπως απέ­δει­ξαν με­τα­ξύ 2021 και 2024, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί είναι απο­λύ­τως ικα­νοί να απο­τύ­χουν από μόνοι τους να κά­νουν τον Τραμπ και τα τσι­ρά­κια του να πλη­ρώ­σουν για αυτά που κά­νουν.

Αυτό είναι το πλαί­σιο στο οποίο πρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με την πε­ριο­δεία «Μάχης Ενά­ντια στην Ολι­γαρ­χία», στην οποία ηγού­νται ο Γε­ρου­σια­στής Μπέρ­νι Σά­ντερς και η Αντι­πρό­σω­πος Αλε­ξά­ντρια Οκά­σιο-Κορ­τέζ (AOC), προ­σελ­κύ­ο­ντας τε­ρά­στια πλήθη σε φι­λι­κές προς τους Δη­μο­κρα­τι­κούς πε­ριο­χές όπως το Ντέν­βερ και το Λος Άτζε­λες, αλλά και γε­μί­ζο­ντας γή­πε­δα σε πιο συ­ντη­ρη­τι­κά μέρη όπως η Νάμπα του Άι­ντα­χο. Αυτή η πε­ριο­δεία φρό­ντι­σε να ορ­γα­νώ­σει γε­γο­νό­τα σε πε­ριο­χές όπου οι Δη­μο­κρα­τι­κοί πι­στεύ­ουν ότι έχουν καλές πι­θα­νό­τη­τες να πά­ρουν την έδρα από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους.

Στις πρώ­τες μέρες της δια­κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ, όταν το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του κα­τε­στη­μέ­νου του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος αντι­με­τώ­πι­ζε τον Τραμπ σαν έναν πο­λι­τι­κό γί­γα­ντα και έλεγε στους υπο­στη­ρι­κτές του ότι δεν μπο­ρούν να κά­νουν πολλά για να τον στα­μα­τή­σουν, η πε­ριο­δεία των Σά­ντερς/AOC βο­ή­θη­σε την κοι­νω­νι­κή βάση της φι­λε­λεύ­θε­ρης/προ­ο­δευ­τι­κής πλευ­ράς της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής να σπά­σει από τα αι­σθή­μα­τα απο­μό­νω­σης και απελ­πι­σί­ας. Αλλά ο Σά­ντερς και η AOC εμπλέ­κο­νται σε ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο το οποίο ο Αι­δε­σι­μό­τα­τος Τζέσε Τζάκ­σον συ­νή­θι­ζε να πε­ρι­γρά­φει ως «κρα­τά­με την ελ­πί­δα ζω­ντα­νή» στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα.

«Όχι, δεν επι­χει­ρού­με να ξε­κι­νή­σου­με ένα τρίτο κόμμα», δή­λω­σε ο Σά­ντερς στο Meet the Press του Δι­κτύ­ου NBC. «Αυτό που προ­σπα­θού­με να κά­νου­με είναι να ενι­σχύ­σου­με την Αμε­ρι­κα­νι­κή δη­μο­κρα­τία, όπου η πίστη και στο Δη­μο­κρα­τι­κό και στο Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα είναι εξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λή αυτήν τη στιγ­μή… Αυτό που λεί­πει από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς αυτήν τη στιγ­μή είναι ένα όραμα για το μέλ­λον. Πώς θα πα­ρέ­χου­με ένα αξιο­πρε­πές επί­πε­δο δια­βί­ω­σης για μια νε­ό­τε­ρη γενιά η οποία, αν όλα μεί­νουν ίσα, θα είναι φτω­χό­τε­ρη από τους γο­νείς της;».

Η Οκά­σιο-Κορ­τέζ είναι επί­σης σαφής ως προς τις προ­σπά­θειές της να με­ταρ­ρυθ­μί­σει το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, στόχο τον οποίο εντάσ­σει στις ομι­λί­ες της στην πε­ριο­δεία: 

«Χρεια­ζό­μα­στε ένα Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα το οποίο θα πα­λέ­ψει πιο σκλη­ρά και για εμάς. Και αυτό απαι­τεί από τις κοι­νό­τη­τες να επι­λέ­γουν και να ψη­φί­ζουν εκεί­νους τους Δη­μο­κρα­τι­κούς και εκλεγ­μέ­νους αξιω­μα­τού­χους που ξέ­ρουν πώς να υπε­ρα­σπι­στούν την ερ­γα­τι­κή τάξη […]. Χρειά­ζε­ται να ενω­θού­με και να περ­νά­με κάθε μέρα για τον επό­με­νο ένα χρόνο δου­λεύ­ο­ντας για να εκ­παι­δεύ­σου­με τους γεί­το­νές μας, να τους προ­σεγ­γί­σου­με, ώστε να πε­τά­ξου­με έξω τους Ρε­μπου­μπλι­κά­νους και να τους αντι­κα­τα­στή­σου­με με “τσα­μπου­κα­λε­μέ­νους” Δη­μο­κρα­τι­κούς».

Θε­ω­ρη­τι­κά, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί θα μπο­ρούν να υπο­στη­ρί­ξουν πιο φι­λε­λεύ­θε­ρες/προ­ο­δευ­τι­κές πο­λι­τι­κές από αυτές που έχουν χωρίς να χά­σουν την υπο­στή­ρι­ξή τους από εται­ρί­ες. Πα­ρό­μοια κόμ­μα­τα σε άλλες χώρες, όπως οι Φι­λε­λεύ­θε­ροι στον Κα­να­δά, υπο­στη­ρί­ζουν για πα­ρά­δειγ­μα την δη­μό­σια ασφά­λι­ση υγεί­ας για όλους. Αλλά ο κα­τε­στη­μέ­νος φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός στις ΗΠΑ έχει όρια που δεν αντι­με­τω­πί­ζει ο κα­τε­στη­μέ­νος συ­ντη­ρη­τι­σμός. 

Άν­θρω­ποι όπως ο Σά­ντερς, η AOC και τα ιδε­ο­λο­γι­κά τους φε­ρέ­φω­να όπως το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό πε­ριο­δι­κό Jacobin, πι­στεύ­ουν ότι μπο­ρούν να πεί­σουν τους Δη­μο­κρα­τι­κούς -ή ένα ση­μα­ντι­κό μέρος τους- να υπο­στη­ρί­ξουν πο­λι­τι­κά μέτρα, πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη και από­ψεις της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Αλλά το σύγ­χρο­νο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα είναι μια επι­χεί­ρη­ση πολ­λών δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων της οποί­ας οι με­γά­λοι χο­ρη­γοί υπο­στη­ρί­ζουν τον εται­ρι­κό κα­πι­τα­λι­σμό.   

Έτσι, ακόμα κι όταν πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος κα­τα­φέρ­νουν να συ­γκε­ντρώ­σουν αρ­κε­τές βου­λευ­τι­κές ψή­φους υπέρ, ας πούμε, της ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής πε­ρί­θαλ­ψης, ο κορ­μός του κόμ­μα­τος θα δια­σφα­λί­σει ότι τέ­τοιες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις δεν πρό­κει­ται να πε­ρά­σουν. Δείτε για πα­ρά­δειγ­μα πώς μπλο­κα­ρί­στη­καν τέ­τοιες από­πει­ρες στην Κα­λι­φόρ­νια ή στο Βερ­μόντ. Η ανά­γκη να πα­ρα­μεί­νουν οι ιδιω­τι­κές ασφα­λι­στι­κές εται­ρεί­ες και το νο­σο­κο­μεια­κο-βιο­μη­χα­νι­κό σύ­μπλεγ­μα κάτω από την «πλα­τιά ομπρέ­λα» των Δη­μο­κρα­τι­κών, βάζει όρια στο τι μπο­ρούν να υλο­ποι­ή­σουν οι Δη­μο­κρα­τι­κοί.

Οι δε­ξιές πο­λι­τι­κές, από την άλλη, δεν αντι­με­τω­πί­ζουν αντί­στοι­χους πε­ριο­ρι­σμούς. Ακόμα κι αν ηγέ­τες επι­χει­ρή­σε­ων και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι πλού­σιοι άν­θρω­ποι βρί­σκουν δυ­σά­ρε­στο τον Τραμπ και τους ανερ­μά­τι­στους αγριάν­θρω­πους του MAGA όπως η Αντι­πρό­σω­πος Μάρ­τζο­ρι Τέι­λορ Γκριν, ξέ­ρουν ότι αν ανε­χτούν τις ακρο­δε­ξιές πο­λι­τι­κές τους, αυτό τους δίνει την ευ­και­ρία να κερ­δί­σουν πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις για τις οποί­ες νοιά­ζο­νται πραγ­μα­τι­κά: Μειώ­σεις φόρων, απορ­ρύθ­μι­ση, κα­τάρ­γη­ση της επι­τή­ρη­σης των εται­ρειών και επι­δο­τή­σεις στη βιο­μη­χα­νία.

Ας κά­νου­με αυτό το δια­νοη­τι­κό πεί­ρα­μα. Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί κερ­δί­ζουν μια ιστο­ρι­κή νίκη και τον έλεγ­χο του Κο­γκρέ­σου το 2026. Έχουν πλέον τον έλεγ­χο ενός κρί­σι­μου βρα­χί­ο­να της κρα­τι­κής εξου­σί­ας. Τι θα κά­νουν;

Θα κα­ταρ­γή­σουν τις φο­ρο­λο­γι­κές πε­ρι­κο­πές του Τραμπ στους πλού­σιους, θα χρη­μα­το­δο­τή­σουν την επα­να­πρό­σλη­ψη των απο­λυ­μέ­νων δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων και την πα­λι­νόρ­θω­ση ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας κοι­νω­νι­κών προ­γραμ­μά­των, θα κό­ψουν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση στις πρω­το­βου­λί­ες του Τραμπ; Θα πα­ρα­πέμ­ψουν τον Τραμπ και τους υπουρ­γούς του που πα­ρα­νο­μούν συ­στη­μα­τι­κά; Θα πε­ρά­σουν με­ταρ­ρυθ­μί­σεις υπέρ του δι­καιώ­μα­τος ψήφου και των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των; Με βάση την προ­κα­τά­λη­ψή τους προς την πα­λι­νόρ­θω­ση του προη­γού­με­νου στά­τους κβο, η απά­ντη­ση σε όλα αυτά τα ερω­τή­μα­τα είναι «όχι». Μπο­ρείς σχε­δόν να ακού­σεις από τώρα τις δι­καιο­λο­γί­ες τους. Δεν προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη που ακόμα και υπο­στη­ρι­κτές του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος λένε στους δη­μο­σκό­πους ότι δεν είναι σί­γου­ροι για ποιες πο­λι­τι­κές πα­λεύ­ει το ίδιο τους το κόμμα.

Όλοι οι υπό­λοι­ποι πρέ­πει να ανα­με­τρη­θού­με με την ιστο­ρι­κή αδυ­να­μία των αντι­πο­λι­τευ­τι­κών δυ­νά­με­ων της δικής μας πλευ­ράς. Είναι θε­τι­κό που με­γά­λες πλειο­ψη­φί­ες δια­φω­νούν με αυτά που κάνει ο Τραμπ και ότι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έχουν κι­νη­το­ποι­η­θεί ενά­ντια στις πρά­ξεις της κυ­βέρ­νη­σης. Αλλά ορ­γα­νώ­σεις όπως τα συν­δι­κά­τα βρί­σκο­νται στην πιο αδύ­να­μη θέση εδώ και δε­κα­ε­τί­ες και οι ΜΚΟ που συν­δέ­ο­νται με το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα κα­τα­λαμ­βά­νουν με­γά­λο μέρος της «αντί­στα­σης» στον Τραμπ.

Ένα επό­με­νο άρθρο να ασχο­λη­θεί με την κα­τά­στα­ση αυτής της αντι­πο­λί­τευ­σης στον Τραμπ.

Το πρω­τό­τυ­πο στα αγ­γλι­κά: https://​int​erna​tion​also​cial​ism.​net/​why-​the-​democratic-​party-​wont-​save-​us...

Η από τα κάτω αντι­πο­λί­τευ­ση στον Τραμπ μπο­ρεί –και πρέ­πει– να με­γα­λώ­σει

Όπως ση­μειώ­σα­με σε ένα πρό­σφα­το άρθρο για τις 100 πρώ­τες μέρες του Τραμπ στην κυ­βέρ­νη­ση, η ιστο­ρι­κή αντι­δη­μο­φι­λία του Τραμπ συ­νέ­πε­σε με τις απαρ­χές μιας ενα­ντί­ω­σης στις πολ­λές κα­τα­στρο­φι­κές του πρω­το­βου­λί­ες. Το άρθρο εκεί­νο κα­τέ­λη­γε με τον ισχυ­ρι­σμό πως ενώ «είναι θε­τι­κό που με­γά­λες πλειο­ψη­φί­ες δια­φω­νούν με αυτά που κάνει ο Τραμπ και ότι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έχουν κι­νη­το­ποι­η­θεί ενά­ντια στις πρά­ξεις της κυ­βέρ­νη­σης», πρέ­πει να ανα­με­τρη­θού­με με την «ιστο­ρι­κή αδυ­να­μία των αντι­πο­λι­τευ­τι­κών δυ­νά­με­ων της δικής μας πλευ­ράς».

Το παρόν άρθρο θα επι­κε­ντρω­θεί σε τέσ­σε­ρις πηγές αντι­πο­λί­τευ­σης στον Τραμπ. Αυτές είναι:

-Οι δια­δη­λώ­σεις Tesla Takedown [«Γκρε­μί­ζου­με την Tesla»] ενά­ντια στον μπρά­βο του Τραμπ, Ίλον Μασκ.

-Οι δια­δη­λώ­σεις «με­γά­λου πλή­θους» που κα­λέ­στη­καν από ορ­γα­νώ­σεις όπως η Indivisible [Αδιαί­ρε­τοι] και η 50501.

-Οι το­πι­κές δρά­σεις υπε­ρά­σπι­σης των με­τα­να­στών «know your rights» [«μάθε τα δι­καιώ­μα­τά σου»]

-Η συν­δι­κα­λι­στι­κή και ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση

Εξε­τά­ζο­ντας την κα­θε­μιά ξε­χω­ρι­στά, μπο­ρού­με να κά­νου­με έναν απο­λο­γι­σμό της αντί­στα­σης στη δεύ­τε­ρη θη­τεία Τραμπ μέχρι σή­με­ρα.

Tesla takedown: Εμ­φα­νί­στη­κε ως μια αυ­θε­ντι­κή πρω­το­βου­λία βάσης την οποία ξε­κί­νη­σαν λίγα άτομα στις αρχές Φλε­βά­ρη, όταν εμ­φα­νί­στη­καν σε ένα σταθ­μό φόρ­τι­σης της Tesla στο Γουό­τερ­βιλ του Μέιν κρα­τώ­ντας πι­κέ­τες κατά του Μασκ. Η δρα­στή­ρια στο ίντερ­νετ ακτι­βί­στρια Τζόαν Ντό­νο­βαν πολ­λα­πλα­σί­α­σε τη δυ­να­μι­κή των προ­σπα­θειών τους δη­μιουρ­γώ­ντας το hashtag #TeslaTakedown στην πλατ­φόρ­μα Bluesky. Λίγες μέρες μετά, ο ντο­κι­μα­ντε­ρί­στας Άλεξ Γουί­ντερ δη­μιούρ­γη­σε ένα σάιτ όπου το­πι­κές ομά­δες μπο­ρούν να αναρ­τή­σουν και να δια­φη­μί­σουν τις δικές τους κι­νη­το­ποι­ή­σεις κατά της Tesla. Έκτο­τε έχουν γίνει εκα­το­ντά­δες δια­δη­λώ­σεις σε κα­τα­στή­μα­τα, σταθ­μούς φόρ­τι­σης και συ­νερ­γεία της Tesla.

To Tesla Takedown έχει τη διά­κρι­ση να είναι η πρώτη με­γά­λη από­πει­ρα να συ­γκε­ντρω­θεί μια δύ­να­μη αντι­πο­λί­τευ­σης στην κα­τα­στρο­φι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ/Μασκ. Και δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί η δου­λειά που έκανε στο να δώσει στο ψεύ­τι­κο λαϊ­κι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ το πρό­σω­πο ενός «tech bro» ολι­γάρ­χη με να­ζι­στι­κές ανα­ζη­τή­σεις. Το Tesla Takedown θα μπο­ρού­σε να πι­στω­θεί εν μέρει την απο­μά­κρυν­ση του Μασκ από την πρώτη γραμ­μή της δη­μο­σιό­τη­τας και τις εν­δεί­ξεις ότι το Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο της Tesla εξέ­τα­ζε το εν­δε­χό­με­νο να τον απο­μα­κρύ­νει από τη θέση του. Αλλά πέρα από την κακή δη­μο­σιό­τη­τα, δεν είναι σαφές τι πα­ρα­πά­νω πίεση μπο­ρεί να ασκή­σει το κί­νη­μα takedown ενά­ντια στους Τραμπ/Μασκ.

Οι πω­λή­σεις της Tesla είχαν ήδη αρ­χί­σει να πέ­φτουν πριν αρ­χί­σει το DOGE του Μασκ την μα­νια­σμέ­νη επί­θε­σή του σε όλο το ομο­σπον­δια­κό κρά­τος. Οι πω­λή­σεις της Tesla στο εξω­τε­ρι­κό κα­τα­βυ­θί­ζο­νται και η τιμή της με­το­χής της –η πηγή με­γά­λου μέ­ρους του πλού­του του Μασκ– ανα­με­νό­ταν να «διορ­θω­θεί» γιατί είναι μια από τις πιο υπερ­τι­μη­μέ­νες με­το­χές στα χρη­μα­τι­στή­ρια. Καθώς ο Μασκ θα αρ­χί­σει να ασκεί την επιρ­ροή του μα­κριά από τα φώτα της δη­μο­σιό­τη­τας, είναι πι­θα­νό να υπο­χω­ρή­σουν και οι δια­δη­λώ­σεις κατά της Tesla.  

Με την εται­ρεία δο­ρυ­φό­ρων Starlink και την εται­ρεία πυ­ραύ­λων SpaceX –που στη­ρί­ζο­νται σε δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια συμ­βά­σε­ων με το αμε­ρι­κα­νι­κό κρά­τος– ο Μασκ εξα­κο­λου­θεί να ασκεί μια επιρ­ροή με­γα­λύ­τε­ρη και από αυτήν που έχουν κά­ποια ανε­ξάρ­τη­τα/κυ­ρί­αρ­χα κράτη.

Μέρες Δρά­σεις: Σύμ­φω­να με κά­ποιες με­τρή­σεις, ο αριθ­μός των δια­δη­λώ­σε­ων κατά του Τραμπ και τα πλήθη που κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν σε αυτές ξε­περ­νά­νε τις πρώ­τες μέρες του 2017 όταν μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις όπως οι Πο­ρεί­ες Γυ­ναι­κών είχαν τρα­βή­ξει όλη την προ­σο­χή της κοι­νής γνώ­μης.

Αυτές οι δια­δη­λώ­σεις έχουν ορ­γα­νω­θεί από ένα ευρύ φάσμα ορ­γα­νώ­σε­ων, αλλά οι βα­σι­κοί διορ­γα­νω­τές είναι ΜΚΟ όπως η Indivisible και η 50501, που απο­τε­λεί πρό­τζεκτ της φι­λε­λεύ­θε­ρης/προ­ο­δευ­τι­κής ομά­δας πί­ε­σης (λό­μπινγκ) MoveOn. Η συμ­με­το­χή του κό­σμου στις συ­γκε­ντρώ­σεις «Κάτω τα Χέρια», που έγι­ναν έξω από δη­μαρ­χεία και Πο­λι­τεια­κά κυ­βερ­νη­τι­κά κτί­ρια από τη μια άκρη των ΗΠΑ στην άλλη, ήταν εντυ­πω­σια­κή. Οι διορ­γα­νω­τές επι­διώ­κουν να επα­να­λά­βουν (ή και να ξε­πε­ρά­σουν) τις συ­γκε­ντρώ­σεις «Κάτω τα Χέρια» στις 14 Ιούνη, που κα­λούν σε συ­γκε­ντρώ­σεις «Όχι στους Βα­σι­λιά­δες».

Η Indivisible ιδρύ­θη­κε το 2017 από δύο πρώην ερ­γα­ζό­με­νους σε γρα­φεία Δη­μο­κρα­τι­κών μελών του Κο­γκρέ­σου, που είχαν ως στόχο να ασκη­θεί από τα κάτω πίεση στο Κο­γκρέ­σο για να μπλο­κα­ρι­στούν οι πρω­το­βου­λί­ες του Τραμπ και ιδιαί­τε­ρα η απο­τυ­χη­μέ­νη από­πει­ρά του να κα­ταρ­γή­σει το Νόμο για Οι­κο­νο­μι­κά Προ­σι­τή Πε­ρί­θαλ­ψη. 

Η 50501 προ­έ­κυ­ψε μέσα από ένα φό­ρουμ στο Reddit στις αρχές του 2025. Η Indivisible, αν και δια­θέ­τει πολ­λές το­πι­κές ενώ­σεις, έχει  πε­ρισ­σό­τε­ρες ρίζες στον κόσμο των επαγ­γελ­μα­τι­κών ΜΚΟ της Ουά­σινγ­κτον, δια­θέ­το­ντας επι­τε­λείο ει­δι­κών στα ΜΜΕ και στην έρευ­να και μια επι­τρο­πή πο­λι­τι­κής δρά­σης που «κα­τευ­θύ­νει την ενέρ­γεια της κοι­νω­νι­κής βάσης στον στόχο εκλο­γής προ­ο­δευ­τι­κών υπο­ψη­φί­ων».

Η 50501 (που ση­μαί­νει «50 δια­δη­λώ­σεις, σε 50 Πο­λι­τεί­ες, σε 1 Μέρα») είναι μια πιο απο­κε­ντρω­μέ­νη ορ­γά­νω­ση που προ­κα­λεί δια­δη­λώ­σεις μέσα από ιντερ­νε­τι­κά κα­λέ­σμα­τα σε δράση. Η πο­λι­τι­κή της κουλ­τού­ρα αντα­να­κλά την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία ορ­γά­νω­σης αγώ­νων από την «Gen Z» (άν­θρω­ποι γεν­νη­μέ­νοι μετά το 1996), που πε­ρι­λαμ­βά­νει την έμ­φα­ση στην «αλ­λη­λο­βο­ή­θεια» και την ορ­γά­νω­ση «χωρίς ηγε­σία». Μια από τις βα­σι­κές συ­νι­στώ­σες της είναι η Political Revolution [Πο­λι­τι­κή Επα­νά­στα­ση], μια επι­τρο­πή πο­λι­τι­κής δρά­σης που συ­γκρό­τη­σαν πρώην στε­λέ­χη της κα­μπά­νιας του Μπέρ­νι Σά­ντερς το 2016 προ­κει­μέ­νου να υπο­στη­ρί­ξουν προ­ο­δευ­τι­κούς υπο­ψή­φιους, κυ­ρί­ως μέσα ή γύρω από το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα.

Η Indivisible ται­ριά­ζει πιο άνετα με τις συμ­βα­τι­κές φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές. Για πα­ρά­δειγ­μα, ένα από τα συν­θή­μα­τά της στις 5 Απρί­λη ήταν «Κάτω τα χέρια από το ΝΑΤΟ!», αλλά δεν υπήρ­χε σύν­θη­μα «Κάτω τα χέρια από την Πα­λαι­στί­νη!». Η 50501 έχει ένα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κό προ­φίλ, απο­κα­λώ­ντας τον Τραμπ «εγκλη­μα­τία» και «προ­δό­τη», κα­ταγ­γέ­λο­ντας τους δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους πλου­το­κρά­τες και τον «φα­σι­σμό». Πα­ρο­λα αυτά, η 50501 συ­νερ­γά­ζε­ται με την Indivisible και έχει κα­λέ­σει ηγε­τι­κά της στε­λέ­χη να συμ­με­τέ­χουν στις πα­νε­θνι­κές ορ­γα­νω­τι­κές συ­να­ντή­σεις μέσω Zoom.

«Know your rights»: Κά­ποιες από τις πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κές μορ­φές αντί­στα­σης στην ατζέ­ντα του Τραμπ προ­έ­κυ­ψαν από το­πι­κές ομά­δες υπέρ των δι­καιω­μά­των των με­τα­να­στών και από ορ­γα­νώ­σεις κοι­νο­τή­των που έχουν βάλει εμπό­δια στις διώ­ξεις του Υπουρ­γεί­ου Εσω­τε­ρι­κής Ασφά­λειας κατά των με­τα­να­στών. Αυτές οι ορ­γα­νώ­σεις είναι τόσο απο­τε­λε­σμα­τι­κές στην ενη­μέ­ρω­ση των με­τα­να­στών για τα δι­καιώ­μα­τά τους που τις κα­τήγ­γει­λε δη­μό­σια ο Τομ Χόμαν, ο «Τσά­ρος των Συ­νό­ρων» του Τραμπ. Σε κά­ποιες συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις, ορ­γα­νώ­σεις κοι­νο­τή­των έχουν ορ­γα­νω­θεί για να πιέ­σουν το Υπουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κής Ασφά­λειας, τα δι­κα­στή­ρια και τις το­πι­κές αστυ­νο­μι­κές Αρχές και να πε­τύ­χουν την απε­λευ­θέ­ρω­ση συλ­λη­φθέ­ντων από την ICE (Υπη­ρε­σία Επι­βο­λής του Νόμου Με­τα­νά­στευ­σης και Τε­λω­νεί­ων), όπως ο Μόχ­σεν Μα­χντά­ουϊ και η Ρου­μεϊ­σά Οζ­τούρκ.

Μια δια­δή­λω­ση σε μια μικρή πόλη στην Πο­λι­τεία της Νέας Υόρ­κης, όπου ο Χόμαν έχει εξο­χι­κό, απε­λευ­θέ­ρω­σε μια οι­κο­γέ­νεια που είχε μα­ζέ­ψει η ICE στη διάρ­κεια μιας επι­δρο­μής της. Υπάρ­χουν δε­κά­δες τέ­τοιες ιστο­ρί­ες που δεί­χνουν ότι η κι­νη­το­ποί­η­ση μπο­ρεί να έχει απο­τε­λέ­σμα­τα και ότι ούτε οι με­τα­νά­στες ούτε οι υπο­στη­ρι­κτές του είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να υπο­τα­χθούν στη συμ­μο­ρί­τι­κη αστυ­νο­μία με­τα­νά­στευ­σης του Τραμπ.

Όμως πρέ­πει να έχου­με επί­γνω­ση ότι η κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ έχει ήδη προ­χω­ρή­σει χωρίς εμπό­διο ή κό­στος σε απο­τρό­παιες ενέρ­γειες, όπως η απέ­λα­ση εκα­το­ντά­δων με­τα­να­στών σε γκού­λαγκ στο Ελ Σαλ­βα­δόρ και στο Γκουα­ντά­να­μο στην Κούβα. Και ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός που προ­ω­θεί σή­με­ρα στο Κο­γκρέ­σο προ­βλέ­πει μια αύ­ξη­ση πολ­λών δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων προ­κει­μέ­νου να «κο­ρυ­φω­θούν» οι συλ­λή­ψεις και απε­λά­σεις με­τα­να­στών σε βιο­μη­χα­νι­κή κλί­μα­κα.

Αντί­στα­ση των συν­δι­κά­των και στους χώ­ρους δου­λειάς: Δεν προ­κα­λεί καμία έκ­πλη­ξη που μια κυ­βέρ­νη­ση γε­μά­τη από δε­ξιούς, αντι­συν­δι­κα­λι­στές δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους βάζει στο στό­χα­στρο τα ερ­γα­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα. Οι ενέρ­γειες της κυ­βέρ­νη­σης απο­δει­κνύ­ουν πόσο κού­φιος ήταν ο ισχυ­ρι­σμός ότι το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα έχει γίνει κόμμα «της ερ­γα­τι­κής τάξης». Η επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ στο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό του ομο­σπον­δια­κού κρά­τους με πα­ρά­νο­μες μα­ζι­κές απο­λύ­σεις και την κα­τάρ­γη­ση των συμ­βά­σε­ων 1 εκα­τομ­μυ­ρί­ου ερ­γα­ζο­μέ­νων είναι η πιο σο­βα­ρή επί­θε­ση που έχει γίνει μετά το σπά­σι­μο της απερ­γί­ας των ελεγ­κτών ενα­έ­ριας κυ­κλο­φο­ρί­ας από τον Ρό­ναλντ Ρί­γκαν το 1981.

Το πιο θε­τι­κό που μπο­ρεί να ει­πω­θεί για την απά­ντη­ση του ορ­γα­νω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος είναι ότι υπάρ­χει κά­ποια. Κο­ρυ­φαία συν­δι­κά­τα όπως των Ερ­γα­ζο­μέ­νων στις Υπη­ρε­σί­ες (SEIU) και των εκ­παι­δευ­τι­κών, μαζί με την [γε­νι­κή συ­νο­μο­σπον­δία] AFL-CIO έχουν δη­λώ­σει την υπο­στή­ρι­ξή τους σε δια­δη­λώ­σεις όπως οι «Κάτω τα Χέρια». Ο Σον Μακ­Γκάρ­βι, πρό­ε­δρος του συ­νή­θως συ­ντη­ρη­τι­κού Συν­δι­κά­του Οι­κο­δο­μι­κών Επαγ­γελ­μά­των Βο­ρεί­ου Αμε­ρι­κής, ζή­τη­σε να επι­στρέ­ψει από το Ελ Σαλ­βα­δόρ ο πα­ρά­νο­μα απα­χθείς Κίλ­μαρ Αμπρέ­γκο Γκαρ­σία, ένας μα­θη­τευό­με­νος οι­κο­δό­μος στο Μέ­ρι­λαντ. 

Αλλά οι δε­κα­ε­τί­ες εφη­συ­χα­σμού και πο­λι­τι­κής αδυ­να­μί­ας στο ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα γύ­ρι­σαν σή­με­ρα να το στοι­χειώ­σουν. Για δε­κα­ε­τί­ες, τα συν­δι­κά­τα των ομο­σπον­δια­κών υπαλ­λή­λων που σή­με­ρα ξε­ρι­ζώ­νο­νται βίαια ήταν αδρα­νή και στη­ρί­ζο­νταν στην άσκη­ση εσω­τε­ρι­κής πί­ε­σης (λό­μπινγκ) στην Ουά­σινγ­κτον. Οι προ­σπά­θειες σχε­τι­κά νέων ορ­γα­νώ­σε­ων όπως το Δί­κτυο Συν­δι­κα­λι­στών στο Ομο­σπον­δια­κό Κρά­τος είναι ση­μα­ντι­κές, αλλά ξε­κι­νά­νε από μια πολύ αδύ­να­μη αφε­τη­ρία. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη ελ­πί­ζουν ότι θα νι­κή­σουν οι μη­νύ­σεις που έχουν κα­τα­θέ­σει ενά­ντια στις αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κές ενέρ­γειες του Τραμπ. Αλλά δεν έχουν καμία στρα­τη­γι­κή που να βα­σί­ζε­ται σε οποιο­δή­πο­τε είδος ορ­γά­νω­σης στο χώρο δου­λειάς για την πε­ρί­πτω­ση που τα δι­κα­στή­ρια δεν απο­φα­σί­σουν υπέρ τους.

Αν στρα­φού­με στον ιδιω­τι­κό τομέα, όπου τα συν­δι­κά­τα εκ­προ­σω­πούν μόνο το 6% των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μπο­ρού­με να δούμε τους πι­κρούς καρ­πούς των χρό­νων πο­λι­τι­κής οπι­σθο­δρό­μη­σης. Ο φι­λο-τρα­μπι­κός πρό­ε­δρος του συν­δι­κά­του των Teamsters, Σον Ο’ Μπράιεν, έδωσε νο­μι­μο­ποί­η­ση σε μια συμ­μα­χία του ορ­γα­νω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος με την ακρο­δε­ξιά. Κατά συ­νέ­πεια, ο Ο’ Μπράιεν και το Συν­δι­κά­το του δεν έχουν κάνει τί­πο­τα από όταν η UPS ανα­κοί­νω­σε 20.000 απο­λύ­σεις ως συ­νέ­πεια των δα­σμών που σχε­διά­ζει ο Τραμπ. Το Συν­δι­κά­το Ενω­μέ­νων Ερ­γα­ζο­μέ­νων στην Αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία (UAW), του οποί­ου η απερ­γία το 2023 είχε προ­κα­λέ­σει έμπνευ­ση σε εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους, υπο­στή­ρι­ξε τα δα­σμο­λο­γι­κά σχέ­δια του Τραμπ, πα­ρό­τι δεν υπάρ­χει κα­νέ­να στοι­χείο που να απο­δει­κνύ­ει ότι οι αδι­κί­ες στο εμπό­ριο απο­τε­λούν την αιτία της απο­δυ­νά­μω­σης του συν­δι­κά­του. Ο πρό­ε­δρος του UAW, Σον Φέιν, έχει ευ­θυ­γραμ­μί­σει το συν­δι­κά­το με την πο­λι­τι­κή δα­σμών του Τραμπ, την ώρα που αγνο­εί «τις πραγ­μα­τι­κές απει­λές στους ερ­γα­ζό­με­νους στην αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία και τον ρόλο που μπο­ρεί να παί­ξει το συν­δι­κά­το στην αντί­στα­ση σε αυτές», όπως έγρα­ψε πρό­σφα­τα ο Άντι Σερ­νά­τιν­γκερ.

Κάθε ει­λι­κρι­νής αντί­στα­ση στην ατζέ­ντα του Τραμπ είναι κα­λο­δε­χού­με­νη και χρειά­ζε­ται να αξιο­ποι­η­θεί. Αλλά επί­σης, πρέ­πει να «μην λέμε το πα­ρα­μι­κρό ψέμα» και να «μην κά­νου­με εύ­κο­λα λόγο για νίκες», όπως το έθετε τη δε­κα­ε­τία του 1960 ο επα­να­στά­της από την Γου­ϊ­νέα-Μπι­σά­ου, Αμιλ­κάρ Κα­μπράλ. Η κα­τά­στα­ση της αντί­στα­σης στον Τραμπ αυτή τη στιγ­μή είναι αδύ­να­μη.

Οι μα­ζι­κές κι­νη­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε με­γά­λο βαθμό εξα­κο­λου­θούν να λει­τουρ­γούν με βάση τις πο­λι­τι­κές προ­ο­πτι­κές που είχαν εφαρ­μό­σει και το 2017-18. Δη­λα­δή, τώρα δια­δη­λώ­νου­με, και το 2026 πα­λεύ­ου­με να πάρει το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα τον έλεγ­χο του Οίκου των Αντι­προ­σώ­πων ή και του Κο­γκρέ­σου. Το προη­γού­με­νο άρθρο εξε­ρεύ­νη­σε τις ανε­πάρ­κειες αυτής της προ­ο­πτι­κής –η οποία απέ­τυ­χε να εμπο­δί­σει την επι­στρο­φή του Τραμπ στο Λευκό Οίκο. Αυτή η προ­ο­πτι­κή έθεσε επί­σης πολ­λές από τις ορ­γα­νώ­σεις της «αντί­στα­σης» στην πρώτη θη­τεία Τραμπ, σε κα­τά­στα­ση ύπνω­σης επί Μπάι­ντεν. 

Η από τα κάτω ορ­γά­νω­ση της βάσης σε χώ­ρους δου­λειάς και σε κοι­νό­τη­τες υπήρ­ξε απο­τε­λε­σμα­τι­κή σε κά­ποιες πε­ριο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις. Αλλά είναι τα συν­δι­κά­τα και οι κοι­νο­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις έτοι­μα για μια πο­σο­τι­κή ή ποιο­τι­κή κλι­μά­κω­ση των τρα­μπι­κών μα­νιω­δών επι­θέ­σε­ων και της κα­τα­στο­λής; Αυτήν τη στιγ­μή, δεν δεί­χνουν έτοι­μα για κάτι τέ­τοιο.

Όμως, μι­λώ­ντας για σή­με­ρα, την άνοι­ξη του 2025, η αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία στέ­κε­ται αντί­θε­τη σε αυτά που κάνει ο Τραμπ. Και αν κρί­νου­με από την ιστο­ρία, οι απλοί άν­θρω­ποι μπο­ρεί να ξε­σπά­σουν σε εκρη­κτι­κή δράση οποια­δή­πο­τε στιγ­μή. Κα­νείς δεν είχε προ­βλέ­ψει –και κα­νείς δεν πε­ρί­με­νε– το τε­ρά­στιο ξέ­σπα­σμα αντι­ρα­τσι­στι­κής δρά­σης που συ­νέ­βη στα βάθη της παν­δη­μί­ας COVID μετά τη δο­λο­φο­νία του Τζορτζ Φλόιντ το 2020. Θα χρεια­στού­με κάτι τέ­τοιο –και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα– για να νι­κή­σου­με τον Τραμπ και την αυ­ταρ­χι­κή απει­λή του.

Το πρω­τό­τυ­πο στα αγ­γλι­κά: https://​int​erna​tion​also​cial​ism.​net/​the-​grassroots-​opposition-​to-​trump-​ca...