Η ΛΑΕ και τα «εθνικά θέματα»

Σε αυτό το φόντο, μια ανα­κοί­νω­ση του Γρα­φεί­ου Τύπου της ΛΑΕ (δή­λω­ση Π.Λα­φα­ζά­νη, 5/1), δη­λώ­νει ότι «ο Στ. Κο­ντο­νής με­τα­τρέ­πει την χώρα σε στρα­το­δι­κείο του Ερ­ντο­γάν» και κάνει λόγο για «πα­ρα­χώ­ρη­ση υπο­τε­λούς κρά­τους προς τον εφέ­ντη Ερ­ντο­γάν». Πρό­κει­ται για σο­βα­ρή αστο­χία σε τρόπο και πε­ριε­χό­με­νο.

Κα­ταρ­χήν, δεν γί­νε­ται να πε­ρά­σει απα­ρα­τή­ρη­τη η με­τα­χεί­ρι­ση των 8 στρα­τιω­τι­κών, οι οποί­οι 1,5 χρόνο μετά την από­πει­ρα ανα­τρο­πής του Ερ­ντο­γάν από αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­το πρα­ξι­κό­πη­μα, ου­σια­στι­κά απο­λαμ­βά­νουν κα­τα­φύ­γιο-άσυ­λο στη χώρα μας (όπως συμ­βαί­νει και με άλ­λους συμ­μέ­το­χους στην από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, σε άλλες να­τοϊ­κές χώρες) και έχουν απο­φύ­γει την έκ­δο­σή τους στην Τουρ­κία. Είναι μια «πο­λυ­τέ­λεια» που δεν απο­λαμ­βά­νουν πολ­λοί αι­τού­ντες άσυλο. Μια πρώτη κρι­τι­κή που μπο­ρού­με να κά­νου­με ως Αρι­στε­ράς για το ζή­τη­μα, είναι να ανα­δεί­ξου­με τα δύο μέτρα και σταθ­μά: όταν πρό­κει­ται για συμ­μέ­το­χους σε να­τοϊ­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, η υπό­θε­ση γί­νε­ται σί­ριαλ, ενώ όταν πρό­κει­ται για πρό­σφυ­γες, Κούρ­δους και αρι­στε­ρούς Τούρ­κους, η κυ­βέρ­νη­ση κι­νεί­ται άμεσα και τους φυ­λα­κί­ζει, απε­λαύ­νει, ή πα­ρα­δί­δει στις τουρ­κι­κές αρχές.

Υπάρ­χουν κρι­σι­μό­τε­ρα ση­μεία κρι­τι­κής του Τσί­πρα και της σχέ­σης του με τον Ερ­ντο­γάν, όπως η συ­νερ­γα­σία τους στην εξό­ντω­ση των προ­σφύ­γων. Η κυ­βέρ­νη­ση προ­ω­θεί συ­νε­χώς νέα μέτρα για να διευ­κο­λύ­νο­νται η απόρ­ρι­ψη αι­τη­μά­των ασύ­λου και οι απε­λά­σεις, σε αγα­στή σύ­μπλευ­ση με Ερ­ντο­γάν, Μέρ­κελ και άλ­λους ευ­ρω­παί­ους ηγέ­τες, ενώ η υπό­θε­ση των 9 Κούρ­δων και Τούρ­κων αγω­νι­στών, προ­σθέ­τει με τον πιο βα­ρύ­γδου­πο τρόπο το «αντι­τρο­μο­κρα­τι­κό» στην ατζέ­ντα των θε­μά­των καλής συ­νερ­γα­σί­ας Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας, δεί­χνο­ντας σε ποια ζη­τή­μα­τα οι δύο άρ­χου­σες τά­ξεις βρί­σκουν «κοινό τόπο», παρά τον αντα­γω­νι­σμό τους.

Αλλά κυ­ρί­ως, από που­θε­νά δεν προ­κύ­πτει ότι η Ελ­λά­δα απο­τε­λεί «υπο­τε­λή» χώρα στην Τουρ­κία. Η Ελ­λά­δα απο­τε­λεί σή­με­ρα ΜΑ­ΚΡΑΝ τον πιο προ­νο­μια­κό σύμ­μα­χο των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή: Υλο­ποιεί μνη­μό­νια και «απε­λευ­θε­ρώ­νει» τις αγο­ρές της στα αρ­πα­κτι­κά του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Αγο­ρά­ζει όπλα από τις ΗΠΑ, που­λά­ει όπλα στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Διευ­κο­λύ­νει στρα­τιω­τι­κά τις ΗΠΑ και διεκ­δι­κεί την εγκα­τά­στα­ση νέων στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων των ΗΠΑ για να κερ­δί­σει τη συ­μπά­θειά τους, ενώ οι σχέ­σεις Τουρ­κί­ας και ΗΠΑ τα τε­λευ­ταία χρό­νια δο­κι­μά­ζο­νται σο­βα­ρά και κά­πο­τε έρ­χο­νται σε ανοι­χτή σύ­γκρου­ση (πχ Ιράκ, Συρία, Πα­λαι­στι­νια­κό). Η Ελ­λά­δα είναι η χώρα μετά τις ΗΠΑ που συ­νερ­γά­ζε­ται στε­νό­τε­ρα στρα­τιω­τι­κά με το πα­ρα­δο­σια­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό μα­ντρό­σκυ­λο και κρά­τος-απαρτ­χάιντ, το Ισ­ρα­ήλ, που σή­με­ρα κα­τα­στέλ­λει και σφα­γιά­ζει εκ νέου την πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση. Επι­τρέ­πει στα πλοία του ΝΑΤΟ να σου­λα­τσά­ρουν στο Αι­γαίο σαν να είναι τσι­φλί­κι τους. Η Ελ­λά­δα του Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου διεκ­δι­κεί σε συμ­μα­χία με ΕΕ-ΗΠΑ-Ισ­ρα­ήλ-Κύ­προ ενιαία ΑΟΖ, απο­κλεί­ο­ντας από την ΑΟΖ την Τουρ­κία. Πριν έναν χρόνο ο Τσί­πρας συ­ναι­νού­σε στην ανά­πτυ­ξη να­τοϊ­κών στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων στην ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη για την πε­ρι­κύ­κλω­ση της Ρω­σί­ας (ενώ ο Ερ­ντο­γάν σή­με­ρα βρί­σκε­ται σε συμ­μα­χία με τον Πού­τιν), ενώ διεκ­δι­κού­σε ρόλο  σε πι­θα­νή κλι­μά­κω­ση της να­τοϊ­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας στη Λιβύη. Απο­τε­λεί ερω­τη­μα­τι­κό το πώς η πιο πρό­θυ­μη σύμ­μα­χος των ΗΠΑ στην πε­ριο­χή, σε μια χρο­νι­κή συ­γκυ­ρία που αυτές «βά­ζουν στη γωνία» την Τουρ­κία, μπο­ρεί ταυ­τό­χρο­να να είναι «υπο­τε­λής» στον Ερ­ντο­γάν.

Οι δια­τυ­πώ­σεις περί «υπο­τέ­λειας» δη­μιουρ­γούν μια σο­βα­ρή πα­ρε­ξή­γη­ση: Υπο­νο­ούν την απαί­τη­ση για πιο απο­φα­σι­στι­κή «εθνι­κά υπε­ρή­φα­νη» στάση της κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι στον Ερ­ντο­γάν. Είναι μια άποψη τε­λεί­ως προ­βλη­μα­τι­κή, ιδιαί­τε­ρα σε μια πε­ρί­ο­δο που η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη ξε­σα­λώ­νει στο Αι­γαίο και στο ζή­τη­μα των ΑΟΖ κατά της Τουρ­κί­ας (μαζί με τις δη­μο­κρα­τι­κές-φι­λει­ρη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις Αι­γύ­πτου και… Ισ­ρα­ήλ), όπως αυτό εκ­φρά­ζε­ται με τις επι­θε­τι­κές κι­νή­σεις Κο­τζιά-Καμ­μέ­νου. Που πλειο­δο­τούν σε αντι­τουρ­κι­κή στάση για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ντό­πιων «πε­τρε­λαιά­δων» και απο­λαμ­βά­νουν ιδιαί­τε­ρης δη­μο­φι­λί­ας στους «πα­τριω­τι­κούς» κύ­κλους. Ζούμε σε μια πε­ρί­ο­δο κρί­σης, αστά­θειας και ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, όπου η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ρί­χνει λάδι στη φωτιά.  Τέ­τοιες κρι­τι­κές από την Αρι­στε­ρά προς την κυ­βέρ­νη­ση δεν απο­θαρ­ρύ­νουν τον ελ­λη­νι­κό εθνι­κι­σμό αλλά τον ενι­σχύ­ουν. Σε μια πε­ρί­ο­δο που οι εθνι­κι­σμοί διε­θνώς ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται, οι κούρ­σες των εξο­πλι­σμών επι­τα­χύ­νο­νται και η αστά­θεια στη Μ.Ανα­το­λή εξα­πλώ­νε­ται (Ιράν, Κατάρ, Υε­μέ­νη, Πα­λαι­στί­νη …) οφεί­λου­με να προ­ω­θού­με την ει­ρή­νη και τους κοι­νούς αγώ­νες των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας απέ­να­ντι στους κα­τα­πιε­στές τους. Ενώ στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία, όπου η επι­θε­τι­κή πο­λι­τι­κή ένα­ντι της Τουρ­κί­ας γί­νε­ται με τις πλά­τες του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, κα­θί­στα­ται ακόμα πιο σαφές ότι η αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή πάλη στην πε­ριο­χή μας συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με τη σύ­γκρου­ση με τον ελ­λη­νι­κό εθνι­κι­σμό. Για μια ολό­κλη­ρη πε­ρί­ο­δο, η κρι­τι­κή τμη­μά­των της Αρι­στε­ράς για «υπο­τέ­λεια απέ­να­ντι στην Τουρ­κία» συν­δε­ό­ταν με την κρι­τι­κή για «υπο­τέ­λεια στον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό». Ήταν και τότε λάθος, αλλά σή­με­ρα αυτό το σχήμα έρ­χε­ται σε οφθαλ­μο­φα­νή σύ­γκρου­ση με την ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Αυτή η δή­λω­ση του επι­κε­φα­λής της ΛΑΕ είναι άστο­χη και χρο­νι­κά, σε μια στιγ­μή που τα «εθνι­κά θέ­μα­τα» απο­τε­λούν πεδίο ανα­συ­γκρό­τη­σης του ελ­λη­νι­κού εθνι­κι­σμού και της Δε­ξιάς, ή μπο­ρεί και να απο­τε­λέ­σουν ευ­νοϊ­κό πεδίο για από­πει­ρες συ­γκρό­τη­σης «εθνι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων» ως απά­ντη­ση στην πο­λι­τι­κή κρίση. Το Μα­κε­δο­νι­κό και το πώς αξιο­ποιεί­ται είναι ένα ακόμα εν­δει­κτι­κό πα­ρά­δειγ­μα και των δύο εκ­δο­χών αυτών των προ­σπα­θειών (και την από­πει­ρα «εθνι­κής ενό­τη­τας» πάνω στο «Βου­κου­ρέ­στι» του Κα­ρα­μαν­λή, και τα σε­νά­ρια για μια ελ­λη­νι­κή «Λίγκα του Βορρά»).

Στο ίδιο το Μα­κε­δο­νι­κό, οι προ­βλη­μα­τι­κές από­ψεις σε σο­βα­ρό τμήμα της Αρι­στε­ράς απο­τέ­λε­σαν μέρος του προ­βλή­μα­τος κατά τον εθνι­κι­στι­κό πα­ρο­ξυ­σμό της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 και η στάση που θα κρα­τή­σει σή­με­ρα απέ­να­ντι στο ζή­τη­μα θα είναι μια ακόμα «δο­κι­μα­σία». Βε­βαί­ως και πρέ­πει να γίνει κρι­τι­κή στους χει­ρι­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης: αλλά η κρι­τι­κή της Αρι­στε­ράς οφεί­λει να γί­νε­ται απέ­να­ντι σε λο­γι­κές εθνι­κών αντα­γω­νι­σμών και απέ­να­ντι στις διά­φο­ρες εκ­δο­χές αστι­κής δι­πλω­μα­τί­ας, απαι­τώ­ντας σε­βα­σμό στο δι­καί­ω­μα αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού του λαού της (Πρώην Γιου­γκο­σλα­βι­κής) Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας. Δεν θα πρέ­πει η Αρι­στε­ρά να πάρει μέρος στο απί­θα­νο γαϊ­τα­νά­κι «ονο­μα­το­λο­γί­ας» στο οποίο επι­δί­δε­ται η αστι­κή πο­λι­τι­κή στην Ελ­λά­δα, απο­δε­χό­με­νη έτσι τη βού­λη­ση της ντό­πιας άρ­χου­σας τάξης να βα­φτί­σει κατά το δο­κούν τον λαό μιας γει­το­νι­κής χώρας.

Η απαί­τη­ση για πιο «πα­τριω­τι­κή» κυ­βερ­νη­τι­κή στάση ντύ­νε­ται συχνά με το πρό­σχη­μα του αντι-ερ­ντο­γα­νι­σμού που πα­ρου­σιά­ζε­ται ως αντι­δι­κτα­το­ρι­κός αγώ­νας ή με το πρό­σχη­μα της πάλης ενά­ντια «στους άλ­λους εθνι­κι­σμούς» (πχ τον «αλυ­τρω­τι­σμό» στην πε­ρί­πτω­ση του Μα­κε­δο­νι­κού). Την πάλη ενά­ντια στον αυ­ταρ­χι­σμό του Ερ­ντο­γάν την διε­ξά­γουν οι σύ­ντρο­φοί μας στην Τουρ­κία, και με αυ­τούς οφεί­λου­με να εί­μα­στε αλ­λη­λέγ­γυοι. Την πάλη ενά­ντια στον εθνι­κι­σμό στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, την δί­νουν άν­θρω­ποι με τους οποί­ους δια­δη­λώ­σα­με μαζί στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν, στην πόλη των Σκο­πί­ων, κα­ταγ­γέ­λο­ντας εμείς τον «δικό μας» εθνι­κι­σμό κι αυτοί τον «δικό τους». Αντί­θε­τα, η απαί­τη­ση από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και το ελ­λη­νι­κό κρά­τος να «πάρει σθε­να­ρή θέση» απέ­να­ντι στους εθνι­κι­σμούς ή τις άρ­χου­σες τά­ξεις «των άλλων», οδη­γεί σε συμ­φι­λιω­τι­σμό με πα­ρα­δό­σεις του ντό­πιου αντι­δρα­στι­κού στρα­το­πέ­δου, και στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία, δια­κιν­δυ­νεύ­ει ξε­κι­νώ­ντας από ει­λι­κρι­νείς αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κές δια­θέ­σεις, να οδη­γή­σει την Αρι­στε­ρά στην ουρά και του ελ­λη­νι­κού εθνι­κι­σμού, αλλά πλέον και των σχε­δια­σμών ΕΕ-ΝΑ­ΤΟ στην πε­ριο­χή.

Το Αι­γαίο και η ΝΑ Με­σό­γειος μυ­ρί­ζουν μπα­ρού­τι.  Σε Ελ­λά­δα και Τουρ­κία είναι επεί­γον να συ­γκρο­τή­σου­με μα­ζι­κά διε­θνι­στι­κά μπλοκ και τα­ξι­κά πο­λι­τι­κά ερ­γα­λεία, που θα λένε σε κάθε χώρα «δεν θα πλη­ρώ­σου­με εμείς την κρίση τους, δεν θα πο­λε­μή­σου­με για τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα». Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να μι­λά­ει στο λαό της για την ει­ρή­νη και τη φιλία των λαών, να δίνει μάχες από τα­ξι­κή σκο­πιά ενά­ντια στη δική της κυ­βέρ­νη­ση και όχι από εθνι­κή σκο­πιά ενά­ντια στις κυ­βερ­νή­σεις των άλλων χωρών. Δί­νο­ντας τις μάχες μας εδώ νι­κη­φό­ρα, μόνο τότε θα μπο­ρέ­σου­με να δεί­ξου­με τον δρόμο στον τουρ­κι­κό λαό για να γκρε­μί­σει τον Ερ­ντο­γάν από τα αρι­στε­ρά.  Ως τότε οφεί­λου­με η στάση μας στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά να συ­γκρού­ε­ται με τα εθνι­κι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα  από τη δική μας αστι­κή τάξη (κύ­ριος εχθρός μας ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός και αυ­ταρ­χι­σμός, όχι ο κάθε γει­το­νι­κός) , επι­διώ­κο­ντας και χτί­ζο­ντας δε­σμούς με τις γει­το­νι­κές ερ­γα­τι­κές τά­ξεις , στη­ρί­ζο­ντας τους υπαρ­κτούς αγώ­νες τους ενά­ντια στις δικές τους κυ­βερ­νή­σεις (όπως σή­με­ρα στο Ιράν), στε­ρώ­ντας από τα εθνι­κι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα των αστι­κών τά­ξε­ων των γει­το­νι­κών χωρών (Δ.Μα­κε­δο­νί­ας, Τουρ­κία) τη δυ­να­τό­τη­τα να πεί­σουν τους δι­κούς τους λαούς ενα­ντί­ον μας. Και σί­γου­ρα όχι υπο­στη­ρί­ζο­ντας πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες.